maandag, november 30, 2015

een mooie ingetogen melodie


Vorig jaar werd het al aangekondigd (zie in mijn blogarchief stukje 'Mozart Concert' COV Putten van 17 oktober 2014), een jubileumconcert van de Christelijke Oratorium Vereniging te Putten. Afgelopen zaterdagavond was het zover en waren we van de partij. Een vriend van ons die in de COV bij de baspartij zijn steentje bijdraagt, had ons op een toegangskaart getrakteerd. Vanaf kwart voor zeven stond de kerk open, maar rond zeven uur zat de kerk praktisch al stampvol. Alleen op de achterste banken konden we nog een plaatsje vinden, het was niet anders. Het zicht op koor en orkest was niet optimaal, maar het geluid was prima, en daar ging het primair uiteindelijk om. Goeie akoestiek heeft dat kerkje trouwens. Ik weet niet hoe vaak ik in het verleden de cantates van Johann Sebastian Bach's Weihnachtsoratorium wel niet gehoord heb, maar vaak. Het nam niet weg dat ik ook deze keer weer ademloos heb zitten luisteren.

Bach's muziek geldt als hoogtepunt van Lutheraanse kerkmuziek en als 'muzikale uitdrukking van de Reformatie' heb ik eens gelezen. Naar Bach's mening had muziek twee wezenlijke doelen: muziek behoort 'tot Gods eer en tot ontspanning van het gemoed' te zijn. Natuurlijk kan ik me als notoire heiden in het laatste deel van Bach's doelstelling goed vinden. Maar iedereen is uiteraard vrij om zich ook in het eerste deel van Bach's doelstelling te kunnen vinden. Mooie muziek tot eer en glorie van alles wat in ons universum genieten kan, zal ik maar zeggen! Ik heb in ieder geval genoten, en zo goed en kwaad als het ging, heb ik de prachtige en ingetogen compositie van het slotkoraal van de vierde cantate nog kunnen opnemen ook.

zaterdag, november 28, 2015

landschapskunst en expositie


Onlangs 'Expeditie Land Art' gezien, een expositie in de Amersfoortse Kunsthal KAdE, georganiseerd rondom de publicatie van het boek 'Expeditie land art' van Sandra Smallenburg, kunstcriticus bij NRC Handelsblad. Ze gaat in haar boek op zoek naar landschapskunstwerken, oftewel landschappen die dienen als kunst, in verlate gebieden in Amerika. Smallenburg vindt op verschillende plekken kunstwerken, zoals in zoutmeren, hoogvlaktes en in het binnenste van een eeuwenoude vulkaan. Echter niet alleen buiten Nederland zijn dergelijke kunstwerken te vinden, ook hier tref je her en der landschapskunstwerken aan, bijvoorbeeld in de Flevopolders zijn werken van Daniel Libeskind, Richard Serra, Piet Slegers, Robert Morris en Marinus Boezem te vinden, in Den Haag werk van Ian Hamilton Finlay en in een zandafgraving bij Emmen van Robert Smithson. (Zie in mijn blogarchief o.m. de stukjes 'broken circle/spiral hill' van 21 november 2011; 'Land-art in Emmen' van 11 juli 2013 en 'boomkathedralen' van 31 maart 2014).

De nadruk in de expositie in Kunsthal KAdE ligt echter op zes pioniers van de land art-beweging t.w. Nancy Holt, Robert Smithson, Walter De Maria, James Turrell, Richard Long en Marinus Boezem en hun invloed op een jonge generatie kunstenaars, te weten Francis Alÿs, Tacita Dean, Mario Garcia Torres, Zeger Reyers, Pierre Bismuth en Lara Almarcegui. Maar wie er oog voor heeft, herkent de pioniersgeest van de land art-kunstenaars in het werk van tal van hedendaagse kunstenaars. Je ziet het in de magische video nummer acht: Everything is going to be alright (2007) van Guido van der Werve, waarin de kunstenaar eenzaam over een ijsvlakte loopt terwijl hij op de hielen wordt gezeten door een enorme ijsbreker. Diezelfde pioniersgeest is terug te vinden in het werk ‘When Faith Moves Mountains’ dat Francis Alÿs in 2002 even buiten Lima in Peru maakte en in de film The Schlieren Plot van de Mexicaanse kunstenaar Mario Garcia Torres. Sinds 2013 leeft Spiral Jetty ook voort in de digitale wereld. Toen dook de spiraalvormige pier op in het virtuele landschap van de populaire videogame Minecraft. Spiral Jetty is het archetype van land art, vindt Jan Robert Leegte, de maker van de digitale Spiral Jetty. Daarom moest hij een plekje krijgen in het spel.


'Everything is going to be alright'

Een boeiende expositie die voor een groot deel uit documentatiemateriaal bestaat, met enkele interessante uitzonderingen. Bijvoorbeeld een werkje van de Nederlandse landschapskunstenaar Marinus Boezem. Een veldje riet in jute zakken staat in de grote zaal in de wind van een paar ventilatoren te ruisen dat het een aard heeft. Een heuse landschaps(kunst)beleving binnen de muren van het museum zal ik maar zeggen. Maar voor mijn gevoel accentueerde het rustgevende geruis a.h.w. een sfeer van innerlijke verstilling, die ik in deze expositie in de Amersfoortse kunsthal ervoer.

woensdag, november 25, 2015

wellustige aandachtstrekster


Alles in het onlangs geopende nieuwe 'Station Arnhem Centraal' golft, glooit en stroomt las ik in een artikel van Bob Witman in de Volkskrant. Dat kan je wel stellen, tijdens de ontwerpfase werd zelfs de hulp ingeroepen van scheepsbouwkundige rekenmeesters. De reguliere bouwberekeningen bleken simpelweg niet toereikend voor de geavanceerde draagconstructies die architect Ben van Berkel van UNStudio had bedacht. Meer dan vijftien jaar hebben de bouwperikelen rond dit project geduurd. Eigenlijk had het station in 2009 al geopend moeten worden, maar mede door problemen met de financiering en aanbesteding van de OV-terminal liep het project jaren vertraging op. De kosten zijn door de jaren heen flink opgelopen, van de oorspronkelijk begrote 220 miljoen euro (ongerekend vanuit guldens) tot uiteindelijk 625 miljoen euro. Zowel de bouw als de problemen rond het project heeft bij Arnhemmers tot veel ergernis geleid. Het ontwerp is sinds de presentatie in 1996 evenwel in de basis overeind gebleven.

Het resultaat mag er zijn, om Bob Witman nog een keer te citeren: een imponerende spoorkathedraal. De vloeiende beweging van de spectaculaire draagconstructie in de stationshal, accentueert a.h.w. de stromende beweging van tienduizenden reizigers die daar per dag passeren. Een mooi wulps gebouw eigenlijk!

Dat kon je van het oude stationsgebouw van architect ir. H.G.J. Schelling (1888 - 1978) bepaald niet zeggen. Schelling was de verantwoordelijke architect voor de Nederlandse spoorwegen boven de grote rivieren. Zijn creatie lag meer dan een halve eeuw (van 1954 tot aan de sloop in 2007) min of meer weggedrukt in de noordwesthoek van het Stationsplein. Het was allesbehalve centraal in het oog springend. Het geheel was in beton opgetrokken, waarbij de luifel met een structuur van gebogen betondelen en de 18 meter hoge uurwerktoren de meeste aandacht trokken.

dinsdag, november 24, 2015

11e zondag p.m.


De afkorting p.m. die ik consequent bezig voor mijn zondagse broers, zussen en aanhang stukjes (zie in mijn blogarchief de stukjes 1e t/m 10e zondag p.m. op resp. 7-5-'12; 28-8-'12; 27-11-'12; 25-2-'13; 23- 6-'13; 26-8-'13; 13-11-'13; 28-1-'14; 11-11-'14 en 21-4-'15), staat voor het Latijnse 'post meridiem', na de middag, de tijd van 12 uur 's middags tot 12 uur 's nachts. Dus niet voor 'post mortem', na de dood, maar het bizarre is dat afgelopen zondagmiddag ook deze definitie in zekere zin van toepassing was.

De 11e zondag p.m. stond geheel in het teken van nog diverse te bespreken ofwel af te handelen zaakjes zo kort na het overlijden van moeder. Hoofdmoot was zondagmiddag, wat te doen met allerhande min of meer persoonlijke stukken, foto's, schrijfsels, sieraden en meer van dat soort dingen. Waar niemand van ons wat mee had ging naar 'Het Goed' of zelfs de prullenbak in, maar wat over bleef, en dat was nog heel wat, werd uiteraard onder ons verdeeld of verloot. Al doende raakte ik echter in een treurige gemoedsstemming. Helemaal toen Janny me een nota van verpleegkosten tijdens mijn geboorte in het Zwolse ziekenhuis liet zien, die ze tussen allerlei stukken was tegengekomen. In vlagen van weemoed trok in vogelvlucht het hele leven van mijn ouders aan mij voorbij. Mooie en minder mooie momenten, maar vooral, wat is het achteraf allemaal snel voorbij gegaan!

Maar ondanks mijn weemoedige stemming vond ik het toch ook weer een gezellig samenzijn. En de kip tandoori was kennelijk goed gelukt want sommigen schepten zelfs voor de derde keer op. Mooi, op maar weer naar de volgende zondag p.m. over 3 à 4 maanden.

maandag, november 16, 2015

good news: energy revolution


Behalve de slechte berichten van de laatste tijd, zijn er gelukkig ook nog mooie berichten te melden. Bijvoorbeeld over El Hierro, het meest zuidwestelijke eiland van de Canarische Eilanden met een oppervlak van ca. 269 km2 en ca. 10000 inwoners. Deze Spaanse vulkaanrots wil het eerste klimaatneutrale eiland ter wereld worden, las ik onlangs in de Volkskrant. Een energieomwenteling aan de rand van Europa. El Hierro, het kleinste van de Canarische Eilanden, schakelt volledig over op duurzame energie. Het is daarmee de eerste landmassa ter wereld die de klok rond vertrouwt op hernieuwbare energiebronnen. De tienduizend inwoners van El Hierro halen nu al energie uit een waterkrachtcentrale à la de waterkrachtcentrale van Coo-Trois-Ponts in de Belgische Ardennen (zie mijn stukje Prik! van 27 oktober 2008), maar daar moest altijd nog energie van elders komen (olie, gas, kolen of kernenergie) om in de goedkope uren het water weer omhoog te pompen. Op El Hierro doen ze dat nu dus met windenergie, er komt zo'n kleine 12 megawatt aan windenergie bij, meer dan voldoende om het water uit het lage reservoir weer naar het hoge reservoir te pompen. De centrale spaart daarmee jaarlijks 40.000 vaten olie uit, goed voor een uitstoot van 18.700 ton CO2. Maar dat is nog niet alles, de overheid van El Hierro schijnt met autobouwer Renault-Nissan reeds een contract te hebben afgesloten wat inhoud, dat tegen 2020 alle zesduizend auto’s op het eiland elektrisch zijn en dus gebruik maken van deze water-wind centrale!

Iets anders nog: Gisteravond zag ik in vpro-tegenlicht de Schotse advocaat Polly Higgins, advocaat van de aarde wordt ze genoemd. Ze creëert bewustwording, samen met de Spaanse onderzoeksrechter Baltasar Garzón. Ze hebben het over ecocide, ofwel de grootschalige vernietiging van onze ecosystemen. Onze wereld kent namelijk vier internationale misdrijven t.w. oorlogsmisdrijven, genocide, foltering en misdaden tegen de menselijkheid. Aan deze zeer ernstige schendingen van het internationale recht dient volgens hun ecocide te worden toegevoegd. Klimaatexperts en politici komen volgende week samen in Parijs om afspraken te maken over klimaatbeleid. Ik heb goede hoop dat door de inspanningen van Higgins en Garzón, ecocide wetgeving hoog op de internationaal-politieke agenda wordt gezet.

zaterdag, november 14, 2015

over liberté, égalité, fraternité


Goed geluimd kwamen we gisteravond omstreeks halftwaalf thuis van een vriendenbezoekje. De goede stemming verdween echter als sneeuw voor de zon, toen we de tv aandeden om voor het slapen gaan nog even naar Pauw te kijken. Er was iets ergs gebeurd, maar wat? De gesprekken in de talkshow verliepen tamelijk chaotisch. Feiten en meningen vlogen van links naar rechts over tafel. We hadden al snel door dat Parijs weer getroffen was door een terreuraanslag. En er werd al gauw gesuggereerd dat IS hier zeer waarschijnlijk achter zat, niet helemaal onterecht lijkt mij. Het Franse aandeel in de strijd tegen de terroristen van Islamitische Staat is behoorlijk groot. Voor een aantal IS aanhangers kennelijk een reden om te doen waar ze goed in zijn, t.w. een spoor van dood en verderf zaaien onder onschuldige burgers. En dat is ze gisteravond in Parijs tot groot verdriet aardig gelukt, 129 doden tot nu toe en ik weet niet hoeveel gewonden.

Wat die acht mensen gisteravond in Parijs met hun wraakactie hebben gedaan, is idioot, onverdedigbaar en laf. Ze hebben, vanuit hun ideologie en hun z.g. geloof, onschuldige mensen met wapens het zwijgen opgelegd. Als hun God een God is die dat goedkeurt en welwillend beziet, of zelfs beloont, geloof ik niet dat die God bestaat. Overigens geloof ik sowieso niet in die verschrikkelijke onzin, maar dat terzijde. Dat ze zichzelf na hun daden hebben opgeblazen is niet alleen bizar, maar ook laf. Het is een soort van vlucht, zo hoeven ze geen verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden! Ik begrijp het niet en ik wil het niet begrijpen. Het zijn, alle vreedzame moslims ten spijt, gewoon een stel criminelen die de islam a.h.w. hebben gekaapt voor hun verachtelijk en misdadig wereldbeeld.

Van vrijheid, gelijkheid en broederschap, oude waarden die ook in onze tijd gelden en waardevol zijn, hebben ze mogelijk nooit gehoord!

vrijdag, november 13, 2015

cobra tot zero & elleboogkerk


Historisch gezien hebben we de dubbeltentoonstelling 'Cobra tot Zero' in respectievelijk museum Flehite en het Mondriaanhuis in Amersfoort in omgekeerde volgorde bekeken. We zijn namelijk met het objectiverende minimalisme van Zero, een beweging in de moderne kunst tussen 1958 en 1966 begonnen, terwijl Zero toch min of meer een uitvloeisel was van Cobra, de avant-gardistische beweging tussen 1948 en 1951, opgezet door enkele kunstrebellen uit Kopenhagen, Brussel en Amsterdam. Maar omgekeerde volgorde of niet, het kijkplezier was er niet minder om. De collectie Roetgering, een prachtige verzameling van 50 jaar naoorlogse schilderkunst!

Tijdens de wandeling van het Mondriaanhuis naar museum Flehite hielden we bij de 'Elleboogkerk' aan de Langegracht even pas op de plaats. Het enige kerkgebouw waar ik in het verleden 10 jaar lang met plezier 5 dagen per week naar toe ging, schreef ik in mijn stukje 'Elleboogkerk' van 23 oktober 2007. Het betrof de periode toen architectenbureau Environmental Design er gevestigd was.



Zie de 'Elleboogkerk' op 1:37 in Polygoonjournaal van maart 1974.

De uit 1820 daterende neoclassicistische Elleboogkerk werd op 22 oktober 2007 door brand verwoest. (Zie eerdergenoemd stukje 'Elleboogkerk' van 23 oktober 2007). De toen als 'Armando Museum' in gebruik zijnde Elleboogkerk is inmiddels herbouwd en staat nu te koop voor € 1.495.000, - k.k. en excl. btw. Behalve de raampartijen is er binnen weinig meer over van de neoclassicistische kenmerken, de verdwenen zuilen rijen en de nieuwe bijzondere houten kapconstructie met een lichtstraat in de nok is allesbehalve neoclassicistisch. Maar het geeft het inwendige van de Elleboogkerk uiteraard wel een geheel eigentijds cachet. Ben benieuwd wat de toekomstige eigenaar gaat doen met deze 920 m2 vloeroppervlak in de Amersfoortse binnenstad. Een restaurant misschien of een locatie voor bijeenkomsten en evenementen of wordt het mogelijk als werk-, winkel-, studio- of woonruimte ingericht, we zullen het zien.



Na eerdergenoemd bezoek aan museum Flehite, zijn we via de prachtige eeuwenoude Muurhuizen terug gewandeld naar parkeergarage 'Beestenmarkt' aan Binnen de Veste.

donderdag, november 12, 2015

over beeldvorming gesproken


Wah-wah-wah-wah-wah-wah-wah-Prr-prr-prr-prr-ta-ta-ta-ta-ta-boem-boem-boem-boem-boem-enz. enz. enz. en niet te zacht! De muziek van Classic FM hoorde ik niet of nauwelijks in mijn koptelefoon, ze werd praktisch in alle toonaarden overstemd. Geen wonder ook, de MRI scan genereerde 40 minuten lang regelmatig een geluidsdruk van ca. 108 dB (decibel) op mijn trommelvliezen. Ter vergelijking: het geluidsniveau van een popconcert is ca. 110 dB en het geluidsniveau in een rustige kamer of kantoor is ca. 40 dB.

MRI is de afkorting van Magnetic Resonance Imaging, beeldvorming middels magnetische resonantie dus. Een medische techniek die, als echografie, gebruik maakt van golven. Hierbij wordt je in een zeer sterk magnetisch veld blootgesteld aan radiogolven. Onder invloed van deze radiogolven gaan de waterstofatomen in het lichaam zelf ook radiogolven uitzenden, maar wel van een andere frequentie. Op deze manier verkrijgt de radioloog een helder beeld van de inwendige patiënt.
Dat het één en ander gepaard gaat met een hoop herrie, komt door de grote magneet in de MRI scan en de vele schakelingen middels de z.g. gradiëntspoel tussen de diverse magneetvelden, die nodig zijn om een plaatje te kunnen maken. Door al dat schakelen komen grote krachten op de spoelen te staan, die daardoor goed hoorbaar gaan bewegen. Elk MRI-beeld ontstaat middels tienduizenden snelle schakelingen die de oorzaak zijn van al die repeterende herrie. Een repeterende herrie die al naar gelang het soort beeld dat de radioloog wil zien, van toon en geluidsniveau veranderd door de verschillende combinaties van schakelingen. (Zie ook 'MRI Sounds' van 16-11-'13).



De paradox van het hele gedoe schuilde voor mij in het feit, dat in de beklemmende lawaaimachine er in mijn brein eigenlijk alles behalve heldere beelden ontstonden, terwijl de radioloog door dezelfde lawaaimachine op enige afstand juist een helder inzicht verkreeg van mijn inwendige. Trouwens, hopelijk kom ik hier niet gehoorgestoord vandaan. Engtevrees, ofwel claustrofobie ken ik gelukkig niet, maar evengoed moest ik denken aan grote mensenmassa's en klem zitten in een kruipruimte of bakskist, een vliegreis van 20 uur en weet ik allemaal niet wat nog meer. Nee, ik heb een gloeiende hekel aan kleine ruimtes, de ruimte om me heen kan me eigenlijk niet groot genoeg zijn! Maar ik zal vast niet de enige zijn die zo denkt.
In de MRI scan lag ik als een augurk in een rolmops, ik kon geen kant op. Van de weeromstuit ging ik me maar concentreren op de tonen van de MRI scanner, aan radio Classic FM had ik toch niks. Mogelijk ontdekte ik daarin net als Bruno Spoerri of Patricia Bosshard en Simon Grab ook een vorm van muziek. En ja hoor, hoewel elektronische muziek niet mijn favoriete genre is, begon ik me daar in de tube als een in alle toonaarden fantaserende augurk, bijna senang te voelen.

dinsdag, november 10, 2015

grote poepers overal toestaan


Je leest van alles, om maar wat te noemen: Brulapen met zware stem hebben kleine teelballen; Krokodillen kunnen slapen met één oog open; Eerste honden ontstonden in Azië; Voedselketen in oceanen staat op instorten. Een scala aan z.g. wetenschappelijk onderbouwde onderwerpen die ik dus echt niet zelf verzonnen heb. En in de vandaag door de Volkskrant aangeboden Kidsweek, een echte krant met serieuze onderwerpen die zo geschreven zijn dat kinderen het ook snappen, las ik dat de Aarde reuzenpoep mist. Ik dacht eerst aan een geintje, maar niks daarvan, het is een bloedserieus item!

Door een tekort aan poep dreigt er op Aarde een fosfortekort te ontstaan. Fosfor is een belangrijk en alles regulerend mineraal voor mens en dier en zorgt er ook voor dat planten en bomen kunnen groeien. Ik heb altijd gedacht dat we hier juist een teveel aan poep, en dus ook fosfor hadden. Een probleem dat ze hier immers mestoverschot noemen. Ik ben benieuwd welke aanpak uit deze studie weer voortkomt. Om te beginnen kunnen we lijkt mij alle poep van honden, katten en grote grazers maar beter gelijkmatig over stad en land verspreiden.

zondag, november 08, 2015

zondagmiddag wandelingetje


We waren vandaag onderweg naar de tentoonstelling 'Lekker Licht' in Centraal Museum Utrecht, een tentoonstelling over de betekenis van licht in ons leven. Een boeiende tentoonstelling lijkt ons, waarin je middels de beeldende kunst ervaart wat licht doet. Op eigen wijze laten diverse kunstenaars zien hoe ze licht interpreteren. Ze gaat in op de wezenlijke, sociaal-maatschappelijke, religieuze en technologische betekenis van licht. Echter om de één of andere reden kregen we onderweg allebei ineens meer zin in een wandeling in de natuur, dan verder te rijden naar Utrecht. 'Lekker Licht' is nog tot 24 januari 2016 te zien, we hebben dus nog even de tijd!

En zo liepen we tot onze eigen verrassing even later tussen Putten en Nijkerk rond op landgoed 'Oldenaller'. Een prachtig landgoed waar de sfeer bepaalt wordt door de afwisseling van cultuur en natuur. We hebben daar in elk jaargetijde wel een keer eerder gewandeld, maar het zo mooi gelegen eeuwenoude gebiedje op de rand van de Veluwe blijft ons trekken.
Landgoed 'Oldenaller' is nu eigendom van Natuurmonumenten. De oudste documenten waarop de naam 'Aller' reeds voorkomt dateren al van 1313. Het huis 'Aller' was toen een versterkte boerderij met een verdedigingsgracht. Het huidige kasteel 'Oldenaller' werd in de 17e eeuw ontworpen door de bekende bouwmeester Jacob van Campen. Het vierkante gebouw met aan twee zijden uitspringende middengedeelten wordt momenteel particulier bewoond. De in Engelse landschapsstijl aangelegde kasteeltuin werd omstreeks het midden van de 19e eeuw aangelegd door landschapsarchitect Zocher.

Het was een prachtige wandeling, nog even en dan is al het blad van de bomen en is het hier ook op maaiveldniveau weer 'Lekker Licht'.

vrijdag, november 06, 2015

een exclusieve all you can eat


Herenleed in Ankeveen ofwel in 'the middle of nowhere'. Toen we restaurant 'Loodijk', een tent die Ab voor deze avond had uitgezocht omdat het hem daar een keer goed bevallen was, afgelopen woensdagavond vanuit Weesp naderden, werd ik bepaald niet door een euforisch gevoel overvallen. Stel je voor, een lelijk en gedateerd gebouwtje midden in de weilanden naast een onbemand benzinestation op een donkere en regenachtige avond. Hoe unheimisch wil je het hebben, hier komt nog geen hond was het eerste wat in me opkwam. Maar vrijwel gelijk deed een overvolle parkeerplaats anders vermoeden. En inderdaad, binnen was het een drukte van belang!

'Loodijk' het eind 2014 geopende 'all you can eat' restaurant is hier een vrij populaire horeca gelegenheid, waarin de onbeperkte maaltijd voorop staat. Zelf zeggen ze: 'Door het 'all you can eat' concept te combineren met een inspirerende omgeving, waarin service en gezelligheid voorop staat, biedt restaurant 'Loodijk' een dynamische plek, waar je het gevoel krijgt écht bediend te worden. Het diverse menu van onze wereldkeuken wordt geïnspireerd door streekproducten, die worden omgetoverd tot heerlijke seizoensgerechten. Door dit te combineren met een prachtige omgeving, waar de service voorop staat, wordt dit avondje uit een echte ervaring'.

Nou een 'echte ervaring' was het uiteraard sowieso. In een modern en sfeervol interieur (hoewel ik de wandbekleding van kranten wel een beetje te veel van het goede vond) werden we door het personeel vriendelijk, vlot en relax bediend. Eigenlijk hou ik niet van z.g. 'onbeperkt eten restaurants', vreetschuren noem ik ze altijd. Maar nu ik er geweest ben, zou ik met die typering restaurant 'Loodijk' zwaar beledigen en zeker tekort doen, niks vreetschuur effect, in tegendeel. Niet alleen in de bediening, maar ook in al die heerlijke kleine gerechtjes zagen en proefden we de persoonlijke aandacht. Of het nou soep, een salade van rivierkreeftjes, sliptong, tonijn, zalm, ossenhaas, carpaccio, coquille of sushi was. Om maar te zwijgen over de heerlijke desserts, tiramisu, crème brûlée, fruit en diverse soorten ijs! Na de koffie waren we het met Ab eens, dat we hier t.z.t. voor een Herenleedje nog best weer eens kunnen aanschuiven.

woensdag, november 04, 2015

in de schoot van moeder aarde


Dinsdag a.s. gaan we moeder begraven. Dan wordt ze weer verenigd met haar geliefde waar ze 47 jaar mee getrouwd geweest is, schreef ik o.m. afgelopen zaterdag in mijn stukje 'afscheid, verdriet en blijdschap'. Naarmate de dinsdag naderde zag ik in toenemende mate tegen deze dag op. Alles was weliswaar geregeld, maar toch, de definitieve slotfase van een veelbewogen periode, het besef van nog een allerlaatste blik in de kist, de afsluiting daarvan en de gang naar het graf met al het gedoe er omheen, bezorgde me onrustige nachten.
Nutteloos getob bleek achteraf, want eenmaal dinsdag heb ik alle gebeurtenissen gewoon over me heen laten komen, hetgeen uiteraard ook moeilijk anders meer kon. Het zou te bizar voor woorden zijn, als ik zou zeggen dat ik de dag als een feestdag ervaren heb, maar een prachtige en gedenkwaardige dag was het zeker. Het samenzijn in de tijd voorafgaand aan de condoleances en de dankdienst, de dankdienst en alle bijdragen van ons en de kleinkinderen vooral, de uitvaart en begrafenis, het samenzijn daarna met familie en kennissen in de aula van de Kruiskerk. En last but not least, de bijeenkomst van ons en onze kinderen en kleinkinderen in restaurant Coelenhage.


Een prachtige en gedenkwaardige dag die het verdriet door het verlies van mijn oude moeder uiteraard niet kon wegnemen, maar zeker op dat moment wel een stuk lichter en draagbaarder maakte. (Dat overigens in schrille tegenstelling met de kist, die we met z'n zessen als dragers nog behoorlijk zwaar vonden, terwijl moeder zo licht was, onbegrijpelijk). Op de site van de Kruiskerk in Wezep kwam ik de opname van de dankdienst tegen, die ik in bovenstaande impressie verwerkt heb. Kan je de hele dankdienst nog weer eens herbeleven!

maandag, november 02, 2015

in en om kasteel het Nijenhuis


De expositie 'Met huid en haar', portretten van Annemarie Busschers in ons geliefde kasteel 'Het Nijenhuis', hebben we gisteren eigenlijk iets te snel bekeken. Niet zozeer omdat het de moeite niet waard was, maar het weer was eigenlijk te mooi om binnen te blijven, bovendien waren we door de gebeurtenissen van de laatste dagen, in ons hoofd teveel met andere zaken bezig. Maar we hebben natuurlijk wel wat gezien, en dat was mooi en van grote kwaliteit. Trouwens mooi in de betekenis van aantrekkelijk of aangenaam zijn Busschers portretten niet: 'Ik schilder niet om ego's te strelen' zegt ze zelf. De kunst van Busschers verkondigt geen ideaal maar waarheid, realisme in de breedste zin van het woord, zowel stilistisch als inhoudelijk. Ze toont de mens in zijn meest kwetsbare hoedanigheid. Toch is er niet zozeer sprake van ontluistering als wel van troost: niemand is perfect!

In de tuinzaal van kasteel het Nijenhuis hebben we ook nog even de tentoonstelling ‘Caspar Berger – VIVO’ gezien. Berger (Utrecht, 1965) toonde daar stukken uit zijn projecten Skeleton en Universe. In de beeldentuin bij het kasteel staat sinds eind augustus zijn ‘Ego Vivo/Self-Portrait-25’ opgesteld. Bijzonder wat Berger doet, hij maakt beelden die zijn geïnspireerd door zijn eigen skelet dat hij middels een MRI scan in detail heeft leren kennen. Mooi, alhoewel? Ik kom er denk ik nog wel een keer op terug.

Mooi is dan misschien niet de juiste typering voor de kunst van Berger, voor de wandeling in de nabije omgeving van kasteel 'Het Nijenhuis' was dat zeker wel het geval.