Op Vlieland met Marc Chagall

Op Vlieland (Zie ook in de Kunstkrant juli/aug.'18 artikel over Chagall t.w. 'Edelstenen uit de hemel' en mijn stukje 'Chagall' van 7 juli '10) from E Veldkamp on Vimeo.

zomertijd vakantietijd alletijd

Impressie trektocht Denemarken, Noorwegen en Zweden. (Zie voor verslag in blogarchief mijn stukje 'rondreisje' van 5 oktober 2012). from E Veldkamp on Vimeo.

Krijt-kunst op het schoolbord.

Het eerste werk dat ik zag in de tentoonstelling 'KRIJT' in Kunsthal KAdE, was een in fraai schoonschrift vol geschreven krijtbord met de tekst 'Alles van waarde is weerloos', een heden ten dage haast tot slagzin verworden dichtregel van Lucebert tegen aantasting van kunst en wetenschap. Echter als strafregel op een schoolbord, een werk van Hans Schuttenbeld, had ik dit beroemde citaat nog niet gezien.

Krijt op schoolbord is heden ten dage pure nostalgie bij jong en oud, hele generaties zijn ermee opgegroeid. Eindeloze reeksen letters, cijfers, teksten, tekeningen en formules kregen we m.b.v. van krijt en krijtbord, al dan niet in kleur en/of behulp van grote linialen, passers en hulplijntjes te zien, waarna het weer werd uitgeveegd. Maar als gezegd, pure nostalgie, tegenwoordig vergaren we onze kennis m.b.v. markers op whiteboards en met digitale middelen.

Maar gelukkig hadden 17 Nederlandse kunstenaars daar even geen boodschap aan. Op uitnodiging van kunsthal KAdE hebben ze zich met krijt op krijtborden zowel abstract als figuratief heel creatief weten uit te leven. Een leuke maar weinig duurzame kunstvorm, want hoe bewaar je zo iets?

immer inspirerend landschap

De tentoonstelling 'Gelderland Grensland' in het CODA museum in Apeldoorn over vier eeuwen inspirerend landschap, voerde mij kriskras door de grootste provincie van Nederland. Van Hattem in het noorden tot Nijmegen in het zuiden en van de Achterhoek in het oosten tot Slot Loevestein in het westen. Prachtige landschapsschilderijen van de 16e tot ongeveer halverwege de 20e eeuw met rivieren, uiterwaarden, buurtschappen, vestingen, steden, heidevelden, bossen en de Zuiderzee als inspiratiebron. Behalve informatie over de achtergronden van de verschillende doeken m.b.v. borden aan de muur, werd het één en ander middels een film met de bekende kunsthistoricus prof. dr. Henk van Os (Harderwijk, 1938) nogeens uitgebreid verduidelijkt.
Reden voor mij om bepaalde schilderijen nogeens nader te bekijken. Het gekke was echter dat ik enkele schilderijen uit de film niet aan de wand terug kon vinden. Vreemd, zou het mogelijk zijn dat de film gemaakt is voor een eerdere tentoonstelling elders, over vier eeuwen inspirerend landschap, of kijk ik misschien niet goed? Maar ook een derde ronde gaf geen duidelijkheid. Enfin, evengoed een mooie tentoonstelling, zonder meer, maar ik voelde mij desalniettemin ook een beetje genomen!

langs het drentsche nivonpad

Om over een paar maandjes in de Ourthevallei goed beslagen ten ijs te komen met onze, bij Erdman Smidt en Carl Denig aangeschafte lichtgewicht spullen t.w. rugzakken, tentjes, slaapzakken, kortom de hele kampeer- en wandelsantekraam, hadden we tijdens de paasdagen min of meer een testcase gepland in Drenthe. Een empirisch onderzoekje eigenlijk, om zo te ontdekken of er mogelijk nog het één en ander aan onze uitrusting ontbrak. En natuurlijk om te ervaren wat het met ons en onze kinderen, in 1979 op dat moment 8, 10 en 13 jaar oud, zou doen om een dag te wandelen met een zak op je rug. En hoe het voelt om vervolgens de tentjes op te moeten zetten, op de grond te moeten koken op een klein benzinebrandertje en de nacht op flinterdunne slaapmatjes te moeten doorbrengen.

We hadden voor de testcase een stukje van ongeveer 20 km voor ogen van het Drentsche nivonpad tussen Rolde en Schoonlo. Een landschap van bossen, heideveldjes, veenplasjes, hunebedden en grafheuvels, afgewisseld met akkers en een enkele boerderij. Nadat we de auto ergens in Rolde hadden geparkeerd, hebben we om het hele paasweekend goed door te komen toch nog maar wat frisdrank en wijn ingeslagen. Ik kon het er boven in mijn rugzak nog net bij hebben, al ging dat wel ten koste van de balans. Het was droog, kil en enigszins somber weer, maar dat mocht de pret niet drukken vonden wij. En zo liepen we even later ogenschijnlijk goedgemutst, ik al klotsend van de ingeslagen drank, op het bewuste Drentsche nivonpad van de rust en de mooie natuur te genieten.

Toen we na verloop van tijd een geschikt plekje voor de nacht ontdekten, hebben we de 'Vlinder' en de 'Kikker', de namen van onze tentjes, voor de eerste keer opgezet en ingericht voor de nacht, waarna we vóór de 'Vlinder' op ons benzinebrandertje een tijdje hebben zitten kokkerellen. Toen het daarna al snel donker en kouder werd, hebben we de slaapzakken maar opgezocht. De kinderen met z'n drieën in de 'Kikker', wij in de 'Vlinder'. Bibberend van de kou kwam onze zoon 's nachts op een gegeven moment tussen ons in liggen, hij was trouwens de enige die toen nog geen met dons gevulde slaapzak had. De stemming 's ochtends was mede door het sombere weer enigszins bedrukt. Na het ontbijt ging het wel weer iets beter, maar erg enthousiast waren we geloof geen van allen. Na een paar uurtjes te hebben gewandeld ging het nog miezeren ook, balen. Dat gaf uiteindelijk aanleiding tot een oplopend meningsverschil over van alles en nog wat, en in kloteweer sjouwen met rugzakken in het bijzonder.

Gefrustreerd en chagrijnig hebben we in de vrij desolate omgeving de eerste de beste bushalte opgezocht, waarna we terug bij de auto in Rolde de boel snel hebben ingeladen. Een goed uurtje later waren we weer thuis. Einde van ons eerste rugzakavontuurtje. Evengoed hadden we natuurlijk wel wat geleerd, want een paar maandjes later hebben we met z'n allen in de Ourthevallei een prachtige rugzakvakantie gehad. Zie daarvoor in mijn blogarchief het stukje 'Backpacken in de Ourthevallei' van 23 januari 2015. Maar zie o.m. ook eens mijn rugzak-stukjes 'Tour du Mont Blanc' van 2 december 2009 en 'over Martelpad en de Verdon' van 19 januari 2015.

..bloemen, heel veel bloemen!

Toen het wildebloemenzaad begin mei j.l. eindelijk begon te ontkiemen, leek het of er enkel onkruid de grond uit kwam. Een tijdje hebben we serieus gedacht dat we totaal verkeerd zaad hebben ingezaaid, alles, behalve wildebloemenzaad. Maar we waren te ongeduldig, want kijk nou, een bloemenzee van formaat, prachtig! En niet alleen de bloemen zijn prachtig, er komen en passant ook veel meer insecten en vogels op bezoek. Een aantal bloemen kennen we wel, zoals de korenbloem, de klaproos en de Oost-indische kers om er maar enkele te noemen, maar van de meeste bloemen kenden we absoluut de naam niet. Maar de app Pl@ntNet bracht uitkomst, even een fotootje maken en even later heb je zowel de botanische of latijnse naamgeving als de Nederlandse benaming. Een kind kan de was doen, niks geen gedoe meer met een determineerboekje.

'Tuinieren is geen hobbywerk' schreef ik j.l. 26 april in het gelijknamige stukje. (Zie mijn blogarchief.) Maar genieten van een tuin doe ik zo des temeer. Hoe we straks in het najaar met onze wildebloementuin om moeten gaan, moeten we nog bestuderen. Maar zover is het gelukkig nog niet.

Een eeuwenoude constructie.

De kelder onder een stadswoning aan de Thorbeckegracht in Zwolle is als zoveel kelders naar alle waarschijnlijkheid het oudste onaangetaste deel. In de loop der eeuwen blijft bij een verbouwing om één of andere reden de kelder doorgaans buitenschot, op z'n hoogst werd de ingang verplaatst.
Met bewondering voor het vakwerk uit de 17e eeuw bekeek ik de gemetselde kruisgewelven. De kelders uit die tijd werden doorgaans middels een eenvoudig tongewelf overspannen. Maar als je om bepaalde reden twee tongewelven haaks met elkaar laat kruisen heb je een kruisgewelf, dat een stuk mooier is. Dat klinkt simpel, maar het is uiteraard moeilijker maken dan een tongewelf en daardoor ook veel duurder. Het bezit van een kelder met een kruisgewelf zou destijds dus zomaar te maken kunnen hebben met de status van de eigenaar. Maar goed, de kelder onder een stadswoning aan de Thorbeckegracht is hoe dan ook prachtig, bovendien volop stahoogte, koel en droog! Als ik zo'n kelder had ging ik subiet vinologie studeren.

...de Molenbeek bij Staverden

Gisteren weer eens een rondje kasteel Staverden gelopen, de z.g. gele route, een wandelingetje van ca. 3 km door bossen en langs graslanden, akkers, witte pauwen, Staverdense Beek en Molenbeek. Een bekend rondje voor ons dat nooit verveeld. Een prachtig gebied dat zich, hoe vaak we er ook komen, altijd weer verrassend anders laat beleven, en deze keer wel in het bijzonder.

Wandelend langs de steile oever van de Molenbeek, een ooit gegraven aftakking van de Staverdense Beek om de watermolen en gracht nabij het kasteel te allen tijde van water te voorzien, kwam ik te struikelen over een boomwortel. In een poging overeind te blijven verzeilde ik in voorover gedoken houding op de steile oever van de Molenbeek, en voor ik het wist lag ik languit in de Molenbeek. Het was nog een toer om tegen de steile oever op te komen, maar een handje van mijn geliefde, die haar lachen natuurlijk niet in kon houden, deed wonderen. Eenmaal een beetje bekomen van de schrik maakte ze mij erop attent dat mijn bril waarschijnlijk nog op de bodem moest liggen. En ja hoor, na enig speurwerk zagen we beneden iets glinsteren in het heldere water, dat moest mijn bril wel zijn. Wederom, maar nu enigszins gecontroleerd heb ik mij in de Molenbeek laten afglijden, 'k was immers toch al van top tot teen kleddernat. Wat een gedoe, maar we konden er gelukkig smakelijk om lachen. Met kroos en zand in haar en oren, heb ik soppend in m'n schoenen het rondje kasteel Staverden afgemaakt, samen met mijn geliefde.

het Giezenpad of Laarzenpad

Een laarzenpad is het momenteel zeker niet. Vanaf parkeerplaats tot vogelkijkhut is alles gortdroog. De moerassen en plassen zijn geslonken tot een fractie van wat ze waren. Toch doet het absoluut geen afbreuk aan de magie van Harderbroek, zoals het gebied heet. De natuur heeft zijn beloop, elk seizoen toont zich anders, en hier wel in het bijzonder. Maar ik vraag mij af of de vissen het zullen overleven als het hier nog lang zo droog blijft. Echter daar hadden de vier vogelaars die we in de kijkhut tegen het lijf liepen even geen boodschap aan. Die zaten daar met hun thermoskan koffie al sinds de vroege ochtend enkel met grote kijkers en naslagwerken naar vogels te turen.

vliegtuigverhaaltje van weleer

Geïnspireerd door de didu-rubriek van de Volkskrant 'Het beste vliegtuigverhaal in 200 woorden', hierbij mijn verhaal. Langgeleden vloog ik op een namiddag met mijn vrouw, oudste dochter en toenmalige schoonzoon, die net zijn vliegbrevet had behaald, in een 4-persoons Piper Warrior II van Medford naar New York, v.v. 300 km. Spannend! Keuvelend over het mooie uitzicht, begon plotseling de deur aan mijn kant, ik zat naast mijn schoonzoon die vloog, heftig te rammelen. Schrikken, hij zat niet goed dicht, wat nu? Noodgedwongen moesten we een plek vinden om te kunnen landen. Die vonden we op een stille strip in the middle of nowhere, alwaar het euvel snel verholpen werd.

Terug in de lucht zagen we de skyline van New York in de verte opdoemen. We naderden Manhattan over de Verrazano Narrows Bridge en de Hudson River. De ondergaande zon zette de gebouwen in een gouden gloed. In de enorme glazen gevels zagen we de schaduw van ons vliegtuigje weerspiegeld. Prachtig! Met een grote boog over de Hudson River begonnen we aan de terugtocht. Gevangen in de laatste zonnestralen, gleed het Vrijheidsbeeld op Liberty Island onder ons door. Stilaan werd de avondsfeer luister bijgezet door de lichtjes die in het landschap onder ons verschenen.

een verhaaltje over kabouters

Onlangs maakten Jut en Jul een wandelingetje in het donkerebomenbos. Dat doen ze wel vaker, ze kennen het donkerebomenbos zelfs als hun broekzak. Maar deze keer was het anders dan andere keren, maar wat? Buiten het zacht ruisende lommer was het opmerkelijk stil, geen vogel liet zich horen. Gebroken zonlicht dat hier en daar door een gaatje piepte in het enorme bladerdak, zette de majestueuze beukenstammen in een mysterieus diffuus schemerlicht. Plotseling pakte Jut Jul bij de arm, stil, blijf even staan fluisterde ze. Kijk daar rechts op die omgevallen boomstam, een kat, als een wachter uitgehouwen! Wie zou dat gedaan hebben? En kijk daar links op die boomstronk, nog zoiets, alleen is dat een hond! Geheimzinnige wachtposten aan beide zijden van het bospad, wat zou dat te betekenen hebben? Mogen we hier eigenlijk wel zijn? Schoorvoetend, links en rechts kijkend en met het hart in de keel, vervolgden Jut en Jul hun pad in het donkerebomenbos.

En dan, aan de voet van een oude beuk, een paar honderd meter verderop in het donkerebomenbos, ontdekken Jut en Jul het kabouterdorp. Gedomineerd door een grote molen, omringt door tientallen puntmutsen, huisdieren, pluimvee en gereedschappen ligt het daar in het diffuse schemerlicht. Het zou een kunstenaarskolonie kunnen zijn. Het kwartje is snel gevallen bij Jut en Jul, dit is natuurlijk de gemeenschap die door beide wachtposten wordt bewaakt. Wachtposten die ze zelf hebben gecreëerd! Omdat Jut en Jul de kaboutergemeenschap respectvol en met liefde benaderde, werd het bezoek door de puntmutsen getolereerd. Blij en opgelucht door deze ontdekking vervolgden Jut en Jul met gezwinde pas hun pad in het nog immer stille donkerebomenbos. Niet alleen de vogels waren stil, ook de droog gevallen beek naast hun pad murmelde niet meer!

De middelbare school zit erop!

Vanaf een afstand, wij zaten bij beide diploma-uitreikingen bijna achter in de aula, meende ik afgelopen week enig ongemak te zien in die lange lijven van ze, toen ze op het podium werden toegesproken door hun docent. Ik kan mij wel voorstellen dat je voor het oog van al die enthousiast applaudisserende ouders, grootouders, broers, zussen en vrienden even niet goed weet waar je je handen moet laten. De één op woensdagavond in Zwolle op de Van der Capellen SG, de ander op donderdagavond in Amsterdam op het Sweelinck College. Maar goed daar stonden ze dan, geslaagd, en met mooie cijfers, maar wat nu vroeg ik mij af. Dat werd mij door de boys echter uitvoerig uit de doeken gedaan toen ik er naar vroeg. Daan uit Zwolle gaat de komende vier jaar op Aeres Hogeschool Dronten International Food Business studeren, en Mink uit Amsterdam gaat in dezelfde periode op het ROC College Amstelland in de ICT sector studeren voor Applicatie- en mediaontwikkelaar. Mooi, ik wens beide boys de komende tijd uiteraard alle succes toe, maar vooral ook heel veel (studie)plezier!

Fietsen, ultieme ontspanning!

Fietsen, ultieme ontspanning! Bij tijd en wijle moesten we op zij voor wielrenners of e-bikers, maar dat moet kunnen, iedereen z'n eigen tempo. Zie de wereld als een dynamische vergaarbak van tempo's, wie alleen z'n eigen tempo het juiste vindt blijft vroeg of laat toch een keer steken. Nederland, mooi fietslandje, Naardermeer en Vecht bij Weesp of Leemkule en Molecaten bij Hattem, het is om het even, prachtig. Maar zaterdag 7 juli a.s. begint de 105e Tour de France op het eiland Île de Noirmoutier in de regio Vendée, bekend om haar zoutwinning. En ook dat is prachtig!

thuis aan deThorbeckegracht

Afgelopen zondag van binnen en van buiten bekeken: Rijksmonument nr. 41848 t.w. pand aan de Thorbeckegracht 74 in Zwolle. (Zie in blogarchief ook mijn stukje ..het Noordereiland in Zwolle d.d. 26 april 2017). Karakteristiek woonhuis met gepleisterde trapgevel met zandstenen blokjes en uitgekraagde toppilaster met gesmede sierankers en terzijde een overbouwde steeg, onderkelderd middels kruisgewelf, gebouwd tussen 1600-1650 op de coördinaten 52º30'53" NB en 6º5'34" OL. Mooi en ruim woonhuis, samen met de toekomstige bewoners hebben we de kijksessie met een goed gevoel in de tuin afgerond met een hapje en een drankje!