zaterdag, november 29, 2014

een 'parel' aan zee


Verscholen in de duinen van Scheveningen ligt museum 'Beelden aan Zee', als een parel in het zand staat in de folder. Een parel aan zee vind ik echter mooier klinken. Afgelopen week hebben we het weer eens bezocht. De laatste keer dat we in de buurt waren was j.l. januari (zie o.a. mijn stukje 'Boulevardbeelden' van 25 januari 2014) maar toen zijn we niet binnen geweest. Architectuur heeft altijd mijn interesse, ik ken dit in 1994 opgeleverde museum vrij goed, niet alleen van eerdere bezoeken, maar ook van publicaties in met name vaklbladen. Bij elk bezoek aan dit ingetogen museum, ontworpen door architect Wim Quist, wordt ik echter weer verrast door de bijzondere sfeer en de prachtige lichtval in dit sober vormgegeven kunsthuis.

Vanaf het begin is de entree in de kunstwereld van museum 'Beelden aan Zee' al met loftuitingen overladen. Rutger Kopland, geen kenner op architectuurgebied, noemde het ontwerp van Wim Quist 'poëzie in beton'. Architectuurcriticus Ole Bouman heeft het over een 'kazemat voor de kunst' en mijn oude werkgever architect prof. ir. Joost van der Grinten, altijd al sterk geweest in lange zinnen, pakt helemaal uit als hij het gebouw typeert. 'Het totaal ontbreken van opgeblazen monumentaliteit in dit museum rangschikt het onder het handjevol musea in de wereld die het tempelfront, de torens, de midden- en andere risalieten, de strakke symmetrie, het eclectisch gesol met alle mogelijke bouwstijlen niet van node hebben om hun kostbaarheden te behoeden en te tonen'.

We hebben weer van alles en nog wat gezien in dit museum. Aangrijpend waren de beelden en de film over Roemenië. In december a.s. is het alweer vijfentwintig jaar geleden dat de Roemeense Revolutie plaatsvond, die het communistische regime omver wierp. De val en (standrechtelijke?) executie van dictatuur Nicolae Ceaușescu en zijn vrouw staat nog op m'm netvlies. Maar het was voor Roemenië een cruciaal moment voor het herstel van de democratie. Nieuwe generaties Roemeense kunstenaars tonen in 'Beelden aan Zee' hun eigen visie op het politieke en culturele verleden van Roemenië.

Boeiend allemaal, maar eenvoudig genieten deed ik van het door Jeroen Henneman in 2004 gemaakte portret van Wim Duisenberg (1935-2005). Niet zozeer van Henneman's creatie op helder transparant materiaal, hoewel die ook prachtig was. Maar meer van de situatie, van de wijze van exposeren. Dwars door de transparante beelddrager van Duisenberg's portret en de enorme glaspui van de zeezaal, zag ik de duinen en de zee. Door het verleden zag ik het heden, alles is leven!

donderdag, november 27, 2014

de reuzendiamant


Vice premier Lodewijk Frans Asscher (Amsterdam 1974) ligt de laatste tijd als minister van Sociale zaken en Werkgelegenheid enigszins onder vuur. Hij schijnt met name binnen de Turks-Nederlandse gemeenschap de gebeten hond te zijn, sinds twee kamerleden uit de PvdA fractie zijn gestapt of gezet t.w. Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk. Beide heren zouden zich nogal kritisch hebben uitgelaten over het integratiebeleid van Asscher. Of het één en ander terecht is kan en wil ik niet beoordelen, daar hou ik me nu niet mee bezig. Daarentegen gaan m'n gedachten wel vaak terug naar enkele belevenissen in het verleden, als ik de naam Asscher, die uit een Amsterdamse familie van diamantslijpers stamt, weer hoor.

Een tijd geleden heb ik namelijk voor een Amsterdams bedrijf eens een ontwerp gemaakt voor een studioplan in het gebouw van de voormalige diamantslijperij Asscher aan de Tolstraat in Amsterdam. Uiteindelijk is het op initiatief van 'Stichting Amsterdam Photo' een cultuurhuis geworden. 'Cultuurhuis Diamantslijperij' één van de jongste grootstedelijke creatieve hotspots van Amsterdam, maar dat terzijde. Toen ik in het gebouw rondliep en het één en ander t.g.v. mijn studioplan bestudeerde, las ik van alles over de geschiedenis van het gebouw en de succesvolle Asscher diamantslijpers dynastie. Dat ze bijvoorbeeld in 1908 zelfs wereldberoemd werden, doordat de Britse koning Edward VII de grootste diamant ter wereld, afkomstig uit een diamantmijn uit Cullinan in Zuid Afrika cadeau gekregen had en deze liet splijten en slijpen door de Asschers. Ze maakten uit de 621,35 gram zware ruwe 'Cullinan' diamant o.m. de 'Great Star of Africa' (geschatte waarde 300 miljoen euro) voor in de Britse scepter en de Cullinan II voor in de Britse kroon. Een intrigerend verhaal.

Min of meer bij toeval stond ik een aantal jaren later nabij de rand van de Cullinan diamantmijn in Zuid Afrika. Daar was de door Asscher zo succesvol gespleten en geslepen reuzendiamant dus gevonden. Een gat in de aarde dat in de meer dan honderd jaar van haar bestaan zulke reusachtige afmetingen heeft gekregen, dat ze volgens mij vanaf de maan nog zichtbaar moet zijn. We kregen daar uiteraard van de gids ook een stukje geschiedenis te horen. In 1898 werd de toenmalige 'Premier Diamantmijn', zo'n 30 km ten oosten van Pretoria, door ene Thomas Cullinan uit Johannesburg gekocht. Zeven jaar later, om precies te zijn op 25 januari 1905, maakte Cullinan's hoofdinspecteur Frederick Wells aan het eind van de dag nog een controleronde door de mijn. Op een gegeven moment zag Wells iets blinken in de Zuid-Afrikaanse avondzon. Glas, dacht hij in eerste instantie, mijn collega's proberen me weer eens een kunstje te flikken. Evengoed ging hij toch maar kijken wat het was. Tot zijn grote verbazing had hij even later een enorme brok diamant in z'n handen, 3.106 karaat bleek later! (één karaat is gelijk aan 1/5 van een gram, ofwel 200 milligram) De tot dan toe grootste diamant ooit gevonden. De ruwe diamant werd de volgende dag 'Cullinan' gedoopt, terwijl Frederick Wells, de vinder, van Thomas Cullinan een cheque van 10.000 USD kreeg. Thomas Cullinan vond vervolgens in de regering van Transvaal een koper voor de diamant, die er volgens bepaalde bronnen 2.500.000 USD voor betaald zou hebben. Op 9 november 1907 heeft premier Smuts van Transvaal de 'Cullinan' diamant aan de Britse koning Edward VII geschonken, voor diens 66ste verjaardag, en als dank voor de semi-onafhankelijkheid van de Republiek Transvaal. Sinds die tijd is de 'Cullinan' diamant, na in Amsterdam door Asscher gespleten en geslepen te zijn, tot op de dag van heden letterlijk en figuurlijk een Brits kroonjuweel!

Wonderlijk eigenlijk hoe een steen kan rollen. We hebben het nu vaak over de globalisering, de wereld is klein geworden. Maar dat was dus ruim honderd jaar geleden ook al het geval!

donderdag, november 20, 2014

een midzomernachtwandeling


Lang geleden maakte ik samen met twee bevriende vakbroeders tijdens een architectuurexcursie in Finland een avond/nachtwandeling langs een meer nabij Jyväskylä. Het was 17 juni, 4 dagen voor de langste dag op het noordelijk halfrond. Maar donker werd het op deze breedte sowieso al niet meer. Bovendien was het hier al dagen lang glashelder weer, en was er geen wolkje aan het zwerk te bekennen geweest. Het eindeloze berkenbos en de glinstering van het meer tussen de witte stammen was mystiek en sprookjesachtig. Het diffuse zonlicht in het lichtgroene lommer en de verstilde sfeer was haast onaards te noemen. De zon die hier om twaalf uur 's nachts, op iets meer dan 4º ten zuiden van de poolcirkel amper onder de horizon zakte, was alweer aan zijn of haar opmars begonnen. Een nachtelijke beleving daar, die ons drieën geleidelijk aan in een euforische staat van vervoering had gebracht!

Prachtig allemaal, maar onze midzomernachtwandeling nam een onverwachte wending toen we op een gegeven moment in de buurt van een hutje liepen. Met een klap van een openslaande deur of zoiets, direct gevolgd door een plons werd de serene rust plotseling verstoort. Een paar tellen later zagen we een poedelnaakte, enigszins corpulente man van middelbare leeftijd uit het water komen, en hoorden we hem iets naar ons roepen. Het klonk vriendelijk, maar Fins is een hele vreemde taal, dus begrijpen deden we hem niet. Tot onze verbazing kwam hij ons vervolgens tegemoet lopen en stelde hij zich met een stevige handdruk aan ons voor. Dat we zijn taal niet verstonden had hij inmiddels begrepen, moeiteloos was hij overgeschakeld op Engels, en bood hij ons voor zijn rokende sauna-hut in een inmiddels omgeslagen handdoek een heerlijk koud biertje aan.

Where are you from? From the Netherlands, we are here with a group of designers to view the Finnish architecture and industrial design. I see, and what you all have seen before? Well several projects in Helsinki, Turku, Tampere and of course here in Jyvaskyla, all too many to mention here. Interesting read, are you going next? Yes tomorrow we go to Lahti and then back to Helsinki and we fly back to Amsterdam. Okay, by the way, if you sometimes feel like a sauna, then you are welcome. I'll do one more lap, because he is still warm.

Een bizarre maar kostelijke situatie! Rond één uur 's nachts nog door een wild vreemde Fin worden uitgenodigd voor een sauna. We lieten onze kleren vallen evenals de latente gêne die we aanvankelijk nog hadden. En zo kon het gebeuren dat we ons even later samen met onze dikke gastheer te pletter zaten te zweten, terwijl we ons zelf op zijn aanwijzingen evengoed ook nog bewerkten met berkentwijgen. De duik daarna in het meer en de verkwikkende biertjes na de afkoeling staan me nog bij als de dag van gisteren. Evenals de wandeling terug naar ons hotel trouwens, toen de zon me een paar uur na middernacht de oogjes alweer deed dichtknijpen en de biertjes in m'n benen waren gezakt. Maar het is voor mij daar wel de ultieme sauna beleving geweest! (Zie ook mijn stukje 'badderen' van 14 januari 2011) Die malle Fin in dat primitieve hutje aan het meer, de midzomernachtelijkesfeer, helemaal te gek. Ik kan me niet heugen dat ik daarna ooit méér van een sauna heb genoten dan die keer daar in Jyväskylä.

zondag, november 16, 2014

Herfstwandelingen


Herfst, prachtige dwaaltochten door weer en wind. Ondanks latente gevoelens van melancholie, hou ik van de herfst geloof ik wel net zoveel als van het voorjaar. Ik raak niet uitgekeken op de fraaie herfststructuren en kleurenpracht in de natuur. Mijmerend over van alles en nogwat en de cyclus van het leven, loop ik met mijn geliefde in het bos door een alsmaar dikker wordend bladerdek. Een bijzondere sfeer, hoewel elk jaargetijde natuurlijk z'n bijzondere sfeer wel kent. Mogelijk dat gevoelens van melancholie voor de mens net even wat heftiger of bijzonderder zijn, dan bijvoorbeeld de verwachtingsvolle gevoelens van het voorjaar. Maar dat is wat mij betreft psychologie van de koude grond, pseudo psychologisch geneuzel. Als ik denk aan onze verre voorouders, die ook in de herfst in donkere grotten leefden zonder enige vorm van comfort, hebben we zeker in de culinaire toptijd die de herfst ook is, niets te klagen in onze warme huisjes.

Over warme huisjes gesproken, bij een wandeling in Hulshorst kwamen we aan de voet van een zware oude beuk aan het van Meurswegje (rijtuigenpad anno 1800) een bovengronds pied-à-terre tegen van boskabouters. In het boek 'leven en werken van de Kabouter' van Rien Poortvliet en Wil Huygen uit 1976, heb ik destijds gelezen dat boskabouters hun huisjes ondergronds bouwen. Maar kennelijk heeft de hedendaagse boskabouter ook behoefte aan een bovengronds pied-à-terre. Grappig, we hadden het plekje jaren geleden al eens eerder ontdekt, maar joost mag weten wie dat kleine boskaboutergezelschapje daar in 'the middle of nowhere' onderhoud.

vrijdag, november 14, 2014

aanstekelijk elan


'Wat er gebeurt als het vuur in je dooft' vond ik symbolisch bijzonder treffend weergegeven in bovenstaande afbeelding van schrijver, taalkundige en acteur Wim Daniëls (1954). 'Wat er gebeurt als het vuur in je dooft' wil ik niet weten. Mocht het ooit zover komen, dan is het vroeg genoeg om er achter te komen. Overmacht daar gelaten, blijf ik met een knipoog naar het spreekwoordelijke vuur zeggen:

Zolang het vuur me aan de schenen wordt gelegd,
loop ik mij het vuur uit de sloffen.
Mijn hoofd zal ik niet snel laten hangen,
daar steek ik m'n hand voor in het vuur.

dinsdag, november 11, 2014

9e zondag p.m.


Op verzoek van J en Y, de organisatoren voor deze zondag p.m., had de hele club zich zondagmiddag rond twee uur verzameld op de carpoolplaats bij de afrit Zuidwolde, Linde, Alteveer. Met J en Y voorop reed de hele stoet vervolgens gelijk de Oosterweg op richting Alteveer. Ergens halverwege Alteveer ging het daarna linksaf, een voor auto's doodlopende weg op. Aan het eind van die weg, daar waar deze over ging in een fietspad, hebben we de auto's geparkeerd. We waren aangekomen in natuurgebied 'Klein Zwitserland' ofwel het startpunt van onze wandeling. Maar alvorens de paden op te trekken, werden we daar in het zonnetje aan een mooi picknicktafeltje nog wel eerst even door J en Y op koffie met koek getrakteerd.

'Klein Zwitserland' dus! Het tot de verbeelding sprekend landschappelijke reliëf bezorgde het noordelijk deel van het z.g. Steenberger Oosterveld deze naam. Een gebied dat in het zuiden aansluit bij De Slagen en Het Zwarte Gat. Het gehele gebied wordt gekenmerkt door de afwisseling van bossen, heidevelden en cultuurgronden. Een afwisseling die het gebied als parklandschap zijn waarde geeft! Een prachtig wandelgebied hebben we zondagmiddag ervaren!

Maar dat we na al dit moois uiteindelijk ook nog bij 'Juniperus', een exclusief bierbrouwerijtje in het Drentse landschap, verzeild zouden raken had niemand verwacht. Wat een verrassing! Uiteraard kregen we ook tekst en uitleg van broer J. Als één van de directeuren van het illustere 'Juniperus' bierbrouwersgezelschap, wist hij natuurlijk als geen ander wat er allemaal bij een brouwproces komt kijken. Een verrassende happening, leuk! Alvorens de paden weer op te gaan, werden we uiteraard wel eerst nog getrakteerd op een klein glaasje 'Juniperus'. 'Juniperus', een mooi en lekker biertje van het Drentse platteland. Ik zeg maar zo, wie 'Juniperus' niet kent is niks gewend!

De wandeling terug naar de auto ging in omgekeerde volgorde. Waarom ook niet, een rondje lopen is ook niet altijd alles. Rond half vijf zaten we met z'n allen in Hoogeveen bij J en Y thuis aan de borrel en de hapjes, keuvelend over van alles en nog wat. Lekker allemaal, eigenlijk nam ik een beetje teveel van het goede. Maar evengoed liet ik me later tijdens het diner toch ook het stoofpotje rundvlees met alles wat erbij hoorde weer lekker smaken. Met nog een kopje koffie na, kwam rond negen uur toch ook aan deze zondagmiddag weer een eind, en namen we afscheid van elkaar. De 9e zondag p.m. met broers, zussen en geliefden zat erop. Bij leven en welzijn tot over drie à vier maanden maar weer, maar dan in Zwolle.

maandag, november 10, 2014

kek kasteelconcert


Het kasteelconcert van kleinkoor 'Vol-Luid' in de 'Oranjerie' van kasteel 'De Vanenburg' in Putten liep weer als vanouds. Niet omdat ze al zo vaak een kasteelconcert gegeven hebben, maar wel omdat er vanaf het openingsnummer 'Come in and stay a while' van R. Polay tot aan het slotnummer 'Je ne l'ose dire' van P. Certon weer een zeer gevarieerd repertoire aan ten grondslag lag. De nummers, een aantal waren nieuw voor mij, werden geroutineerd maar met gevoel gebracht. Bovendien werd het vocale repertoire van Vol-Luid met een drietal intermezzo's van het 'Tollius Trio' uit Amersfoort aangevuld met nummers van W.A. Mozart, A. Dvorák en O. Malling middels oorstrelend viool-, cello- en pianospel.

Maar het was ook een kort concert en zonder pauze, alles bij elkaar genomen was het na iets meer dan een uurtje voorbij. Op uitnodiging van 'Vol-Luid' hebben we daarna met z'n allen in de lounge van het kasteel nog van een drankje genoten. Kort en bondig allemaal, hoewel de nazit zeker zo lang heeft geduurd als het concert. Zo gaat dat soms, gezelligheid kent geen tijd, zal ik maar zeggen. Het was in alle opzichten een mooi avondje en van grote kwaliteit!

zaterdag, november 08, 2014

duurzame batterij!


Prachtig, Plant-e weet elektriciteit te winnen uit flora, las ik in de krant. De eerste LED-lichtjes branden her en der al op deze energiebron. De 31 jarige Marjolein Helder, milieutechnologe en baas van Plant-e is enthousiast, al staat de techniek nog in de kinderschoenen. Zonnepanelen, de grote concurrent, leveren voorlopig nog heel wat meer energie. Maar dat is een beetje appels met peren vergelijken, meent Helder. Zonnepanelen doen maar één ding: stroom leveren. Aan planten heb je veel meer, ze zien er mooi uit, zijn goed voor de biodiversiteit, vangen water op, isoleren je woning en leveren ook stroom als de zon niet schijnt!

Het lijkt Bernard Dam, hoogleraar technische natuurwetenschappen aan de TU Delft, echter sterk dat we voor elektra straks allemaal een plantentuin op het dak zullen hebben. Het gaat er volgens hem om hoeveel energie je per ingestraald zonlicht omzet. Bij zonnepanelen ligt die conversie op ca. 15 procent, bij planten een stuk lager. Als je bedenkt, zegt hij, hoeveel panelen je al nodig hebt om je huis te bedruipen, dan zie ik niet hoe planten dat kunnen overnemen.

Maar zoals gezegd, de techniek staat nog in de kinderschoenen, wat niet is kan nog komen!

Ik zie het voor me, in 'met het hoofd in de wolken' van 2 september 2012 (zie mijn blogarchief), heb ik het over de New Yorkse hangende tuinenfantasie van kunstenaar Jeroen Kooijmans. Een fantasie, zo bleek later toen hij met het Rotterdamse architectenbureau MVRDV in aanraking kwam, zo gek nog niet was. Als zo'n plan ergens ter wereld ooit een keer wordt uitgevoerd, hebben ze gelijk een duurzame elektriciteitscentrale op hoogniveau. En beneden op straatniveau, waar het zonlicht door die hoge wolkenkrabbers sowieso maar met mondjesmaat doordringt, wordt het verminderde daglicht aangevuld middels vele duizenden LED-lichtjes die in de onderzijde als een sterrenhemel zijn verwerkt!

We moeten er tegen die tijd alleen wel uit zijn, dat het blauwe lichtdeel in LED-licht ons geen stofwisselings- en hormoonstoornissen bezorgd! (Zie m'n item in het stukje 'Ledlicht' van 26 september 2012).

donderdag, november 06, 2014

een akelige rotkat!


Als ik een geweer had schoot ik d'r naar de eeuwige jachtvelden, rotkat, kan ze naar hartenlust haar gang gaan, maar niet meer in m'n tuin. 't Is best een mooi dier om te zien, maar daar houdt het wel mee op. Het totaal verwilderde dier terroriseert sinds begin dit jaar al het andere leven in de buurt. Waarbij onze wilde tuin, die veel vogels trekt, voor het beest kennelijk een waar eldorado is. Regelmatig zat ze afgelopen voorjaar boven in de coniferen vogelnesten te plunderen. Vlaamse Gaaien, Eksters, Houtduiven, Lijsters, Mussen en weet ik allemaal niet wat nog meer, vlogen dan al krijsend in paniek rond. Vaak staat ze aan de rand van de vijver een visje te hengelen of zie ik haar rondlopen met een kikker, muis of grote Libelle in d'r bek.

Gisteren weer zoiets, stond ik een tijdje uit het raam te staren, zag ik ineens die rotkat met een loodrechte sprong van zeker een meter hoog, boven het struweel uitkomen. Ik had ook wel iets zien fladderen maar niet zo gauw gezien wat het was. Even later kwam ze met een nog spartelende mus of vink in d'r bek te voorschijn. Knap, ze (het is een poes) plukt de vogels gewoon uit de lucht. Het is echt een totaal verwilderde kat die nooit (meer) ergens binnen komt, slapen doet ze in de tuin, haar territorium waar ze absoluut geen andere katten duld. Ze kan er natuurlijk niets aan doen dat ze zo is, het is nou eenmaal de aard van het beestje. Maar ik ga denk ik toch maar een jachtgeweer kopen, ik ben die rotkat spuugzat!

zondag, november 02, 2014

Bienvenido a casa!


Bienvenido a casa! ofwel Welkom thuis! Dát zeggende mensen van Stichting Esperanza Bolivia tegen de Boliviaanse (wees)kinderen in Uypaca, een klein indianendorpje hoog in het Andesgebergte. Voor hen bouwden ze samen met de gemeenschap van Uypaca het huis van hoop ofwel Casa Esperanza in de plaatselijke taal. Een naam voor een veilige plek voor vandaag en morgen, die de kinderen daar zelf hebben gekozen. Ze krijgen daar aandacht, worden er goed verzorgd en krijgen tijd en ruimte om huiswerk te maken en kind te kunnen zijn. Om het één en ander te kunnen financieren, organiseert Stichting Esperanza Bolivia regelmatig concerten in den lande, waarvan de opbrengst rechtstreeks ten goede komt aan de kinderen uit de Boliviaanse bergen! In het voorjaar hebben we in deze met onze band 'Hodgepodge' ook een steentje bijgedragen, zie mijn stukje 'Het Slenkenhorstconcert, 5 april 2014' in www.hodgepodge-harderwijk.blogspot.nl

Gisteren hebben we in de Ontmoetingskerk in Lelystad weer een concert voor Casa Esperanza bijgewoond. Deze keer trad o.l.v. dirigent Robert Bakker 'The Voice Company' op, waarin een goede vriendin van ons haar steentje bijdraagt in de alt-sectie. Het koor, dat voor deze gelegenheid bestond uit circa 70 zangers en zangeressen, bracht met veel elan een aantal liederen ten gehore, waaronder 'Locus iste' van Anton Bruckner (1824-1896) en enkele delen uit 'The Peacemakers' van Karl Jenkins (1944). Vervolgens kregen we Federico Lande en David Simonacci met piano en viool te horen met Andante Cantabile van Paganini en Un mot a Paganini en Two pieces for Piano van Rossini. Prachtig allemaal, maar daarna was het wel pauze en konden we met een drankje even bijkomen van al het moois.



Het programma na de pauze begon met de Boliviaanse dans Tinkus (ontmoeting) van 'Bolivia Unida Amsterdam', een sociaal-culturele non-profit organisatie uit Amsterdam. Een kleurrijke krachtmeting tussen twee mensen, qua outfit en expressie deed het me nog het meest aan een stel dansende papegaaien denken. Vervolgens kwamen er vier jonge musici op het podium t.w. Iris van Gogh, Roeland de Bruin, Christel Vinke en Renee Vroegop die elkaar al kenden vanaf hun jeugd. Ze speelden op viool en cello prachtige variaties van Mozart tot Jou. Als hekkensluiter kwam de groep 'Bolivia Unida Amsterdam' weer opdraven, nou ja van opdraven kon eigenlijk geen sprake zijn. Want nadat ze waren aangekondigd duurde het tot grote hilariteit in de zaal nog een tijdje voor ze opkwamen. Lachen natuurlijk, een miscommunicatie kan zich zomaar voordoen, maar buiten dat, als je ziet hoe die mensen zich allemaal moeten uitdossen kan je begrijpen dat dat tijd vergt. De dans 'Morenada' die ze uitvoerden is waarschijnlijk geïnspireerd op het lijden van Afrikaanse slaven in de zilvermijnen van Potosi in Bolivia. Er werden in de hal ook nog allerlei schilderijen, aquarellen en kaarten van resp. Ernsten, Nugteren en Lodder te koop aangeboden voor Casa Esperanza, maar daar ben ik persoonlijk eerlijk gezegd niet aan toe gekomen om dat allemaal te bekijken, laat staan op z'n waarde te schatten of te kopen.

Muziek maken en luisteren voor een goed doel, prachtig!

zaterdag, november 01, 2014

Waar is mijn tasje?


Ach was het zoogdier mens ook maar een buideldier, dat zou me denk ik een hoop schrikmomenten schelen. Want de uitroep: Oh, waar is mijn tasje, zou ik dan nimmer meer hoeven aanhoren. Mijn reactie op het schrikachtige timbre van haar uitroep is altijd weer recht evenredig. Sowieso een reactie die achteraf gezien als totaal overbodig kan worden beschouwd. Het tasje is vaak nog sneller terecht dan mijn goede humeur. Vaak is het ergens gedachteloos neergelegd of in de auto achter gelaten, soms is het onder een kussen in de bank terechtgekomen of zit het in een boodschappentas verstopt, tasjeintasje zal ik maar zeggen. Lachen, naderhand, was ook die keer in het hotel in Surabaya, waar zelfs een aantal mensen om ons heen bij de zoektocht betrokken werden, en er o.a. navraag gedaan werd bij het restaurant waar we de avond daarvoor zo lekker gegeten hadden. Het lag in de hotelkamer gewoon op bed onder een omgeslagen sprei!

Ironisch genoeg was ik er zelf debet aan toen het tasje een keer echt weg was. Toen ze in Faaborg, een stadje in Denemarken, even bij de plaatselijke VVV binnen ging voor een stadsplattegrondje, bleef ik buiten om op haar vouwfietsje en tasje te passen. Toen ze vijf minuten later weer naar buiten kwam, was haar fiets weg! Hoe is het mogelijk, ik had er gewoon naast gestaan en er niets van gemerkt. Ik had daar dus gewoon staan dromen! Het ergste was natuurlijk dat ze met haar tasje ook haar papieren kwijt was. Paspoort, rijbewijs, creditcard, pinpas noem maar op. Als de bliksem hebben we de boel laten blokkeren, en een politiebureau opgezocht om aangifte te doen. Maar daar kwam haar tasje uiteraard niet mee terug, dat hebben we nooit weergezien. Echter geen probleem, er zijn tasjes zat!