De jaarwisseling.

 

Een gezellige oudejaarsavond allemaal met mooie Daxophone muziek!

Achter de maan schijnt de zon!

De laatste zaterdagbijlage dit jaar van de Volkskrant was een interessante oudejaarsspecial, genaamd 'Het einde is nabij'. Over tasten in het duister en een zoektocht naar het licht. Over snakken naar vrede, wanhoop zonder ventiel, anti-doemprediken en vrolijkheid als verzet. Ook over geloof, hoop en vertrouwen dus! 

De Volkskrant over deze special:

 

Hè, hè... Het einde is nabij: 2024 zit er bijna op. Ook dit jaar, waarin het gevoel van machteloosheid hand over hand toenam, het recht van de sterkste zich ongenadig liet gelden en veel gesprekken níét zijn gevoerd, loopt op zijn eind. 

Nu is 'een jaar' ook maar iets wat ons door een paus is opgelegd, maar het is ook een fijn vehikel om te zeggen: zo, en nou beginnen we opnieuw. Of nog beter: nu slaan we een andere weg in. Wie wil ziet overal de tekenen van de naderende apocalyps, maar de uitdrukking 'het einde is nabij' biedt ook houvast. 

Alles eindigt, ooit. Bij een eclips - eeuwenlang het voorteken van het einde der tijden - volgt op de totale duisternis de langzame terugkeer van het licht. We zijn toch niet overgeleverd aan hogere machten, we kunnen het heft in eigen handen nemen. We hoeven niet te wachten op het einde, we kunnen zelf iets stoppen. In 2024 is in Oekraïne de hoop op een overwinning stilaan vervlogen. Een diplomatiek compromis hangt in de lucht. Achter het front snakt Jana naar hereniging met Oleksandr, frontsoldaat sinds het begin van de oorlog. 'Ik wil dat mijn man en zoon met elkaar leren praten.' (p. 2) Ook dichterbij huis tekent zich een kloof af. Veel jonge Nederlanders zien het geweld in Gaza als hét morele vraagstuk van onze tijd, maar dat vindt geen weerklank in Den Haag. Wat doet dit met het vertrouwen in de politiek als zo'n onderwerp er zo karig vanaf komt? (p. 6) 

Hoe vaak moet je benoemen dat het de verkeerde kant op gaat? Wiskundeleraar Piet Post uit Arnhem schreef er de afgelopen jaren meerdere ingezonden brieven over. 'Wat we nodig hebben is realisme en vertrouwen in onze systemen, geen doemdenken.' Hoe ziet hij dit voor zich? En kan de Volkskrant(-lezer) nog iets van hem leren? (p. 10)

Iemand die wél altijd denkt dat alles misgaat, is de Duitse tobber en columnist Axel Hacke. Maar hij probeert zich daar wel tegen te verzetten. Met zijn boek Vrolijkheid in donkere tijden wijst hij mensen op de keuze om het leven vrolijk te benaderen. 'Soms is het zoeken naar een muizenhol. Maar de zoektocht is de moeite waard.' (p. 18) 

Kortom, achter de maan schijnt de zon. En ook komend jaar draaien we daar weer een rondje om heen. Het is aan u om dat een geruststellend idee te vinden - of niet. 

Vrolijk 2025!

Ab

In de ochtend op eerste kerstdag j.l. is Ab gestorven in het OLVG in Amsterdam Oost, toch nog weer onverwacht snel. We waren al sinds de middenjaren zestig bevriend, beiden nog twintigers. Bureau Environmental Design in Amersfoort, bureau VDL in Amsterdam, Academie van Bouwkunst in Amsterdam, de ontwikkelingen binnen onze eigen architectenbureautjes in Muiden en Harderwijk en het vermaarde Herenleedclubje met zijn vele architectuurexcursies, etentjes en zeilweekendjes. Maar Ab en ik kwamen ook regelmatig bij elkaar met een kop koffie om gewoon wat bij te kletsen en bijvoorbeeld over onze relaties, kinderen of het weer te praten. 

Er wordt weleens gezegd: Als een schip achter de horizon verdwijnt is hij niet weg. We zien hem alleen niet meer. Mooi gezegd, maar ik mis hem nu al!

Point Nemo reeds gepasseerd

De drie koplopers van de Vendee Globe, de solo zeilrace rond de wereld, zijn Point Nemo, de meest afgelegen plek op aarde, alweer gepasseerd. Het desolate Point Nemo (Latitude: 48º52'5291'' S; Longitude: 123º23'5116''W;) ligt midden in de Stille Oceaan. De dichtstbijzijnde menselijke bebouwing is ruimtestation ISS op ca. 415 kilometer hoogte, dat hier meerdere keren per dag over komt. Verder is het ca. 22 miljoen vierkante kilometer grote gebied een kerkhof voor ruimteschroot. Het dichtstbijzijnde bewoonde eiland is Paaseiland op 3.090 kilometer ten noordoosten van Point Nemo.

Nog een paar dagen en dan passeren ze Kaap Hoorn, de meest zuidelijke punt van Zuid Amerika, en zijn ze weer terug in de Atlantische Oceaan en kunnen ze noordwaarts richting finish zeilen. Zondag 10 november j.l. zijn ze om 13.00 uur vertrokken uit Les Sables-d'Olonne in Bretagne. Sinds die tijd hebben ze ruim 15600 nm (ofwel ruim 28891 km) afgelegd. In ca. 40 dagen ca. 15600 nm met een zeilbootje! Als dat zo door gaat sneuveld het record van 8 jaar geleden volgens mij. Toen werd het hele rondje in ruim 74 dagen gezeild. Ben benieuwd!

Citaten

Het Latijnse citaat 'tempus fugit, memento mori', vrij vertaalt : 'de tijd vliegt, gedenk te sterven' is volgens Bartjens in feite een andere manier om 'carpe diem' te zeggen, 'Pluk de dag', je eraan te doen herinneren je leven te leven, en er het beste van te maken! Eeuwenoude citaten die immer blijven bestaan.

donkere dagen

We zitten in de z.g. donkere dagen voor kerst. Ik las dat de daglichtperiode vandaag 7 uur en 49 minuten is en dat in het midden van het land de komende dagen de daglichtperiode verder af neemt naar 7 uur en 43 minuten. De zon gaat van 11 tot en met 15 december in Midden-Nederland al om 16.28 uur onder. En door nevel en zware bewolking is het nog eerder donker ook. Wat een ellende, maar niet getreurd want ik las ook ergens op een tegeltje 'Hoe korter de dag, hoe langer de avond' en dat is weer mooi!

And stay strong!

roman

Onlangs kreeg ik de 9e druk uit 1932 van 'Inger Skram' in handen, een streek/familie roman (1e druk uit 1919) geschreven door de Zweedse schrijfster Jeanna Oterdahl (1879-1965). Een handgeschreven persoonlijke boodschap uit 1944 voorin het oude boek 'Ter herinnering aan de geboorte van Joke voor mijn vrouw ...' triggerde mij zodanig dat ik 'Inger Skram' ben gaan lezen. Het 105 jaar oude boek is qua spelling en zinsbouw uiteraard nogal gedateerd, maar desalniettemin tot mijn verwondering een alleszins leesbare en pakkende roman. Lees onderstaande beknopte samenvatting.

Inger Skram wordt geboren op het eiland Bornholm als dochter van de ongeletterde en zeer gelovige visser Nils Skram en een vrouw waarvan gezegd wordt dat ze Spaans bloed heeft. Het huwelijk van haar ouders is geen gelukkige aangelegenheid; haar moeder laat zich weinig aan haar man en kinderen gelegen liggen. Inger is Nils' oogappel en de enige waarmee hij contact heeft. Als Inger veertien jaar oud is wordt ze ontheven van de zorgtaken voor haar jongere broer en zusjes en naar een tante op het vasteland gestuurd. Ze wordt dienster bij een oude professor en krijgt te maken met diverse aanbidders. Ze is echter behept met een tomeloze ambitie en weet dat ze wil heersen en niet wil dienen ... 

'Inger Skram', een leven van strijd en overwinning.