Banaan aan de muur!?

In de webwinkel van de Volkskrant kan je een foto kopen van een groene banaan. Een foto van 30x40 cm van het Amsterdamse kunstenaarsduo Lernert & Sander, in een gesigneerde oplage van 50 stuks, prijs €. 375,- (incl. verzendkosten)

Een mooie foto van een perfecte banaan, egaal groen, er zit geen vlekje op en de lichtval is ook prima. Maar dat is het dan ook, niet meer en niet minder. Technisch gezien een mooi product, maar meer kan ik er met de beste wil van de wereld niet in zien. Lernert Engelberts (1977) en Sander Plug (1969) zijn twee getalenteerde Nederlandse kunstenaars gevestigd in Amsterdam. Maar het bekende duo heeft zich in mijn ogen met dit plaatje op zijn hoogst in de wereld van de kunstnijverheid begeven. Een gesigneerd plaatje op A3 formaat, waar ze puur op basis van naamsbekendheid nog een aardig bedrag voor vragen ook! Ze hebben lef, maar of het verstandig is durf ik te betwijfelen.

Het is goed mogelijk dat ik met mijn mening de plank volledig mis sla, dat hoor ik dan graag een keer van die of gene. Maar voorlopig hou ik het hier maar bij. Ik zal dus geen groene banaan aan de muur kopen, trouwens ik koop nooit groene bananen. Ik zag een keer op een tegeltje staan I'm so Old... I Don't Buy Green Bananas en daar wil ik me ook in dit verband maar aan houden. Prettige jaarwisseling!

linke soep

Op de Solent heb ik wel eens gezeild, zie o.a. mijn stukje 'The Solent' van 12 november 2008. Een prachtig zeilgebied, het ultieme zeilgebied kan je wel zeggen. Volgens mij is iedereen in die regio wel min of meer zeil gek. Zeilregatta's worden vanaf de kant door vele honderden toeschouwers gevolgd. Dat maak je hier niet gauw mee, ja met Skutsjesilen in Friesland misschien of tijdens 'Sail Amsterdam' maar dat is wat anders.

De Solent is ook een druk vaargebied. De nabij gelegen grote havenplaatsen Southampton en Portsmouth zorgen natuurlijk voor veel vrachtverkeer op de Solent. Ik heb altijd veel respect voor die stalen reuzen met de afmetingen van een flatgebouw. In principe ga ik er altijd achterlangs, tenzij het overduidelijk anders kan. Maar de zeilfanaten in onderstaand filmpje dachten daar kennelijk iets anders over. Die gingen praktisch letterlijk 'voor de dood of de gladiolen' door een alleszins onverantwoord risico te nemen.



Al op de eerste wedstrijddag van de Cowes Week 2011 kwam de 'Atlanta van Chester' een zeiljacht van ca. 10 meter lang in aanvaring met de 235 meter lange shuttletanker 'Hanne Knutsen'. Het jachtje met negen!? bemanningsleden aan boord wilde ondanks aanhoudende waarschuwingen van de tanker nog even snel voor de boeg langs zeilen. Maar dat bekwam ze slecht, alhoewel, het had nog veel slechter kunnen aflopen als ze naar beneden gevaren waren. Behalve veel materiële schade waren er slechts twee lichtgewonden, maar dan waren er vrijwel zeker slachtoffers gevallen. Op de video is duidelijk te zien hoe het zeiljacht voorlangs de boeg schuift en vervolgens aan bakboord met zijn tuig achter het anker van de tanker blijft haken waardoor de mast het begeeft.
De tanker had in dit geval voorrang, dat is wel duidelijk. De tanker kon in dit vaarwater geen kant op, en zo'n kolos eventjes afremmen kan je vergeten. De lengte van de remweg hangt van een aantal factoren af o.a. van de stroming, van wel of geen lading en van de snelheid, maar zulke schepen hebben doorgaans wel 2 tot 5 mijl nodig om tot stilstand te komen. Overigens is het niet zo dat op zee een zeeschip altijd voorrang heeft. Buiten de vaargeulen en vaarroutes hebben op zee zeiljachten voorrang op motorschepen. Maar aan de andere kant geldt er ook nog zoiets als de eis van 'goed zeemanschap' wat betekent dat een schipper, ook al heeft deze formeel voorrang, verplicht is er alles aan te doen om een aanvaring te voorkomen!



Ook zo bekeken zat de schipper van het zeiljacht dus goed fout. Nogmaals, ze zullen op het jacht vast in de handen geknepen hebben dat ze dit hachelijke incident met z'n allen hebben overleefd.

Muziek in Lelystad

Gisteravond stond Yachtclub Lelystad Haven in het teken van Ierland. Er werd o.m. Stew gegeten en Guinness bier gedronken en uiteraard waren wij uitgenodigd voor Ierse live muziek. We werden op de agenda van Yachtclub Lelystad Haven als volgt aangekondigd:

Op 20 december 2013 zal 'Hodgepodge' vanaf 21:00 uur zorgen voor Ierse ballads.
'Hodgepodge' is een enthousiaste groep muzikanten, ontstaan uit een stel vrienden die elkaar kennen van het zeezeilen. Vanuit deze passie en hun gemeenschappelijke passie voor Ierland, brengen ze met groot enthousiasme meeslepende Ierse temponummers en fraaie Ierse ballads en seasongs ten gehore. Waarbij moet worden gezegd, dat Hodgepodge ook zo af en toe wel een meer Brits of Schots getinte ballad of seasong ten gehore brengt. Zo behoort bijvoorbeeld het Brits getinte The leaving of Liverpool evengoed tot ons repertoire, als het puur Ierse The fields of Athenry.

Helemaal mee eens natuurlijk, temeer we dit stukje proza zelf hebben aangedragen. Rond 16.00 uur waren we al met onze spullen aanwezig in de Yachtclub om het één en ander op te bouwen. Daar gaat altijd weer meer tijd in zitten dan we willen. Opbouwen van de installatie, maar vooral het afstemmen van de microfoons e.d. vreet tijd. Altijd weer zit er wel ergens een brom of piep in de installatie, die dan moet worden gevonden en moet worden geëlimineerd. Zo ook hier weer, volgens de eigenaar kwam dat omdat we in het water lagen en zodoende geen goeie aarding hadden. Zou zo maar kunnen, maar op een gegeven moment was het euvel echter toch min of meer opgelost, en konden we op ons gemak gaan eten en relax naar negen uur toeleven.

Dansschool Janny Kriekaart Putten.

Zo rond negen uur namen we onze plaatsen op de bühne in, het feest ging beginnen. Voor een zo goed als volle Yachtclub beten we de spits af met rustige nummers als o.a. Flower of Scotland. Maar na zo'n kleine drie kwartier, net even voor onze eerste break, werd het tijd voor ons eerste temponummer. De meeste mensen waren nu ook wel uitgegeten, dus iets meer vaart kon nu wel. De reacties van het luisterend publiek waren navenant, bijna iedereen begon enthousiast mee te deinen en te klappen. Zelfs een hier en daar ietwat ingedommelde gast kwam zowaar weer tot leven!

Tijdens onze eerste break was er tijd voor Riverdance. Riverdance, (een traditionele Ierse stepdance, gekenmerkt door snelle bewegingen van de benen waarbij lijf en armen onbeweeglijk blijven) naar mijn gevoel een vorm van line dance, niet echt mijn ding, maar zeker passend in de context van de avond. Dansschool Janny Kriekaart uit Putten bracht ter plekke de ins en outs van de Riverdance met verve. En met een zeker ritmisch gestamp werd die avond ons vervolg optreden op de bühne min of meer ingeluid.

Naar mate de avond vorderde werd iedereen vrijer. Zo gaat het uiteraard meestal weet ik uit ervaring, maar als je daar middels 'Hodgepodge' debet aan bent, geeft dat wel een kick. Het zinderde, en voor we er erg in hadden was het een uur of halftwee. We sloten af met good old 'Good night Irene', maar we kwamen niet onder een toegift uit, dus hebben we er ook nog maar 'Jack O 'Donohue' en 'When The Boys Come Rolling Home' tegen aan gegooid. Onder bis, bis geroep namen we uiteindelijk al handen schuddend afscheid van elkaar. Leuke avond gehad, en we mogen nog weer eens terugkomen ook!

showpianist

Valentino Liberace (1919-1987) was een schatrijke Amerikaanse showpianist. Tijdens zijn opleiding als klassiek pianist bleek hij zeer talentvol te zijn, hij werd op muzikaal gebied min of meer als een wonderkind beschouwd. Op zijn 22 ste werd hij uitgenodigd om met het Chicago Symphony Orchestra te spelen. Hij speelde de sterren van de hemel, werken van o.a. Franz Liszt, Sergej Rachmaninov en vele anderen speelde hij moeiteloos. Echter op aanraden van zijn oudere broer is hij populaire muziek gaan spelen omdat daarin volgens hem veel meer te verdienen viel. Het bleek een gouden hint, al bleef hij in zijn shows ook klassieken spelen maar nu wel in combinatie met populaire muziek. Popmuziek bouwde Liberaces met werken van Strauss, Mozart, Beethoven, Gershwin e.a. om tot fraaie medleys.

Gistermiddag hebben we in het filmhuis 'Behind the Candelabra' gezien. Een product van de Amerikaanse filmregisseur Steven Soderbergh, waarin hij het laatste decennia uit het leven van Liberace (Michael Douglas) laat zien door de ogen van zijn adonis en minnaar Scott Thorson (Matt Damon).

'Behind the Candelabra' begint met Scott die zich gemakkelijk laat inpalmen door de veel oudere Liberace. Scott was kennelijk behoorlijk vatbaar voor een leven dat tot dan toe onbereikbaar voor hem was geweest. Of had Scott mogelijk ook medelijden met showpianist en glitterprins Liberace (Lee voor vrienden), die bang was om in het openbaar voor zijn homoseksualiteit uit te komen? Of vond Scott het mogelijk gewoon spannend om Lee's eenzaamheid op te vullen? Ook drong de vraag zich bij me op of Scott niet het zoveelste seksspeeltje van Liberace was. Of meende Liberace echt wat hij zei, toen hij Scott zijn alles noemde, broer, zoon en minnaar. Hoe dan ook, de ongelijke machtsverhouding in de relatie tussen Liberace en Scott bleef me de hele film door bezig houden.

'Behind the Candelabra' gaat volgens mij uiteindelijk over personages die totaal opgesloten zitten in hun eigen gecreëerde wereld. Bijna alles speelde zich af in het grote kitscherige glitterhuis van Liberace. Maar voor Scott veranderde de vorstelijke kitsch in dat huis geleidelijk aan in een verstikkende omgeving.

meester vervalser

Gaan we mogelijk vanmiddag nog ergens naar toe, vroeg ik gisteren tijdens de lunch aan J, die toevallig net nevenstaande advertentie op de voorpagina van de Volkskrant onder ogen kreeg. Lang hoefden we dan ook niet na te denken, een klein halfuurtje later waren we onderweg naar kasteel Beverweerd in Werkhoven.

Kasteel Beverweerd is een van oorsprong 13e-eeuws kasteel, dat zich op een eilandje langs de Kromme Rijn bij het dorp Werkhoven bevindt op een kleine 15 km van Utrecht. In het kasteel woont en werkt al een aantal jaren kunstenaar Geert Jan Jansen (Waalre, 1943). En zo af en toe stelt hij daar zijn werken tentoon aan het publiek. De veel besproken Geert Jan Jansen, bekend geworden als 'meestervervalser' toont daar naast eigen werk, veel namaakkunst in allerlei stijlen.

Geert Jan Jansen heeft in het verleden het hele kunstwereldje te kakken gezet, door het snobisme, de geldzucht en de hypocrisie te ontmaskeren. Niet één keer, maar tientallen jaren lang. Kunstkenners en taxateurs kunnen zijn bloed wel drinken. Veilingmeesters zien hem liever gaan dan komen en museumdirecteuren willen niet met hem worden gezien. Hun ergernissen zijn begrijpelijk. Maar er is ook een dubbele moraal, met name onder kunsthandelaren. Die verklaren hem allemaal tot paria, maar in werkelijkheid hebben ze willens en wetens flink aan zijn werk verdiend. Verschillende kunsthandelaren schijnen zelfs rechtstreeks bij Jansen te hebben besteld. Hij kon alles en iedereen vervalsen, werken van Appel, Chagall, Matisse, Mondriaan, Dali, Miró, Picasso, Hockney, Klimt, Cocteau, Jorn, De Kooning, Andy Warhol, Israëls, van Gogh en ga zo maar door, een lange lijst van grote namen.
De kwaliteit van zijn schilderijen is zo meesterlijk dat bijvoorbeeld Appel zijn 'eigen werk' voor echt aanzag en certificeerde. Bij zijn arrestatie in Frankrijk in 1994 legde de politie beslag op meer dan 1600 meesterwerken. Daar zaten ook originele kunstwerken tussen. Tot op de dag van vandaag schijnt er geen expert in geslaagd te zijn, om echt van vals te onderscheiden. Ook schijnen er weinig of geen klachten binnengekomen te zijn van mensen die zich bedrogen voelden. Alleen daarom al schijnt hij door vriend en vijand beschouwd te worden als de grootste kunstvervalser van de afgelopen eeuw. Nog steeds schildert Geert Jan Jansen veel in de stijl van grote meesters, maar sinds zijn veroordeling in 2001 (een gevangenisstraf van vijf jaar, waarvan drie voorwaardelijk) wel onder zijn eigen naam.

Muziek in Hindeloopen

Eetcafé 'De Brabander' in Hindeloopen is een nautisch ingericht café. Veel foto's van skutsjes aan de wand, echtpaar Cees en Jackie R, de huidige eigenaars van 'De Brabander' zijn kennelijk fervente skutsjes zeilers. Ze hebben drie skutsjes t.w. de 19,33 meter lange 'Nooit Volmaakt' en de 14,75 meter lange 'Jonge Jacob' en verder nog de 15,05 meter lange 'Vrouwe Jelly'. De eerste twee zijn wedstrijdskutsjes, de laatste is een toerskutsje. Ooit, ik geloof in 1977 schijnt een Brabantse baggeraar het café te zijn begonnen, vandaar de naam. Het is een gezellig café, waar we nog wel eens kwamen voor een drankje en een hapje of af en toe een partijtje biljarten, toen we nog vrij regelmatig met onze zeilboot in de 'Hylper Haven' lagen.

Gisteren waren we daar uitgenodigd voor een optreden met onze band 'Hodgepodge'. Want het zou vanwege de kerstmarkt, een eindje verderop in de straat, na afloop wel eens druk kunnen worden in het eetcafé. Met twee auto's vol instrumenten, versterkers en snoeren kwamen we rond kwart voor vier bij 'De Brabander' aan. Ons plekje was al ingeruimd, we konden gelijk beginnen met installeren. Dat is vanwege de vaak krappe plek die we doorgaans in een kroeg krijgen toegemeten gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar het lukt uiteindelijk altijd, rond zes uur was de installatie ingeregeld en stond alles op z'n plek. Ze hadden inmiddels onze tafel gedekt, we konden zo aanschuiven voor een hapje. Nou ja hapje, een hele hap was het! Heerlijke erwtensoep en diverse stamppotten met worst en spek, we konden er tegen! Maar eerst nog wel even een koud wandelingetje over de kerstmarkt en door Hindeloopen om de boel een beetje te laten zakken. Rond halfnegen was het dan zover en zetten we in met ons openingslied 'Sing Irishman Sing' gevolgd door meer bekende Irish ballads uit ons repertoire.
De reacties van de mensen aan de bar die dicht bij ons zaten waren erg positief. Maar verder op in het café was het een geroezemoes van jewelste. Op een gegeven ogenblik ging dat zo hard, dat we onszelf ondanks onze versterking nog maar moeilijk konden horen spelen. Behalve dat dat lastig is, bekruipt je dan zo af en toe het idee, dat je daar een beetje voor de kat z'n kont staat te spelen. Inmiddels weet ik beter, zo gaat het bijna altijd in de kroeg. Als de mensen echt naar muziek willen luisteren gaan ze wel naar een concertgebouw. Evengoed vond ik het wel zo plezierig, dat op een bepaald moment de beentjes op onze muziek van de vloer gingen, en er verzoeknummers gevraagd werden die we eerder op de avond reeds hadden gespeeld. Er werd dus wel degelijk geluisterd! En zo was het toch een leuk en gezellig avondje daar in Hindeloopen. Moe maar voldaan kwam ik daarom ondanks vervelende pijnprikkels in rug en benen rond twee uur thuis.

zelfreflectie

Rust in de tent, zelfreflectie, even een poosje stilstaan om dicht bij jezelf te komen. Wie heeft daar zo af en toe geen behoefte aan? Mij lukt dat het beste in de vrije natuur. Lege landschappen, zover het oog reikt. Een uitgestrekt duin- of heidelandschap, de polder met zijn eindeloze akkers en natuurlijk de zee waar de horizon slechts een dunne streep is. Een tijdje geen mensen om je heen, weg uit je sociale context, vrij van vragen, belangen en oordelen. Zo kom ik aardig tot mezelf heb ik ervaren!

desillusie

Al geruime tijd getob bij lang staan en lopen. Zeurende pijn in onderrug met uitstraling naar voornamelijk linkerbeen. En nu ook nog klapvoet, ik moet er als het kan zo langzamerhand toch echt wat aan laten doen, derhalve!

30 september j.l.: Op advies van mijn muziekvriend J.W.B. voor het eerst een half uurtje naar G.F.M, een volgens mijn vriend hele goeie chiropractor. Merk geen effect, maar dat kan ook niet zo snel. Maak vervolg afspraak!
14 oktober j.l.: Voor de tweede maal een half uurtje naar de chiropractor. Geen merkbaar effect! Alvorens een vervolgafspraak te maken raad G.F.M mij aan eerst een MRI scan van de onderrug te laten maken. Hij kon me zo nog wel 10 behandelingen geven maar dat vond hij maar geldverspilling. Inderdaad, een goeie chiropractor!

Ga eerst een weekje op herfstvakantie naar Duitsland. (zie m'n stukje 'herfstgenoegens van de Moezelstreek' van 27-10-'13)

4 november j.l.: Naar huisarts C.B voor consult c.q. verwijsbrief neuroloog. Maak op aanraden van muziekvriend N.H. gelijk een afspraak met 'NedSpine' in Ede. (zie ook mijn stukje 'knoop doorgehakt' van 5-11-'13)
8 november j.l.: MRI scan bij 'Mediferia' in Amersfoort. (zie ook mijn stukje 'MRI Sounds' van 16-11-'13)
12 november j.l.: Goed gesprek met neuroloog dr. M.S van 'NedSpine' in Ede. M.b.h. van de MRI scan wordt na een klein onderzoekje een voorlopige diagnose besproken. Een z.g. 'diagnostische wortelblokkade' tussen enkele wervels zal ten grondslag moeten liggen aan de definitieve diagnose. Gezien de versleten staat van uw wervels is het lastig te traceren met welke wervel te beginnen, maar de situatie rond wervel L4 en L5 lijkt me voorlopig de meest aangewezen plek.
21 november j.l.: Naar dr. M.N.E (Anesthesioloog-pijnspecialist) van 'Rugzorg' in een gebouw dat praktisch naast dat van NedSpine ligt, voor de eerste z.g. 'diagnostische wortelblokkade'. Maar wederom eerst weer een goed gesprek over de klachten en wederom wordt de MRI scan bestudeerd en geanalyseerd. Het één en ander uiteraard mede aan de hand van de bevindingen van dr. M.S. Aan de hand van zijn bevindingen en interpretatie van mijn verhaal wil hij, alvorens met een 'diagnostische wortelblokkade' te beginnen, eerst nog het resultaat van een fysio-therapeutisch onderzoekje afwachten. Er wordt derhalve een vervolg afspraak gemaakt met hem en 'McKenzie therapeut R.D.
5 december j.l.: Eerst weer een goed gesprek over de klachten, nu met R.D, ik lijk wel een grammofoonplaat. Er worden enkele oefeningen gedaan en er worden conclusies getrokken. Een uurtje later zit ik weer bij dr. M.N.E. Ik blijf volgens hem een enigszins lastig geval, maar toch adviseert hij nu over te gaan tot een proef 'diagnostische wortelblokkade' tussen wervel L4 en L5. Prima, maar hoe lang werkt zo'n proef en wat merk ik ervan? Nou als L4 en L5 inderdaad de juiste wervels blijken te zijn zit u zomaar een paar uur zonder pijn. Maar ik heb op dit moment helemaal geen pijn, dat heb ik alleen als ik een tijdje moet staan of lopen! Ja, dan is zo'n injectie op dit moment niet of weinig zinvol. Jezus, daar heb ik het toch steeds over gehad!

Na ruim twee maanden moet ik met alle goeie gesprekken ten spijt concluderen, dat ik een beetje moet leren leven met het feit dat ouder worden komt met gebreken. Mocht ik toch verder willen gaan met het onderzoek, dan adviseert dr. M.N.E mij de pijn ter plekke te reproduceren, om mogelijk de vinger te kunnen leggen op een effectieve en zinvolle 'diagnostische wortelblokkade'. Een vervolgafspraak heb ik niet gemaakt, maar ik kan daar in principe altijd aan de bel trekken. Als dat er van komt zal ik de pijn mogelijk reproduceren door lopend naar Ede te komen, alhoewel, een uurtje staan in de wachtkamer van 'Rugzorg' lijkt mij ook wel effectief!

Russische avant-garde

Ons bezoek gisteren aan het Van Gogh Museum was van korte duur. We hebben een film over het leven van Van Gogh bekeken en dat was het, de rest hadden we al vaker gezien. Primair waren we voor de tentoonstelling van de Russische kunstenaar Kazimir Malevich (1879-1935) naar A'dam gekomen. Naar de buren dus, maar de lange rij voor de kassa van het Stedelijk Museum deed me de moed bijna in de benen zakken. Maar gelukkig viel de wachttijd dankzij onze museumjaarkaart erg mee.

De hele tentoonstelling in 13 zalen van het SM.

De door koningin Maxima geopende overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum van de Russische kunstenaar Kazemir Malevich en zijn tijdgenoten is verdeeld over 13 zalen op de bovenverdieping. Ruim 600 schilderijen, tekeningen en sculpturen zijn er i.v.m. het Nederland-Ruslandjaar te zien. De tentoonstelling is tevens laatste activiteit in Nederland vanwege dit item.

(De tentoonstelling die in samenwerking met Tate Modern in Londen en de Bundeskunsthalle in Bonn is georganiseerd, zal in 2014 doorreizen naar genoemde musea. Iedere locatie verkent het rijke oeuvre van Malevich vanuit een ander perspectief, waarbij de focus wordt gelegd op verschillende aspecten uit de opmerkelijke carrière van de kunstenaar, zoals de context waarin hij zijn unieke beeldtaal vormde, het radicale artistieke pad dat hij volgde, en Malevich latere terugkeer naar figuratie. Gezien in hun totaliteit, bieden de tentoonstellingen zo de unieke kans om een van de meest toonaangevende figuren van het modernisme van de 20e eeuw opnieuw te ontdekken).

Behalve werk van Malevich, de uitvinder van het suprematisme (kunst zonder maatschappelijke banden) is er ook een hoop werk te zien van andere Russische avant-gardisten, onder meer afkomstig uit de Khardzhiev- en Costakiscollecties. Fascinerend om te zien hoeveel kunstenaars in het Rusland van begin vorige eeuw de nieuwe tijd omarmden en experimenteerden met abstractie. Maar primair gaat het in de tentoonstelling natuurlijk om Malevich, de grootste en vooral meest radicale van alle Russische kunstvernieuwers. Hij was een veelzijdig kunstenaar en hopte van het ene -isme naar het andere. Van het impressionisme naar het symbolisme, neo-primitivisme, kubo-futurisme, a-logisme etc. Hij gaf ook les, ontwierp kostuums en maakte zelfs spotprenten. Het was een unieke ervaring om dit alles in één tentoonstelling bij elkaar te zien.

Na alle moois gezien te hebben zijn we richting Leiden gereden, voor het feestje in café restaurant 'de Branderij' aldaar van J en dochter I, resp. 60 & 18 jaar. Maar voor we daar aan toe waren, hebben we toch eerst in grand café/restaurant 'The Comedy' aan de Boulevard in Katwijk aan Zee nog maar een hapje gegeten.