in dominica postmeridiana

Onderstaand alle stukjes over onze zondagen p.m. vanaf het begin t.w. 7/5'12 tot op heden. Zie Blogarchief. 

1e zondag p.m. 7 mei 2012; 2e zondag p.m. 28 augustus 2012; 3e zondag p.m. 27 november 2012;  4e zondag p.m. 25 februari 2013; 5e zondag p.m. 23 juni 2013; 6e zondag p.m. 26 augustus 2013; 7e zondag p.m. 13 november 2013;  8e zondag p.m. 28 januari 2014; 9e zondag p.m. 11 november 2014;  10e zondag p.m. 21 april 2015; 11e zondag p.m. 24 november 2015;  12e zondag p.m. 6 april 2016; 13e zondag p.m. 8 november 2016;  14e zondag p.m. 3 mei 2017; 15e zondag p.m. (za 23 sept.) 24 september 2017;  Over de zestiende zondag p.m. 21 februari 2018; 17e zondag p.m. (za 15 sept.) 17 september 2018;  Alles over de 18e zondag p.m. 16 januari 2019; 19e zondag p.m. Langs de IJssel 26 juni 2019; een gezellige 20e zondag p.m. 25 november 2019;  21e zondag p.m. (vr 06 mrt.) 8 maart 2020;  Op de 22e zondag p.m. 30 juni 2021;  de 23e zondag p.m. 29 maart 2022; de 24e zondag p.m. 26 oktober 2022;  de 25e zondag p.m. (za. 04 feb.) 6 februari 2023; de 26e zondag p.m. 20 juni 2023; de 27e zondag p.m. 17 oktober 2023;  de 28e zondag p.m. 3 februari 2024; de 29e zondag p.m. 1 juli 2024; de 30e zondag p.m. 28 oktober 2024.

de 30e zondag p.m.

Gisteren beleefden we in Harderwijk alweer de 30e zondag p.m. (Over de 1e zondag p.m. van 6 mei 2012, eveneens in Harderwijk, deed ik op 7 mei 2012 verslag, zie in mijn blogarchief) Zo rond 14.00 uur kwamen we met z'n achten in het museumcafé van het stadsmuseum bijeen voor een kopje koffie of thee met een lekkere plak zeebeer en o.m. de tentoonstelling 'Gelaagd Landschap'.(Zeebeer is een authentieke Harderwijkse specialiteit t.w. een ambachtelijk gebakken meergranen cake-koek-brood, verrijkt met abrikozen, amandelschaafsel en noten). Lekker toch, wat wil je nog meer! Appelgebak met slagroom zei een grapjas, tja, jammer dan. De tentoonstelling 'Gelaagd Landschap' was prachtig. Het gaf een uitgebreid en representatief overzicht van het oeuvre van Siemen Dijkstra (1968), waarbij zowel houtsneden als tekeningen getoond werden. Het vakmanschap, maar vooral de schoonheid en de gelaagdheid van de houtsneden vond ik zonder meer betoverend! 

Na het museumbezoek hebben we ons thuis gezellig ouwehoerend over van alles en nogwat best weten te vermaken. En een beetje offerend aan Bacchus kwam de stemming uiteraard ook ten goede. Rustig aan natuurlijk, dat wel, want er moest nog gereden worden. Maar dat was pas veel later, en bovendien moest er ook nog gegeten worden. Op het menu stond een slaatje vooraf, waarna rendang, nasi en boontjes en een toetje met koffie met chocola na. Toen het één en ander, volgens mij naar genoegen was weggewerkt, zat de 30e zondag p.m. er alweer op, en ging een ieder zijns weegs. Tot over ca. 3 maanden maar weer, maar dan bij zus G in Kampen.

Groszraum

Concept en beleving van de z.g. 'Groszraum': 'De ene, ongedeelde werkplaats voor allen' werd door het prachtig invallend daglicht in de hoge, ijle en witte ruimte nog eens versterkt. Werkruimte voor 'Environmental Design', een mooiere werkplek was voor mij in de tijd tussen medio jaren 60 en begin jaren 70 nauwelijks denkbaar. De Elleboogkerk in de binnenstad van Amersfoort, prachtig! Evengoed heb ik na bijna 10 jaar deze sacrale plek verlaten voor een werkplek in een pand aan de Prinsengracht in Amsterdam. En ook dat was weer mooi, maar dit terzijde. 

Onlangs heb ik in de Elleboogkerk een expositie gezien van Krijn de Koning (1963) en Armando (1929-2018). Het concept 'Groszraum' is nog immer van toepassing, maar de beleving in de Elleboogkerk is na de alles verzengende brand in oktober 2007 en de rigoureuze wederopbouw daarna van een andere orde. Het sacrale van weleer is door de open kapconstructie en het weglaten van de kolommenrijen en twee zijbeuken verdwenen. Het is nu een expositieruimte, meer niet. Maar ook dat is mooi!

Nogmaals Herfst

Onderstaand een prachtig gedichtje van Willem Kloos (1859-1938) over de vallende bladeren in de herfst. Het is enerzijds zeer simpel qua woordgebruik, maar anderzijds bijzonder kernachtig in literaire zeggingskracht: 

De blâren vallen zacht... 

Ik kan alleen betreuren, 

Dat ik niet eens verwacht, 

Wat eens nog kan gebeuren... 

De blâren vallen zacht...

Herfst

De Wilde Wingerd ofwel de 'Veitchii' Parthenocissus tricuspidata op de schutting in onze tuin is getooid in herfstkleuren. De kleur van de bladeren verschiet van groen naar oranje tot vuurrood en alles daar tussen in. Prachtig, die orde ook, het deed mij ineens denken aan die uit stippen opgebouwde serie schilderijen van Jan Wolkers (1925-2007). Een soort van pointillisme dat hij rond 2003 begon toe te passen. Het één en ander naar een idee dat hij volgens Bartjens kreeg in New York waar hij sneeuwvlokken zag dwarrelen langs het raam van zijn hotelkamer.

In de Ardennen

In 1976, lang geleden dus, hebben we samen met een paar vrienden enkele nachten doorgebracht in 'Les Gattes', een natuurvriendenhuis in de Ardennen nabij het gehucht Logbiermé. Een prachtig wandelgebied in the middle of nowhere voor iedereen die van rust in de vrije natuur houdt. Echter onze vriend André had op één van onze wandelingen zijn doedelzak meegenomen. Klonk interessant daar in die bossen, maar van 'rust in de vrije natuur' kon zodoende geen sprake meer zijn, temeer door z'n belabberde instrumentbeheersing. Maar goed, we gunden hem desalniettemin toch maar even zijn moment, en probeerden daarom lacherig een beetje in de maat te marcheren. 

En zo stuiten we daar in the middle of nowhere op een gegeven moment op een groepje mensen met in hun midden kunstschilder en graficus Aat Veldhoen (1934-2018) achter een schildersezel. Grappig, hij stond daar de kaarsrechte stammen van het bos te schilderen onder toezicht van zijn tweede vrouw fotografe Kabul Mohamed (1944) en hun drie kinderen. We hebben daar even een praatje gemaakt, dat was vermakelijk, maar of het gezelschapje daarna André's serenade op de doedelzak ook nog vermakelijk vond durf ik te betwijfelen!

over een sprinkhaantje

Er zat een sprinkhaantje op m'n ruit, een volle dag lang zat het met die zes dunne pootjes bewegenloos tegen het gladde glas geplakt. Hoe houd zo'n beestje dat toch vol? Trouwens, wat zou het eigenlijk voor een soort sprinkhaan zijn? Ik heb er met m'n mobieltje een foto van gemaakt, en ben maar eens gaan googlen. 

En zo kwam ik op de z.g. Struiksprinkhaan terecht. Een volgens Bartjens vrij kleine, groene sprinkhaan met lange antennes en zeer kleine vleugels, waardoor het vleugelloos lijkt. En dat verder verspreid over het lijf kleine donkere stipjes heeft. Mooi om te weten toch? 

Al googlend kwam ik echter nog meer te weten over de sprinkhaan. Bijvoorbeeld dat ze symbolisch staan voor astraal reizen en over obstakels heen stappen en nieuwe grote stappen vooruit maken. Dat ze boodschappers zijn die ons wil inspireren om hetzelfde te doen, om ook een sprong in het diepe te wagen! 

Tja, zo leer je nog eens wat.

in het Wolferswoud

In het Wolferswoud, een fraai kleinschalig vakantieparkje in de Achterhoek nabij Zelhem, hebben we ons als familie de afgelopen week goed weten te vermaken. Buiten de vijf comfortabele huisjes die we met z'n tienen hadden gehuurd, was de prachtige omgeving met z'n historische plaatsjes, kastelen, mooie coulisselandschappen en vooral de goede sfeer in ons groepje er debet aan. 

Vaste prik tijdens onze gezamenlijke herfstvakanties is altijd, dat we deze op de 1e zaterdagavond beginnen met een door Hans en Carla georganiseerd schaaktoernooitje. En zo werd ook deze keer met 13 personen (waarvan 6 weekend gasten) op zes borden de strijd aangegaan, waarvan Jan v D. uiteindelijk de winnaar werd en zo een paar mooie schaaksokjes won, waarin ik hem de hele verdere week trots als een pauw heb zien rond paraderen. 

Behalve wandel- en fietstochtjes en museumbezoekjes werden er diverse spelletjes gedaan, vooral aan Jeu de boules op een zeer krikkemikkige baan werd veel plezier beleeft. De ballen stuiterden alle kanten op. En ja 's avonds zaten we natuurlijk bij elkaar met een glaasje vaak tot diep in de nacht gezellig over van alles en nogwat te ouwehoeren. Als het uiteindelijk dan toch bedtijd was, moesten we natuurlijk nog in ons eigen huisje zien te komen. Een hele toer, maar hoe is het mogelijk, hoe suggestief, elke avond werd ons aardedonkere pad fantastisch verlicht door een mooie volle maan! 

In eetcafé De Groes in het centrum van het eeuwenoude Zelhem hebben we ter afsluiting van dit mooie weekje Wolferswoud met z'n allen nog een gezellig hapje gegeten. En zo was het allemaal voorbij voor we er goed en wel erg in hadden. Bij leven en welzijn komen we hier dan ook graag nog eens terug!

Mooi fietstochtje

Lucht in de banden, tentjes, karrimatjes en slaapzakken achterop en fietsen maar. Met z'n vijfjes waren we, in leeftijd variërend van 38 tot 11 jaar. Vanuit Putten via Schoonhoven, Scheveningen, Zandvoort, IJmuiden, Castricum aan Zee, Den Oever, Harlingen, (Terschelling) Sneek, Assen, Emmen en Ommen terug naar Putten. Totaal ca. 700 km (excl. afstand tijdens 7 daagse break in een huisje op Terschelling) in 12 etappes. Een mooi tochtje, af en toe wat gesputter onder de gelederen als de wind even de verkeerde kant opblies, maar dat mocht de stemming amper drukken. En als het dan af en toe toch even tegenzat, bracht de lekkere op benzinebrandertjes gemaakte hap aan het eind van de etappe de stemming weer snel op peil!