deceptie

Ons eerste bezoek na de verbouwing van 'beeld en geluid' in Hilversum, was wat mij betreft gelijk het laatste. Ben er in het verleden diverse keren geweest (zie in mijn blogarchief o.a. de stukjes 'beeld en geluid' van 13 december 2006 en 'over een kleurrijke kakofonie' van 4 mei 2015) maar nou heb ik het wel gezien. Alhoewel ze aardig hun best hebben gedaan met al die interactieve installaties, verdeeld over vijf items t.w. delen, informeren, verkopen, vertellen en spelen op drie verdiepingen, kan het mij allesbehalve nog bekoren. Grote blikvanger is de z.g. mediareactor, een lang lint van grote ledschermen door het hele museum, waarop non-stop beelden over van alles en nogwat zijn te zien. Technische hoogstandjes allemaal die je enkel met behulp van je mobieltje goed beleven kan. Maar als je met een middelmatige digitale vaardigheid bent behept mis je de boot een beetje. Dan is het één en al frustratie!

Oerlelijk pieremegoggel te koop

Het volgende bericht las ik onlangs in de krant: Jaren zocht bouwer Ark van Noach naar een koper, nu staat-ie te koop op veilingsite: ‘Ben het helemaal zat’ Wie biedt? De replica van de Ark van Noach (122 meter lang, 29 meter breed en 27 hoog) gebouwd in Dordrecht en al acht jaar aan de ketting in Krimpen aan den IJssel, staat te koop op een veilingsite. Jaren heeft bouwer en eigenaar Johan Huibers ermee geleurd, maar ondanks een hoop belangstellingen uit alle delen van de wereld kwam hij er maar niet vanaf. ,,Nu ben ik het helemaal zat.’’ 

Het minimumbod van 350.000 euro is nog niet uitgebracht, al zegt dat niet zoveel: bieders hebben nog tot woensdag 18 december a.s. om met een goed bedrag op de proppen te komen. Kopers moeten hun aankoop zelf ophalen in Krimpen aan den IJssel: ‘ophalen op afspraak’, staat bij de voorwaarden. Het ligt hoe dan ook voor de hand dat Huibers vet moet toeleggen op het project, dat wereldwijd veel media-aandacht trok. Maar als er in al die jaren maar één iemand in Jezus is gaan geloven, dan is het dat Huibers allemaal waard geweest. Hij wil beslist niet spreken van een mislukking, ook al heeft al acht jaar geen betalende bezoeker voet aan boord gezet.

Hopelijk komt er snel een koper op de proppen uit een heel ver buitenland, zodat dit oerlelijke ding eindelijk van de Nederlandse wateren kan verdwijnen!

aan de keukentafel

Een frisse salade vooraf, daarna een bouillonboost als tussendoortje en krieltjes, rode paprika, rode ui, champignons, knoflook en kip ketjap uit de wok. Waarna een toetje van málaga- of/en strawberryijs met slagroom en koffie met een likeurtje. Zie daar ons recept deze keer voor een eenvoudig keukentafeletentje met zes vrienden. Lekker maar niks haute cuisine dus. Maar als vanouds wel weer een gezellige boel, en daar gaat het ons primair om! Daarom tot over twee maanden maar weer, maar dan bij R en H in Putten.

het Heelal

'Hoe verder men keek, hoe groter het leek'. Aldus een gevleugeld citaat van Jules Deelder (1944-2019). Later door hemzelf aangevuld met de uitspraak 'Maar het bleek alras, hoe klein het ooit was'.

de 'Wind in de zeilen'

In 'VROGGER' een tijdschrift vol historie, uitgegeven door museum Nijkerk, las ik een portret van Linda Verkaaik (Utrecht, 1956.) Een in Nijkerk woonachtige nationaal en internationaal bekende beeldhouwer, emailleur en land art kunstenaar. Haar werk is in het bezit van bedrijven, musea, gemeenten en particuliere en openbare collecties in binnen- en buitenland. De veelzijdig uitgewerkte thema’s in haar werk, tonen volgens Bartjens niet alleen een uitgestrekt, vakgebied, maar laten ook een scala aan intensief, creatief onderzoek zien. Op een haast schilderachtige manier verweeft ze metaal, glas en moziëk tot ruimtelijke beelden die de kijker omhullen of verheffen. 

Ook in haar woonplaats zijn een aantal werken te zien las ik. De 'Wind in de zeilen' uit 2006 in de Nijkerkse wijk Corlaer is er één van. Als zeilliefhebber heb ik het uiteraard opgezocht. Een mooi luchtig en transparant kunstwerk, een bankje met kleurrijke zeilen als dak. Door de kunstenaar van het volgende commentaar voorzien: 

Nijkerk...een stad aan dit prachtige Veluwemeer...wind, water, wonen.... 

En uitgerekend, grenzend aan mijn achtertuin,... 

komt een mooi vormgegeven nieuwbouwwijk, ....waar schepennamen troef zijn. 

Ik vind een plaatsje waar nog een scheepje bij kan: 

'Rietstengels,... uitstekend boven water-kronkels,... als masten op een boot’... 

waarboven golven, vogels, en vissen een zeil vormen..... 

en zo ontstaat mijn beeld:... 

een boot...een huis...een broedplaats...een schuilplaats...een onderkomen...een ark.

de 10e editie is onderweg

Zondag 10 november j.l. is om 13.02 de 10e Vendée Globe van start gegaan in Les Sables-d'Olonne met in totaal 40 deelnemers. Een non-stop solozeilwedstrijd om de wereld zonder hulp van buitenaf in zeilschepen van ca. 18 meter lang. De ultieme oceaanrace is in 1989 opgericht en wordt sinds 1992 elke vier jaar gehouden. De winnaar van de 9e editie, de Fransman Yannick Bestaven deed er met zijn 'Maître Coq IV' 80 dagen, 3 uur, 44 minuten en 46 seconden over. Ben benieuwd of ze het deze keer sneller kunnen, ik ga ze de komende maanden weer mooi volgen op mijn pc! 

In elke editie, na het vertrek vanuit de haven van Les Sables d'Olonne, beginnen de deelnemers met het afvaren van de Atlantische Oceaan, voordat ze de Indische en Stille Oceaan oversteken. Tot slot varen ze de Atlantische Oceaan weer op, voordat ze hun lus voltooien door terug te keren naar Les Sables d'Olonne. Drie legendarische kapen doorkruisen de hele race: Kaap de Goede Hoop in Zuid-Afrika, Kaap Leeuwin in Australië en Kaap Hoorn in Chili. Een lange zeiltocht van minimaal 45.000 kilometer, ofwel 24.300 zeemijlen rond de wereld met wind, golven, deining en ijs. 

In de praktijk is het vaak meer: de zeilers moeten zich voortdurend aanpassen aan de weersystemen en verschijnselen die ze tegenkomen, wat een grote invloed heeft op de trajecten van de boten. Het is niet ongebruikelijk dat deelnemers een veel langere afstand zeilen - tot 52.000 kilometer, ofwel 28.000 zeemijl, voor sommigen!

nice in the middle of nowhere

Het was guur en regenachtig, en de Deuverdenseweg was voor de zoveelste keer weer eens een en al blubber en praktisch onbegaanbaar. Temeer omdat de Schuitenbeek ook nog eens buiten haar oevers trad. Dus lekker binnenblijven was het devies. En dat vonden we allesbehalve een straf, want we voelden ons sowieso al de koning te rijk in ons warme huurkamertje op de boerderij!

sterke contrasten

De liefde voor landgoed Tongeren op de Veluwe nabij Epe heeft de Amsterdamse kunstschilder Roelf Jongman (1887-1958) in de zomers tussen 1930 en 1940 geuit in een aantal prachtige schilderijen. Hij trok er in die tijd op zijn fiets vanuit zijn zomerhuis in Nunspeet regelmatig met zijn tekenkist op uit. Een aantal van zijn tekeningen scheen hij later in zijn atelier in Amsterdam tot olieverf-schilderijen uit te werken. Jongman was geïnspireerd door de Bergense School. Hij schilderde vaak grote vlakken met weinig details in diepe, donkere kleuren met hier en daar een fel kleuraccent. 

Het Noord-Veluws Kunstmuseum in Nunspeet heeft behalve de tentoonstelling ook een wandeling georganiseert op landgoed Tongeren. 'In de voetsporen van Roelf Jongman'. Een Ode aan Tongeren, lijkt mij leuk, enkele door hem geschilderde boerderijen schijnen nog te bestaan.

Liberty Island

 De tijd zal ons leren of de soep echt zo heet gegeten wordt als Jip             van den Toorn ons vandaag in haar cartoon voorspiegeld, maar ik             ben bang dat ze voorlopig gelijk heeft. De eerste verkiezing van               Donald J. Trump in 2016 kon volgens de Nederlandse columnist,             journalist, filosoof, publicist en hoofdredacteur van De                             Correspondent Rob Wijnberg (1982) mild verwoord nog een gok worden   genoemd. Een politieke molotovcocktail richting het gehate                     establishment – op hoop van zegen. Na een campagne met slechts           een paar concrete plannen (een muur op kosten van Mexico, een             opgevoerde olieproductie), geserveerd met veel vage retoriek over           hoe Amerika weer ‘geweldig’ zou worden, besloot een nipte                     meerderheid van de Amerikanen toen: laten we het eens proberen, met de   kandidaat die het minst op een normale politicus lijkt. Erger dan Hillary   Clinton, en de elite waar zij symbool voor staat, kan het niet zijn.

Nu is dat anders. De herverkiezing van Donald Trump als 47ste president van het land is geen gok meer, maar een bewuste keuze voor een antidemocraat. De ruim 68 miljoen Trump-stemmers (stand van woensdagochtend, 9.00 uur) weten waar ze voor hebben gekozen: een pathologische leugenaar met een strafblad en een narcistische persoonlijkheidsstoornis, die niets opheeft met een onafhankelijke rechtsstaat, een onafhankelijke pers of vrije verkiezingen. Daar is Trump de afgelopen maanden glashelder over geweest. Masha Gessen, dé Amerikaanse expert op het gebied van autoritaire regimes, schrijft dat de eerste regel van opkomende autocratieën luidt: ‘Believe the autocrat. He means what he says.’* In 2017, toen Trump ook al autoritaire neigingen vertoonde, was die regel nog allerminst ingeburgerd. Eindeloos werd er toen ‘tussen de regels door gelezen’ als Trump weer een absurde of antidemocratische uitspraak deed.

Lang geleden vloog ik samen met J en C in een gehuurde Piper Warrior II met mijn toenmalige schoonzoon aan de knuppel een rondje om het Vrijheidsbeeld. (Zie in mijn blogarchief stukje 'New York' van 12/9'06) Prachtig, dat symbool voor de vrijheid, één van de kernwaarden van de Verenigde Staten. Het geldt ook als verwelkoming voor iedereen, voor zowel terugkerende Amerikanen, gasten als immigranten. We voelden ons er goed bij, uiteraard. Maar er is veel veranderd, zeker na de aanslag op 11/9'01 op de Twin Towers van het WTC, die globalisering en Amerika's economische macht en welvaart in de wereld symboliseerden. 

Enfin, nu zitten ze daar de komende vier jaar dus weer met Donald J. Trump, die nota bene met zijn autoritaire aanval op de Amerikaanse democratische rechtsorde in bijna alle staten de verkiezingen heeft gewonnen. Toch hoop ik, en vertrouw ik er eigenlijk op, dat de grootste democratie ter wereld tegen een stootje kan, en ook al is ze gemankeerd uiteindelijk niet zal afglijden naar een autocratie!

Pionier van het expressionisme

Onlangs in museum de Fundatie in Zwolle een mooie overzichtstentoonstelling gezien van de Russische kunstenaar Marianne von Werefkin (Toela, 10 september 1860 – Ascona, 6 februari 1938). Pionier van het expressionisme wordt ze genoemd, samen met tijdgenoten als o.a. Wassily Kandinsky, Franz Marc en Alexej von Jawlensky. Hoewel ze veel minder bekend is geworden dan genoemde tijdgenoten. Of dat ook de reden is dat haar kleurrijke werk volgens Bartjens nu pas voor het eerst in Nederland te zien is lijkt mij niet waarschijnlijk, want het is prachtig!

Reclamekaravaan

Fragment uit grote foto.

   Laat ik eens op een creatieve manier gebruik maken van een feestdag 

   

   heeft mijn opa vast gedacht. Op een praalwagen te midden van zijn

   

   personeel en een hoop takken en klompen, kon hij dankzij de plaatselijke

   

   feestelijkheden voor een breed publiek op eenvoudige en goedkope wijze

   

   de aandacht op zichzelf en zijn bedrijf vestigen! 

   

   

  Ja zeker, Wezep vooruit in de vaart der volkeren!

Nul-kunst

Gisteren naar de nieuwe expositie genaamd 03 geweest in museum EICAS (European Institute for Contemporary Art and Science) in Deventer. Eerder dit jaar kon je daar al de exposities 02 en 01 bekijken. Waarbij de 0 staat voor het vertrekpunt van het museum t.w. de Nederlandse Nul-beweging die in de jaren 60 op eigengereide wijze afrekende met traditionele kunst. Daarmee plaveiden ze nieuwe wegen voor hedendaagse kunstenaars. De belangrijkste les? Dat er meer is dan alleen verf en doek. Het museum wil mensen inspireren op basis van de filosofie van de Nul- en ZERO-beweging. Het is een plek waar bezoekers, kunstenaars, filosofen en wetenschappers elkaar ontmoeten. Waar grenzen verlegd worden. Een broedplaats waar belangrijke thema’s van deze tijd, zoals kunstmatige intelligentie, identiteit en maatschappelijke veranderingen verkend worden. De 3 tenslotte staat voor de nieuwste presentatie dit jaar van hedendaags werk van : 

Carel Balth (NL 1939-2019) Oeuvre van continu onderzoek naar licht, tijd, ruimte en beweging; Jan Kuhlemeier (NL 1993) Fascinatie voor natuurfenomenen, kleurtonen en structuren; Marije Romme (NL 1946-2010) Van formeel en rechtlijnig naar vrije vorm; Sheng Shaopeng (CN 1961) Beeldhouwkunst op doek. In zwart, wit en grijs; Marena Seeling (NL 1953) Nieuw werk dat de essentie raakt van materiaal, vorm en ruimte. 

We vonden het alles bij elkaar genomen een heel bijzondere tentoonstelling. Lichtschilderingen op een muur. Natuurfenomenen die je meezuigen in het moment. Grafiekkunst geïnspireerd op minimal music en prehistorische rotstekeningen. Schilderkunst, of is het beeldhouwkunst uit China. En veel werk uitgevoerd in karton. Enigszins in verwarring, maar zeker ook in bewondering na het zien van dit alles, hebben we het Pontje van Deventer maar weer opgezocht, en ons naar de parkeerplaats aan de overkant van de IJssel laten varen. Nul- en ZERO-beweging, nog immer een kantelpunt in de kunst!

lekker slapen

'Paradoxale insomnie' noemen ze het met een moeilijke term, je denkt dat je wakker ligt terwijl je slaapt. En dat is knap vervelend! Maar volgens Bartjens slapen paradoxale slapelozen juist erg veel in vergelijking tot wat ze zelf denken. En dat is prima! Dus bij tijd en wijle een pseudo slapeloos nachtje is helemaal niet erg.