De tickets voor het Donkere Dagen Festival van afgelopen zaterdag op en rond de Vischmarkt in Harderwijk hadden we al een tijdje in huis. We hadden gekozen voor de z.g. Orion route d.w.z. in drie verschillende huiskamers zouden we vanaf 19.30 uur te horen krijgen Maarten Keesman & Roel Hazendonk (Jazz), Haan & Hoogeboom (kleinkunst) en Charlotte van der Putten & Christa Bornhijm (klassiek). Maar voor het zover was hadden we de hele zaterdag nog voor ons. Het zonnige, windstille weer nodigde ons uit voor een stevige wandeling. Een rondje Uddelermeer leek ons wel wat, vaak zat langs gereden, maar een wandeling in die contreien was er tot op heden nog niet van gekomen. Een goed plan vonden we zelf.
(Het Uddelermeer, dat 17 meter diep schijnt te zijn, vormt de bron van de Hierdensche Beek, het is waarschijnlijk ontstaan als een z.g. pingoruine of ijskernheuvel. In het geval van het Uddelmeer gebeurde dit tijdens het Saalien, een van de laatste ijstijden. Na het smelten van de ijskern bleef alleen het gat over, dat het huidige Uddelermeer vormt).
Nadat we de auto hadden geparkeerd, begonnen we met frisse moed aan onze wandeling. Prachtig hoe het licht bevroren meer erbij lag, gestold landschap. Foto, vastleggen zo'n moment! Ineens gleed ik uit en lag ik op de grond met mijn linkervoet in een verontrustende knik. Ik had ook een duidelijke knak gehoord, er moet wel iets gebroken zijn was mijn eerste conclusie. Overeind komen was geen optie, de pijn was amper te harden. Daar lag ik dan deel uitmakend van het gestolde landschap. 112 werd gebeld, bezorgde mensen kwamen met dekentjes aanlopen, het wachten op de ambulance duurde echter niet lang. Vermoedelijk geen botbreuk werd gezegd, maar gescheurde enkelbanden. Een half uurtje later werd ik door Joke in een rolstoeltje de huisartsenpost van ziekenhuis St. Jansdal in Harderwijk binnengereden, en kreeg ik een mooi drukverbandje om mijn geblesseerde enkel aangemeten. Voorlopig een aantal dagen volledig rust houden was de boodschap!
Joke is 's avonds maar alleen naar het Donkere Dagen Festival gegaan, en ik heb op de bank naar 'The Living Daylights' liggen kijken, een James Bondfilm uit 1987 met Timothy Dalton, Jeroen Krabbé en Maryam d'Abo in de hoofdrollen, die ik nu geloof ik wel drie keer gezien heb. Na afloop kwam Joke met Jeannette en Geert, die ze op het DDF tegen het lijf gelopen was, mij een hart onder de riem steken en hebben we een borrel genomen op de geneugten des levens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten