'Pas op voor E.T.' las ik onlangs in de wetenschapssectie van Sir Edmund, de wekelijkse bijlage van de Volkskrant. Een lang en 'amazing story' over sterrenkunde en buitenaardse wezens van Jean-Paul Keulen (1978), waarin wetenschappers het met elkaar oneens zijn over hoe te handelen als een buitenaardse beschaving wordt ontdekt. Want dat wordt met de ontdekking van al meer dan drieduizend exoplaneten (planeten rondom een andere ster dan onze zon) waarvan enkele tientallen met een kans op leven, steeds aannemelijker volgens een groeiend aantal wetenschappers. Maar stel dat we vandaag of morgen in contact komen met buitenaardse wezens, hoe zou dat dan gaan, en wat zouden ze met ons voor kunnen hebben?
Voorzichtigheid is geboden zegt John Gertz, kopstuk van het Amerikaanse SETI-instituut (search for extra-terrestrial intelligence). Zij speuren al sinds 1960 naar buitenaardse beschavingen, voornamelijk naar berichten die mogelijk door aliens het heelal in zijn gestuurd. Maar nu wil een handjevol wetenschappers van het METI-instituut (messaging to extra-terrestrial intelligence) en andere enthousiastelingen het anders gaan aanpakken. Zij willen, als alles meezit vanaf 2018, zelf boodschappen structureel vanaf de aarde het heelal in sturen! Onverstandig, onethisch, onwetenschappelijk en mogelijk rampzalig, zegt John Gertz van het SETI. Hij wil allereerst zoeken naar een brede consensus van aanpak met beide instituten. Niemand zou zonder meer het recht moeten hebben om namens de mensheid het heelal in te schreeuwen, dat mogelijke ook nog eens een catastrofe zou kunnen veroorzaken. Hij stapt desnoods naar het Internationaal Gerechtshof om het één en ander te voorkomen!
Een mondiaal probleem, rigoureus gedefinieerde en opgelegde procedures of niet, voorkomen dat het eerste de beste instituut met voldoende financiën, waar ook ter wereld, ons bestaan het heelal in roeptoetert lijkt mij heel moeilijk. Eerlijk gezegd maak ik mij er niet zo druk om, als er buitenaardse beschavingen zijn, en waarom niet, zal er linksom of rechtsom ooit contact zijn. Hoe dat zal uitpakken weet niemand, maar laten we daar het beste maar van hopen. Trouwens wat onze cynische Sigmund betreft, maakt het kennelijk weinig uit hoe het één en ander uitpakt, want we helpen onze planeet ook zelf al naar de ratsmodee. Tja, misschien een beetje naïef, want ook al leven we dan in het antropoceen, (zie mijn stukje 'over het tijdperk van de mens' van 8 maart 2017) ik ben toch wel wat hoopvoller gestemd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten