Een zaterdagmiddagconcert.

Het bekende 'Kleinkoor Cantiamo' uit Putten gaf gistermiddag o.l.v. dirigent Gusanne van den Brink een mooi concert in de Gereformeerde Kerk aldaar. Het gemengde koor, met vocalisten uit Putten, Ermelo en Harderwijk, bracht een divers repertoire met liederen uit alle tijden. Gezongen werd onder meer 'Abschied vom Walde' van Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847), 'Requiem' van Eliza Gilkyson (1950), 'As torrents in summer' van Edward Elgar (1857-1934), 'Au joli bois' van Claudin de Sermisy (1490-1562) en 'The keel row' van John Rutter (1945). 

Het optreden van 'Kleinkoor Cantiamo', dat doorgaans enkel à capella zingt, werd deze keer door 'Duo Tuimelkruid' aangevuld met een prachtig optreden van Julia Drewes en invaller/dirigent Gusanne van den Brink (wegens ziekte van eigen zanger t.w. bariton Wout Overbeeke), resp. piano en zang. Ze brachten o.m. liederen van Vaughan Williams, Fauré en Debussy.

'Light of Song', ofwel mooie zaterdagmiddagmuziek in Putten!

Mikkel

Mikkel, een van herkomst Scandinavische naam 'Die als God is' betekent, is 10 meter hoog en staat in de beeldentuin van Kasteel het Nijenhuis in Heino/Wijhe. Hij heeft kijk op alles, zelfs vanachter het hoogste struikgewas kan hij zijn domein nog overzien. Gezien zijn afkomst en status is dat natuurlijk ook wel min of meer zijn opdracht, lijkt mij. Mikkel is in 2017 in opdracht van Museum de Fundatie en Lowlands vervaardigd door de Nederlandse beeldhouwer Tom Claassen (1964). 

Het beeld stelt een ridderfiguur voor en is opgebouwd uit een stapeling van onderdelen die doen denken aan kiezels of stenen. Het lijkt of Tom Claassen de rondgevormde delen van het lijf nonchalant op elkaar heeft geplaatst, zoals toeristen steenmannetjes maken in de bergen om de zwaartekracht te trotseren. In werkelijkheid zijn de kolossale delen, geboetseerd uit piepschuim en overspoten met kunststof en zilvergrijze verf, geschakeerd met een stalen frame. Tom Claassen studeerde van 1984 tot 1989 aan de Academie voor Kunst en Vormgeving Sint-Joost in Breda. Zijn beelden hebben vaak iets dubbelzinnigs: ze zijn monumentaal maar boezemen geen ontzag in maar vertedering. Voor grote sculpturen gebruikt hij geen duurzaam en voornaam brons, maar vergankelijk gips, plooibaar textiel, piepschuim of industrieel aluminium.

aan de keukentafel

De gesprekken aan de keukentafel, deze keer bij H en A in Putten, gingen als vanouds alle kanten op. Doorgaans heel vermakelijk, ondanks de min of meer gedeelde zorgen over de toestand in de wereld. Met name over de ontwikkelingen in Amerika en rond de oorlog in Oekraïne. En over het Europese advies om in geval van een ramp, een cyberaanval of een oorlog genoeg in huis te hebben om het drie dagen te kunnen redden zonder hulp van buitenaf. We moeten toe naar een samenleving die zich even kan redden zonder dat de centrale overheid daar alles aan doet. De aanschaf van een noodpakketje met wat blikgroente, water en allerhande prullaria, is volgens Bartjens wel het minste wat we zelf kunnen doen! Tja, even genoeg daarover, zullen we het maar ergens anders over gaan hebben? 

Aldus geschiedde, en uiteraard hielpen de lekkere hapjes en wijntjes daarbij. Met als klap op de vuurpijl groentesoep met balletjes, een heerlijke ovenschotel met aardappelschijfjes, diverse groenten, gehakt en een dakje van geraspte kaas, ijs met vruchten en slagroom en koffie met paaseitjes na. Geen haute cuisine aan de keukentafel, maar wel gezellig en heel lekker, en daar gaat het ons om! Daarom tot over twee maanden maar weer, maar dan bij J en ondergetekende in Harderwijk.

BOOST! II

JAZZ in de MESS in Harderwijk met de band BOOST II, niet erg jazzi maar wel mooi en hard! Wat een power! De combi van rock, blues en weet ik veel muziek, werd gistermiddag door het trio Rob Mostert met Hammond en keyboards, Jerome Hol, gitaar en zang en drummer Erik Kooger, virtuoos en melodisch, maar ook gruizig en dramatisch gebracht. Mooie muziek, lekker biertje erbij, de middag kon niet meer stuk. En zo fietste ik na afloop vrolijk gestemd, maar met tuitende oren weer huiswaarts!

Tentoonstellingen

Onlangs gezien in het Drents Museum in Assen:

Falsche Flagge

Een expositie van de Duitse kunstenaar Mirjam Völker (1977) met boomhutten, huisjes, stacaravans en voertuigcabines. Je kunt er in schuilen bij slecht weer en bent er beschermd voor aanvallen van buitenaf. Völker vindt dit soort plekken fascinerend. Ze staan centraal in haar kunstwerken. Alleen vallen de bouwsels die zij schildert, timmert en filmt bijna uit elkaar van ellende. Vaak bevinden ze zich op verlaten plekken waar de natuur ze overwoekert. De kunst van Völker heeft iets geheimzinnigs, ze wordt gerekend tot de kunstenaars van de Neue Leipziger Schule. Hun kunst is gebaseerd op de werkelijkheid, maar je ontdekt er regelmatig elementen in waardoor je anders naar een kunstwerk gaat kijken of langer blijft kijken.

Labyrinthia  

Is een magische ontdekkingsreis door vijftien zalen van het museum, met topstukken uit eigen collectie, zoals o.m. het meisje van Yde, de oudste boot van de wereld en de schilderijen van Van Gogh. Labyrinthia is in feite de nieuwe collectiepresentatie van het Drents Museum. Je kan bijvoorbeeld op mammoetjacht, door de ogen van Vincent van Gogh kijken of in een kano door een prehistorisch landschap peddelen. Labyrinthia is een tentoonstelling waarin archeologie, kunst en geschiedenis bij elkaar komen. Het is een tentoonstelling waarin al je zintuigen worden geprikkeld. 

Gen F

In de tentoonstelling Gen F zagen we 75 jaar figuratieve kunst, waarin de rode draad bestaat uit de  verschillende generaties kunstenaars. Gen F begint bij de voorlopers van de figuratieve kunst, die voor 1940 geboren zijn. Daarna gaat de tentoonstelling door tot aan de huidige generatie. In Gen F laat het museum de verbanden tussen deze generaties zien, waardoor de ontwikkeling vanaf 1950 tot nu goed te volgen is.

Balans

'Links of rechts gaan is moeilijk' zag ik onlangs in het CODA Museum. Dat probleem ken ik, want ik ben tegenwoordig nogal eens op zoek naar een balans in links en rechts!

Droomwereld?

In het CODA Museum in Apeldoorn hebben we onlangs de tentoonstelling Between These Folded Walls, Utopia gezien van het fotografenduo Sarah Cooper (1974) en Nina Gorfer (1979). Een fotoserie die gaat over een aantal vrouwen in de leeftijd van 17 tot 24 jaar die om uiteenlopende redenen alles achter zich moesten laten, en ontheemd en ontworteld ergens anders opnieuw met hun leven moesten beginnen. (De leeftijd was belangrijk voor Cooper en Gorfer, want in deze jaren droom je immers volop, geloof je in de maakbaarheid van de wereld, is je identiteit nog in ontwikkeling en is de geestelijke bagage die je meedraagt anders dan op latere leeftijd.) 

Een tentoonstelling met indrukwekkende portretten, in surrealistische, theatrale en kleurrijke werelden vormgegeven. Maar niet alleen dat. Gefotografeerd als hedendaagse godinnen onderzoekt de serie ook wat bepalend is voor identiteit en gevoel van eigenwaarde. En de gelaagdheid van de beelden in zowel opbouw als betekenis onderstreept bovendien de complexiteit van die thema’s.  Een boeiende tentoonstelling!

luchtspiegeling

Donald Trump heeft de Golf van Mexico omgedoopt tot de Golf van Amerika. Maar wat te doen met het eilandje Bermeja of Vermeja, dat niet bestaat, maar toch al vijf eeuwen lang hardnekkig opduikt op maritieme kaarten? 

In een artikel in de Volkskrant van Ernst Arbouw over dit spookeilandje, las ik dat dit in 1539 ontdekte eiland op ca. 100 nm (op 22° 33’ N, 91° 22’ W) voor de kust van schiereiland Yucatán al honderden jaren niet is waargenomen. Maar dat desalniettemin Mexico dit eilandje i.v.m. olie en macht goed zou kunnen gebruiken, helemaal nu Donald Trump zijn oog heeft laten vallen op de golfwateren. 

Idioot verhaal eigenlijk, want het staat inmiddels wel vast dat Bermeja of Vermeja niet bestaat en waarschijnlijk ook nooit bestaan heeft. Dankzij o.m. satellietbeelden is het eiland dan ook pas sinds begin deze eeuw definitief van de maritieme kaarten verdwenen. Hoe is het mogelijk, ca. 500 jaar gedoe om een niet bestaand eiland, ofwel een luchtspiegeling!

Grappig

Een bord op een vuilcontainer met de handgeschreven tekst 'Geen afval ingooien, alleen bewoners' is uitgeroepen tot grappigste 'taalvout' van 2024. In de Grote Taalvoutverkiezing kreeg deze tekst de meeste stemmen meldt het humoristische taalplatform Taalvoutjes, dat vandaag 13 jaar bestaat. Leuk! Nu we toch bezig zijn, onlangs hoorde ik in een twistgesprekje een vader tegen zijn 15 jarige zoon zeggen of hij wel besefte dat ie minderjarig was, waarop de zoon zei 'hoezo minderjarig, ik ben net zo vaak jarig als jij'. Ook leuk!

'midden in Wezep'

Bovenstaande tekening is in de jaren twintig van de vorige eeuw gemaakt door de Zwolse kunstenaar Teun van der Veen (Zwolle, 1902-1992). Behalve dat de rails van de Zuiderzeetram, die daar van 1908 tot 1931 hebben gelegen waren verdwenen zag de plek, die 'midden in Wezep' werd genoemd, er eind jaren vijftig nog net zo uit. Het hekwerk voor de kerk, was destijds op zaterdag- en zondagmiddag een geliefde ontmoetingsplek voor oudere tieners en jonge twenners, zeg maar voor hangjongeren. 

Volgens cabaretier Herman Finkers was in Almelo altijd wel wat te doen, het stoplicht sprong daar immers vaak op rood en dan weer op groen. Niet erg spectaculair, maar 't was in ieder geval iets, in Wezep hadden ze eind jaren vijftig zelfs nog geen stoplicht!

Amerika

De moedeloos makende ontwikkelingen in de Verenigde Staten volg ik zo goed mogelijk via de krant en het journaal. De normalisering van het volstrekt abnormale onder Donald Trump vind ik ronduit schokkend, hij gaat te keer als een olifant in de porseleinkast. Erg deprimerend allemaal! Toch wil ik niet bij de pakken neerzitten, niets is immers blijvend, ook de periode Donald Trump gaat voorbij! 

Laten we daarom stoppen met het drama, de wereld vergaat niet. Wat telt, is hoe wij er mee omgaan. Democratie is niet alleen goed als een ons welgevallige kandidaat wint. Democratie is sterker dan één persoon, ook in de V.S. al zijn ook daar aardig wat mensen geschokt. Onheilsprofeten roepen zelfs dat het einde van de democratie nabij is, dat checks and balances dreigen te verdwijnen. Maar laten we even ademhalen! 

Nostradamus voorspelde volgens Bartjens al het einde van de wereld, maar dat is gelukkig nog niet uitgekomen. Zo kunnen we nu nog steeds aan de hand van onze wereldgeschiedenis terugkijken en lessen trekken. Wat zou het trouwens mooi zijn als we nu reeds in de geschiedenis konden terugkijken op de 2e regeerperiode van Donald Trump. Hoe hij de wereld heeft achtergelaten. De generaties na ons zullen zich vast afvragen: wat kunnen wij hiervan leren en hoe kan het beter. Maar goed, zover is het dus nu nog even niet. 

Goed, ondanks relativering over zaken als democratie, rechtsorde, politiek etc. blijft o.m. klimaat natuurlijk wel een zorg van niveau die je niet weg kan redeneren. Al zouden we daar honderd jaar geleden uiteraard een nog groter probleem mee hebben gehad. Want in onze tijd worden er volop technologieën ontwikkeld voor b.v. opslag van energie, en dat stemt weer optimistisch. En als je kijkt naar wat er op de puinhopen van twee wereldoorlogen is ontstaan kan je ook alleen maar positief zijn. De Euopese Unie, Verenigde Naties, NAVO en diverse andere organisaties die internationaal samenwerken, dat is toch fascinerend. Trump heeft het Parijse klimaatakkoord dan wel opgezegd, maar de andere landen gaan door. Zelfs in de Verenigde Staten houden grote bedrijven eraan vast. 

Al met al is de zorg over de stabiliteit van het democratische systeem in ons deel van de wereld niet gering. Desalniettemin ontleen ik hoop en optimisme uit wat ik zie en waarneem. Is dat klein en naïef? Mogelijk, maar het is volgens mij de enige manier om staande te blijven, en goed met elkaar om te blijven gaan!

Vergeten Ramp

Onlangs hebben we in Stadsmuseum Harderwijk 'De Vergeten Ramp van 1825' gezien. Een expositie over een vrijwel vergeten hoofdstuk uit de Nederlandse geschiedenis t.w. de grote watersnood van februari 1825, die delen van de Noordwest-Veluwe, Overijssel, Friesland, Groningen en Noord-Duitsland verwoestte. In de nacht van 3 op 4 februari 1825, werd Nederland geteisterd door een noordwesterstorm. Het regende, rivieren overstroomden en dijken die in het natte najaar al verzadigd waren, begaven het. Rond de Zuiderzeekust eiste de storm 800 doden, waarvan tientallen levens op de Noord Veluwe, met name in Doornspijk en Oosterwolde. Veel prenten, schetsen, brieven en anekdotes etc. Alles bij elkaar een bijzondere expositie die het 200-jarig herdenkingsjaar van deze dramatische gebeurtenis markeert!

de 31e zondag p.m. viel op zaterdag

We begonnen deze door Geke georganiseerde brussendag met te kletsen over van alles en nogwat bij bakkerij en lunchroom Uniek, in het mooie en van ouds bekende kunstenaarsdorp Nunspeet. Uiteraard met een kopje koffie of thee en een lekker huisgemaakt gebakje.

Vervolgens liepen we met z'n allen naar het nabij gelegen Noord-Veluws Museum, om de expositie 'Verdroomd impressionisme' te bekijken van Edzard Koning. Koning noemde zijn stijl 'Verdroomd impressionisme' omdat hij rond de jaren 40 veelal de intieme sfeer van het traditionele boerenleven op de Veluwe schilderde. Het was min of meer zijn specialiteit geworden. Een mooie expositie!

Nadat we het één en ander hadden bekeken zijn we naar Kampen gereden. Was ook wel een beetje nodig ook want de vijf zat inmiddels in het uur, en dan krijgen we allemaal dorst. Na een gezellig uurtje pimpelen en happen gingen we aan tafel voor het echte werk. En dat was niet mis. Wortelsoep vooraf, waarna kip in een heerlijk sausje, een lekker vega-ovenschoteltje, boontjes, rijst en wijn. En een toetje met vla of/en ijs met slagroom en pruimen en koffie na. Heerlijk, wat een leventje! Het was weer een mooi brussendagje, ik kan nu al uitzien naar de volgende, die bij leven en welzijn bij Janny zal zijn!

de Wadden

   Met de Wadden heb ik al praktisch mijn hele leven een speciale band. Of ik er nou zeil, fiets, wandel of op m'n rug lig, het is allemaal opladen, een beetje terugkeren tot mezelf. Laven aan de elementen, de stilte en de ruimte. De kracht van de wind, het oneindige zand en het spoelen van het water, heerlijk!

De Nederlandse kunstenaar Jan Loman (1918-2006) had ook een grote liefde voor het Waddengebied. Het bekende logo van de Waddenvereniging is o.m. van zijn hand, evenals bovenstaande waddenprent Ontij I genoemd die ik zag staan in het Waddenmagazine. Loman was behalve kunstenaar ook Haiku-Dichter, hij schreef bij Ontij:

De gestrande schelp

In jachtige zandflarden

werkt aan een zeeduin

Vliegzeilen

Na de stukjes 'de 10e editie is onderweg' van 19/11'24 en 'Record' van 14/1'25, wil ik het nu de eerste drie zijn gefinisht, nog één keer over de huidige Vendée Globe hebben. En wel over de nummer vier in de race Jérémie Beyou en zijn boot CHARAL, die momenteel met een gemiddelde snelheid zeilt van 17,3 kts in tamelijk zwaar weer, zo'n 28,3 kts en een golfhoogte van 5,3 meter, ergens tussen de Azoren en Portugal op nog zo'n 840 mijl van de finish in Les Sables-d'Olonne. 

Hoe dat gaat kun je een beetje zien in bovenstaand filmpje dat eerder ergens is opgenomen. Je moet als zeiler wel wat in je mars hebben om in je eentje zo te kunnen omgaan met zo'n zeilmonster. De CHARAL is 18,28 m lang en 5 m breed, ze heeft een diepgang van 4,5 m en een gewicht van 8 ton, een masthoogte van 29 m en een zeiloppervlak van 260 m2 aan de wind en 420 m2 voor de wind.

Als je ziet hoe die hele massa van ruim 8 ton vaker over dan door het water gaat, lijkt mij vliegzeilen de juiste benaming. 

aan de keukentafel

Het was met z'n zessen weer een gezellig boel aan de keukentafel in Putten. Een avondje heerlijk gegeten en geouwehoerd over van alles en nogwat, ook al werd de sfeer deze keer soms behoorlijk beïnvloed door een slingering tussen ernst en luim. Het kon ook haast niet anders, emotionele gebeurtenissen zijn in toenemende mate inherent aan onze leeftijdsgroep. Het zij zo! 

Met een kippensoepje vooraf, waarna een heerlijke pasta-ovenschotel met zalm en groenten en ijs met vruchten en slagroom als toetje, hadden H en R weer een aardige maaltijd op tafel weten te zetten. Met koffie, chocolaatjes en een pikketanisje werd uiteindelijk een punt gezet achter weer een gedenkwaardig avondje aan de keukentafel. Verheug me nu al op de volgende over twee maanden bij H en A, wederom in Putten.

Arcadisch landschap

Het landschap om en nabij de Zwarte Kolk in Wapenveld ademt één en al rust en evenwicht. Dat was vroeger al zo toen ik daar vaak met een vriendje rond struinde, en dat is nog steeds zo. Toch mooi dat er ook nog gebieden in dit kleine landje zijn, die niet of nauwelijks worden aangetast door de vooruitgang. Want het Nederlandse landschap verandert immers continu, dat is niet anders. Enerzijds door min of meer autonome ontwikkelingen in de nationale en regionale economie en demografie, en anderzijds door beleidskeuzen die in het verleden en heden zijn en worden gemaakt. Maar de Zwarte Kolk en omgeving is gelukkig een Natura 2000 gebied, hopelijk blijft dat tot in lengte van dagen zo!

Record

Op 21 december j.l. schreef ik in mijn blog 'Point Nemo reeds gepasseerd', een prestatie van niveau. Ik schreef toen 'Als dat zo door gaat sneuveld het record van 8 jaar geleden volgens mij'. Toen werd het hele rondje in 74 dagen, 3 uur, 35 minuten en 46 seconden gezeild. Nou dat record is maar liefst met negen dagen aangescherpt! Vanmorgen om 07.24 uur UTC kwam Charlie Dalin in zijn IMOCA MACIF Santé Prévoyance in 64 dagen, 19 uur, 12 minuten en 57 seconden solo, non-stop rond de wereld. Hij legde in die tijd 27.667,91 nm ofwel 51.240,97 km af en had daarbij een gemiddelde snelheid van 17,79 knopen!

Schokkers

In de expositie 'Schokkers en de ontruiming' in het pittoreske kerkje op eiland Schokland, zagen we veel foto's van de voormalige eilandbewoners. Aangrijpende portretten! Op last van de overheid moesten ze in 1859 huis en haard op hun eiland verlaten vanwege de vele overstromingen, de onderhoudskosten en de armoedige omstandigheden op het eiland. Ze moesten bij vertrek ook eerst nog hun huisje afbreken, zodat ze later niet stiekem konden terugkeren. Het was echt de bedoeling dat ze elders een nieuw leven gingen opbouwen. Echter in de verschillende dorpen en steden waar de Schokkers terecht kwamen werden ze veelal niet met open armen ontvangen. Schokkend, je hoeft volgens mij geen groot empathisch vermogen te hebben, om te kunnen bedenken hoe de Schokkers zich destijds moeten hebben gevoeld. Bizar, wat dat betreft is volgens mij in 166 jaar onze houding tegenover vreemdelingen niet veel veranderd!

Nijkerk

Onlangs hebben we een poosje lekker lopen grasduinen in Museum Nijkerk, gehuisvest op de locatie van het middeleeuwse Gasthuis aan de Venestraat. In de late Middeleeuwen kregen hier volgens Bartjens armen, zieken, reizigers en pelgrims onderdak en voedsel. Weer later was het een tijdlang tabakspakhuis en was de Latijnse school er ooit gevestigd, en ook hebben de ambsjonkers er vergaderd. Maar nu is er dus al decennia lang een mooi historisch museum in gevestigd, met veel gebruiksvoorwerpen, kunst, foto's, audiofragmenten en filmbeelden van het Nijkerk van toen en nu.

een druilerige zondag

Afgelopen zondag was qua weer en sfeer vrij troosteloos, totdat ik onderstaand gedichtje las van ene Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882). Dat was gelukkig weer vrij troostend, want gedeelde smart is immers halve smart! 

The Rainy Day 

The day is cold and dark and dreary; 

It rains and the wind is never weary; 

The vine still clings to the mouldering wall, 

But at every gust the dead leaves fall, 

And the day is dark and dreary. 

My life is cold and dark and dreary, 

It rains and the wind is never weary; 

My thoughts still cling to the mouldering past, 

But the hope of youth fall thick in the blast, 

And the days are dark and dreary. 

Be still, sad heart! 

And seize repining, 

Behind the clouds the sun is shining; 

Thy fate is the common fate of all, 

Into each life some rain must fall, 

Some days must be dark and dreary.

Goede voornemens

Dagelijks lees ik in het V Katern van De Volkskrant de strip 'Sigmund' van Peter de Wit. 'Sigmund' is een cartoon over een onconventionele psychiater. Een akelige gnoom eigenlijk, die in zijn praktijk een smeltkroes aan patiënten krijgt te behandelen die over van alles en nogwat zeiken. Mijn favoriete patiënt is de halve gare pseude-intellectueel Baltus. Vermakelijk, ook nu weer, die onnozele conversatie tussen beide heren!

vuurwerk

Vuurwerk afsteken tijdens oud- en nieuwjaar is een oude traditie, ontstaan uit angst voor kwade geesten. Die werden zodoende tijdens de jaarwisseling verjaagd. Dat is volgens Bartjens het verhaal achter deze oude traditie. Een traditie waar ik als jongetje vol enthousiasme aan meedeed. De hele kerstvakantie op de lagere school was een Buisman koffiestroopbusje mijn carbidkanon. Handig en het paste in mijn broekzak, wat je van een melkbus niet kan zeggen. Maar goed, dat is allemaal een tijdje geleden. 

Tegenwoordig wordt het allemaal grootser aangepakt. Mooi, maar wel vaker met als gevolg dat mensen door al dat ontploffende vuurwerk vingers verliezen, blind worden of zelfs omkomen. Terwijl hulpverleners vaak met vuurwerk worden bekogeld, om over alle materiele schade nog maar te zwijgen. De jaarwisseling is zodanig in heel het land door al dat geweldige consumentenvuurwerk steeds meer een zorgenkindje geworden. 

Hoe mooi en spannend het gerommel met consumentenvuurwerk ook kan zijn, misschien is het zo langzamerhand toch tijd om vuurwerk door overheden en professionals te laten organiseren!

De jaarwisseling.

 

Een gezellige oudejaarsavond allemaal met mooie Daxophone muziek!

Achter de maan schijnt de zon!

De laatste zaterdagbijlage dit jaar van de Volkskrant was een interessante oudejaarsspecial, genaamd 'Het einde is nabij'. Over tasten in het duister en een zoektocht naar het licht. Over snakken naar vrede, wanhoop zonder ventiel, anti-doemprediken en vrolijkheid als verzet. Ook over geloof, hoop en vertrouwen dus! 

De Volkskrant over deze special:

 

Hè, hè... Het einde is nabij: 2024 zit er bijna op. Ook dit jaar, waarin het gevoel van machteloosheid hand over hand toenam, het recht van de sterkste zich ongenadig liet gelden en veel gesprekken níét zijn gevoerd, loopt op zijn eind. 

Nu is 'een jaar' ook maar iets wat ons door een paus is opgelegd, maar het is ook een fijn vehikel om te zeggen: zo, en nou beginnen we opnieuw. Of nog beter: nu slaan we een andere weg in. Wie wil ziet overal de tekenen van de naderende apocalyps, maar de uitdrukking 'het einde is nabij' biedt ook houvast. 

Alles eindigt, ooit. Bij een eclips - eeuwenlang het voorteken van het einde der tijden - volgt op de totale duisternis de langzame terugkeer van het licht. We zijn toch niet overgeleverd aan hogere machten, we kunnen het heft in eigen handen nemen. We hoeven niet te wachten op het einde, we kunnen zelf iets stoppen. In 2024 is in Oekraïne de hoop op een overwinning stilaan vervlogen. Een diplomatiek compromis hangt in de lucht. Achter het front snakt Jana naar hereniging met Oleksandr, frontsoldaat sinds het begin van de oorlog. 'Ik wil dat mijn man en zoon met elkaar leren praten.' (p. 2) Ook dichterbij huis tekent zich een kloof af. Veel jonge Nederlanders zien het geweld in Gaza als hét morele vraagstuk van onze tijd, maar dat vindt geen weerklank in Den Haag. Wat doet dit met het vertrouwen in de politiek als zo'n onderwerp er zo karig vanaf komt? (p. 6) 

Hoe vaak moet je benoemen dat het de verkeerde kant op gaat? Wiskundeleraar Piet Post uit Arnhem schreef er de afgelopen jaren meerdere ingezonden brieven over. 'Wat we nodig hebben is realisme en vertrouwen in onze systemen, geen doemdenken.' Hoe ziet hij dit voor zich? En kan de Volkskrant(-lezer) nog iets van hem leren? (p. 10)

Iemand die wél altijd denkt dat alles misgaat, is de Duitse tobber en columnist Axel Hacke. Maar hij probeert zich daar wel tegen te verzetten. Met zijn boek Vrolijkheid in donkere tijden wijst hij mensen op de keuze om het leven vrolijk te benaderen. 'Soms is het zoeken naar een muizenhol. Maar de zoektocht is de moeite waard.' (p. 18) 

Kortom, achter de maan schijnt de zon. En ook komend jaar draaien we daar weer een rondje om heen. Het is aan u om dat een geruststellend idee te vinden - of niet. 

Vrolijk 2025!

Ab

In de ochtend op eerste kerstdag j.l. is Ab gestorven in het OLVG in Amsterdam Oost, toch nog weer onverwacht snel. We waren al sinds de middenjaren zestig bevriend, beiden nog twintigers. Bureau Environmental Design in Amersfoort, bureau VDL in Amsterdam, Academie van Bouwkunst in Amsterdam, de ontwikkelingen binnen onze eigen architectenbureautjes in Muiden en Harderwijk en het vermaarde Herenleedclubje met zijn vele architectuurexcursies, etentjes en zeilweekendjes. Maar Ab en ik kwamen ook regelmatig bij elkaar met een kop koffie om gewoon wat bij te kletsen en bijvoorbeeld over onze relaties, kinderen of het weer te praten. 

Er wordt weleens gezegd: Als een schip achter de horizon verdwijnt is hij niet weg. We zien hem alleen niet meer. Mooi gezegd, maar ik mis hem nu al!

Point Nemo reeds gepasseerd

De drie koplopers van de Vendee Globe, de solo zeilrace rond de wereld, zijn Point Nemo, de meest afgelegen plek op aarde, alweer gepasseerd. Het desolate Point Nemo (Latitude: 48º52'5291'' S; Longitude: 123º23'5116''W;) ligt midden in de Stille Oceaan. De dichtstbijzijnde menselijke bebouwing is ruimtestation ISS op ca. 415 kilometer hoogte, dat hier meerdere keren per dag over komt. Verder is het ca. 22 miljoen vierkante kilometer grote gebied een kerkhof voor ruimteschroot. Het dichtstbijzijnde bewoonde eiland is Paaseiland op 3.090 kilometer ten noordoosten van Point Nemo.

Nog een paar dagen en dan passeren ze Kaap Hoorn, de meest zuidelijke punt van Zuid Amerika, en zijn ze weer terug in de Atlantische Oceaan en kunnen ze noordwaarts richting finish zeilen. Zondag 10 november j.l. zijn ze om 13.00 uur vertrokken uit Les Sables-d'Olonne in Bretagne. Sinds die tijd hebben ze ruim 15600 nm (ofwel ruim 28891 km) afgelegd. In ca. 40 dagen ca. 15600 nm met een zeilbootje! Als dat zo door gaat sneuveld het record van 8 jaar geleden volgens mij. Toen werd het hele rondje in ruim 74 dagen gezeild. Ben benieuwd!

Citaten

Het Latijnse citaat 'tempus fugit, memento mori', vrij vertaalt : 'de tijd vliegt, gedenk te sterven' is volgens Bartjens in feite een andere manier om 'carpe diem' te zeggen, 'Pluk de dag', je eraan te doen herinneren je leven te leven, en er het beste van te maken! Eeuwenoude citaten die immer blijven bestaan.

donkere dagen

We zitten in de z.g. donkere dagen voor kerst. Ik las dat de daglichtperiode vandaag 7 uur en 49 minuten is en dat in het midden van het land de komende dagen de daglichtperiode verder af neemt naar 7 uur en 43 minuten. De zon gaat van 11 tot en met 15 december in Midden-Nederland al om 16.28 uur onder. En door nevel en zware bewolking is het nog eerder donker ook. Wat een ellende, maar niet getreurd want ik las ook ergens op een tegeltje 'Hoe korter de dag, hoe langer de avond' en dat is weer mooi!

And stay strong!