dinsdag, augustus 29, 2017

'Casta Diva', gebed om vrede.


Casta Diva from E Veldkamp on Vimeo.


Als er één passage uit de opera 'Norma' (1831), hét meesterwerk van Vincenzo Bellini (1801-1835) een eigen leven is gaan leiden, dan is het wel de cavatina (kort lyrisch zangstuk voor solist) 'Casta Diva'. De opera gaat over de hogepriesteres Norma, die verscheurd wordt tussen haar liefde voor de Romein Pollione, bij wie ze twee kinderen heeft, en haar trouw aan de druïden, die de strijd tegen de Romeinse bezetter willen aanvangen. Norma moet het teken daartoe geven, maar ze wacht ermee, omdat ze bang is voor het lot van haar geliefde, die haar ondertussen ontrouw is, maar dat weet ze nog niet. Tijdens de ceremonie die tot de strijd moet leiden, bidt Norma in de aria tot de godin van de maan om vrede. De rijke melodie van 'Casta Diva' werd door menig operazangeres vertolkt, maar de beroemdste was misschien wel Maria Callas (1923-1977).

De eigenaar van Huize 'Casta Diva', een tamelijk lux hotel met een aantal cottages in de heuvels iets ten noorden van het centrum van Pretoria, is operaliefhebber, vandaar de naam. Vanaf een iets hoger gelegen heuvel, pal achter onze cottage keken we in de verte uit op het centrum van Pretoria en een daarachter gelegen hoge bergrug. Heel bijzonder was dat het panorama overwegend paars gekleurd was van duizenden bloeiende Jacaranda's, zover je keek, overal Jacaranda's. Maar daartussen toch ook hier en daar grote plukken fel rood bloeiende Koraalbomen en nog aardig wat geel bloeiende bomen. Prachtig, wat een landschap, we raakten niet uitgekeken, oktober, lente in Zuid Afrika! Hier moest ik weer eens aan denken toen ik onlangs Maria Callas de aria 'Casta Diva' hoorde zingen, een opname uit 1957.

zondag, augustus 27, 2017

Mistroostig stemmend geloei.



Nautofoon from E Veldkamp on Vimeo.

De zee heeft vele gezichten, gezichten die me door haar enorme zeggingskracht doorgaans blij stemmen. Van stormen, zeg maar alles boven de 7 Bft. wordt ik echter alleen maar blij als ik lekker in een haven lig afgemeerd, en van mist hou ik helemaal niet. Maar je hebt het niet altijd in de hand, je wordt door beide weertypen wel eens overvallen, zeker tijdens langere, meerdaagse zeiltochtjes.
Het nadeel van mist op zee, wat eigenlijk best vaak voor komt, is dat je niks ziet, en het ijzeren zeil moet gebruiken omdat er weinig of geen wind is, dus je hoort de geluiden om je heen ook nog slecht. Met radar, ais en gps aan boord is het tegenwoordig een stuk ontspannender varen, maar dan nog vind ik het vervelend. In de jaren 80 had ik een kompas, een log, een dieptemeter en een ap navigator (middels kustbakens) aan boord. En dat ging prima, behalve bij mist dus, dan stonden alle zintuigen op scherp. Was je de diepwaterroute goed over, dan kreeg je de banken langs de Engelse oostkust. Toen we 's morgens vroeg op weg naar Dover, lichtschip 'East Goodwin' in de grijze mist zagen opdoemen, was mijn geestesgesteldheid al veel eerder op de proef gesteld door het naargeestige geloei van haar nautofoon. Maar ach, we waren toch ook weer heel blij, alles was immers goed gegaan, en de mist trok op, nog een paar uurtjes dan waren we in Dover en dan nemen we er één of twee.

donderdag, augustus 24, 2017

wandeling in een bloemenzee


Ampie's Berg in 't Harde, ofwel een 15 meter hoge tiroleralp op de Veluwe. Op de flanken en aan de voet van de zelfgemaakte alp klaterende watervallen, vijvers en rotspartijen te midden van een overweldigende zee van bloemen. Ik heb zelden zoiets bijzonders gezien. Het stukje berglandschap is het resultaat van een halve eeuw buffelen door het echtpaar Ampie en Batje Bouw, die lang geleden geïnspireerd zijn geraakt tijdens een vakantie in Oostenrijk. Hun prachtige levenswerk, waar ik tot voor kort nog nooit van gehoord had, schijnt jaarlijks duizenden bezoekers te trekken uit het hele land. Prachtig, we komen er ook zeker nog eens terug!

zondag, augustus 20, 2017

leuk dagje eropuit in Drenthe


Voor een 'leuk dagje eropuit in Drenthe' moet je jezelf wel beperkingen opleggen, want er is daar veel te zien en te beleven. Onlangs heb ik in Eelde samen met J en beide zussen Museum De Buitenplaats en Museum Vosbergen bezocht, en daar hadden wij onze handen vol aan. Toen we rond halftwaalf in Eelde arriveerden, hebben we eerst maar eens een kopje koffie genomen op het zonnige terras van museumcafé De Buitenplaats.

plattegrond tuin De Buitenplaats
Waarna een wandeling door de museumtuin volgde. De tuin, ontworpen in samenspraak tussen één van de initiatiefnemers en oprichters van Museum De Buitenplaats, Janneke van Groeningen-Hazenberg (1943-2007) en tuin- en landschapsarchitecten Copijn Utrecht, werd in de zomer van 2000 geopend door Margreeth de Boer, commissaris van de koningin in de provincie Drenthe. De tuin heeft een organisch en een meer formeel gedeelte, het organische deel van de tuin sluit aan bij het dak van het door architect Ton Alberts (1927-1999) ontworpen museumpaviljoen, dat in 1996 door koningin Beatrix is geopend. In dit deel ligt ook de beeldentuin. Op het voorplein van het museum, tegen de helling van het dak en aan weerszijden van de omringende gracht, maakte beeldhouwer Pieter Jan Kuiken stapelingen van baksteen. Achter het z.g. Nijsinghhuis bevindt zich het meer formele gedeelte met geometrische bloemenborders, een spiegelvijver en een appelhof. In dit gedeelte is ook een slangenmuur met rozen en druiven aangelegd. Zichtlijnen langs waterloopjes en borders zorgen voor verbinding tussen de twee delen. Prachtig allemaal!

een z.g. eitempera maken
En toen waren we toe aan de tentoonstelling 'An Englishman Abroad', waarin Museum De Buitenplaats de schijnwerpers heeft gericht op de Britse, realistische schilder Michael Reynolds (1933-2008). Veel portretten, schurende portretten ook, maar van een kwaliteit die maakt dat je er lang naar blijft kijken, het vakmanschap spettert er vanaf. En niet alleen van de mens die hij schildert, ook de textuur van kleding en achtergrond weet hij nauwkeurig te vangen. Hij gebruikt daarbij een opvallend losse penseelstreek en overwegend natuurlijke kleuren. Reynolds is een echte colorist die direct op het doek schetst met zelfgemaakte tempera (Italiaans voor mengen of roeren), die hij pas in een later stadium opwerkt met olieverf. In de boeiende video 'A brush with Sewell' die we daar zagen, maakte en gebruikte hij een eitempera. We zagen het ontstaan van het portret van Brian Sewell, een bevriende Engelse kunstenaar en criticus. Bijzonder om te zien hoe aarzelend en tegelijkertijd trefzeker diens gelaat opdoemde uit een wirwar van ogenschijnlijk zoekende penseelstreken. Het portret maakt deel uit van de expositie. Fascinerend, vakmanschap blijkt eens te meer meesterschap!


Alvorens af te reizen naar Museum Vosbergen hebben we op het terras van museumcafé De Buitenplaats geluncht. Het duurde wel even voordat we daar aan onze trekken kwamen, maar ach wat gaf het, we zaten heerlijk in het zonnetje en hadden geen haast.

Rond een uur of half drie parkeerden we de auto nabij Museum Vosbergen. Een museum gewijd aan muziekinstrumenten gevestigd in een villa op het landgoed Vosbergen in Eelde. Heel bijzonder, vele honderden muziekinstrumenten verzameld in meer dan zestig jaar door ene Dick Verel. Een unieke collectie die we hebben kunnen bewonderen in het in 2002 geopende museum, dat hij samen met zijn echtgenote Rieteke runt. We werden bij aankomst verwelkomt door Rieteke en kregen tekst en uitleg over het één en ander. De heer des huizes was net met een gezelschap aan een rondleiding begonnen en vertoefde al elders in het museum, maar we mochten evengoed nog aansluiten als we dat wilden. Dan konden we daarna het eerste gedeelte op eigen houtje nog doen. Prachtig, die Dick Verel is volgens mij helemaal idolaat van al die muziekinstrumenten, bevlogen wist hij niet alleen veel te vertellen over de verschillende en vaak vele eeuwen oude instrumenten, hij wist er ook nog muziek uit te krijgen. En toen we later na de rondleiding in de ontvangstkamer koffie met een gebakje zaten te nuttigen, werden we en passant ook nog uitgenodigd voor een concert in een ruimte die ze daar de zaal noemen. Wat een museum, ik kom er zeker nog eens een keer terug!



Een trio bestaande uit een pianist, een cellist en een violist speelde drie stukken van resp. Johan Svendsen, Felix Mendelssohn en Astor Piazzolla, alles bij elkaar zo'n halfuurtje mooie muziek, ondanks het feit dat ik de violist een gigantische zager vond. Ik begreep nu ook waarom hij van tevoren zo nadrukkelijk zei dat hij maar een amateur was. Van mij had hij dat niet hoeven zeggen, ik heb alleen maar respect voor mensen die durven te proberen. Het was gewoon een hardstikke leuk sfeertje daar in die zaal, het applaus was dan ook meer dan verdient!

We hebben het 'leuk dagje eropuit in Drenthe' passend afgesloten met een gezellig aperitief en etentje in Café Restaurant De Brink in Dwingeloo.

donderdag, augustus 17, 2017

fietsplezier & landschapskunst


Het fietstochtje van ongeveer 20 km door het prachtige buitengebied van Diepenheim en Goor, leidde ons in het kader van de eerste editie van 'Heerlijck Zicht', een soort van beeldenroute, langs een twintigtal landschapskunstwerken van evenzoveel verschillende kunstenaars. Een mooi tochtje door het prachtige Twentse coulissenlandschap, maar wat de kunst betreft vond ik het gros, op enkele werken na, van middelmatig niveau. Een opmerking die mogelijk blasé overkomt omdat ik in de loop der jaren misschien een wat verwend kunstkijkertje ben geworden, maar dat zij dan maar zo. Werken als 'De Witte Wieven' van Linda Anneveld (1974), 'Gekleurde brug' van Wia van Dijk (1954), 'Hooidier/Takkenbeest' van Michael Hoedjes (1957) en 'The Colors of Music III' van Dirk Hakze (1957) sprongen wat mij betreft boven de middelmaat uit.

Daarnaast hebben we tijdens ons fietstochtje de 'Gazebo van Diepenheim' gezien, een uniek Land-Art project van de Belgische kunstenaar Urbain Mulkers (1945-2002) dat hij daar op initiatief van de Kunstvereniging Diepenheim omstreeks 1998 heeft gerealiseerd. Omzoomd door een dubbele rij van 136 rode beuken zijn daar destijds 1393 Hosta-soorten geplant. In 2014 is het 'Gazebo van Diepenheim' in opdracht van Kunstvereniging Diepenheim verrijkt met 'MONOMET', een in cortenstaal uitgevoerd kunstwerk van de Nederlandse kunstenaar Lucas Lenglet (1972). Een kunstwerk in een kunstwerk zou je kunnen zeggen, dat tevens dient als uitkijkplatform voor de 'Gazebo van Diepenheim'.


De kleur van het cortenstaal, die het midden houdt tussen de oranje tinten van uitgegroeide hosta’s in het vroege najaar en de rode beuken die rondom het 'Gazebo van Diepenheim' staan, is over het pompgemaal van 'Waterschap Vechtstromen' heen geplaatst. 'MONOMET' is geheel van cortenstaal gemaakt, de naam verwijst naar een monoliet, een op zichzelf staande steen met een rituele betekenis zoals bijvoorbeeld een menhir.

dinsdag, augustus 15, 2017

kerk in the middle of nowhere


'Arent thoe Boecop', een oudheidkundige vereniging uit Elburg heeft er voor gezorgd dat op de oude fundamenten van de Sint-Ludgeruskerk in 1985 een monument, tevens toeristisch rustpunt is gerealiseerd, waarbij de verschillende bouwfasen uit het verleden zichtbaar zijn gemaakt. De eerste fase, van dit zo dicht aan de zeekust gebouwde kerkje, dateert al van rond het jaar 1100 is uit archeologisch onderzoek gebleken. Onbegrijpelijk eigenlijk dat ze op deze plek, die ik zelfs tot op de dag van heden nog als een plek in the middle of nowhere zie, ooit een kerk hebben gebouwd. Een plek bovendien aan een kust die in het verleden nogal eens door stormvloeden werd geteisterd. De kerk, gewijd aan de heilige Ludgerus, die van Friese afkomst was, scheen tot de goederen van klooster Werden aan de Ruhr, het huidige Essen, te behoren. Mogelijk dat destijds de nadelen en gevaren van deze plek niet goed door de stichters werden ingeschat, hoewel ze de noordzijde van de kerk wel hadden beschermd middels een fors aantal grote zwerfkeien van de Veluwe. Het kerkje heeft in de loop der eeuwen om allerlei reden diverse veranderingen ondergaan. Het einde kwam echter in het najaar van 1825, toen het kerkje in een storm door de bliksem werd getroffen, en inclusief naastgelegen boerderij tot de grond toe afbrandde. Een traditie van bijna duizend jaar christelijke erediensten op deze plek behoorde daarmee voorgoed tot het verleden!

Zoals gezegd is het nu dus sinds 1985 behalve monument ook een toeristisch rustpunt, dat is opgenomen in het fietspadenplan van de Veluwe. Vanuit de aanpalende vogelkijkhut aan de rand van het Veluwemeer zagen we gisteren behalve heel veel zwanen ook vier flamingo's foerageren.

zondag, augustus 13, 2017

Houtzagertje in 't Leidsebosje



Wandelend langs Hotel American richting parkeergarage, zie je direct over de brug aan je rechterhand in het Leidsebosje een paar oude Platanen. Op de onderste tak van één van de Platanen staat al decennia lang een mannetje hevig zijn best te doen de tak door te zagen waarop hij notabene staat! Je moet het weten anders loop je er zo aan voorbij zonder het te zien, zeker in de zomer als het lommer welig tiert. Het 'Boomzagertje' dat al min of meer is vergroeid met de Plataan, is daar ooit in een winternacht in 1989 door een anonieme kunstenaar neergezet. Het was zijn tweede kunstwerk in de stad, eerder al, in 1982 stond er in het Tweede Marnixplantsoen op een ochtend ineens een beeld dat de 'Man met vioolkist' is gaan heetten, of ook wel 'Man probeert lijn 10 te halen'. Uiteindelijk is bekend geworden dat de anonieme kunstenaar een Amsterdammer is die zijn brood verdient als medicus, maar in zijn vrije tijd de beeldhouwer uithangt. De gemeente Amsterdam heeft de vrolijk stemmende kunstwerken op voorwaarde van een blijvend anonieme status van deze persoon in eigendom gekregen. Naast beide genoemde werken zijn er later in de stad nog vier werken van zijn hand bijgekomen t.w. 'De violist' (1991) in de hal van de Stopera, 'Borsten' (1993) op het Oudekerksplein, 'De harmonicaspeler' (1994) in de Anjelierstraat en 'Drie heertjes in gesprek' (1995) in de Kinkerstraat.

donderdag, augustus 10, 2017

filmpje pikken in filmmuseum


Het gebied om en nabij het EYE en de Amsterdam Toren in Noord verandert door allerlei bouwactiviteiten met de dag. Desondanks hebben wij onlangs de parkeergarage onder de A'dam Toren met enige moeite weten te bereiken. De bouw van twee torens aldaar, eentje van 100 meter hoog en eentje van 110 meter hoog, zal de skyline van Noord een totaal ander aanzien geven. De nieuwe wolkenkrabbers, zoals ze al worden genoemd, moeten rond 2020 worden opgeleverd. Ja, ja, het ooit zo platte Noord in amper drie jaar omgetoverd tot een soort van Manhattan aan het IJ!

Voor de grote overzichtstentoonstelling over Martin Scorseses werk, leven en passies die we na de koffie in het EYE hebben bekeken, moeten we nog maar eens een keer terugkomen. Het vrijwel complete oeuvre van zijn werk was voor ons teveel in één keer. Martin Scorsese (1942), de regisseur van klassiekers als Taxi Driver, Raging Bull en The Wolf of Wall Street heeft in de loop van de tijd een uniek filmisch handschrift ontwikkeld. Opgegroeid als zoon van Italiaanse immigranten in Little Italy in New York, schetst hij in zijn films een enerverend beeld van dit hechte milieu waarin familie, geloof en vertrouwen centraal staan. Onderstaande trailer bracht ons niet alleen middels de beelden terug naar de sfeer van zijn filmklassiekers, waarin het niet altijd zachtzinnig aan toegaat, maar door het nummer 'Then He Kissed Me' van de New Yorkse meidengroep 'The Crystals' ook en vooral naar de muziek van zomer 1963, toen Joke en ik elkaar voor het eerst tegen het lijf liepen, we werden er blij van.



Na de lunch met veel te hard gebakken kroketten en brood, begaven we ons in het EYE naar cinema 4 voor de Frans/Belgische film 'Une Vie' uit 2016. Een twee uur durend onopgesmukt, naturalistisch verslag in een vierkant beeldformaat van het volwassen leven van de negentiende-eeuwse deemoedige dochter van een baron, die een hardvochtige burggraaf trouwt die haar van haar idealen berooft. Een onthutsend portret van hoe een onbevangen geest verstrikt raakt in morele kaders, beloftes en bedrog. Een film naar het gelijknamige boek van Guy de Maupassant (1850-1893) die is bekroond met de prijs van de internationale filmkritiek op het Filmfestival van Venetië. Een film met goede recensies ook, evengoed was ik blij dat ik na de twee uur durende beklemming kon terug keren naar onze tijd!

dinsdag, augustus 08, 2017

dagje rondom een jachthaven


De 'Poolster' op het Wad onder vol zeil.
De jachthaven van Durgerdam is natuurlijk niet alleen de thuishaven van WSV Durgerdam en ZV Het Y, ook aardig wat passanten meren nogal eens af in, zoals de Durgerdammers zelf zeggen mooiste jachthaven van Nederland. Maar daar zijn de meningen denk ik wel over verdeeld, in ieder geval wel wat mij betreft, mooi en schilderachtig oké, maar 'de mooiste van Nederland' vind ik overdreven. Zondagmiddag 6 augustus j.l. hebben we dit haventje weer eens een keertje aangelopen voor een bezoekje aan Simone en Wilco op de 'Poolster' die daar als passant lag afgemeerd. Niet meer op eigen kiel, want een zeiljacht hebben we al een tijdje niet meer, nee deze keer met eigen auto via de Durgerdammerdijk. Van daaraf zagen we hun prachtige Lemsteraak al liggen aan de steiger. En zo zaten we even later met z'n zevenen in de kuip aan de koffie. Na de koffie dronken we uiteraard iets anders, en kwamen er toastjes op tafel en weet ik allemaal niet wat nog meer voor een lekkers. Het werd steeds gezelliger, maar op een gegeven moment kregen we behoefte om de beentjes even te gaan strekken. Aldus geschiedde, met het havenpontje trokken we onszelf weer naar de overkant en de dijk, en wandelden we even later richting de 'Kapel' en verder naar het fraaie terras van 'De Oude Taveerne', dat ze daar 'Pier 73' noemen. Terug in de haven zijn we blijven steken voor de beeldbuis in clubgebouw 'Zeilvereniging Het Y', om de finale van EK Vrouwenvoetbal te volgen. En ook dat was natuurlijk genieten, helemaal toen ze kampioen werden, wat een sfeertje. Laat mannen als Willem van Hanegem en Ronald Waterreus maar kletsen met hun zure geneuzel, vrouwenvoetbal is prachtig! Tenslotte hebben we de dag met z'n allen min of meer besloten met een etentje in 'De Proeverij Landmarkt' aan de Schellingwouderdijk in Schellingwoude. Rond elf uur waren we thuis en konden we het staartje van Zomergasten nog net meepikken, presentatrice Janine Abbring en haar gast psychiater Glenn Helberg dansend op de klanken van Louis Armstrongs 'What a wonderful world', en zo is het!

maandag, augustus 07, 2017

rond een Veluwse kathedraal


Radio Kootwijk
De expositie in Stadsmuseum Harderwijk van Vilmos Huszár (1884-1960), één van de onbekende oprichters van 'De Stijl', hadden we al gezien (zie mijn stukje ..Haszàr in het Stadsmuseum van 30-6-'17), die hebben we dus maar aan onze Amsterdamse vrienden overgelaten. Maar de rest van de dag waren Jan en Vera ons te gast en zijn we samen opgetrokken. Om te beginnen hebben we de Harderwijkse binnenstad bekeken en de in uitvoering zijnde stadsontwikkelingen. Daarna zijn we, na een wandelingetje in de 17e eeuwse kasteeltuin van Landgoed Staverden en een drankje op het terras van Brasserie Staverden, doorgereden naar Radio Kootwijk.

We konden deze keer niet naar binnen, maar een wandeling om het rond 1920 gebouwde voormalige radiostation, naar een ontwerp van de Amsterdamse architect Julius Luthmann (1890-1973), spreekt keer op keer tot de verbeelding. Het geheel uit beton in art deco stijl opgetrokken gebouw, ligt daar al bijna een eeuw als een groot mythisch wezen in het weidse landschap. Ook die prachtige beeldhouwwerken van Hendrik van den Eijnde (1869-1939) in de voorgevel en de achtergevel van het gebouw trekken altijd weer de aandacht. In de voorgevel boven de entree een sculptuur met vrouwenhoofden, één met een Europese uitdrukking, en één met een Aziatische uitdrukking, beiden met de handen achter de oren. En de open mond in het gezicht tussen de beide vrouwen symboliseert de omroeper. De sculptuur van de Adelaar op de achtergevel is een symbool van de vrijheid, het verbeeldt de vlucht van de radiogolven, de vlucht van het geluid!

Terug in Harderwijk hebben we in hotel café restaurant 'Monopole' een waardig punt achter de mooie dag gezet. Prachtig, en op het Wolderwijd zagen we de zon in een haast adembenemend fraaie wolkenlucht uiteindelijk achter de horizon wegzakken.

vrijdag, augustus 04, 2017

't Kan verkeren in Amersfoort


Geen SIM-kaart|Alleen noodoproepen las ik op het schermpje, telefoneren met mijn smartphone ging dus niet meer, verder was alles oké. Van alles geprobeerd, KPN klantenservices, nieuwe SIM-kaart, terugzetten in de fabrieksstand, maar zonder resultaat. Wat is dat nou, zo'n duur ding van amper 2 jaar oud kan toch nu al niet stuk zijn? Ja zeker wel, een bekend probleem aldus een bedrijfje in Amersfoort, maar wij kunnen het maken voor €. 45,00. Het was een uurtje werk voor ze, dus hebben we in de binnenstad op de Hof tegenover café 'De Blauwe Engel' en de Sint-Joriskerk maar zolang een terrasje gepikt. Mijn gedachten gingen daar even terug naar de jaren zeventig, toen café 'De Blauwe Engel' nog café 'De Petomaan' heette. Een onvergetelijk café waar ik 's middags met een paar collega's nogal eens lunchte, ik werkte toen op een architectenbureau in de nabij gelegen Elleboogkerk, (zie mijn stukje 'Elleboogkerk' van 23 oktober 2007).

In café 'De Petomaan' hingen destijds niet alleen foto's aan de wand van Joseph Pujol (1857-1945), de roemruchte 'Petomaan van Parijs', maar ook van geïnspireerde cafébezoekers die meededen aan een georganiseerde wedstrijd scheten laten, na gezamenlijk uiteraard eerst een voedzame maaltijd te hebben genuttigd met veel uien e.d. Bizar, maar verder was het een normaal café, waar we destijds heel wat hebben afgelachen. Inspiratiebron Joseph Pujol had natuurlijk een afwijking. Het verhaal is dat hij op een gegeven moment tot zijn ontsteltenis ontdekte dat tijdens een zwempartij water zijn anus binnenstroomde en er weer uitstroomde als hij het bad verliet. Maar een dokter stelde hem gerust, het was niet ernstig. Tijdens zijn tijd in het leger vermaakte hij zijn kameraden door water en/of lucht in zijn anus op te zuigen en weer uit te blazen. Hij kon gecontroleerd allerlei soorten scheten laten. Scheten zonder onaangename luchtjes, want ze werden dus niet geproduceerd door darmgassen maar door ingezogen lucht. In 1887 begon hij met professionele optredens en reisde hij succesvol door heel Frankrijk. Tot zover de petomaan.


In de Sint-Joriskerk stonden de deuren uitnodigend open. Aanleiding was de expositie Forever Young, 100 jaar De Stijl, georganiseerd door het Landelijk Kunstenaarsgenootschap de Ploegh in Amersfoort. De boodschap van Forever Young, 100 jaar De Stijl, is dat ze na een eeuw hedendaagse kunstenaars nog steeds weet te inspireren. De Ploegh nodigde daarom vijf jonge academieverlaters en achttien gevestigde kunstenaars uit om hun sculpturen en schilderijen te laten zien in o.m. de Sint Joriskerk. Een leuke expositie die we toch zomaar in de schoot geworpen kregen!

Het uur wachten was inmiddels wel verstreken, dus op naar de reparateur van m'n telefoontje. Maar dat viel tegen, het ding werkte ondanks de nieuw ingebouwde onderdelen nog niet. Wat nu? Ik kan ze weer uitbouwen, dan hoeft u maar een tientje te betalen was het voorstel. Ja dat lijkt mij wel het minste wat u kan doen, en zo geschiedde. Dan toch maar een nieuw telefoontje. Toen we onze auto weer opzochten wandelden we toevallig langs 'Kunstplein Cahen', gevestigd in een opvallend gebouw, de 'Stad van Cahen' genoemd, een bijzondere ruimte voor wisselende exposities en activiteiten met uiteenlopende onderwerpen aan de Amersfoortse Muurhuizen, dat in de 1988 is gebouwd naar een ontwerp van architect Abel Cahen (1934), bekend van o.m. het Joods Historisch Museum en een exclusief woonhuis van prefab betonnen elementen aan de Singel in hartje Amsterdam. Jammer genoeg was 'Kunstplein Cahen' gesloten, een nader bezoek bewaren we maar tot een volgende keer.