Onlangs aten we een hapje in restaurant 'Rail Roads' nabij station Hulshorst. Station Hulshorst, gebouwd in 1863 naar een ontwerp van architect Nicolaas J. Kamperdijk (1815-1887). In 1936 schreef Gerrit Achterberg (1905-1962) over dit van God en iedereen verlaten stationnetje het volgende gedicht:
Hulshorst, als vergeten ijzer
is uw naam, binnen de dennen
en de bittere coniferen,
roest uw station;
waar de spoortrein naar het noorden
met een godverlaten knars
stilhoudt, niemand uitlaat
niemand inlaat, o minuten,
dat ik hoor het weinig waaien
als een oeroude legende
uit uw bossen: barse bende
rovers, rans en ruw
uit het witte veluwhart.
Alhoewel de rails op de drukke lijn Amersfoort-Zwolle niet de kans krijgen om te roesten, is het alweer 23 jaar geleden dat er in Hulshorst een trein stopte, want op 31 mei 1987 werd het stationnetje gesloten. Het destijds op aandringen van een rijke landheer gebouwde stationnetje was al nooit rendabel, maar nu staat het daar dus helemaal te niksen.
Restaurant 'Rail Roads' dus was de aanleiding tot dit stukje proza! Als je railroads zegt, zie ik op mijn netvlies altijd een naar de einder verdwijnende spoorlijn op een immens eindeloze prairie. Midden op die eindeloze steppe, zittend te paard nabij een eenzaam en verlaten waterreservoir, zie ik in de verte een zwarte rookpluim met grote snelheid op mij afkomen. Het is het ijzeren paard dat voor m'n neus, nadat het met veel gesis en geknars van stoom en wielen tot stilstand is gekomen, heet en dorstig water begint in te slaan.
Mogelijk heb ik teveel westerns gezien in het verleden, hoe zou je anders op zulke simpele gedachte komen. Overigens van een goeie western kan ik nog steeds genieten. Pas nog, toen ik maar wat zat te zappen op TV en geboeid bleef steken bij 'Once Upon a Time in the West'. Een klassieker van Sergio Leone (1929-1989) uit 1968 met in de hoofdrollen Charles Bronson (1921-2003) als de mysterieuze wreker en mondharmonicaspeler, Henry Fonda (1905-1982) als de superschurk en Claudia Cardinale (1938) als de mooie maar droevige weduwe. Het drama dat zich afspeelt rond aanleg en bouw van een spoorlijn en een station in 'the middle of nowhere' heb ik toch zeker wel een paar keer gezien, maar het blijft een boeiend epos voor me. En de door Ennio Morricone (1928) vooraf gecomponeerde muziek met dat ijl klinkende mondharmonicaatje is ook al zo prachtig, de LP heb ik destijds bijkant grijs gedraaid.
Railroads waar ook ter wereld, ze blijven tot de verbeelding spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten