aan de keukentafel

Na een onderhoudend en gezellig aperitief, gingen we rond de keukentafel verder op de Thaise tour. Met vooraf een lekker Tom Kha Kai soepje, een Thaise klassieker, en een Panang curry met kip, sperziebonen en jasmijnrijst als hoofdgerecht. De gesprekken gingen daarbij als vanouds weer alle kanten op. Waarbij uiteraard de vele meningen in een wisselende mate van genuanceerd- en ongenuanceerdheid over de keukentafel heen vlogen. Zes meningen, altijd weer vermakelijk! Met malaga ijs en slagroom na, en koffie met een chocolaatje als afsluiter, kwam ons keukentafeletentje in Harderwijk tot z'n eind. Tot de volgende keer maar weer, maar dan bij R en H in Putten.

Winterfair in Nijkerk aan Zee

Gisteren eventjes wezen rondneuzen op de Winterfair in Nijkerk aan Zee. Niet echt leuk, het was rotweer, koud, regen, natte sneeuw en wind. Jammer, maar we zijn gelukkig niet van suiker, bovendien wilden we good que good even de stand van 'Bloemen van Kunst' zien, waar ondermeer onze kleindochter de scepter zwaaid. 

De organisatie repte over een betoverend Winterfair, en dat zou het misschien ook best kunnen zijn bij een mooi winters zonnetje. Echter de van kou kleumende standhouders en het door blubber en grote plassen voortsjokkende publiek onder moeders paraplu, gaven niet bepaald een beeld van een idyllies Winterfair. Dat nam echter niet weg dat de prachtige stand van 'Bloemen van kunst' een hoopvolle kijk op betere tijden gaf!

'de Soppe'

'De schoonheid van het verval' schreef ik op 22 januari 2019, zie in mijn blogarchief. Verslag van een wandeling door een eeuwenoud gebied in Wezep die ze 'de Soppe' noemen. Ooit ontstaan nabij de grens van de hoger gelegen heidegronden en het agrarisch polderlandschap aldaar. 

Onlangs hebben we weer eens een wandeling in dit prachtige gebied gemaakt. Altijd weer een verademing, het blijft mooi. Herinneringen uit mijn jeugd kwamen bovendrijven. De meeste boerderijtjes van toen zijn luxe woonboerderijen geworden, dat weer wel. Maar behalve dat de lawaaige A28 dit mooie gebiedje in de jaren 60 in tweeën heeft gesplitst, (een hinderlijke dissonant), is er verder landschappelijk gezien gelukkig nauwelijks iets veranderd. Zoals gezegd, het is en blijft een prachtig gebied!

Gif

In het Wadden magazine van herfst/winter 2025 las ik onlangs, dat de overheid aan ruim 60 bedrijven toestaat, dat ze hun veelal met giftige stoffen vervuilde afvalwater mogen lozen in de Waddenzee. Dat is nog erger dan dat ik dacht. Niet alleen de enorme smeerpijp bij Bedum van FrieslandCampina (zie mijn stukje 'Wijs met de Waddenzee' van 31/1'23) is boosdoener, er zijn volgens de Waddenvereniging dus nog een stuk of zestig bedrijven die hun rotzooi rechtstreeks in de Waddenzee dumpen. 

En dat zijn niet de enige bedreigingen. Ook gaswinning, zoutwinning, baggeren, intensive visserij, massatoerisme, klimaatverandering, plastic afval en de stapeleffecten van al deze activiteiten bij elkaar bedreigen de waddencultuur. De Waddenvereniging doet zijn best om daar verandering in te brengen, maar tegen de economische ontwikkelingen in dit gebied kunnen ze niet of nauwelijks op. Toch moeten we met z'n allen op de één of andere manier bij de overheid zien te bereiken, dat in dit gebied de natuur voorop komt te staan en niet de economie!

Irish coffee

Na weer eens even te hebben stilgestaan bij de majestueuze Plataan, die daar volgens Bartjens omstreeks 1860 is geplant, eindigde ons wandelingetje afgelopen zondagmiddag in de 17e eeuwse kasteeltuin van Landgoed Staverden achter een Irish coffee op het gezellige terras van Brasserie Staverden. Ja, ja Landgoed Staverden, in veel opzichten een prachtig gebiedje, hoe vaak we er ook komen!

applaus

Dagboek, een komisch dag in dag uit (didu) stukje in het V katern van de Volkskrant van j.l. 30 oktober van de Schotse schrijver Walter Scott. Hij maalt niet om applaus, en hij weet dat dat verdacht is. Abbotsford, 30 oktober 1826. 

Mijn vrienden in Londen hadden voorspeld dat ik in Parijs net zo'n stormachtig onthaal zou krijgen als in Ierland, maar dat lijkt mij uit de lucht gegrepen. 

Het is een onderwerp dat mij volkomen onverschillig laat. Als een man der letteren kan ik me geen afkeer van publieke bijval veroorloven, maar als privépersoon heb ik me altijd ontriefd gevoeld door openlijke proclamaties, zelfs als die in mijn voordeel zijn. 

Ik weet dat degenen die vandaag voor mij applaudisseren mij morgen even hartelijk kunnen uitfluiten. En ik zou niet willen dat ze denken dat ik hun lofprijzingen zo waardeer omdat ik vrees dat ik anders uit de gratie val. 

Dit alles meen ik van harte en desondanks klinkt het aanstellerig. Het doet me denken aan de oude dame die toen de hooglanders in 1745 Carlisle veroverden zo bang was dat haar iets zou overkomen, dat zij zichzelf opsloot in het toilet. 

Maar niemand die haar in haar eenzaamheid kwam storen. En het begon tot haar door te dringen dat de arme lieden slechts uit waren op proviand of een bescheiden plundering, zonder een moment aan het schone geslacht te denken. 

Ze stak haar hoofd om de hoek van de deur met de nederige vraag: 'Goede heren, kunt u mij zeggen wanneer de aanrandingen beginnen?' 

Sir Walter Scott (1771-1832). Ingekort fragment uit The Journal of Sir Walter Scott. Canongate, 2020.

Stemmen

In de laatste Peilingwijzer van vandaag staan alle grote partijen op minder dan dertig zetels. De Peilingwijzer combineert de peilingen van Ipsos I&O en Verian/EenVandaag. De partijen liggen zo dicht bij elkaar dat niet te voorspellen is wie de grootste wordt. Hooggespannen verwachtingen dus voor de stemuitslag van de Tweede Kamer verkiezingen 2025.

MIX in de Catharinakapel

Afgelopen zaterdag was er een koffieconcert in de Catharinakapel in Harderwijk met de band MIX. De deuren voor het gratis inloopconcert gingen rond 10.00 uur open, waarna de muziek rond 10.30 uur begon. Halverwege het concert was er een korte koffiepauze, en rond 12.00 uur was het einde concert. Er werd lekker gespeeld, prachtige zaalakoestiek ook, aan belangstelling had MIX niet te klagen, de kapel zat lekker vol. Het was in veel opzichten een geslaagd concert, MIX komt graag nog eens terug!

Herfst langs het bospad

We genieten tijdens een wandeling volop van het kleurenspel langs het bospad. Het massale sterven van het lommer doet ons opleven! Zomers pigment maakt langzaam, en voor even, plaats voor exotische tinten. Minder dominante kleurstoffen laten zich gelden. Prachtig, de tijd van 'Zie, de maan schijnt door de bomen' mag van ons nog wel een poosje wegblijven.

in het Wolferswoud II

Vorig jaar herfst schreef ik over ons verblijf in bungalowpark Wolferswoud, dat we er bij leven en welzijn nog graag eens een keer weer terugkomen. En dat hebben we onlangs inderdaad gedaan. Met z'n tienen hebben we daar notabene dezelfde vijf huisjes weer voor een week kunnen huren. Park Wolferswoud, fraai en rustig gelegen in de Achterhoek nabij Zelhem. Een prachtig gebied met historische plaatsjes, kastelen, boerderijen en mooie coulisselandschappen. We hebben ons daar weer prima weten te vermaken. Wel jammer dat Wim v.D. er deze keer door omstandigheden niet bij kon zijn. Zijn plaats werd daarom voor deze keer ingenomen door ons aller vriend Wim N. en dat maakte het gemis toch een beetje dragelijker.

Familieschaaktoernooi 2025

Vaste prik tijdens onze gezamenlijke herfstvakanties is altijd, dat we deze op de 1e zaterdagavond beginnen met een door Hans en Carla georganiseerd schaaktoernooitje. En zo werd ook deze keer de strijd aangegaan, waarvan Evert jr. de uiteindelijke winnaar werd. Behalve wandel- en fietstochtjes en museumbezoekjes werden er diverse spelletjes gedaan, vooral aan Jeu de boules op een zeer krikkemikkige baan werd veel plezier beleeft. De ballen stuiterden alle kanten op. 

En ja, 's avonds zaten we natuurlijk bij elkaar met een glaasje vaak tot diep in de nacht gezellig over van alles en nogwat te ouwehoeren. Als het uiteindelijk dan toch bedtijd was, moesten we natuurlijk nog in ons eigen huisje zien te komen. In eetcafé De Groes in het centrum van het eeuwenoude Zelhem hebben we ter afsluiting van dit mooie weekje Wolferswoud met z'n allen nog een gezellig hapje gegeten. En zo was de week voorbij voor we het beseften. Wederom over een jaar voor herhaling vatbaar, maar dan mogelijk maar weer eens elders! 

32e zondag p.m.

We begonnen onze 32e zondag p.m. met koffie en gebak op het zonnige terras van paviljoen 'Het Proeflab' bij het z.g. Waterloopbos in Marknesse. Lekker, maar het bleek ook de ouverture te zijn voor een wandeling door het Waterloopbos, die A en M voor ons in petto had. Een uniek stuk bos met daarin proefmodellen op schaal gemaakt van de Deltawerken en diverse wereldhavens. De plek waar het Waterloopkundig Laboratorium jarenlang met water, stuwen, dammen en golfslagmachines onderzoek deed. Door de ontwikkeling van computermodellen, werd de rol van fysieke modellen praktisch overbodig en werd het terrein in 1996 verlaten, waarna de natuur de overhand kreeg! 

Na de wandeling zijn we met z'n allen naar Kampen gereden. Daar werden we de rest van de middag op het terras verwend door A en M met diverse drankjes en hapjes. Ondertussen natuurlijk gezellig ouwehoerend over van alles en nogwat. Tot slot werden we binnen aan tafel uitgenodigd voor de warme hap. De finale van een gezellige zondagmiddag bij A en M. De 33e zondag p.m. wordt bij leven en welzijn in januari '26 door J en Y georganiseerd in Hoogeveen.

van Grou, Moddergat en Art Noord

We waren weer eens een paar dagen op het eiland 'De Burd' bij Grou te gast. Vandaar zijn we eens naar Moddergat gereden, een dorpje in the middle of nowhere, net achter de Waddendijk. Volgens Bartjens inspiratiebron voor het fictieve vissersdorpje 'Wondermond' in de gelijknamige roman van de Nederlandse schrijver Anne-Gine Goemans (1971). Moddergat is een echt Fries kustdorpje aan de Waddenzee, ooit bekend geworden door een drama uit 1883, toen het dorpje door een zware storm werd getroffen en 83 vissers uit het dorp op zee omkwamen. Er is een visserijmuseumpje en op de dijk staat sinds 2008 een bronzen beeld van een vissersvrouw met kind van de Friese beeldhouwer Hans Jouta (1966), verder is er niet veel te beleven. Maar het is er heerlijk stil en het uitzicht vanaf de dijk is naar alle kanten fenomenaal! 

Maar die kwaliteiten konden we aan het begin van de avond ook weer toeschrijven aan ons heerlijke terrasje op 'De Burd'. Ter afsluiting van een paar mooie dagen hebben we tenslotte de andere dag op de terugweg naar huis in Heerenveen Art Noord, ofwel de kleinste maar fijnste grote kunstbeurs van Nederland bezocht in Museum Belvédère. En dat was ook prachtig!

aan de keukentafel

Uiteraard beginnen we onze z.g. keukentafeletentjes altijd met een gezellig aperitief, per slot van rekening komen de tongen dan pas echt los. En daarna gaan we met z'n zessen aan de keukentafel voor het echte werk. 

Deze keer hadden H en A vooraf een pittige courgette-wortelsoep met chorizo en rode peper bedacht, gevolgd door een bloemkool ovenschotel met gehakt en gebakken aardappelschijfjes en een toetje van ijs met frambozen en slagroom na. 

Onze gesprekken gingen zoals vaak weer alle kanten op, over familie, gezondheid, muziek, kunst, cultuur, noem maar op. Maar ook over politiek en de huidige spanningen in de wereld, die ons vaak behoorlijk negatief kunnen stemmen. Desalniettemin hebben we toch weer genoten van ons samenzijn en het heerlijke eten. En hebben we uiteindelijk met koffie en bonbons een punt gezet achter weer een gezellig keukentafeletentje bij H en A in Putten. Tot de volgende keer maar weer, maar dan bij J en E in Harderwijk.

Jubileum

In de Werkstee van brasserie Schovenhorst in Putten hebben we afgelopen zondagmiddag met familie en vrienden het glas geheven op het leven, de liefde en een feestelijk jubileum. Zestig jaar samen, we zouden het zo weer over doen! Nog eens zestig jaar is zeer waarschijnlijk teveel gevraagd, maar elke dag is er één om te koesteren. 'Carpe diem' zei de Romeinse dichter Horatius ooit. We hebben genoten van de mensen, de stukjes en de sfeer, daarom wat ons betreft op naar een volgend jubileum!

snel knipbeurtje

Het humoristische waterverfwerkje van de Nederlandse kunstenaar Amp Smit (1903-1976) genaamd 'Bij de kapper' straalt een beetje kordaatheid uit. Geen flauwekul over koffie, lekker wasbeurtje of weet ik veel. Nee, een gewone stoel, en ga zitten dan knip ik je haar effe bij. Kordaat en direct, een type naar mijn hart. 

Mijn eigen van oorsprong Iraanse kapper, of kapster moet ik zeggen, want het is een zij, is zo'n type. Als ik op afspraak binnenkom staat ze me al op te wachten. Hallo, zo je bent er wel aan toe zeg, ga zitten. Maar weer net als de vorige keer? Ja, doe maar! Een babbeltje over koetjes en kalfjes, en een kwartiertje later sta ik weer buiten met een keurig geknipt haardosje!

Familiedag '25.

'Strandhuys Nijkerk' was dit jaar door Wim als locatie voor de jaarlijkse familiedag gekozen. Een unieke locatie direct aan het strand en de haven gelegen. We hebben ons, jong en oud, 32 man/vrouw sterk, met hapjes, drankjes en geanimeerde gesprekken dan ook prima weten te vermaken op het sfeervolle terras aan de haven. Het was wel even schrikken toen de kleine Rayan een onvrijwillige duik in de haven maakte. Maar een bliksem actie van Ewout maakte dat de kleine drenkeling weer snel vaste grond onder zijn voeten voelde. Niks aan de hand dus, behalve een nat pak voor beide heren. Tenslotte hebben we in klein comité met een etentje in het restaurant een punt gezet achter een leuke familiedag 2025.

vuurwerk

Met al die bosbranden tegenwoordig in m.n. zuid Europa, denk ik vaak aan de keer toen we lang geleden op 'Quatorze Juillet' nabij het dorpje Castellane kampeerden. Aan de nationale feestdag in Frankrijk, waarop de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 wordt herdacht, het begin dus van de Franse Revolutie en de strijd voor vrijheid, gelijkheid en broederschap. 

Vanaf een pleintje in Castellane, aan de voet van de ongeveer 180 meter hoge 'Roc de Castellane', zagen we hoe het weinige struikgewas op de steile helling van de Roc door feestelijk vuurwerk in brand werd geschoten. Mooi gezicht, dat wel, maar of het de bedoeling was of per ongeluk gebeurde weet ik niet, ik denk het laatste. Sowieso onverantwoord leek mij destijds al, ook al bleef het zo te zien redelijk beheersbaar. Hoe dan ook, een dergelijke nonchalance jegens de natuur kan in de huidige tijd uiteraard echt niet meer!

Fietstochtje 'De Burd'

Qua afstand stelt ons jaarlijkse fietstochtje weinig voor, echter qua gezelligheid des temeer. Dat was vorig jaar alzo op een eiland in de Vinkeveense Plassen en nu weer op eiland 'De Burd' bij Simone en Wilco. Hoewel het fietstochtje deze keer heen en weer naar Earnewâld toch nog zo'n 30 km was. Goed, mooi zat dus! Terug op het terras bij Simone en Wilco, werd het al snel een gezellig hap- en tappartijtje, waarbij het tappartijtje voornamelijk bestond uit het soldaat maken van een enorme fles AIX Rosé. 

Aan het begin van de avond zijn we vervolgens met z'n allen in de Stormer naar 'Het Theehuis' aan het Prinses Margrietkanaal in Grou gevaren, waar we ons de spareribs en meer prima hebben doen laten smaken. Terug aan de Geeuw bij Simone en Wilco hebben we afscheid genomen, en is een ieder weer zijns weegs gegaan. Mooi geweest, ons gezellig jaarlijks fietsdagje zat er weer op!

folklore

Het schilderij laat niet een al te realistische voorstelling zien van de smalle loopplank, die men op het vroegere Schokland op diverse locaties achter de paalwering had aangebracht, maar wel een leuke! Om op het drassige eiland van de ene terp naar de andere terp te kunnen komen, moesten de buurtjes vaak van deze voorziening gebruik maken. Bij rustig weer was dat al een uitdaging, tegenliggers konden elkaar immers amper passeren, en bij slecht weer was het zelfs levensgevaarlijk. Om elkaar te kunnen passeren moest men elkaar bij de middel stevig beetpakken om zo de draai op de smalle loopplank te kunnen maken, de z.g. 'Schokkerdans'. Uit de voorstelling meen ik trouwens te kunnen opmaken, dat men elkaar bij zo'n innige omstrengeling ook aardig in de smiezen hield!

trekkersdienst en hagenpreek

We wilden afgelopen zondagmorgen een eindje gaan wandelen in het park bij kasteel Staverden. Maar tot onze verbazing verzeilden we daar in een verkeersdrukte waar we eerst doorheen moesten zien te komen. Wat bleek, er was in het bos naast het bekende kapelletje een z.g. trekkersdienst, ofwel een openluchtkerkdienst georganiseerd. Het was een drukte van belang, de dienst stond zo te zien op het punt van beginnen. Velen zaten reeds op hun meegenomen stoeltjes, terwijl nog menig trekkersgast naarstig opzoek was naar een parkeerplaats in de omgeving voor zijn of haar heilige koe. 

Onze parkwandeling even later, werd min of meer begeleid door de sacrale klanken die vanuit de verte zachtjes tot ons doordrongen. Ik moest ineens denken aan de verhalen over hagenpreken van zo'n 4,5 eeuw geleden. Aan de keren dat tijdens zo'n hagenpreek de vlam in de pan sloeg. Dat de opgezweepte toehoorders na afloop van de preek overgingen tot een beeldenstorm. Beelden, relikwieen en andere z.g. heiligdommen werden door m.n. protestanten kort en klein geslagen. Stel je eens voor dat de hedendaagse trekkersgasten na de preek alle in het bos geparkeerde heilige koeien aan gruzelementen zouden slaan. Ondenkbaar natuurlijk, ze zouden zichzelf lelijk tekort doen!

loodplastiek

Oxidatie, van nature heeft zich een dunne min of meer grijs-groene laag van patina op m'n in 1968 gemaakte plastiek (een waar kunstwerk) gevormd. Prachtig, een chemische reactie die mijn 'loodplastiek' in 57 jaar mooier heeft gemaakt! (Zie ook in mijn Blogarchief 'vloeien en stollen' van 11/3'06.)

Tuinarchitectuur

Een rondwandeling door een groene oase van rust van ca. 3 hectare in Dedemsvaart. Door een reeks van 30 stijltuinen van kwekersdochter Mien Ruys (Dedemsvaart, 1904-1999) aangelegd en beplant volgens zowel oude als nieuwe tuinieeën. Al sinds het begin van de aanleg in 1924 een voortdurende bron van inspiratie voor liefhebbers van tuinieren en tuinarchitectuur. Maar voor ons vooral ook een oase van rust, waar we gewoon in stilte een paar uur met plezier van hebben genoten!

aan de keukentafel

Ouwehoeren over van alles en nogwat gaat ons meestal goed af. Gezellig met z'n zessen, drankje erbij prima! We begonnen in het leuke prieeltje in de tuin van R en H, waarna we ons vervolgens voor de pasteitjes met ragout en de fruitige ovenschotel (bobotie met o.m. abrikozen) rond de bekende keukentafel schaarden. Met een toetje van aardbeien en slagroom werd het afgemaakt. Waarna we terug in het leuke prieeltje met koffie en bonbons uiteindelijk een punt hebben gezet achter een geslaagd keukentafeletentje. Bedankt R en H, tot de volgende keer maar weer. Maar eerst treffen we elkaar nog bij H en A in Putten en J en E in Harderwijk.

moai stikje Fryslân

Een omweg naar Grou. Vanaf Harderwijk via Lemmer, Balk en Koudum naar het mooie en ons zo geliefde Hindeloopen voor een wandelingetje en een hapje bij Ame Gijs, vandaar via Workum, Parrega, Tjerkwerd, Bolsward, Sneek, Offingawier, Gauw, Tersoal, Poppenwier en Irnsum naar Grou voor een gezellig middagje op het terras aan de Geeuw bij Simone en Wilco. Aan alles komt een eind, daarom zijn we in de avond via Lemmer uiteindelijk weer terug gereden naar Harderwijk.

dubbeltentoonstelling in KAdE

We hebben in Kunsthal KAdE in Amersfoort de dubbeltentoonstelling Mella Jaarsma: Trouble Skirts en Roy Villevoye: Imaginable Lives gezien. Beide kunstenaars hebben een ruim 30-jarig oeuvre en zijn op verschillende wijzen verbonden aan de Indonesische archipel. 

Mella Jaarsma woont en werkt er al veertig jaar en onderzoekt culturele diversiteit en identiteit via thema’s als het lichaam en de bedekking daarvan en de rol van voedsel (consumptie en productie). 

Roy Villevoye reist sinds begin jaren negentig vaak naar de Asmat in Papoea, heeft daar een zeer persoonlijke band opgebouwd met de gemeenschap en reflecteert in zijn werk op die ontmoetingen en ervaringen. Beide kunstenaars creëren dialogen tussen verschillende culturen en dagen de toeschouwer uit om kritisch te kijken naar hoe ‘de ander’ wordt gedefinieerd en waargenomen. 

Interessant allemaal, zeker, maar het vereist een diepgaande belangstelling om het één en ander goed naar waarde te kunnen duiden. Het blijft anders allemaal te ver van je af staan. Wat dat betreft had ik gisteren kennelijk mijn dag niet, want ik was vrij snel klaar met alles!

beeldbepalend object

Foto in het AD van Corné Sparidaens. 

Een op z'n kop gebouwde boerderij ergens tussen Hindeloopen en Workum. Een bizarre woonvorm, want waarom zou je in hemelsnaam een boerderij op z'n kop bouwen? Nou dan kan je op de woonverdiepng mooi over de dijk kijken en heb je vrij uitzicht over het nabij gelegen IJsselmeer, is het antwoordt van de bedenker c.q. bewoner. Als dat het alleen is zijn er natuurlijk plenty woonvormen mogelijk. Maar nee er was nog meer, want juist door de referentie aan een klassieke boerderij, wordt zowel het landschap als de historie geëerd ?? En trouwens nog wat, het project staat officieel op de oude Zuiderzeebodem, zie het daarom ook als een schip, een schip op het land! 

Enfin hoe dan ook, ik las dat de gemeente in haar streven naar 'beeldbepalende objecten' in het buitengebied na veel gesoebat uiteindelijk is meegegaan in de denkwijze van de initiatiefnemer.

Het experiment 'boerderij op z'n kop' nodigt wat mij betreft wel uit tot reflectie op onze aannames over bouwen, wonen en ruimte. Is architectuur mogelijk nog meer dan vormgeven van ruimte voor menselijk gebruik, waarbij functionaliteit, schoonheid, betekenis en techniek samenkomen. 

sporen

De Nederlandse kunstenaar Jeroen Jongeleen (Apeldoorn, 1967) rent in zijn drieluik 'Running in Circles – Nitroglyps' (CODA Museum Apeldoorn) in grote cirkels over Veluwse zandverstuivingen. Over zandverstuivingen die door een te hoog stikstofgehalte door planten waren overwoekerd, en vervolgens door Staatsbosbeheer waren omgeploegd, om zo te proberen de zandverstuivingen te herstellen. De sporen die genoemde aktiviteiten achterliet, vanuit de lucht middels een drone vastgelegd, laten de impact op het landschap zien. Intrigerend.  

Lastig, de interventies van Jeroen Jongeleen en zijn reflecties daarop in de kunst, lijken wat mij betreft meer door z.g. conceptuele kunst beïnvloed dan door land art. Met conceptuele kunst heb ik sowieso vaak moeite.

papier

In de tentoonstelling CODA Paper Art 2025 in het CODA Museum in Apeldoorn zagen we een wereld van papier. Onder meer een roze olifant, een Mini Cooper, een berglandschap, rotsblokken hangend aan het plafond, kleurige installaties, sieraden, collages, sculpturen, stop-motion films, sprookjesachtige droomwerelden en de realiteit van alledag. Allemaal gemaakt van papier en karton. Een bijzondere tentoonstelling!

natuur

Onlangs gezien de tentoonstelling 'Wij zijn natuur' in Singer Laren naar het gedachtengoed van Prinses Irene van Lippe-Biesterfeld. Sinds 1995, na het verschijnen van haar boek 'Dialoog met de natuur' voor mij ook bekend als zweefprinses en enthousiast bomenknuffelaar en zonaanbidder. Ik begon aanvankelijk dan ook nogal sceptisch aan de tentoonstelling, waarin zij wederom aandacht vraagt voor een diepgaande relatie tussen mens en natuur. 

Prinses Irene stelt dat de mensheid zich buiten en boven de natuur heeft geplaatst, met alle gevolgen van dien. We hebben onszelf verwijderd van de natuur, terwijl we daar onlosmakelijk deel van uitmaken. In samenwerking met gerenommeerde internationale kunstenaars en artdirector en curator van de tentoonstelling Maarten Spruyt brengt zij haar visie krachtig over het voetlicht. Via kunst hoop ze de mensen te bereiken in hun hart. 

De kunstwerken van onder meer Henrique Oliveira, Jackie Mulder, Tomáš Libertíny, Sun-Hyuk Kim, Tony Matelli en Tineke van der Pouw Kraan fungeren als vensters las ik, waardoor we een intieme blik kunnen werpen op de verwevenheid van al het leven. Een reis die ons meeneemt naar een wereld van verstilling en reflectie, en ons uitnodigt tot het herontdekken van onze plaats binnen de natuur. Prachtig allemaal, en mijn scepsis jegens de zweefprinses, bomenknuffelaar en zonaanbidder was ondertussen als sneeuw voor de zon verdwenen. 

tuin

De Franse schrijver en Nobelprijswinnaar François Mauriac, 1885-1970 schreef ooit 'Je suis incapable d'exister dans un univers qui a détruit la nature', vrij vertaald 'Ik kan niet bestaan in een universum dat de natuur heeft vernietigd'. Met dit citaat introduceert de Nederlandse tuinarchitect, beeldend kunstenaar, schrijver, professor honoris causa, tekenleraar en eigenwijs mannetje Louis G. Le Roy, 1924-2012 in 1973 zijn boek 'Natuur uitschakelen, Natuur inschakelen'. Hij geeft daarbij naar mijn mening de lezer een enigszins pretentieus getint voorproefje van de thematiek en sfeer van de inhoud van zijn boek. 

Zijn boodschap stemde me destijds echter wel tot nadenken. Die komt in het kort hierop neer, dat we moeten laten groeien wat groeit, en het menselijk ingrijpen tot de allernoodzakelijkste handelingen moeten beperken - de natuur ordent immers zichzelf. We houden onze tuin daarom zo wild mogelijk, dus onkruid bestaat niet of nauwelijks!