heupprothesiologies avontuur

Een gewrichtsvervangende heupoperatie kun je eigenlijk nog nauwelijks een avontuur noemen, hoewel geen enkele operatie natuurlijk risicoloos is. In St. Jansdal doen ze er gemiddeld bijna 30 per maand. Gewrichtsvervangende heupoperaties zijn in zekere mate in de loop der jaren min of meer standaardoperaties geworden.

De eerste pogingen het heupgewricht te vervangen en een oplossing te bieden voor de klachten van de patiënt, dateren van rond 1900. Toen werden de eerste gedocumenteerde experimenten gedaan door ene Sir Robert Jones. Hij probeerde het aangedane gewricht te beplakken met een klein laagje goud om het oppervlak te herstellen en het gewricht weer goed in elkaar te laten passen. Het resultaat was praktisch nihil. Vanaf 1923 experimenteerde ene Smith-Peterson met heupprothesen gemaakt van glas. Deze prothesen braken binnen enkele maanden. Desalniettemin waren dit de eerste belangrijke stappen naar de ontwikkeling van de huidige heupprothesen, en werd hierna gezocht naar meer duurzame materialen om heupprothesen van te maken. Verschillende combinaties en materialen werden getest. De eerste echt succesvolle heupprothese was een metaal-op-metaal verbinding en werd ontworpen door dokter McKee. In eerste instantie waren de resultaten zeer goed. Patiënten konden weer goed lopen en er waren relatief weinig problemen met pijn. Het grote probleem was echter dat deze prothesen na verloop van tijd los lieten. Hier werd een z.g. botcement voor ontwikkeld, en dit resulteerde in een ware revolutie in de heupvervanging. De ontwikkeling van de heupprothesen heeft in de loop der tijd een enorme groei doorgemaakt. Er zijn veel veelbelovende nieuwe technieken op de markt. Hechting van de steel van de heupprothese en heupkom zijn verbeterd door het gebruik van verschillende soorten coating in plaats van hechting met cement, zoals het hydroxi-apetiet (een bestanddeel van menselijk bot). Dit bevordert de groei van het eigen bot aan de prothese. Ook andere coatings, zoals poro-coat (kleine bolletjes waarin het bot groeit) zijn zeer succesvol gebleken.

De ontwikkelingen in de heupprothesiogie staan natuurlijk niet stil, en dat is maar goed ook want door de vergrijzing zullen steeds meer mensen klachten gaan ontwikkelen in het bewegings- en ondersteuningsapparaat. Er zouden wel eens gouden tijden kunnen aanbreken voor orthopeden en aanverwante specialismen. Het zij zo, maar voor het zover is wens ik Joke morgen veel liefs en sterkte toe in haar heupprothesiologies avontuur, met natuurlijk een alleszins goed resultaat!