Met al die bosbranden tegenwoordig in m.n. zuid Europa, denk ik vaak aan de keer toen we lang geleden op 'Quatorze Juillet' nabij het dorpje Castellane kampeerden. Aan de nationale feestdag in Frankrijk, waarop de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 wordt herdacht, het begin dus van de Franse Revolutie en de strijd voor vrijheid, gelijkheid en broederschap.
Vanaf een pleintje in Castellane, aan de voet van de ongeveer 180 meter hoge 'Roc de Castellane', zagen we hoe het weinige struikgewas op de steile helling van de Roc door feestelijk vuurwerk in brand werd geschoten. Mooi gezicht, dat wel, maar of het de bedoeling was of per ongeluk gebeurde weet ik niet. Sowieso onverantwoord leek mij destijds al, ook al bleef het zo te zien redelijk beheersbaar. Hoe dan ook, een dergelijke nonchalance jegens de natuur kan in de huidige tijd uiteraard echt niet meer!
Qua afstand stelt ons jaarlijkse fietstochtje weinig voor, echter qua gezelligheid des temeer. Dat was vorig jaar alzo op een eiland in de Vinkeveense Plassen en nu weer op eiland 'De Burd' bij Simone en Wilco. Hoewel het fietstochtje deze keer heen en weer naar Earnewâld toch nog zo'n 30 km was. Goed, mooi zat dus! Terug op het terras bij Simone en Wilco, werd het al snel een gezellig hap- en tappartijtje, waarbij het tappartijtje voornamelijk bestond uit het soldaat maken van een enorme fles AIX Rosé.
Aan het begin van de avond zijn we vervolgens met z'n allen in de Stormer naar 'Het Theehuis' aan het Prinses Margrietkanaal in Grou gevaren, waar we ons de spareribs en meer prima hebben doen laten smaken. Terug aan de Geeuw bij Simone en Wilco hebben we afscheid genomen, en is een ieder weer zijns weegs gegaan. Mooi geweest, ons gezellig jaarlijks fietsdagje zat er weer op!
Het schilderij laat niet een al te realistische voorstelling zien van de smalle loopplank, die men op het vroegere Schokland op diverse locaties achter de paalwering had aangebracht, maar wel een leuke! Om op het drassige eiland van de ene terp naar de andere terp te kunnen komen, moesten de buurtjes vaak van deze voorziening gebruik maken. Bij rustig weer was dat al een uitdaging, tegenliggers konden elkaar immers amper passeren, en bij slecht weer was het zelfs levensgevaarlijk. Om elkaar te kunnen passeren moest men elkaar bij de middel stevig beetpakken om zo de draai op de smalle loopplank te kunnen maken, de z.g. 'Schokkerdans'. Uit de voorstelling meen ik trouwens te kunnen opmaken, dat men elkaar bij zo'n innige omstrengeling ook aardig in de smiezen hield!
We wilden afgelopen zondagmorgen een eindje gaan wandelen in het park bij kasteel Staverden. Maar tot onze verbazing verzeilden we daar in een verkeersdrukte waar we eerst doorheen moesten zien te komen. Wat bleek, er was in het bos naast het bekende kapelletje een z.g. trekkersdienst, ofwel een openluchtkerkdienst georganiseerd. Het was een drukte van belang, de dienst stond zo te zien op het punt van beginnen. Velen zaten reeds op hun meegenomen stoeltjes, terwijl nog menig trekkersgast naarstig opzoek was naar een parkeerplaats in de omgeving voor zijn of haar heilige koe.
Onze parkwandeling even later, werd min of meer begeleid door de sacrale klanken die vanuit de verte zachtjes tot ons doordrongen. Ik moest ineens denken aan de verhalen over hagenpreken van zo'n 4,5 eeuw geleden. Aan de keren dat tijdens zo'n hagenpreek de vlam in de pan sloeg. Dat de opgezweepte toehoorders na afloop van de preek overgingen tot een beeldenstorm. Beelden, relikwieen en andere z.g. heiligdommen werden door m.n. protestanten kort en klein geslagen. Stel je eens voor dat de hedendaagse trekkersgasten na de preek alle in het bos geparkeerde heilige koeien aan gruzelementen zouden slaan. Ondenkbaar natuurlijk, ze zouden zichzelf lelijk tekort doen!
Oxidatie, van nature heeft zich een dunne min of meer grijs-groene laag van patina op m'n in 1968 gemaakte plastiek (een waar kunstwerk) gevormd. Prachtig, een chemische reactie die mijn 'loodplastiek' in 57 jaar mooier heeft gemaakt! (Zie ook in mijn Blogarchief 'vloeien en stollen' van 11/3'06.)
Een rondwandeling door een groene oase van rust van ca. 3 hectare in Dedemsvaart. Door een reeks van 30 stijltuinen van kwekersdochter Mien Ruys (Dedemsvaart, 1904-1999) aangelegd en beplant volgens zowel oude als nieuwe tuinieeën. Al sinds het begin van de aanleg in 1924 een voortdurende bron van inspiratie voor liefhebbers van tuinieren en tuinarchitectuur. Maar voor ons vooral ook een oase van rust, waar we gewoon in stilte een paar uur met plezier van hebben genoten!
Ouwehoeren over van alles en nogwat gaat ons meestal goed af. Gezellig met z'n zessen, drankje erbij prima! We begonnen in het leuke prieeltje in de tuin van R en H, waarna we ons vervolgens voor de pasteitjes met ragout en de fruitige ovenschotel (bobotie met o.m. abrikozen) rond de bekende keukentafel schaarden. Met een toetje van aardbeien en slagroom werd het afgemaakt. Waarna we terug in het leuke prieeltje met koffie en bonbons uiteindelijk een punt hebben gezet achter een geslaagd keukentafeletentje. Bedankt R en H, tot de volgende keer maar weer. Maar eerst treffen we elkaar nog bij H en A in Putten en J en E in Harderwijk.
Een omweg naar Grou. Vanaf Harderwijk via Lemmer, Balk en Koudum naar het mooie en ons zo geliefde Hindeloopen voor een wandelingetje en een hapje bij Ame Gijs, vandaar via Workum, Parrega, Tjerkwerd, Bolsward, Sneek, Offingawier, Gauw, Tersoal, Poppenwier en Irnsum naar Grou voor een gezellig middagje op het terras aan de Geeuw bij Simone en Wilco. Aan alles komt een eind, daarom zijn we in de avond via Lemmer uiteindelijk weer terug gereden naar Harderwijk.
We hebben in Kunsthal KAdE in Amersfoort de dubbeltentoonstelling Mella Jaarsma: Trouble Skirts en Roy Villevoye: Imaginable Lives gezien. Beide kunstenaars hebben een ruim 30-jarig oeuvre en zijn op verschillende wijzen verbonden aan de Indonesische archipel.
Mella Jaarsma woont en werkt er al veertig jaar en onderzoekt culturele diversiteit en identiteit via thema’s als het lichaam en de bedekking daarvan en de rol van voedsel (consumptie en productie).
Roy Villevoye reist sinds begin jaren negentig vaak naar de Asmat in Papoea, heeft daar een zeer persoonlijke band opgebouwd met de gemeenschap en reflecteert in zijn werk op die ontmoetingen en ervaringen. Beide kunstenaars creëren dialogen tussen verschillende culturen en dagen de toeschouwer uit om kritisch te kijken naar hoe ‘de ander’ wordt gedefinieerd en waargenomen.
Interessant allemaal, zeker, maar het vereist een diepgaande belangstelling om het één en ander goed naar waarde te kunnen duiden. Het blijft anders allemaal te ver van je af staan. Wat dat betreft had ik gisteren kennelijk mijn dag niet, want ik was vrij snel klaar met alles!
Een op z'n kop gebouwde boerderij ergens tussen Hindeloopen en Workum. Een bizarre woonvorm, want waarom zou je in hemelsnaam een boerderij op z'n kop bouwen? Nou dan kan je op de woonverdiepng mooi over de dijk kijken en heb je vrij uitzicht over het nabij gelegen IJsselmeer, is het antwoordt van de bedenker c.q. bewoner. Als dat het alleen is zijn er natuurlijk plenty woonvormen mogelijk. Maar nee er was nog meer, want juist door de referentie aan een klassieke boerderij, wordt zowel het landschap als de historie geëerd ?? En trouwens nog wat, het project staat officieel op de oude Zuiderzeebodem, zie het daarom ook als een schip, een schip op het land!
Enfin hoe dan ook, ik las dat de gemeente in haar streven naar 'beeldbepalende objecten' in het buitengebied na veel gesoebat uiteindelijk is meegegaan in de denkwijze van de initiatiefnemer.
Het experiment 'boerderij op z'n kop' nodigt wat mij betreft wel uit tot reflectie op onze aannames over bouwen, wonen en ruimte. Is architectuur mogelijk nog meer dan vormgeven van ruimte voor menselijk gebruik, waarbij functionaliteit, schoonheid, betekenis en techniek samenkomen.
De Nederlandse kunstenaar Jeroen Jongeleen (Apeldoorn, 1967) rent in zijn drieluik 'Running in Circles – Nitroglyps' (CODA Museum Apeldoorn) in grote cirkels over Veluwse zandverstuivingen. Over zandverstuivingen die door een te hoog stikstofgehalte door planten waren overwoekerd, en vervolgens door Staatsbosbeheer waren omgeploegd, om zo te proberen de zandverstuivingen te herstellen. De sporen die genoemde aktiviteiten achterliet, vanuit de lucht middels een drone vastgelegd, laten de impact op het landschap zien. Intrigerend.
Lastig, de interventies van Jeroen Jongeleen en zijn reflecties daarop in de kunst, lijken wat mij betreft meer door z.g. conceptuele kunst beïnvloed dan door land art. Met conceptuele kunst heb ik sowieso vaak moeite.
In de tentoonstelling CODA Paper Art 2025 in het CODA Museum in Apeldoorn zagen we een wereld van papier. Onder meer een roze olifant, een Mini Cooper, een berglandschap, rotsblokken hangend aan het plafond, kleurige installaties, sieraden, collages, sculpturen, stop-motion films, sprookjesachtige droomwerelden en de realiteit van alledag. Allemaal gemaakt van papier en karton. Een bijzondere tentoonstelling!
Onlangs gezien de tentoonstelling 'Wij zijn natuur' in Singer Laren naar het gedachtengoed van Prinses Irene van Lippe-Biesterfeld. Sinds 1995, na het verschijnen van haar boek 'Dialoog met de natuur' voor mij ook bekend als zweefprinses en enthousiast bomenknuffelaar en zonaanbidder. Ik begon aanvankelijk dan ook nogal sceptisch aan de tentoonstelling, waarin zij wederom aandacht vraagt voor een diepgaande relatie tussen mens en natuur.
Prinses Irene stelt dat de mensheid zich buiten en boven de natuur heeft geplaatst, met alle gevolgen van dien. We hebben onszelf verwijderd van de natuur, terwijl we daar onlosmakelijk deel van uitmaken. In samenwerking met gerenommeerde internationale kunstenaars en artdirector en curator van de tentoonstelling Maarten Spruyt brengt zij haar visie krachtig over het voetlicht. Via kunst hoop ze de mensen te bereiken in hun hart.
De kunstwerken van onder meer Henrique Oliveira, Jackie Mulder, Tomáš Libertíny, Sun-Hyuk Kim, Tony Matelli en Tineke van der Pouw Kraan fungeren als vensters las ik, waardoor we een intieme blik kunnen werpen op de verwevenheid van al het leven. Een reis die ons meeneemt naar een wereld van verstilling en reflectie, en ons uitnodigt tot het herontdekken van onze plaats binnen de natuur. Prachtig allemaal, en mijn scepsis jegens de zweefprinses, bomenknuffelaar en zonaanbidder was ondertussen als sneeuw voor de zon verdwenen.
De Franse schrijver en Nobelprijswinnaar François Mauriac, 1885-1970 schreef ooit 'Je suis incapable d'exister dans un univers qui a détruit la nature', vrij vertaald 'Ik kan niet bestaan in een universum dat de natuur heeft vernietigd'. Met dit citaat introduceert de Nederlandse tuinarchitect, beeldend kunstenaar, schrijver, professor honoris causa, tekenleraar en eigenwijs mannetje Louis G. Le Roy, 1924-2012 in 1973 zijn boek 'Natuur uitschakelen, Natuur inschakelen'. Hij geeft daarbij naar mijn mening de lezer een enigszins pretentieus getint voorproefje van de thematiek en sfeer van de inhoud van zijn boek.
Zijn boodschap stemde me destijds echter wel tot nadenken. Die komt in het kort hierop neer, dat we moeten laten groeien wat groeit, en het menselijk ingrijpen tot de allernoodzakelijkste handelingen moeten beperken - de natuur ordent immers zichzelf. We houden onze tuin daarom zo wild mogelijk, dus onkruid bestaat niet of nauwelijks!
Gezien in het Noord-Veluws Kunstmuseum in Nunspeet de tentoonstelling 'Nida kunstenaarsdorp in Litouwen'. Een collectie van meest impressionistische maar ook enkele expressionistische kunstwerken van ruim 40 van de 400 kunstenaars die in de 19e en begin 20e eeuw in het Litouwse kunstenaarsdorp Nida werkten, maar vaak ook een tijdlang op het Baltisch schiereiland woonden. Ze waren geïnspireerd door andere kunstenaarskolonies in Europa zoals bijvoorbeeld het Franse Barbizon bij Parijs. Toen Nida in 1939 door de nazi's en in 1945 door de Sovjet-Unie werd bezet, kwam een eind aan de bloeiende kunstenaarskolonie. De meeste kunstenaars vluchtten destijds naar het westen.
Onlangs kwam ik in een oude doos bovenstaand krantenknipsel tegen. Iemand heeft dat 64 jaar geleden denk ik met enige trots uitgeknipt, en ik meen te weten wie. Leuk, oude herinneringen leven ineens weer even helemaal op. Voorop tambour-maitre Egbert van Bruggen (1935-2020), die zijn mace of bâton tijdens een mars vaak hoog de lucht inwierp, en tot opluchting van met name de eerste vier tamboers daarachter, waaronder ondergetekende, meestal nog weer knap opving ook! Tamboer- en trompetterkorps 'de Eendracht' is in 1958 opgericht en toegevoegd aan de reeds sinds 1931 bestaande en gelijknamige fanfare. Waarvan het echter al weer decennia geleden is los gekoppeld, en onder de naam van 'Limburg Stirum Band' is verder gegaan.
De tuin van BIG Art & Garden, een paar jaar geleden nog bekend als Dehullu Galerie-Beeldentuin en Beelden in Gees, is niet zomaar een tuin zagen we gisteren weer eens. Het is een kunstwerk op zich, te midden van het verstilde en uitgestrekte Drentse landschap, ligt dit prachtige gebiedje van gazons, vijvers, slingerende bospaadjes en tuinen met allerlei soorten bomen, planten en grassen. En op en tussen dat moois, staan of hangen dan ook nog eens al die prachtige kunstwerken van Nederlandse en buitenlandse kunstenaars. Je raakt daar niet snel uitgekeken!
Dick Schoof was de premier naar wie niemand luisterde. Schoof liep weliswaar zijn hele leven al in Den Haag rond als topambtenaar, hij was onder meer baas van de geheime dienst, maar hij had geen enkele politieke ervaring en was evenmin lid van een politieke partij. Schoof was als zodanig gedoemd om van meet af aan een stuurloze premier te blijven, en dat moet hij met zijn intelligentie welhaast geweten hebben. Desalniettemin heeft hij de moed gehad om toch aan deze verantwoordelijke klus te beginnen, en dat vind ik te prijzen!
(Illustratie: Rhonald Blommestijn, De Volkskrant)
Een paar daagjes Texel, dat is wandelen en fietsen met af en toe een terrasje en een Texelse Skuumkoppe. Wat wil je nog meer, de paar daagjes zijn voorbij gevlogen, ook al heeft het verblijf op dat mooie eiland in het hoge noorden voor ons gevoel langer geduurd. Mogelijk heeft dat met een zekere vertraging van het leven te maken die je gevoelsmatig min of meer ervaart zodra je van de boot het Waddeneiland oprijd. Afijn, het is hoe dan ook een gevoelsbeleving die mooi meegenomen is!
De paarse textielcontainer! Ineens stond ie daar het straatbeeld te verpesten. De kleur vloekt al met van alles en nogwat in de directe omgeving, en als ze de oude klerenzooi er om de één of andere reden ook nog eens naast deponeren, is lelijkheid helemaal troef! Ik snap dat textielinzameling een goede zaak is en goed is voor het milieu. Vooral blijven doen ook, maar wel met meer discipline. En wat de paarse textielcontainer betreft, zou een minder prominente kleur het straatbeeld zeker ten goede komen.
Gisteravond zaten we bij J en E in Harderwijk tijdens ons periodieke gezamenlijke etentje aan de keukentafel, eens een keer met z'n zessen rondom een fonduepan te kletsen. Lekker met een wijntje, al dippend in de gesmolten kaas met stokbrood, rauwkost, balletjes gehakt en wat nog meer. Heerlijk, dat het volgens Bartjens een manier van gezellig lang tafelen is met weinig voorbereidingstijd, bleek ook nu maar weer eens! Ben toch benieuwd wat het de volgende keer aan de keukentafel bij R en H in Putten gaat worden. Maar wat het ook is, de gezelligheid wordt niet bepaald door wat je eet, maar met wie je eet. Wat dat betreft kunnen we eten wat we willen!
Gistermorgen hebben we het Giezenpad (genoemd naar de Nederlandse kunstenaar Krijn Giezen 1939-2011) in natuurgebied Harderbroek weer eens gelopen. Het Giezenpad, ook wel het Laarzenpad genoemd, loopt door een moeras- en plassengebiedje in de polder tegenover Harderwijk, ingeklemd tussen de Knardijk en de Ganzenweg, en grenst aan het randmeer Wolderwijd.
Laarzen hadden we deze keer niet nodig, ons pad was gortdroog, het wordt denk ik zo langzamerhand wel tijd voor een beetje regen. Maar nu nog even niet natuurlijk, want we liepen daar lekker. We voelden ons een beetje één met de flora en fauna om ons heen, waarbij het gezang van de vele vogels de rust a.h.w. accentueerde. Heerlijk, van zo'n ochtendwandelingetje heb je de hele dag profijt!
De jaarlijkse verjaardagendag vierden we afgelopen zaterdag in beeldengalerij 'Het Depot' in Wageningen. 'Het Depot' is een museaal podium voor hedendaagse beeldhouwkunst. Zowel de permanente als de een paar keer per jaar wisselende collectie beelden bestaat voornamelijk uit torsen en fragmenten van het menselijk lichaam. En behalve een bezoek aan de tentoonstellingen binnen, is verder een wandeling door het mooie omringende arboretum c.q. beeldentuin ook een verademing.
Maar voor het zover was om het één of het ander te doen, begonnen we onze verjaardagendag natuurlijk met koffie en gebak in museumrestaurant 'Linnaeus'. Ook al misten we op dat moment onze twee (ver)dwaalgasten Jan en Hanne nog. Maar die kwamen onder grote hilariteit een uurtje later alsnog vrolijk aanschuiven bij het illustere gezelschap. Uiteraard bleven we daardoor allemaal wat langer zitten, en verliep het tijdschema nogal anders dan bedacht. Na een glaasje waren we weer een uurtje verder en besloten we ook de lunch er maar gelijk aan vast te plakken. We zaten daar per slot van rekening prima met dat prachtige uitzicht op het arboretum!
Maar goed na de lunch is iedereen toch maar aan de wandel gegaan. De één naar de torsen en fragmenten van het menselijk lichaam, de ander gelijk het arboretum in. Eenmaal terug in het museumrestaurant hebben we nog een afscheidsdrankje genomen, waarna een ieder zijns weegs ging. Einde van een gezellig verjaardagendagje!
Het tiendaagse Mahler Festival 2025 in Het Concertgebouw in Amsterdam zit er bijna op. Lang niet alles heb ik gehoord of gezien, maar Mahlers 6e symfonie, uitgevoerd door het Chicago Symphony Orchestra onder begeleiding van dirigent Jaap
van Zweden heb ik afgelopen woensdag op TV helemaal kunnen volgen. Een mooie, overrompelende en spectaculaire beleving van ruim 80 minuten lang!
In de Volkskrant las ik onlangs onderstaande recensie van ene Jenny Camilleri over deze uitvoering, waar ik me aardig in vinden kon:
Mahlers donkerste symfonie
belooft geen verlossing, en die
intensiteit klinkt door in de
geweldige regie van Van Zweden.
Onze trommelvliezen kunnen af
en toe de decibellen amper aan,
maar daarom zijn we hier, voor de
beroemde blakende koperblazers
van het Chicago Symphony
Orchestra (CSO).
Opgehitst door
een imposante falanx van slagwerk
rukken ze in de opening van
Mahlers Zesde symfonie onverschrokken
op. We zitten meteen op
het puntje van onze stoel.
Het CSO is het enige Amerikaanse
orkest op het Mahler Festival.
Vanaf 2027 zal het zijn chefdirigent,
Klaus Mäkelä, delen met het
Concertgebouworkest, maar vandaag
staat voor de gasten uit Chicago
Nederlands beroemdste levende
dirigent, Jaap van Zweden.
Mahlers donkerste symfonie
belooft geen hoop, verlossing of
paradijs. De mens strijdt heldhaftig
tegen het noodlot en verliest, in dit
geval in een reeks glorieus gespeelde
gevechten, door Van Zweden
met militaire precisie geregisseerd.
Tussen het geweld van het openingsdeel
zetten warmbloedige
strijkers het Almathema
in,
genoemd naar Mahlers echtgenote.
Het voelt eerder als een wanhopige
smeekbede dan een liefdesverklaring.
Het Scherzo is een nachtmerrie
geschilderd in verschroeiend felle
kleuren door balkende houtblazers
en heulende hoorns, met het
waggelende menuet als een surrealistisch
tussenspel. Van Zwedens
dirigeerstok vliegt uit zijn hand,
een violist raapt hem op. Iedereen
speelt onverstoord door.
Glimmende violen bieden respijt
in het Andante, maar de troostzoekende
hoboen
hoornsolo’s
klinken slechts als een luchtspiegeling
van geluk, ver en onbereikbaar.
Het slotdeel is een overrompelend
klankspektakel. De held
voert een titanische strijd, maar
wordt geveld door de gigantische
houten Mahlerhamer. De twee
verpletterende slagen moet je echt
live horen; opnames kunnen
onmogelijk het hartverlammende
schrikeffect weergeven. Jenny Camilleri.
Mahlers 6e symfonie door het Chicago
Symphony Orchestra
o.l.v. Jaap van
Zweden
14/5, Concertgebouw,
Amsterdam.
Terugluisteren via
NPO Klassiek.
Gisteren zijn we maar eens een keertje naar 'De Kop van 't Ende' gewandeld, het tot de verbeelding sprekende voormalige havenhoofd van Elburg.
'De kop van 't Ende' lag aan het eind van het ongeveer anderhalve kilometer lange havenkanaal, dat werd gegraven om de voortdurende verzanding tegen te gaan. Voor de aanleg van de stenen havendammen werd in de vorige eeuw puin gebruikt, dat beschikbaar kwam door de afbraak van oude verdedigingswerken van Elburg. Op de kop bevond zich een havenlicht dat bij nacht en ontij, samen met de lantaarn op de Vischpoort een markering vormde voor de vissers op de Zuiderzee. De havenmeester moest destijds tegen het vallen van de avond bij weer en wind het havenlicht ontsteken. Bij de inpoldering van Oostelijk-Flevoland hebben ze het havenhoofd als monument gehouden. En de provincie Flevoland heeft in 1988 het initiatief genomen om de situatie van vóór 1956 te herstellen. En zo werd a.h.w. in de nieuwe polder een stukje geschiedenis zichtbaar gemaakt.
Gisteren Nationaal Monument Kamp Amersfoort bezocht. (Zie ook in mijn blogarchief 'Bezoek aan een beladen plek' van 7/2'20) Kamp Amersfoort, gelegen op de grens van Leusden en Amersfoort, houdt de herinnering in stand van het leed dat duizenden gevangenen hier moesten doorstaan tijdens de 2e Wereldoorlog. Er heerste op dit voormalige kazerneterrein van het Nederlandse leger vanaf 1941 een mensonterend regime van honger, mishandeling, dwangarbeid en executies. Aan de hand van objecten, foto’s, documenten en wisselexposities, wordt dit verhaal in samenhang met de monumenten en zichtbare sporen op het buitenterrein verteld.
Tijdens de wandeling over het desolate binnenterrein (de voormalige appèlplaats) waren de mensonterende gebeurtenissen die hier ruim 80 jaar geleden hebben plaats gevonden voor mijn gevoel haast tastbaar. De spanningen in de wereld van vandaag droegen aan deze emotie zeer zeker een steentje bij!
't Was heerlijk afgelopen zaterdag tijdens de lunch op het terras van 'het Theehuis' in Grou. Lekker weertje en een mooi uitzicht op het Prinses Margrietkanaal en eiland 'De Burd'.
dat je altijd maar dat wuivend oeverriet altijd maar
langs het lange diepe water dat altijd maar je huid
dat altijd maar in de middag je huid
altijd maar in de zomer in de middag je huid
dat altijd maar je ogen zouden breken
dat altijd van geluk je ogen zouden breken
altijd maar in de roerloze middag
langs het lange diepe water dat ik dacht
dat ik dacht dat je altijd maar
dat ik dacht dat geluk altijd maar
dat altijd maar het licht roerloos in de middag
dat altijd maar het middaglicht je okeren schouder
je okeren schouder altijd in het middaglicht
dat altijd maar je kreet hangend
altijd maar je vogelkreet hangend
in de middag in de zomer in de lucht
dat altijd maar de levende lucht dat altijd maar
altijd maar het rimpelende water de middag je huid
ik dacht dat alles altijd maar ik dacht dat nooit
hier nu langs het lange diepe water dat nooit
ik dacht dat altijd dat nooit dat je nooit
dat nooit vorst dat geen ijs ooit het water
hier nu langs het lange diepe water dacht ik nooit
dat sneeuw ooit de cipres dacht ik nooit
dat sneeuw nooit de cipres dat je nooit meer
Het gedicht 'Lamento' is een weeklacht over een geluksmoment dat tegelijk vluchtig en eeuwigdurend is, over de vergeefse illusie 'dat ik altijd zou leven in levende stilte'
'MIX' uit Ermelo beet op zondagmiddag 6 april j.l. voor een halfuurtje de spits af. Daarna kwamen de 'Cockels en Mokkels' uit Harderwijk; 'Captain Haddock and his crew' uit Barneveld en de 'Krasse Knarren' uit Harderwijk resp. voor een halfuurtje aan de beurt. Alles bij elkaar genomen een heel gevarieerd gezelschap, uiteraard met name musicaal gezien. Maar het was een gezellige boel, ook al verliepen de optredens hier en daar een beetje rommelig!
De Stadsherberg Kampen is misschien wel één van de mooiste plekjes van Kampen. Helemaal vanuit de serre gezien, genietend van een lekkere champagnebrunch en een prachtig uitzicht op IJssel en brug.
Een mooier en gezelliger oord om iets te vieren met familie en vrienden lijkt mij moeilijk denkbaar. Bedankt J, we hebben dan ook erg genoten van deze verrassing!
