over Vecht en A'dam-Rijnkan.

Vanaf de Terletstraat in Amsterdam Zuidoost naar het Gein, één van de mooiste riviertjes van Nederland is een peulenschil. Prachtig zoals dit kleine eeuwenoude riviertje tussen Abcoude en Weesp door het landschap meandert. Toen Thijsse ruim tachtig jaar geleden een prachtige ode aan de Vecht schreef, liet hij het daar niet alleen bij. Hij zei over het Gein, het riviertje dat in hetzelfde gebied stroomt en ooit de grens vormde tussen twee vorstendommen t.w. het graafschap Holland en het Sticht Utrecht het volgende: Het Gein is maar een smal watertje, maar zo mooi begroeid en zo dikwijls en zo goed geschilderd, dat alleen al bij het woord Gein iedereen denkt aan Holland op zijn mooist!

Eenmaal over de brug over het kaarsrechte Amsterdam-Rijnkanaal nabij Driemond, fietsten we richting Weesp en het stroomgebied van de Vecht. Ook al zo'n prachtig watertje, zij het groter dan het Gein. De Vecht begint in de stad Utrecht en mondt bij Muiden uit in het IJsselmeer, waarbij ze onderweg langs plaatsen als Maarssen, Breukelen, Loenen, Wijdemeren en Weesp stroomt. En niet te vergeten een aantal prachtige 17e eeuwse buitenplaatsen, die succesvolle Amsterdamse zakenlieden daar ooit hebben laten bouwen. Prachtig fietsgebied, de meanderende rivier die in grote lijnen parallel loopt aan het nabij gelegen kaarsrechte Amsterdam-Rijnkanaal. Grotere verschillen tussen twee beeld- en belevingsbepalende elementen in het landschap zijn nauwelijks denkbaar. Bizar eigenlijk.

Het was een mooi fietstochtje samen met J, E, T en M dat aan het eind van de middag, nog net voor de regen, eindigde waar het een paar uur eerder ook begonnen was.

Hynljippen, Súdwest-Fryslân.

De havenmeester van de 'Hylper Haven' in Hindeloopen had een hoekje voor de 'Poolster' vrijgehouden. 't Was wel een beetje krap en lastig inparkeren tussen de andere schepen door, maar het weer werkte goed mee en dan lukt het altijd wel. Volle bak, er waren meer zeilers die nog even van het mooie naseizoen wilden genieten. De 'Poolster', de prachtige Lemsteraak van mijn dochter en schoonzoon, hadden ze een weekje aan ons toevertrouwt. Een mooier onderkomen kunnen we ons, in de voor ons zo vertrouwde 'Hylper Haven' niet voorstellen. De historische haven, ingesloten door oude panden en direct grenzend aan het open water van het IJsselmeer, stamt al uit 1430 en is qua vorm en grootte nog authentiek. In de Gouden Eeuw werd de haven gebruikt door de Kofschepen. Deze kleine schepen losten en bevoorraden de wel 40 meter lange Fluitschepen die in de baai tussen Workum en Hindeloopen voor anker lagen. Er werd van daaruit bijvoorbeeld veel houthandel gedreven met Scandinavië en bont en graan met de Oostzeelanden. Om het mooie vooruitzicht van een weekje in deze bijzondere haven te vieren, zijn we met z'n viertjes in 'De Drie Harinkjes', het restaurant in Hindeloopen met een fenomenaal uitzicht over het IJsselmeer, even lekker wezen eten.

Onderweg naar de vismigratierivier in de Afsluitdijk, waar trekvissen door heen kunnen zwemmen om vanuit de Waddenzee het IJsselmeer te bereiken en andersom, verzeilden we in de 'Warkumerwaard', een prachtig natuurgebied tussen Workum en Makkum. Een groot deel van deze voormalige zandplaat in de Zuiderzee is in cultuur gebracht, maar het gebied heeft zijn open en weidse karakter behouden. Het meest natuurlijke deel grenst direct aan het IJsselmeer, de 'Warkumerbûtenwaard' waar nog schelpenbanken en zandplaten liggen. De scheiding tussen buitenwaard en binnenwaard ontstond toen tussen 1934 en 1943 de zomerkade werd opgeworpen. Binnendijks werd het land in cultuur gebracht en bestemd voor de landbouw, buitendijks bleef de waard onder invloed van het IJsselmeerwater. Op de banken hebben zich kolonies van de kokmeeuw en het visdiefje gevestigd. We hadden het knap warm gekregen van al het kijken, wat wil je, het was rond de 30º C. We besloten de vismigratierivier maar te laten zitten, die zien we nog wel eens een keer, we hadden zin in iets kouds. Daarom hebben we, alvorens weer naar Hindeloopen af te zakken, in Zurich op een terrasje in de schaduw eerst maar een overheerlijke sorbet soldaat gemaakt.

Een pittoresk doorkijkje op de Zijlroede in Hindeloopen vanaf een idyllisch plekje naast het 17e-eeuwse Sluishuis. Het eeuwenoude sluishuis of zoals ze in Hindeloopen zeggen, het Sylhús, zal in vele opzichten niet aan de hedendaagse woonnormen voldoen, m.n. in de winter niet. Het zij zo, we zaten daar in het begin van de avond, na een prachtig fietsdagje door Gaasterland, gezellig te borrelen met O en N. Er zijn volgens ons maar weinig havenmeesters die op een mooiere plek wonen. Aan de havenzijde heeft het huis op straatniveau een z.g. 'leugenbank' waar de oudere manlijke inwoners van Hindeloopen elkaar vaak ontmoeten. Met zicht op de haven zitten ze daar lekker droog te ouwenelen, want de bank bevindt zich onder een flinke overkapping die op een paar houten kolommen rust. Onder deze overkapping hebben ze in de gevel het stadswapen van Hindeloopen ingemetseld met het jaartal 1619. En boven de overkapping is een reliëf aangebracht met een afbeelding van de wonderbaarlijke visvangst door Petrus en zijn makkers. Verder staat er op de nok van dit mooie rijksmonumentje ook nog een fraaie houten toren met een spits en een welluidende klok, die ons in de haven tot tien uur 's avonds om het halve uur bij de tijd houdt.

Na een stevige fietstocht samen met J en G raakten we in Bolsward verzeild. Behalve op een terrasje zitten hebben we daar het 'Titus Brandsma Museum' bezocht en de ruïne van de 'Broerekerk'. Het Titus Brandsma Museum is gewijd aan het leven van de Nederlandse karmelietenpater, hoogleraar en publicist Titus Brandsma. Titus Brandsma sprak zich in de Tweede Wereldoorlog openlijk uit tegen de nazi's en stierf in concentratiekamp Dachau. In het museum hebben we aan de hand van onder meer persoonlijke objecten zijn leven kunnen volgen. De 'Broerekerk' is een voormalige kloosterkerk met een lange geschiedenis die terug gaat tot omstreeks 1270. Toen van de 'Broerekerk' na een brand in 1980 nog slechts een ruïne restte, hebben ze lang geprobeerd de ruïne te consolideren en te behouden, maar daar kleefden toch bezwaren aan. Ons klimaat was niet bepaald gunstig voor de stenen van de ruïne. In 2006 heeft de ruïne daarom een glazen dak gekregen naar een ontwerp van architect Jelle de Jong uit Lemmer, en kan ze voor verschillende doelen gebruikt worden. Na al dit moois in Bolsward zijn we via Nijland, Wolsum, Blauwhuis en langs de Bom- en Vlakke Brekken naar Workum gefietst. En daar hebben we op het terras van de 'Gulden Leeuw' heerlijk gegeten.

's Morgens op de 'Hylper Haven' lopen we ineens onze vrienden H en J van de 'Kind of Magic' tegen het lijf. Dat hadden we uiteraard met dit prachtige weer van deze zeilers pur sang wel kunnen verwachten. Aan boord van de 'Poolster' was de koffie snel gezet, en zo hebben we even lekker zitten bijkletsen. Jammer dat ze niet in een box lagen, dan hadden ze wat langer kunnen blijven. Nu moesten ze, om ruimte te scheppen voor alle Lemsteraken die morgen mee doen aan de 'Hylper Hurdsilerij', de havenkom voor 12.00 uur verlaten hebben. De 'Hylper Hurdsilerij' is een mix van wedstrijdvaren en een evenement op de wal. D.w.z. 5 sportieve races voor de kust van Hindeloopen en daarna gezellig en goed met elkaar eten, drinken en ouwehoeren, waarbij ze ook nog eens lekker kunnen dansen, feesten en uit hun dak kunnen gaan. Maar goed, het zou nog wel even duren voor het zover was dat wij dit vanaf de zijlijn allemaal zouden gaan meemaken. Daarom zijn we 's middags eerst maar eens even naar Sneek gereden. Daar hebben we een stadswandelingetje gemaakt en de bekende waterpoort over de Hoogendsterpijp bekeken. Terug in Hindeloopen schalde de muziek reeds over een volle 'Hylper Haven'. Staverse Jollen en grote Lemsteraken, klaar voor de 'Hylper Hurdsilerij'.

Op de dijk hebben we 's morgens een poosje naar de wedstrijd staan kijken. Mooi gezicht al die schepen, strijdend met elkaar op het scherpst van de snede. Met slechts 3 Bft. ging het overigens niet echt hard met die grote aken. 's Middags zijn we langs de dijk naar Stavoren gefietst. Een stukje van ca. 11 km over een mooi fietspad, dat voor een groot gedeelte door de schapen kennelijk als hun toilet wordt beschouwd. De vele drollen waren op de fiets haast niet te vermijden, even een stevige plensbui zou hier niet verkeerd zijn. In Stavoren hebben we een tijdje over het IJsselmeer staan staren bij het stuurboord baken van de oude haveningang. We vroegen ons af hoe vaak we hier in al die jaren naar binnen gevaren waren, vele keren! Nadat we nabij het Vrouwtje van Stavoren een ijsje hadden gegeten, zijn we maar weer terug gefietst naar Hindeloopen. Fietsend langs 'Camping Hindeloopen' kwamen we op het idee om even te kijken of E, die daar een huisje heeft, mogelijk aanwezig zou zijn. En ja hoor, bingo, we werden gelijk door hem uitgenodigd om 's avonds bij 'Ame Gijs' te gaan eten, een goed restaurant in Hindeloopen. Een verrassende invitatie die we uiteraard met dank hebben aanvaard. En daar hebben we geen spijt van gehad, 'Ame Gijs' prima tent!

De andere morgen zijn we al vroeg naar Lemmer gereden om S en W, de schippers van de 'Poolster' op te halen. Rond halfelf waren we terug aan boord, waarna we gelijk begonnen met het zeilklaar maken. Prachtig zeilweertje, hoewel de wind wel in de noord/oosthoek zat, dat zal voorbij het Vrouwenzand hakken worden, het zij zo. Rond 12.00 uur gingen de trossen los in Hindeloopen, nog even zwaaien naar onze vriendelijke buren en weg waren we. Op het IJsselmeer verderop streden de vele Lemsteraken alweer hevig om de eer in het kader van de 'Hylper Hurdsilerij'. Wij zeilden onze eigen koers, en dat was ook mooi. Op een gegeven moment hoorden we vanuit de kajuit een schrikbarend geraas en gerinkel van brekend serviesgoed. Een hele stapel borden was door de kajuit gezeild en lag in honderden scherven verspreid over de vloer. Tja, dat hebben we wel eens vaker meegemaakt, dat gebeurd nou eenmaal in de wind en de golven, helemaal als de boel niet goed vast staat. Het mocht de pret niet drukken, en zo zeilden we eenmaal voorbij het Vrouwenzand vrolijk richting Lemmer, hoewel het grote aantal windmolens in het IJsselmeer me zo langzamerhand ook wel een beetje treurig stemmen. Rond een uur of vijf lagen we in de Prinses Margrietsluis.

Door de sluis was het nog even een stukje over het Prinses Margrietkanaal, voordat we stuurboord uit de Zijlroede op konden koersen richtig thuishaven, alwaar we tegen zessen lagen afgemeerd. Samen met W ben ik gelijk terug gereden naar Hindeloopen om mijn auto, die daar uiteraard nog stond te halen. Toen we terug kwamen hadden S en J reeds schoonschip gemaakt en konden we inladen. Bij 'Van der Valk Emmeloord' hebben we deze mooie zeildag gezamenlijk met een etentje afgesloten. Maar het was niet alleen een afsluiting van een mooie zeildag, het was ook de finale van een prachtig weekje op de 'Poolster' in de 'Hylper Haven' in Hindeloopen. Een weekje waarin we veel herinneringen hebben opgehaald met oude bekenden, maar ook een weekje waarin we nieuwe dingen hebben gezien en beleeft. Een weekje op de 'Poolster' die we tot onze grote verrassing amper een week geleden door dochter en schoonzoon kregen aangeboden. Prachtig, zo'n ongepland gebeuren, al moesten we er wel wat voor verzetten. Na het etentje scheiden onze wegen, aan alles komt een eind. Rond negenen waren we thuis en hebben we de tassen gelijk maar uitgepakt, waarna we even later met een rossige kop van zon en wind voor de tv zaten te dommelen.

drieluik van mooie fietsroutes

De drieluik van mooie routes die we de afgelopen dagen hebben gefietst, bestaat uit een 'Loosdrechtse Plassenroute' van 35 km, een route 'Langs de Nederrijn' van 31 km en een 'Radio Kootwijk Route' van 36 km. Prachtige routes, die we op onze slofjes in een paar uurtjes fietsten, waarbij we onderweg ook nog rustig een kopje koffie dronken en enkele foto's maakten.

Aan de 'Loosdrechtse Plassenroute' hebben we veel herinneringen. Het is voor ons een oud en vertrouwd gebied waar we elkaar in een zomers verleden goed hebben leren kennen. Kamperen, fietsen, zwemmen en vooral eindeloos varen op de plassen. Het is nog immer een druk gebied, waar we nu iets anders tegen aankijken dan in het verleden. Door het ontbreken van een echt fietspad op grote delen in het traject zoeven de auto's langs je broekspijpen. Evengoed genoten we weer van het eindeloos mooie plassengebied, maar dat niet alleen. Neem 'Fort Spion' aan de Bloklaan, aangelegd tussen 1815 en 1885 als onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Middels enige aanpassingen heeft het nog tot 1940 als een van de hoofdverdedigingslinies van ons land gefungeerd. Het is nu een unieke natuurcamping. Of neem de 'Mijndense Sluis' in de Drecht, die de Loosdrechtse Plassen verbind met de Vecht. Plaatjes zijn het, en dan nog die prachtige Vecht! Fietsen langs Vecht ervaren we min of meer als een reis door het verleden. Middeleeuwse burchten en vestingwerken, maar ook prachtige theekoepeltjes en buitenhuizen uit de 17e eeuw.

De route 'Langs de Nederrijn' begon voor ons in Amerongen nabij het bekende kasteel, waarvan de roemrijke geschiedenis reeds in de middeleeuwen is begonnen. Met de gierpont tussen Amerongen en Eck en Wiel staken we een kwartiertje later de Nederrijn over. (Een gierpont is met een kabel bevestigd aan een punt op de bodem in het midden van de rivier. Door de pont schuin op de stroming te draaien, kan het in principe enkel door de stroming de overkant halen. Om dit proces sneller te doen laten verlopen, hebben ze deze gierpont evengoed wel van een ondersteunende dieselmotor voorzien). Parallel aan de Nederrijn peddelden we even later vrolijk oostwaarts richting Rhenen, waarvan we de toren in de verte al zagen. We zagen trouwens wel meer torens aan de overkant, o.a. van Amerongen en Elst, prachtig gezicht zo tegen die enorme stuwwal ofwel de Utrechtse Heuvelrug. Veel ganzen ook in de Uiterwaarden, het gegak van de vele honderden ganzen was niet van de lucht. Nabij Lienden namen we het voet/fietsveer terug naar de overkant, een vrij varend scheepje voor maximaal 12 passagiers. Na de lunch, die we aan de overkant op het terras van restaurant 'Moeke' hebben genoten, moesten we een tandje bijzetten. De Amerongse Berg moest uiteindelijk worden bedwongen, 69,2 meter boven zeeniveau, en dat was niet mis met die hitte. Maar gelukkig hadden we nu veel schaduw in het lommerrijke bosgebied!

Startpunt van onze 'Radio Kootwijk Route' was de molen in Garderen. We waren er vanwege de verwachte hitte vroeg bij deze keer. We hadden gisteren ons lesje wel geleerd op de Utrechtse Heuvelrug. Via de prachtige akkers en landerijen nabij Garderen, fietsten we zuidwaarts de eindeloze bossen van de Veluwe in, richting Kootwijk. Daar aangekomen fietsten we verder zuidwaarts, en vervolgens langs het schietterrein van de Harskamp, dat goed te horen was. Op een gegeven ogenblik zagen we links op de heide het markante voormalige zendgebouw van 'Radio Kootwijk' liggen. Het gebouw 'de Kathedraal' in de volksmond, is gebouwd in 1920 naar een ontwerp van architect Julius Maria Luthmann (1890-1973). Het ontwerp heeft kenmerken van de Amsterdamse School, en is een voorbeeld van betonarchitectuur in art-deco stijl. Luthmann schijnt tijdens de ontwerpperiode als motief een Egyptische Sfinx voor ogen te hebben gehad, en dat is met een beetje fantasie aan het eindresultaat wel af te lezen. Bijzonder is ook het beeldhouwwerk boven de hoofdingang, symboliserend de radioverbinding tussen Nederland en Nederlands-Indië. Het is een sculptuur van Hendrik van den Eijnde (1869-1939) voorstellende twee vrouwenhoofden met de handen achter de oren, de één een Aziatisch type de ander een Europees, terwijl de omroeper met open mond tussen beide vrouwen in staat. Na 'Radio Kootwijk' fietsten we noordwaarts de eindeloze bossen weer in. Via Hoog Buurlo, het kleinste gehucht van Nederland, naar 'Halte Assel' voor een hapje en een drankje. Na dit intermezzo ging de tocht weer verder noordwaarts. Na enige tijd ging het dichte bos geleidelijk aan over in het prachtige coulissenlandschap rond Garderen, sluitstuk van een mooie fietsroute.

de Kennemerduinen en meer

Wijk aan Zee - Cultural Village Of Europe lazen we op een bordje langs de weg toen we aankwamen. We vroegen ons af waar Wijk aan Zee deze betiteling aan te danken heeft. Opmerkelijk was het grote weiland aan de voet van de duinen, waar ze het dorp zo'n beetje omheen hebben gedrapeerd. Prachtig, maar daaraan zal ze haar status aparte in Europa vast niet te danken hebben, en al evenmin aan het brede strand of de sublieme surfmogelijkheden. Het jaarlijks in januari gehouden 'Tata Steel Chess Tournament' (het voormalige Hoogoven c.q. Corus Schaaktoernooi) het grootste schaaktoernooi ter wereld, zou een mogelijke reden kunnen zijn voor deze eervolle vermelding, evenals de in de duinen opgestelde beeldententoonstelling 'Een Zee van Staal', waarbij de fabrieken van Tata Steel op de achtergrond een bizar en surrealistisch decor vormen. Ach wat doet het er eigenlijk toe, 'Cultural Village Of Europe' of niet, als ze maar koffie met gebak hebben. En daarvoor moesten we ons op uitnodiging van Hans en Carla, samen met een aantal andere fietsfanaten in de familie, rond elf uur melden in strandpaviljoen 'Het Strandhuis'. Daar zouden we bij wijze van spreken de prelude beleven voordat we met het zware werk, ofwel de jaarlijkse familie-fietsdag van start zouden gaan.

Zuid-Kennemerland

Met z'n tienen waren we deze keer, dat is wel eens meer geweest. Maar goed, toch nog een aardig clubje. Rond halfeen, na de koffie met slagroomgebak, werd het stalen ros met frisse moed al keuvelend bestegen. Hans en Carla hadden vanaf 'Het Strandhuis' een mooi tochtje van ongeveer 45 km uitgezet, die ons hoofdzakelijk door het prachtige duinlandschap van midden- en vooral zuid-kennemerland zou voeren. Via de beeldententoonstelling 'Een Zee van Staal' kwamen we aan bij de halte van de watertaxi die ons naar de zuidoever van het Noordzeekanaal moest brengen. Of beter gezegd naar de zuidoever van de uitmonding van het Noordzeekanaal, want we zaten wel ten westen van de zeesluizen bij IJmuiden.

De watertaxi vaart vier keer per dag tussen IJmuiden en de Noordpier van Wijk aan Zee/Velsen-Noord. We moesten een halfuurtje wachten, maar dat was zo voorbij. Met z'n allen even het hoge duin beklommen voor een mooi uitzicht op de fabrieken van Tata Steel enerzijds en de Noordzee anderzijds. Eenmaal aan de overkant begon het zware werk echt, duin op, duin af, een eindeloze cadans. Af en toe even een pitstop voor een foto, een snoepje of wat dan ook, en verder maar weer, prachtig! In Overveen, zo'n beetje ons keerpunt, hebben we in eetcafé 'Klein Centraal' maar weer eens een hapje en een drankje genomen, want de koffie met slagroomgebak hadden we er volgens ons inmiddels wel afgetrapt. Verkwikt en verzadigd zetten we vervolgens koers in noordelijke richting. En voort ging het weer, langs de Ruïne van Brederode via Driehuis en Velsen naar de veerpont over het Noordzeekanaal, die net voor onze neus wegvoer. Jammer, maar een kwartiertje wachten stelt natuurlijk weinig voor.

Van Velsen-Noord terug naar Wijk aan Zee was nog een peulenschil, en toen zat het erop. In restaurant 'Sonnevanck' hebben we ons mooie fietstochtje feestelijk bekroond met een genoeglijk etentje aan de grote tafel, alwaar we van Ad ook weer ons jaarlijkse lintje kregen uitgereikt. Het was een drukte van belang daar en beregezellig. Maar rond halfelf hebben we toch maar afscheidt van elkaar genomen, het was mooi geweest! O ja dan dit nog, de eerst volgende jaarlijkse familie-fietsdag zal door Jeannette en Geert worden georganiseerd.

een vroege (herfst)wandeling

Voor meteorologen is gisteren 1 september de herfst begonnen op het noordelijk halfrond, dat hebben ze wereldwijd zo afgesproken met elkaar. Persoonlijk vind ik het begin van de astronomische herfst rond 21 september al vroeg genoeg. Ik vind de herfst prachtig, maar aan wat daarna komt moet ik voorlopig nog niet denken. Maar goed, de meteorologische herfst dus, een bedenkelijk maar onvermijdelijk feit dat we dan ook maar met een prachtige herfstwandeling hebben gevierd!

schilders van 100 jaar geleden

Afgelopen zondag hebben we in Stedelijk Museum Alkmaar de tentoonstellingen 'Picasso in Holland' en 'van Blaaderen Modernist in Bergen' gezien. In de kleine tentoonstelling 'Picasso in Holland' zagen we werk en documentair materiaal van de jonge Pablo Picasso (1881-1973) uit 1905, toen hij in de zomer een tijdje in Noord-Holland vertoefde. Er waren ook enkele unieke buitenlandse bruiklenen te zien t.w. ‘La belle Hollandaise’ uit Australië en ‘Les trois Hollandaises’ uit Parijs, alsmede een paar schetsboeken uit de collectie van Musée Picasso aldaar. Mooi werk, de 24 jarige Picasso portretteerde de lokale bevolking in vele hoedanigheden, maar ook stolpboerderijen, molens en historische binnensteden. Hij schilderde veelal in een kamertje langs het Noordhollands Kanaal, dat goed te zien is op ‘Les trois Hollandaises’, waar de in deze streek zo typische stolpboerderij zo mooi in het water weerspiegeld.

De expositie 'van Blaaderen Modernist in Bergen' vond ik minstens zo boeiend. Vissers, havens, landschappen, stillevens en reisimpressies trokken voorbij in het indrukwekkende portret van deze schilder. Gerrit Willem van Blaaderen (1873-1935) begon in 1903 zijn carrière in Laren, waar hij werkte in de trant van Anton Mauve (1838-1888), een van de grote meesters van de Haagse School. Hij haalde later in grote mate inspiratie uit het impressionistische en post-impressionistische werk van schilders als Alfred Sisley (1839-1899), Paul Cézanne (1839-1906) en Vincent van Gogh (1853-1890). En toen hij de laatste jaren van zijn leven in Bergen woonde, liet hij zich beïnvloeden door de Bergense School. De expressionistische kunstenaars van de Bergense School kenmerkten zich door in hoekige en krachtige vormen te schilderen met verzadigde kleuren en sterke contrasten. Van Blaaderen werd in zijn tijd gezien als één van de belangrijkste moderne kunstenaars van Nederland.