aan de keukentafel

Ouwehoeren over van alles en nogwat gaat ons meestal goed af. Gezellig met z'n zessen, drankje erbij prima! We begonnen in het leuke prieeltje in de tuin van R en H, waarna we ons vervolgens voor de pasteitjes met ragout en de fruitige ovenschotel (bobotie met o.m. abrikozen) rond de bekende keukentafel schaarden. Met een toetje van aardbeien en slagroom werd het afgemaakt. Waarna we terug in het leuke prieeltje met koffie en bonbons uiteindelijk een punt hebben gezet achter een geslaagd keukentafeletentje. Bedankt R en H, tot de volgende keer maar weer. Maar eerst treffen we elkaar nog bij H en A in Putten en J en E in Harderwijk.

moai stikje Fryslân

Een omweg naar Grou. Vanaf Harderwijk via Lemmer, Balk en Koudum naar het mooie en ons zo geliefde Hindeloopen voor een wandelingetje en een hapje bij Ame Gijs, vandaar via Workum, Parrega, Tjerkwerd, Bolsward, Sneek, Offingawier, Gauw, Tersoal, Poppenwier en Irnsum naar Grou voor een gezellig middagje op het terras aan de Geeuw bij Simone en Wilco. Aan alles komt een eind, daarom zijn we in de avond via Lemmer uiteindelijk weer terug gereden naar Harderwijk.

dubbeltentoonstelling in KAdE

We hebben in Kunsthal KAdE in Amersfoort de dubbeltentoonstelling Mella Jaarsma: Trouble Skirts en Roy Villevoye: Imaginable Lives gezien. Beide kunstenaars hebben een ruim 30-jarig oeuvre en zijn op verschillende wijzen verbonden aan de Indonesische archipel. 

Mella Jaarsma woont en werkt er al veertig jaar en onderzoekt culturele diversiteit en identiteit via thema’s als het lichaam en de bedekking daarvan en de rol van voedsel (consumptie en productie). 

Roy Villevoye reist sinds begin jaren negentig vaak naar de Asmat in Papoea, heeft daar een zeer persoonlijke band opgebouwd met de gemeenschap en reflecteert in zijn werk op die ontmoetingen en ervaringen. Beide kunstenaars creëren dialogen tussen verschillende culturen en dagen de toeschouwer uit om kritisch te kijken naar hoe ‘de ander’ wordt gedefinieerd en waargenomen. 

Interessant allemaal, zeker, maar het vereist een diepgaande belangstelling om het één en ander goed naar waarde te kunnen duiden. Het blijft anders allemaal te ver van je af staan. Wat dat betreft had ik gisteren kennelijk mijn dag niet, want ik was vrij snel klaar met alles!

beeldbepalend object

Foto in het AD van Corné Sparidaens. 

Een op z'n kop gebouwde boerderij ergens tussen Hindeloopen en Workum. Een bizarre woonvorm, want waarom zou je in hemelsnaam een boerderij op z'n kop bouwen? Nou dan kan je op de woonverdiepng mooi over de dijk kijken en heb je vrij uitzicht over het nabij gelegen IJsselmeer, is het antwoordt van de bedenker c.q. bewoner. Als dat het alleen is zijn er natuurlijk plenty woonvormen mogelijk. Maar nee er was nog meer, want juist door de referentie aan een klassieke boerderij, wordt zowel het landschap als de historie geëerd ?? En trouwens nog wat, het project staat officieel op de oude Zuiderzeebodem, zie het daarom ook als een schip, een schip op het land! 

Enfin hoe dan ook, ik las dat de gemeente in haar streven naar 'beeldbepalende objecten' in het buitengebied na veel gesoebat uiteindelijk is meegegaan in de denkwijze van de initiatiefnemer.

Het experiment 'boerderij op z'n kop' nodigt wat mij betreft wel uit tot reflectie op onze aannames over bouwen, wonen en ruimte. Is architectuur mogelijk nog meer dan vormgeven van ruimte voor menselijk gebruik, waarbij functionaliteit, schoonheid, betekenis en techniek samenkomen. 

sporen

De Nederlandse kunstenaar Jeroen Jongeleen (Apeldoorn, 1967) rent in zijn drieluik 'Running in Circles – Nitroglyps' (CODA Museum Apeldoorn) in grote cirkels over Veluwse zandverstuivingen. Over zandverstuivingen die door een te hoog stikstofgehalte door planten waren overwoekerd, en vervolgens door Staatsbosbeheer waren omgeploegd, om zo te proberen de zandverstuivingen te herstellen. De sporen die genoemde aktiviteiten achterliet, vanuit de lucht middels een drone vastgelegd, laten de impact op het landschap zien. Intrigerend.  

Lastig, de interventies van Jeroen Jongeleen en zijn reflecties daarop in de kunst, lijken wat mij betreft meer door z.g. conceptuele kunst beïnvloed dan door land art. Met conceptuele kunst heb ik sowieso vaak moeite.

papier

In de tentoonstelling CODA Paper Art 2025 in het CODA Museum in Apeldoorn zagen we een wereld van papier. Onder meer een roze olifant, een Mini Cooper, een berglandschap, rotsblokken hangend aan het plafond, kleurige installaties, sieraden, collages, sculpturen, stop-motion films, sprookjesachtige droomwerelden en de realiteit van alledag. Allemaal gemaakt van papier en karton. Een bijzondere tentoonstelling!

natuur

Onlangs gezien de tentoonstelling 'Wij zijn natuur' in Singer Laren naar het gedachtengoed van Prinses Irene van Lippe-Biesterfeld. Sinds 1995, na het verschijnen van haar boek 'Dialoog met de natuur' voor mij ook bekend als zweefprinses en enthousiast bomenknuffelaar en zonaanbidder. Ik begon aanvankelijk dan ook nogal sceptisch aan de tentoonstelling, waarin zij wederom aandacht vraagt voor een diepgaande relatie tussen mens en natuur. 

Prinses Irene stelt dat de mensheid zich buiten en boven de natuur heeft geplaatst, met alle gevolgen van dien. We hebben onszelf verwijderd van de natuur, terwijl we daar onlosmakelijk deel van uitmaken. In samenwerking met gerenommeerde internationale kunstenaars en artdirector en curator van de tentoonstelling Maarten Spruyt brengt zij haar visie krachtig over het voetlicht. Via kunst hoop ze de mensen te bereiken in hun hart. 

De kunstwerken van onder meer Henrique Oliveira, Jackie Mulder, Tomáš Libertíny, Sun-Hyuk Kim, Tony Matelli en Tineke van der Pouw Kraan fungeren als vensters las ik, waardoor we een intieme blik kunnen werpen op de verwevenheid van al het leven. Een reis die ons meeneemt naar een wereld van verstilling en reflectie, en ons uitnodigt tot het herontdekken van onze plaats binnen de natuur. Prachtig allemaal, en mijn scepsis jegens de zweefprinses, bomenknuffelaar en zonaanbidder was ondertussen als sneeuw voor de zon verdwenen. 

tuin

De Franse schrijver en Nobelprijswinnaar François Mauriac, 1885-1970 schreef ooit 'Je suis incapable d'exister dans un univers qui a détruit la nature', vrij vertaald 'Ik kan niet bestaan in een universum dat de natuur heeft vernietigd'. Met dit citaat introduceert de Nederlandse tuinarchitect, beeldend kunstenaar, schrijver, professor honoris causa, tekenleraar en eigenwijs mannetje Louis G. Le Roy, 1924-2012 in 1973 zijn boek 'Natuur uitschakelen, Natuur inschakelen'. Hij geeft daarbij naar mijn mening de lezer een enigszins pretentieus getint voorproefje van de thematiek en sfeer van de inhoud van zijn boek. 

Zijn boodschap stemde me destijds echter wel tot nadenken. Die komt in het kort hierop neer, dat we moeten laten groeien wat groeit, en het menselijk ingrijpen tot de allernoodzakelijkste handelingen moeten beperken - de natuur ordent immers zichzelf. We houden onze tuin daarom zo wild mogelijk, dus onkruid bestaat niet of nauwelijks!