straatbeeldvervuiling

De paarse textielcontainer! Ineens stond ie daar het straatbeeld te verpesten. De kleur vloekt al met van alles en nogwat in de directe omgeving, en als ze de oude klerenzooi er om de één of andere reden ook nog eens naast deponeren, is lelijkheid helemaal troef! Ik snap dat textielinzameling een goede zaak is en goed is voor het milieu. Vooral blijven doen ook, maar wel met meer discipline. En wat de paarse textielcontainer betreft, zou een minder prominente kleur het straatbeeld zeker ten goede komen.

aan de keukentafel

Gisteravond zaten we bij J en E in Harderwijk tijdens ons periodieke gezamenlijke etentje aan de keukentafel, eens een keer met z'n zessen rondom een fonduepan te kletsen. Lekker met een wijntje, al dippend in de gesmolten kaas met stokbrood, rauwkost, balletjes gehakt en wat nog meer. Heerlijk, dat het volgens Bartjens een manier van gezellig lang tafelen is met weinig voorbereidingstijd, bleek ook nu maar weer eens! Ben toch benieuwd wat het de volgende keer aan de keukentafel bij R en H in Putten gaat worden. Maar wat het ook is, de gezelligheid wordt niet bepaald door wat je eet, maar met wie je eet. Wat dat betreft kunnen we eten wat we willen!

Ochtendwandelingetje

Gistermorgen hebben we het Giezenpad (genoemd naar de Nederlandse kunstenaar Krijn Giezen 1939-2011) in natuurgebied Harderbroek weer eens gelopen. Het Giezenpad, ook wel het Laarzenpad genoemd, loopt door een moeras- en plassengebiedje in de polder tegenover Harderwijk, ingeklemd tussen de Knardijk en de Ganzenweg, en grenst aan het randmeer Wolderwijd. Laarzen hadden we deze keer niet nodig, ons pad was gortdroog, het wordt denk ik zo langzamerhand wel tijd voor een beetje regen. Maar nu nog even niet natuurlijk, want we liepen daar lekker. We voelden ons een beetje één met de flora en fauna om ons heen, waarbij het gezang van de vele vogels de rust a.h.w. accentueerde. Heerlijk, van zo'n ochtendwandelingetje heb je de hele dag profijt!

Verjaardagendagje

De jaarlijkse verjaardagendag vierden we afgelopen zaterdag in beeldengalerij 'Het Depot' in Wageningen. 'Het Depot' is een museaal podium voor hedendaagse beeldhouwkunst. Zowel de permanente als de een paar keer per jaar wisselende collectie beelden bestaat voornamelijk uit torsen en fragmenten van het menselijk lichaam. En behalve een bezoek aan de tentoonstellingen binnen, is verder een wandeling door het mooie omringende arboretum c.q. beeldentuin ook een verademing.

Maar voor het zover was om het één of het ander te doen, begonnen we onze verjaardagendag natuurlijk met koffie en gebak in museumrestaurant 'Linnaeus'. Ook al misten we op dat moment onze twee (ver)dwaalgasten Jan en Hanne nog. Maar die kwamen onder grote hilariteit een uurtje later alsnog vrolijk aanschuiven bij het illustere gezelschap. Uiteraard bleven we daardoor allemaal wat langer zitten, en verliep het tijdschema nogal anders dan bedacht. Na een glaasje waren we weer een uurtje verder en besloten we ook de lunch er maar gelijk aan vast te plakken. We zaten daar per slot van rekening prima met dat prachtige uitzicht op het arboretum! 

Maar goed na de lunch is iedereen toch maar aan de wandel gegaan. De één naar de torsen en fragmenten van het menselijk lichaam, de ander gelijk het arboretum in. Eenmaal terug in het museumrestaurant hebben we nog een afscheidsdrankje genomen, waarna een ieder zijns weegs ging. Einde van een gezellig verjaardagendagje!

Mahlers 6e symfonie

Het tiendaagse Mahler Festival 2025 in Het Concertgebouw in Amsterdam zit er bijna op. Lang niet alles heb ik gehoord of gezien, maar Mahlers 6e symfonie, uitgevoerd door het Chicago Symphony Orchestra onder begeleiding van dirigent Jaap van Zweden heb ik afgelopen woensdag op TV helemaal kunnen volgen. Een mooie, overrompelende en spectaculaire beleving van ruim 80 minuten lang!

In de Volkskrant las ik onlangs onderstaande recensie van ene Jenny Camilleri over deze uitvoering, waar ik me aardig in vinden kon:  

Mahlers donkerste symfonie belooft geen verlossing, en die intensiteit klinkt door in de geweldige regie van Van Zweden. 

Onze trommelvliezen kunnen af en toe de decibellen amper aan, maar daarom zijn we hier, voor de beroemde blakende koperblazers van het Chicago Symphony Orchestra (CSO). 

Opgehitst door een imposante falanx van slagwerk rukken ze in de opening van Mahlers Zesde symfonie onverschrokken op. We zitten meteen op het puntje van onze stoel. 

Het CSO is het enige Amerikaanse orkest op het Mahler Festival. Vanaf 2027 zal het zijn chefdirigent, Klaus Mäkelä, delen met het Concertgebouworkest, maar vandaag staat voor de gasten uit Chicago Nederlands beroemdste levende dirigent, Jaap van Zweden. 

Mahlers donkerste symfonie belooft geen hoop, verlossing of paradijs. De mens strijdt heldhaftig tegen het noodlot en verliest, in dit geval in een reeks glorieus gespeelde gevechten, door Van Zweden met militaire precisie geregisseerd. 

Tussen het geweld van het openingsdeel zetten warmbloedige strijkers het Almathema in, genoemd naar Mahlers echtgenote. Het voelt eerder als een wanhopige smeekbede dan een liefdesverklaring. 

Het Scherzo is een nachtmerrie geschilderd in verschroeiend felle kleuren door balkende houtblazers en heulende hoorns, met het waggelende menuet als een surrealistisch tussenspel. Van Zwedens dirigeerstok vliegt uit zijn hand, een violist raapt hem op. Iedereen speelt onverstoord door. 

Glimmende violen bieden respijt in het Andante, maar de troostzoekende hoboen hoornsolo’s klinken slechts als een luchtspiegeling van geluk, ver en onbereikbaar. Het slotdeel is een overrompelend klankspektakel. De held voert een titanische strijd, maar wordt geveld door de gigantische houten Mahlerhamer. De twee verpletterende slagen moet je echt live horen; opnames kunnen onmogelijk het hartverlammende schrikeffect weergeven. Jenny Camilleri.

Mahlers 6e symfonie door het Chicago Symphony Orchestra o.l.v. Jaap van Zweden 14/5, Concertgebouw, Amsterdam. Terugluisteren via NPO Klassiek.

Voormalig havenhoofd van Elburg

Gisteren zijn we maar eens een keertje naar 'De Kop van 't Ende' gewandeld, het tot de verbeelding sprekende voormalige havenhoofd van Elburg. 'De kop van 't Ende' lag aan het eind van het ongeveer anderhalve kilometer lange havenkanaal, dat werd gegraven om de voortdurende verzanding tegen te gaan. Voor de aanleg van de stenen havendammen werd in de vorige eeuw puin gebruikt, dat beschikbaar kwam door de afbraak van oude verdedigingswerken van Elburg. Op de kop bevond zich een havenlicht dat bij nacht en ontij, samen met de lantaarn op de Vischpoort een markering vormde voor de vissers op de Zuiderzee. De havenmeester moest destijds tegen het vallen van de avond bij weer en wind het havenlicht ontsteken. Bij de inpoldering van Oostelijk-Flevoland hebben ze het havenhoofd als monument gehouden. En de provincie Flevoland heeft in 1988 het initiatief genomen om de situatie van vóór 1956 te herstellen. En zo werd a.h.w. in de nieuwe polder een stukje geschiedenis zichtbaar gemaakt.

Kamp Amersfoort

Gisteren Nationaal Monument Kamp Amersfoort bezocht. (Zie ook in mijn blogarchief 'Bezoek aan een beladen plek' van 7/2'20) Kamp Amersfoort, gelegen op de grens van Leusden en Amersfoort, houdt de herinnering in stand van het leed dat duizenden gevangenen hier moesten doorstaan tijdens de 2e Wereldoorlog. Er heerste op dit voormalige kazerneterrein van het Nederlandse leger vanaf 1941 een mensonterend regime van honger, mishandeling, dwangarbeid en executies. Aan de hand van objecten, foto’s, documenten en wisselexposities, wordt dit verhaal in samenhang met de monumenten en zichtbare sporen op het buitenterrein verteld. 

Tijdens de wandeling over het desolate binnenterrein (de voormalige appèlplaats) waren de mensonterende gebeurtenissen die hier ruim 80 jaar geleden hebben plaats gevonden voor mijn gevoel haast tastbaar. De spanningen in de wereld van vandaag droegen aan deze emotie zeer zeker een steentje bij!