de 31e zondag p.m. viel op zaterdag

We begonnen deze door Geke georganiseerde brussendag met te kletsen over van alles en nogwat bij bakkerij en lunchroom Uniek, in het mooie en van ouds bekende kunstenaarsdorp Nunspeet. Uiteraard met een kopje koffie of thee en een lekker huisgemaakt gebakje.

Vervolgens liepen we met z'n allen naar het nabij gelegen Noord-Veluws Museum, om de expositie 'Verdroomd impressionisme' te bekijken van Edzard Koning. Koning noemde zijn stijl 'Verdroomd impressionisme' omdat hij rond de jaren 40 veelal de intieme sfeer van het traditionele boerenleven op de Veluwe schilderde. Het was min of meer zijn specialiteit geworden. Een mooie expositie!

Nadat we het één en ander hadden bekeken zijn we naar Kampen gereden. Was ook wel een beetje nodig ook want de vijf zat inmiddels in het uur, en dan krijgen we allemaal dorst. Na een gezellig uurtje pimpelen en happen gingen we aan tafel voor het echte werk. En dat was niet mis. Wortelsoep vooraf, waarna kip in een heerlijk sausje, een lekker vega-ovenschoteltje, boontjes, rijst en wijn. En een toetje met vla of/en ijs met slagroom en pruimen en koffie na. Heerlijk, wat een leventje! Het was weer een mooi brussendagje, ik kan nu al uitzien naar de volgende, die bij leven en welzijn bij Janny zal zijn!

de Wadden

   Met de Wadden heb ik al praktisch mijn hele leven een speciale band. Of ik er nou zeil, fiets, wandel of op m'n rug lig, het is allemaal opladen, een beetje terugkeren tot mezelf. Laven aan de elementen, de stilte en de ruimte. De kracht van de wind, het oneindige zand en het spoelen van het water, heerlijk!

De Nederlandse kunstenaar Jan Loman (1918-2006) had ook een grote liefde voor het Waddengebied. Het bekende logo van de Waddenvereniging is o.m. van zijn hand, evenals bovenstaande waddenprent Ontij I genoemd die ik zag staan in het Waddenmagazine. Loman was behalve kunstenaar ook Haiku-Dichter, hij schreef bij Ontij:

De gestrande schelp

In jachtige zandflarden

werkt aan een zeeduin

Vliegzeilen

Na de stukjes 'de 10e editie is onderweg' van 19/11'24 en 'Record' van 14/1'25, wil ik het nu de eerste drie zijn gefinisht, nog één keer over de huidige Vendée Globe hebben. En wel over de nummer vier in de race Jérémie Beyou en zijn boot CHARAL, die momenteel met een gemiddelde snelheid zeilt van 17,3 kts in tamelijk zwaar weer, zo'n 28,3 kts en een golfhoogte van 5,3 meter, ergens tussen de Azoren en Portugal op nog zo'n 840 mijl van de finish in Les Sables-d'Olonne. 

Hoe dat gaat kun je een beetje zien in bovenstaand filmpje dat eerder ergens is opgenomen. Je moet als zeiler wel wat in je mars hebben om in je eentje zo te kunnen omgaan met zo'n zeilmonster. De CHARAL is 18,28 m lang en 5 m breed, ze heeft een diepgang van 4,5 m en een gewicht van 8 ton, een masthoogte van 29 m en een zeiloppervlak van 260 m2 aan de wind en 420 m2 voor de wind.

Als je ziet hoe die hele massa van ruim 8 ton vaker over dan door het water gaat, lijkt mij vliegzeilen de juiste benaming. 

aan de keukentafel

Het was met z'n zessen weer een gezellig boel aan de keukentafel in Putten. Een avondje heerlijk gegeten en geouwehoerd over van alles en nogwat, ook al werd de sfeer deze keer soms behoorlijk beïnvloed door een slingering tussen ernst en luim. Het kon ook haast niet anders, emotionele gebeurtenissen zijn in toenemende mate inherent aan onze leeftijdsgroep. Het zij zo! 

Met een kippensoepje vooraf, waarna een heerlijke pasta-ovenschotel met zalm en groenten en ijs met vruchten en slagroom als toetje, hadden H en R weer een aardige maaltijd op tafel weten te zetten. Met koffie, chocolaatjes en een pikketanisje werd uiteindelijk een punt gezet achter weer een gedenkwaardig avondje aan de keukentafel. Verheug me nu al op de volgende over twee maanden bij H en A, wederom in Putten.

Arcadisch landschap

Het landschap om en nabij de Zwarte Kolk in Wapenveld ademt één en al rust en evenwicht. Dat was vroeger al zo toen ik daar vaak met een vriendje rond struinde, en dat is nog steeds zo. Toch mooi dat er ook nog gebieden in dit kleine landje zijn, die niet of nauwelijks worden aangetast door de vooruitgang. Want het Nederlandse landschap verandert immers continu, dat is niet anders. Enerzijds door min of meer autonome ontwikkelingen in de nationale en regionale economie en demografie, en anderzijds door beleidskeuzen die in het verleden en heden zijn en worden gemaakt. Maar de Zwarte Kolk en omgeving is gelukkig een Natura 2000 gebied, hopelijk blijft dat tot in lengte van dagen zo!

Record

Op 21 december j.l. schreef ik in mijn blog 'Point Nemo reeds gepasseerd', een prestatie van niveau. Ik schreef toen 'Als dat zo door gaat sneuveld het record van 8 jaar geleden volgens mij'. Toen werd het hele rondje in 74 dagen, 3 uur, 35 minuten en 46 seconden gezeild. Nou dat record is maar liefst met negen dagen aangescherpt! Vanmorgen om 07.24 uur UTC kwam Charlie Dalin in zijn IMOCA MACIF Santé Prévoyance in 64 dagen, 19 uur, 12 minuten en 57 seconden solo, non-stop rond de wereld. Hij legde in die tijd 27.667,91 nm ofwel 51.240,97 km af en had daarbij een gemiddelde snelheid van 17,79 knopen!

Schokkers

In de expositie 'Schokkers en de ontruiming' in het pittoreske kerkje op eiland Schokland, zagen we veel foto's van de voormalige eilandbewoners. Aangrijpende portretten! Op last van de overheid moesten ze in 1859 huis en haard op hun eiland verlaten vanwege de vele overstromingen, de onderhoudskosten en de armoedige omstandigheden op het eiland. Ze moesten bij vertrek ook eerst nog hun huisje afbreken, zodat ze later niet stiekem konden terugkeren. Het was echt de bedoeling dat ze elders een nieuw leven gingen opbouwen. Echter in de verschillende dorpen en steden waar de Schokkers terecht kwamen werden ze veelal niet met open armen ontvangen. Schokkend, je hoeft volgens mij geen groot empathisch vermogen te hebben, om te kunnen bedenken hoe de Schokkers zich destijds moeten hebben gevoeld. Bizar, wat dat betreft is volgens mij in 166 jaar onze houding tegenover vreemdelingen niet veel veranderd!

Nijkerk

Onlangs hebben we een poosje lekker lopen grasduinen in Museum Nijkerk, gehuisvest op de locatie van het middeleeuwse Gasthuis aan de Venestraat. In de late Middeleeuwen kregen hier volgens Bartjens armen, zieken, reizigers en pelgrims onderdak en voedsel. Weer later was het een tijdlang tabakspakhuis en was de Latijnse school er ooit gevestigd, en ook hebben de ambsjonkers er vergaderd. Maar nu is er dus al decennia lang een mooi historisch museum in gevestigd, met veel gebruiksvoorwerpen, kunst, foto's, audiofragmenten en filmbeelden van het Nijkerk van toen en nu.

een druilerige zondag

Afgelopen zondag was qua weer en sfeer vrij troosteloos, totdat ik onderstaand gedichtje las van ene Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882). Dat was gelukkig weer vrij troostend, want gedeelde smart is immers halve smart! 

The Rainy Day 

The day is cold and dark and dreary; 

It rains and the wind is never weary; 

The vine still clings to the mouldering wall, 

But at every gust the dead leaves fall, 

And the day is dark and dreary. 

My life is cold and dark and dreary, 

It rains and the wind is never weary; 

My thoughts still cling to the mouldering past, 

But the hope of youth fall thick in the blast, 

And the days are dark and dreary. 

Be still, sad heart! 

And seize repining, 

Behind the clouds the sun is shining; 

Thy fate is the common fate of all, 

Into each life some rain must fall, 

Some days must be dark and dreary.

Goede voornemens

Dagelijks lees ik in het V Katern van De Volkskrant de strip 'Sigmund' van Peter de Wit. 'Sigmund' is een cartoon over een onconventionele psychiater. Een akelige gnoom eigenlijk, die in zijn praktijk een smeltkroes aan patiënten krijgt te behandelen die over van alles en nogwat zeiken. Mijn favoriete patiënt is de halve gare pseude-intellectueel Baltus. Vermakelijk, ook nu weer, die onnozele conversatie tussen beide heren!

vuurwerk

Vuurwerk afsteken tijdens oud- en nieuwjaar is een oude traditie, ontstaan uit angst voor kwade geesten. Die werden zodoende tijdens de jaarwisseling verjaagd. Dat is volgens Bartjens het verhaal achter deze oude traditie. Een traditie waar ik als jongetje vol enthousiasme aan meedeed. De hele kerstvakantie op de lagere school was een Buisman koffiestroopbusje mijn carbidkanon. Handig en het paste in mijn broekzak, wat je van een melkbus niet kan zeggen. Maar goed, dat is allemaal een tijdje geleden. 

Tegenwoordig wordt het allemaal grootser aangepakt. Mooi, maar wel vaker met als gevolg dat mensen door al dat ontploffende vuurwerk vingers verliezen, blind worden of zelfs omkomen. Terwijl hulpverleners vaak met vuurwerk worden bekogeld, om over alle materiele schade nog maar te zwijgen. De jaarwisseling is zodanig in heel het land door al dat geweldige consumentenvuurwerk steeds meer een zorgenkindje geworden. 

Hoe mooi en spannend het gerommel met consumentenvuurwerk ook kan zijn, misschien is het zo langzamerhand toch tijd om vuurwerk door overheden en professionals te laten organiseren!