Kabinet Schoof

Dick Schoof was de premier naar wie niemand luisterde. Schoof liep weliswaar zijn hele leven al in Den Haag rond als topambtenaar, hij was onder meer baas van de geheime dienst, maar hij had geen enkele politieke ervaring en was evenmin lid van een politieke partij. Schoof was als zodanig gedoemd om van meet af aan een stuurloze premier te blijven, en dat moet hij met zijn intelligentie welhaast geweten hebben. Desalniettemin heeft hij de moed gehad om toch aan deze verantwoordelijke klus te beginnen, en dat vind ik te prijzen! (Illustratie: Rhonald Blommestijn, De Volkskrant)

Een paar daagjes Texel.

Een paar daagjes Texel, dat is wandelen en fietsen met af en toe een terrasje en een Texelse Skuumkoppe. Wat wil je nog meer, de paar daagjes zijn voorbij gevlogen, ook al heeft het verblijf op dat mooie eiland in het hoge noorden voor ons gevoel langer geduurd. Mogelijk heeft dat met een zekere vertraging van het leven te maken die je gevoelsmatig min of meer ervaart zodra je van de boot het Waddeneiland oprijd. Afijn, het is hoe dan ook een gevoelsbeleving die mooi meegenomen is!

straatbeeldvervuiling

De paarse textielcontainer! Ineens stond ie daar het straatbeeld te verpesten. De kleur vloekt al met van alles en nogwat in de directe omgeving, en als ze de oude klerenzooi er om de één of andere reden ook nog eens naast deponeren, is lelijkheid helemaal troef! Ik snap dat textielinzameling een goede zaak is en goed is voor het milieu. Vooral blijven doen ook, maar wel met meer discipline. En wat de paarse textielcontainer betreft, zou een minder prominente kleur het straatbeeld zeker ten goede komen.

aan de keukentafel

Gisteravond zaten we bij J en E in Harderwijk tijdens ons periodieke gezamenlijke etentje aan de keukentafel, eens een keer met z'n zessen rondom een fonduepan te kletsen. Lekker met een wijntje, al dippend in de gesmolten kaas met stokbrood, rauwkost, balletjes gehakt en wat nog meer. Heerlijk, dat het volgens Bartjens een manier van gezellig lang tafelen is met weinig voorbereidingstijd, bleek ook nu maar weer eens! Ben toch benieuwd wat het de volgende keer aan de keukentafel bij R en H in Putten gaat worden. Maar wat het ook is, de gezelligheid wordt niet bepaald door wat je eet, maar met wie je eet. Wat dat betreft kunnen we eten wat we willen!

Ochtendwandelingetje

Gistermorgen hebben we het Giezenpad (genoemd naar de Nederlandse kunstenaar Krijn Giezen 1939-2011) in natuurgebied Harderbroek weer eens gelopen. Het Giezenpad, ook wel het Laarzenpad genoemd, loopt door een moeras- en plassengebiedje in de polder tegenover Harderwijk, ingeklemd tussen de Knardijk en de Ganzenweg, en grenst aan het randmeer Wolderwijd. Laarzen hadden we deze keer niet nodig, ons pad was gortdroog, het wordt denk ik zo langzamerhand wel tijd voor een beetje regen. Maar nu nog even niet natuurlijk, want we liepen daar lekker. We voelden ons een beetje één met de flora en fauna om ons heen, waarbij het gezang van de vele vogels de rust a.h.w. accentueerde. Heerlijk, van zo'n ochtendwandelingetje heb je de hele dag profijt!

Verjaardagendagje

De jaarlijkse verjaardagendag vierden we afgelopen zaterdag in beeldengalerij 'Het Depot' in Wageningen. 'Het Depot' is een museaal podium voor hedendaagse beeldhouwkunst. Zowel de permanente als de een paar keer per jaar wisselende collectie beelden bestaat voornamelijk uit torsen en fragmenten van het menselijk lichaam. En behalve een bezoek aan de tentoonstellingen binnen, is verder een wandeling door het mooie omringende arboretum c.q. beeldentuin ook een verademing.

Maar voor het zover was om het één of het ander te doen, begonnen we onze verjaardagendag natuurlijk met koffie en gebak in museumrestaurant 'Linnaeus'. Ook al misten we op dat moment onze twee (ver)dwaalgasten Jan en Hanne nog. Maar die kwamen onder grote hilariteit een uurtje later alsnog vrolijk aanschuiven bij het illustere gezelschap. Uiteraard bleven we daardoor allemaal wat langer zitten, en verliep het tijdschema nogal anders dan bedacht. Na een glaasje waren we weer een uurtje verder en besloten we ook de lunch er maar gelijk aan vast te plakken. We zaten daar per slot van rekening prima met dat prachtige uitzicht op het arboretum! 

Maar goed na de lunch is iedereen toch maar aan de wandel gegaan. De één naar de torsen en fragmenten van het menselijk lichaam, de ander gelijk het arboretum in. Eenmaal terug in het museumrestaurant hebben we nog een afscheidsdrankje genomen, waarna een ieder zijns weegs ging. Einde van een gezellig verjaardagendagje!

Mahlers 6e symfonie

Het tiendaagse Mahler Festival 2025 in Het Concertgebouw in Amsterdam zit er bijna op. Lang niet alles heb ik gehoord of gezien, maar Mahlers 6e symfonie, uitgevoerd door het Chicago Symphony Orchestra onder begeleiding van dirigent Jaap van Zweden heb ik afgelopen woensdag op TV helemaal kunnen volgen. Een mooie, overrompelende en spectaculaire beleving van ruim 80 minuten lang!

In de Volkskrant las ik onlangs onderstaande recensie van ene Jenny Camilleri over deze uitvoering, waar ik me aardig in vinden kon:  

Mahlers donkerste symfonie belooft geen verlossing, en die intensiteit klinkt door in de geweldige regie van Van Zweden. 

Onze trommelvliezen kunnen af en toe de decibellen amper aan, maar daarom zijn we hier, voor de beroemde blakende koperblazers van het Chicago Symphony Orchestra (CSO). 

Opgehitst door een imposante falanx van slagwerk rukken ze in de opening van Mahlers Zesde symfonie onverschrokken op. We zitten meteen op het puntje van onze stoel. 

Het CSO is het enige Amerikaanse orkest op het Mahler Festival. Vanaf 2027 zal het zijn chefdirigent, Klaus Mäkelä, delen met het Concertgebouworkest, maar vandaag staat voor de gasten uit Chicago Nederlands beroemdste levende dirigent, Jaap van Zweden. 

Mahlers donkerste symfonie belooft geen hoop, verlossing of paradijs. De mens strijdt heldhaftig tegen het noodlot en verliest, in dit geval in een reeks glorieus gespeelde gevechten, door Van Zweden met militaire precisie geregisseerd. 

Tussen het geweld van het openingsdeel zetten warmbloedige strijkers het Almathema in, genoemd naar Mahlers echtgenote. Het voelt eerder als een wanhopige smeekbede dan een liefdesverklaring. 

Het Scherzo is een nachtmerrie geschilderd in verschroeiend felle kleuren door balkende houtblazers en heulende hoorns, met het waggelende menuet als een surrealistisch tussenspel. Van Zwedens dirigeerstok vliegt uit zijn hand, een violist raapt hem op. Iedereen speelt onverstoord door. 

Glimmende violen bieden respijt in het Andante, maar de troostzoekende hoboen hoornsolo’s klinken slechts als een luchtspiegeling van geluk, ver en onbereikbaar. Het slotdeel is een overrompelend klankspektakel. De held voert een titanische strijd, maar wordt geveld door de gigantische houten Mahlerhamer. De twee verpletterende slagen moet je echt live horen; opnames kunnen onmogelijk het hartverlammende schrikeffect weergeven. Jenny Camilleri.

Mahlers 6e symfonie door het Chicago Symphony Orchestra o.l.v. Jaap van Zweden 14/5, Concertgebouw, Amsterdam. Terugluisteren via NPO Klassiek.

Voormalig havenhoofd van Elburg

Gisteren zijn we maar eens een keertje naar 'De Kop van 't Ende' gewandeld, het tot de verbeelding sprekende voormalige havenhoofd van Elburg. 'De kop van 't Ende' lag aan het eind van het ongeveer anderhalve kilometer lange havenkanaal, dat werd gegraven om de voortdurende verzanding tegen te gaan. Voor de aanleg van de stenen havendammen werd in de vorige eeuw puin gebruikt, dat beschikbaar kwam door de afbraak van oude verdedigingswerken van Elburg. Op de kop bevond zich een havenlicht dat bij nacht en ontij, samen met de lantaarn op de Vischpoort een markering vormde voor de vissers op de Zuiderzee. De havenmeester moest destijds tegen het vallen van de avond bij weer en wind het havenlicht ontsteken. Bij de inpoldering van Oostelijk-Flevoland hebben ze het havenhoofd als monument gehouden. En de provincie Flevoland heeft in 1988 het initiatief genomen om de situatie van vóór 1956 te herstellen. En zo werd a.h.w. in de nieuwe polder een stukje geschiedenis zichtbaar gemaakt.

Kamp Amersfoort

Gisteren Nationaal Monument Kamp Amersfoort bezocht. (Zie ook in mijn blogarchief 'Bezoek aan een beladen plek' van 7/2'20) Kamp Amersfoort, gelegen op de grens van Leusden en Amersfoort, houdt de herinnering in stand van het leed dat duizenden gevangenen hier moesten doorstaan tijdens de 2e Wereldoorlog. Er heerste op dit voormalige kazerneterrein van het Nederlandse leger vanaf 1941 een mensonterend regime van honger, mishandeling, dwangarbeid en executies. Aan de hand van objecten, foto’s, documenten en wisselexposities, wordt dit verhaal in samenhang met de monumenten en zichtbare sporen op het buitenterrein verteld. 

Tijdens de wandeling over het desolate binnenterrein (de voormalige appèlplaats) waren de mensonterende gebeurtenissen die hier ruim 80 jaar geleden hebben plaats gevonden voor mijn gevoel haast tastbaar. De spanningen in de wereld van vandaag droegen aan deze emotie zeer zeker een steentje bij!

Zonnig dagje De Burd

't Was heerlijk afgelopen zaterdag tijdens de lunch op het terras van 'het Theehuis' in Grou. Lekker weertje en een mooi uitzicht op het Prinses Margrietkanaal en eiland 'De Burd'.

Lamento

  

Hier nu langs het lange diepe water 

dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar

dat je altijd maar 

hier nu langs het lange diepe water

waar achter oeverriet achter oeverriet de zon

dat ik dacht dat je altijd maar altijd

dat altijd maar je ogen je ogen en de lucht

altijd maar je ogen en de lucht

altijd maar rimpelend in het water rimpelend

dat altijd in levende stilte 

dat ik altijd zou leven in levende stilte

dat je altijd maar dat wuivend oeverriet altijd maar

langs het lange diepe water dat altijd maar je huid

dat altijd maar in de middag je huid

altijd maar in de zomer in de middag je huid

dat altijd maar je ogen zouden breken

dat altijd van geluk je ogen zouden breken

altijd maar in de roerloze middag

langs het lange diepe water dat ik dacht

dat ik dacht dat je altijd maar

dat ik dacht dat geluk altijd maar

dat altijd maar het licht roerloos in de middag

dat altijd maar het middaglicht je okeren schouder

je okeren schouder altijd in het middaglicht

dat altijd maar je kreet hangend

altijd maar je vogelkreet hangend

in de middag in de zomer in de lucht

dat altijd maar de levende lucht dat altijd maar

altijd maar het rimpelende water de middag je huid

ik dacht dat alles altijd maar ik dacht dat nooit

hier nu langs het lange diepe water dat nooit

ik dacht dat altijd dat nooit dat je nooit

dat nooit vorst dat geen ijs ooit het water

hier nu langs het lange diepe water dacht ik nooit

dat sneeuw ooit de cipres dacht ik nooit

dat sneeuw nooit de cipres dat je nooit meer

Het gedicht 'Lamento' is een weeklacht over een geluksmoment dat tegelijk vluchtig en eeuwigdurend is, over de vergeefse illusie 'dat ik altijd zou leven in levende stilte'

Bron: Musixmatch 

Remco Campert/Benjamin Herman

Muziek bij W.V. Flevo

'MIX' uit Ermelo beet op zondagmiddag 6 april j.l. voor een halfuurtje de spits af. Daarna kwamen de 'Cockels en Mokkels' uit Harderwijk; 'Captain Haddock and his crew' uit Barneveld en de 'Krasse Knarren' uit Harderwijk resp. voor een halfuurtje aan de beurt. Alles bij elkaar genomen een heel gevarieerd gezelschap, uiteraard met name musicaal gezien. Maar het was een gezellige boel, ook al verliepen de optredens hier en daar een beetje rommelig!

champagnebrunch

De Stadsherberg Kampen is misschien wel één van de mooiste plekjes van Kampen. Helemaal vanuit de serre gezien, genietend van een lekkere champagnebrunch en een prachtig uitzicht op IJssel en brug. Een mooier en gezelliger oord om iets te vieren met familie en vrienden lijkt mij moeilijk denkbaar. Bedankt J, we hebben dan ook erg genoten van deze verrassing!

Een zaterdagmiddagconcert.

Het bekende 'Kleinkoor Cantiamo' uit Putten gaf gistermiddag o.l.v. dirigent Gusanne van den Brink een mooi concert in de Gereformeerde Kerk aldaar. Het gemengde koor, met vocalisten uit Putten, Ermelo en Harderwijk, bracht een divers repertoire met liederen uit alle tijden. Gezongen werd onder meer 'Abschied vom Walde' van Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847), 'Requiem' van Eliza Gilkyson (1950), 'As torrents in summer' van Edward Elgar (1857-1934), 'Au joli bois' van Claudin de Sermisy (1490-1562) en 'The keel row' van John Rutter (1945). 

Het optreden van 'Kleinkoor Cantiamo', dat doorgaans enkel à capella zingt, werd deze keer door 'Duo Tuimelkruid' aangevuld met een prachtig optreden van Julia Drewes en invaller/dirigent Gusanne van den Brink (wegens ziekte van eigen zanger t.w. bariton Wout Overbeeke), resp. piano en zang. Ze brachten o.m. liederen van Vaughan Williams, Fauré en Debussy.

'Light of Song', ofwel mooie zaterdagmiddagmuziek in Putten!

Mikkel

Mikkel, een van herkomst Scandinavische naam 'Die als God is' betekent, is 10 meter hoog en staat in de beeldentuin van Kasteel het Nijenhuis in Heino/Wijhe. Hij heeft kijk op alles, zelfs vanachter het hoogste struikgewas kan hij zijn domein nog overzien. Gezien zijn afkomst en status is dat natuurlijk ook wel min of meer zijn opdracht, lijkt mij. Mikkel is in 2017 in opdracht van Museum de Fundatie en Lowlands vervaardigd door de Nederlandse beeldhouwer Tom Claassen (1964). 

Het beeld stelt een ridderfiguur voor en is opgebouwd uit een stapeling van onderdelen die doen denken aan kiezels of stenen. Het lijkt of Tom Claassen de rondgevormde delen van het lijf nonchalant op elkaar heeft geplaatst, zoals toeristen steenmannetjes maken in de bergen om de zwaartekracht te trotseren. In werkelijkheid zijn de kolossale delen, geboetseerd uit piepschuim en overspoten met kunststof en zilvergrijze verf, geschakeerd met een stalen frame. Tom Claassen studeerde van 1984 tot 1989 aan de Academie voor Kunst en Vormgeving Sint-Joost in Breda. Zijn beelden hebben vaak iets dubbelzinnigs: ze zijn monumentaal maar boezemen geen ontzag in maar vertedering. Voor grote sculpturen gebruikt hij geen duurzaam en voornaam brons, maar vergankelijk gips, plooibaar textiel, piepschuim of industrieel aluminium.

aan de keukentafel

De gesprekken aan de keukentafel, deze keer bij H en A in Putten, gingen als vanouds alle kanten op. Doorgaans heel vermakelijk, ondanks de min of meer gedeelde zorgen over de toestand in de wereld. Met name over de ontwikkelingen in Amerika en rond de oorlog in Oekraïne. En over het Europese advies om in geval van een ramp, een cyberaanval of een oorlog genoeg in huis te hebben om het drie dagen te kunnen redden zonder hulp van buitenaf. We moeten toe naar een samenleving die zich even kan redden zonder dat de centrale overheid daar alles aan doet. De aanschaf van een noodpakketje met wat blikgroente, water en allerhande prullaria, is volgens Bartjens wel het minste wat we zelf kunnen doen! Tja, even genoeg daarover, zullen we het maar ergens anders over gaan hebben? 

Aldus geschiedde, en uiteraard hielpen de lekkere hapjes en wijntjes daarbij. Met als klap op de vuurpijl groentesoep met balletjes, een heerlijke ovenschotel met aardappelschijfjes, diverse groenten, gehakt en een dakje van geraspte kaas, ijs met vruchten en slagroom en koffie met paaseitjes na. Geen haute cuisine aan de keukentafel, maar wel gezellig en heel lekker, en daar gaat het ons om! Daarom tot over twee maanden maar weer, maar dan bij J en ondergetekende in Harderwijk.

BOOST! II

JAZZ in de MESS in Harderwijk met de band BOOST II, niet erg jazzi maar wel mooi en hard! Wat een power! De combi van rock, blues en weet ik veel muziek, werd gistermiddag door het trio Rob Mostert met Hammond en keyboards, Jerome Hol, gitaar en zang en drummer Erik Kooger, virtuoos en melodisch, maar ook gruizig en dramatisch gebracht. Mooie muziek, lekker biertje erbij, de middag kon niet meer stuk. En zo fietste ik na afloop vrolijk gestemd, maar met tuitende oren weer huiswaarts!

Tentoonstellingen

Onlangs gezien in het Drents Museum in Assen:

Falsche Flagge

Een expositie van de Duitse kunstenaar Mirjam Völker (1977) met boomhutten, huisjes, stacaravans en voertuigcabines. Je kunt er in schuilen bij slecht weer en bent er beschermd voor aanvallen van buitenaf. Völker vindt dit soort plekken fascinerend. Ze staan centraal in haar kunstwerken. Alleen vallen de bouwsels die zij schildert, timmert en filmt bijna uit elkaar van ellende. Vaak bevinden ze zich op verlaten plekken waar de natuur ze overwoekert. De kunst van Völker heeft iets geheimzinnigs, ze wordt gerekend tot de kunstenaars van de Neue Leipziger Schule. Hun kunst is gebaseerd op de werkelijkheid, maar je ontdekt er regelmatig elementen in waardoor je anders naar een kunstwerk gaat kijken of langer blijft kijken.

Labyrinthia  

Is een magische ontdekkingsreis door vijftien zalen van het museum, met topstukken uit eigen collectie, zoals o.m. het meisje van Yde, de oudste boot van de wereld en de schilderijen van Van Gogh. Labyrinthia is in feite de nieuwe collectiepresentatie van het Drents Museum. Je kan bijvoorbeeld op mammoetjacht, door de ogen van Vincent van Gogh kijken of in een kano door een prehistorisch landschap peddelen. Labyrinthia is een tentoonstelling waarin archeologie, kunst en geschiedenis bij elkaar komen. Het is een tentoonstelling waarin al je zintuigen worden geprikkeld. 

Gen F

In de tentoonstelling Gen F zagen we 75 jaar figuratieve kunst, waarin de rode draad bestaat uit de  verschillende generaties kunstenaars. Gen F begint bij de voorlopers van de figuratieve kunst, die voor 1940 geboren zijn. Daarna gaat de tentoonstelling door tot aan de huidige generatie. In Gen F laat het museum de verbanden tussen deze generaties zien, waardoor de ontwikkeling vanaf 1950 tot nu goed te volgen is.

Balans

'Links of rechts gaan is moeilijk' zag ik onlangs in het CODA Museum. Dat probleem ken ik, want ik ben tegenwoordig nogal eens op zoek naar een balans in links en rechts!

Droomwereld?

In het CODA Museum in Apeldoorn hebben we onlangs de tentoonstelling Between These Folded Walls, Utopia gezien van het fotografenduo Sarah Cooper (1974) en Nina Gorfer (1979). Een fotoserie die gaat over een aantal vrouwen in de leeftijd van 17 tot 24 jaar die om uiteenlopende redenen alles achter zich moesten laten, en ontheemd en ontworteld ergens anders opnieuw met hun leven moesten beginnen. (De leeftijd was belangrijk voor Cooper en Gorfer, want in deze jaren droom je immers volop, geloof je in de maakbaarheid van de wereld, is je identiteit nog in ontwikkeling en is de geestelijke bagage die je meedraagt anders dan op latere leeftijd.) 

Een tentoonstelling met indrukwekkende portretten, in surrealistische, theatrale en kleurrijke werelden vormgegeven. Maar niet alleen dat. Gefotografeerd als hedendaagse godinnen onderzoekt de serie ook wat bepalend is voor identiteit en gevoel van eigenwaarde. En de gelaagdheid van de beelden in zowel opbouw als betekenis onderstreept bovendien de complexiteit van die thema’s.  Een boeiende tentoonstelling!

luchtspiegeling

Donald Trump heeft de Golf van Mexico omgedoopt tot de Golf van Amerika. Maar wat te doen met het eilandje Bermeja of Vermeja, dat niet bestaat, maar toch al vijf eeuwen lang hardnekkig opduikt op maritieme kaarten? 

In een artikel in de Volkskrant van Ernst Arbouw over dit spookeilandje, las ik dat dit in 1539 ontdekte eiland op ca. 100 nm (op 22° 33’ N, 91° 22’ W) voor de kust van schiereiland Yucatán al honderden jaren niet is waargenomen. Maar dat desalniettemin Mexico dit eilandje i.v.m. olie en macht goed zou kunnen gebruiken, helemaal nu Donald Trump zijn oog heeft laten vallen op de golfwateren. 

Idioot verhaal eigenlijk, want het staat inmiddels wel vast dat Bermeja of Vermeja niet bestaat en waarschijnlijk ook nooit bestaan heeft. Dankzij o.m. satellietbeelden is het eiland dan ook pas sinds begin deze eeuw definitief van de maritieme kaarten verdwenen. Hoe is het mogelijk, ca. 500 jaar gedoe om een niet bestaand eiland, ofwel een luchtspiegeling!

Grappig

Een bord op een vuilcontainer met de handgeschreven tekst 'Geen afval ingooien, alleen bewoners' is uitgeroepen tot grappigste 'taalvout' van 2024. In de Grote Taalvoutverkiezing kreeg deze tekst de meeste stemmen meldt het humoristische taalplatform Taalvoutjes, dat vandaag 13 jaar bestaat. Leuk! Nu we toch bezig zijn, onlangs hoorde ik in een twistgesprekje een vader tegen zijn 15 jarige zoon zeggen of hij wel besefte dat ie minderjarig was, waarop de zoon zei 'hoezo minderjarig, ik ben net zo vaak jarig als jij'. Ook leuk!

'midden in Wezep'

Bovenstaande tekening is in de jaren twintig van de vorige eeuw gemaakt door de Zwolse kunstenaar Teun van der Veen (Zwolle, 1902-1992). Behalve dat de rails van de Zuiderzeetram, die daar van 1908 tot 1931 hebben gelegen waren verdwenen zag de plek, die 'midden in Wezep' werd genoemd, er eind jaren vijftig nog net zo uit. Het hekwerk voor de kerk, was destijds op zaterdag- en zondagmiddag een geliefde ontmoetingsplek voor oudere tieners en jonge twenners, zeg maar voor hangjongeren. 

Volgens cabaretier Herman Finkers was in Almelo altijd wel wat te doen, het stoplicht sprong daar immers vaak op rood en dan weer op groen. Niet erg spectaculair, maar 't was in ieder geval iets, in Wezep hadden ze eind jaren vijftig zelfs nog geen stoplicht!

Amerika

De moedeloos makende ontwikkelingen in de Verenigde Staten volg ik zo goed mogelijk via de krant en het journaal. De normalisering van het volstrekt abnormale onder Donald Trump vind ik ronduit schokkend, hij gaat te keer als een olifant in de porseleinkast. Erg deprimerend allemaal! Toch wil ik niet bij de pakken neerzitten, niets is immers blijvend, ook de periode Donald Trump gaat voorbij! 

Laten we daarom stoppen met het drama, de wereld vergaat niet. Wat telt, is hoe wij er mee omgaan. Democratie is niet alleen goed als een ons welgevallige kandidaat wint. Democratie is sterker dan één persoon, ook in de V.S. al zijn ook daar aardig wat mensen geschokt. Onheilsprofeten roepen zelfs dat het einde van de democratie nabij is, dat checks and balances dreigen te verdwijnen. Maar laten we even ademhalen! 

Nostradamus voorspelde volgens Bartjens al het einde van de wereld, maar dat is gelukkig nog niet uitgekomen. Zo kunnen we nu nog steeds aan de hand van onze wereldgeschiedenis terugkijken en lessen trekken. Wat zou het trouwens mooi zijn als we nu reeds in de geschiedenis konden terugkijken op de 2e regeerperiode van Donald Trump. Hoe hij de wereld heeft achtergelaten. De generaties na ons zullen zich vast afvragen: wat kunnen wij hiervan leren en hoe kan het beter. Maar goed, zover is het dus nu nog even niet. 

Goed, ondanks relativering over zaken als democratie, rechtsorde, politiek etc. blijft o.m. klimaat natuurlijk wel een zorg van niveau die je niet weg kan redeneren. Al zouden we daar honderd jaar geleden uiteraard een nog groter probleem mee hebben gehad. Want in onze tijd worden er volop technologieën ontwikkeld voor b.v. opslag van energie, en dat stemt weer optimistisch. En als je kijkt naar wat er op de puinhopen van twee wereldoorlogen is ontstaan kan je ook alleen maar positief zijn. De Euopese Unie, Verenigde Naties, NAVO en diverse andere organisaties die internationaal samenwerken, dat is toch fascinerend. Trump heeft het Parijse klimaatakkoord dan wel opgezegd, maar de andere landen gaan door. Zelfs in de Verenigde Staten houden grote bedrijven eraan vast. 

Al met al is de zorg over de stabiliteit van het democratische systeem in ons deel van de wereld niet gering. Desalniettemin ontleen ik hoop en optimisme uit wat ik zie en waarneem. Is dat klein en naïef? Mogelijk, maar het is volgens mij de enige manier om staande te blijven, en goed met elkaar om te blijven gaan!

Vergeten Ramp

Onlangs hebben we in Stadsmuseum Harderwijk 'De Vergeten Ramp van 1825' gezien. Een expositie over een vrijwel vergeten hoofdstuk uit de Nederlandse geschiedenis t.w. de grote watersnood van februari 1825, die delen van de Noordwest-Veluwe, Overijssel, Friesland, Groningen en Noord-Duitsland verwoestte. In de nacht van 3 op 4 februari 1825, werd Nederland geteisterd door een noordwesterstorm. Het regende, rivieren overstroomden en dijken die in het natte najaar al verzadigd waren, begaven het. Rond de Zuiderzeekust eiste de storm 800 doden, waarvan tientallen levens op de Noord Veluwe, met name in Doornspijk en Oosterwolde. Veel prenten, schetsen, brieven en anekdotes etc. Alles bij elkaar een bijzondere expositie die het 200-jarig herdenkingsjaar van deze dramatische gebeurtenis markeert!

de 31e zondag p.m. viel op zaterdag

We begonnen deze door Geke georganiseerde brussendag met te kletsen over van alles en nogwat bij bakkerij en lunchroom Uniek, in het mooie en van ouds bekende kunstenaarsdorp Nunspeet. Uiteraard met een kopje koffie of thee en een lekker huisgemaakt gebakje.

Vervolgens liepen we met z'n allen naar het nabij gelegen Noord-Veluws Museum, om de expositie 'Verdroomd impressionisme' te bekijken van Edzard Koning. Koning noemde zijn stijl 'Verdroomd impressionisme' omdat hij rond de jaren 40 veelal de intieme sfeer van het traditionele boerenleven op de Veluwe schilderde. Het was min of meer zijn specialiteit geworden. Een mooie expositie!

Nadat we het één en ander hadden bekeken zijn we naar Kampen gereden. Was ook wel een beetje nodig ook want de vijf zat inmiddels in het uur, en dan krijgen we allemaal dorst. Na een gezellig uurtje pimpelen en happen gingen we aan tafel voor het echte werk. En dat was niet mis. Wortelsoep vooraf, waarna kip in een heerlijk sausje, een lekker vega-ovenschoteltje, boontjes, rijst en wijn. En een toetje met vla of/en ijs met slagroom en pruimen en koffie na. Heerlijk, wat een leventje! Het was weer een mooi brussendagje, ik kan nu al uitzien naar de volgende, die bij leven en welzijn bij Janny zal zijn!

de Wadden

   Met de Wadden heb ik al praktisch mijn hele leven een speciale band. Of ik er nou zeil, fiets, wandel of op m'n rug lig, het is allemaal opladen, een beetje terugkeren tot mezelf. Laven aan de elementen, de stilte en de ruimte. De kracht van de wind, het oneindige zand en het spoelen van het water, heerlijk!

De Nederlandse kunstenaar Jan Loman (1918-2006) had ook een grote liefde voor het Waddengebied. Het bekende logo van de Waddenvereniging is o.m. van zijn hand, evenals bovenstaande waddenprent Ontij I genoemd die ik zag staan in het Waddenmagazine. Loman was behalve kunstenaar ook Haiku-Dichter, hij schreef bij Ontij:

De gestrande schelp

In jachtige zandflarden

werkt aan een zeeduin

Vliegzeilen

Na de stukjes 'de 10e editie is onderweg' van 19/11'24 en 'Record' van 14/1'25, wil ik het nu de eerste drie zijn gefinisht, nog één keer over de huidige Vendée Globe hebben. En wel over de nummer vier in de race Jérémie Beyou en zijn boot CHARAL, die momenteel met een gemiddelde snelheid zeilt van 17,3 kts in tamelijk zwaar weer, zo'n 28,3 kts en een golfhoogte van 5,3 meter, ergens tussen de Azoren en Portugal op nog zo'n 840 mijl van de finish in Les Sables-d'Olonne. 

Hoe dat gaat kun je een beetje zien in bovenstaand filmpje dat eerder ergens is opgenomen. Je moet als zeiler wel wat in je mars hebben om in je eentje zo te kunnen omgaan met zo'n zeilmonster. De CHARAL is 18,28 m lang en 5 m breed, ze heeft een diepgang van 4,5 m en een gewicht van 8 ton, een masthoogte van 29 m en een zeiloppervlak van 260 m2 aan de wind en 420 m2 voor de wind.

Als je ziet hoe die hele massa van ruim 8 ton vaker over dan door het water gaat, lijkt mij vliegzeilen de juiste benaming. 

aan de keukentafel

Het was met z'n zessen weer een gezellig boel aan de keukentafel in Putten. Een avondje heerlijk gegeten en geouwehoerd over van alles en nogwat, ook al werd de sfeer deze keer soms behoorlijk beïnvloed door een slingering tussen ernst en luim. Het kon ook haast niet anders, emotionele gebeurtenissen zijn in toenemende mate inherent aan onze leeftijdsgroep. Het zij zo! 

Met een kippensoepje vooraf, waarna een heerlijke pasta-ovenschotel met zalm en groenten en ijs met vruchten en slagroom als toetje, hadden H en R weer een aardige maaltijd op tafel weten te zetten. Met koffie, chocolaatjes en een pikketanisje werd uiteindelijk een punt gezet achter weer een gedenkwaardig avondje aan de keukentafel. Verheug me nu al op de volgende over twee maanden bij H en A, wederom in Putten.

Arcadisch landschap

Het landschap om en nabij de Zwarte Kolk in Wapenveld ademt één en al rust en evenwicht. Dat was vroeger al zo toen ik daar vaak met een vriendje rond struinde, en dat is nog steeds zo. Toch mooi dat er ook nog gebieden in dit kleine landje zijn, die niet of nauwelijks worden aangetast door de vooruitgang. Want het Nederlandse landschap verandert immers continu, dat is niet anders. Enerzijds door min of meer autonome ontwikkelingen in de nationale en regionale economie en demografie, en anderzijds door beleidskeuzen die in het verleden en heden zijn en worden gemaakt. Maar de Zwarte Kolk en omgeving is gelukkig een Natura 2000 gebied, hopelijk blijft dat tot in lengte van dagen zo!