maandag, september 30, 2013

Kunst & Cultuur in de Achterhoek


We waren vorige week dinsdag eigenlijk van plan om samen met A uit Aalten naar Villa Mondriaan te gaan, het op j.l. 21 mei door prinses Beatrix geopende museum in Winterswijk. Maar dat houden we nog een keer tegoed, want het museum bleek sinds 1 september j.l. alleen nog in de weekenden geopend.

Maar de musea in Aalten, die we ook nog nooit hadden bezocht, bleken wel voor het publiek geopend. Drie interessante musea onder één dak, d.w.z. in drie met elkaar verbonden rijksmonumentale gebouwen aan de Markt.
Er was een deel ingericht als Museum voor Vrijheid, Onderduik en Verzet in de regio. Waar we op interactieve wijze het leven in oorlogstijd zagen, aan de hand van gebeurtenissen hier in de Tweede Wereldoorlog. Maar ook de relatie met de hedendaagse actualiteit, waarbij zelfreflectie beoogd werd op verschijnselen als fascisme, racisme en discriminatie in het verleden, heden en mogelijke toekomst.

Een ander deel was ingericht als Aaltens Historisch Museum. De opzet van dit deel had volgens de beschrijving tot doel, het verbreiden van kennis en het wekken van belangstelling voor historie en cultuur, alsmede het bewaren en onderhouden van de materiële getuigenissen daarvan. Maar ook het leggen van een relatie met de hedendaagse actualiteit, en wel in het bijzonder van de in Aalten en de regio zo gewortelde textiel- en hoornindustrie.

En dan was er nog een Expositiezaal, het deel waar regelmatig wisselexposities worden georganiseerd. Momenteel werk van de in Aalten geboren kunstenaar Harmen Brethouwer (1960) die daar nog tot begin februari 2014 te zien is. Behalve in Aalten is werk van Harmen Brethouwer ook te zien in grote, landelijke musea als o.a. het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem, Boijmans van Beuningen in Rotterdam en Centraal Museum in Utrecht.
De kunstenaar gebruikt al meer dan twintig jaar twee basale vormen: de conische vorm (kegel) en het vierkante paneel (vakwerk). Hij kiest voor thema’s en series waarin zowel het ambachtelijke als het autonome samenkomen.

En dan was er in het museumgebouw ook nog een intermediair, ofwel centrale hal waarin de VVV Aalten gevestigd was. Daar konden we terecht voor informatie en advies over recreatie en toerisme in de gemeente Aalten en haar regio.

Na dit alles te hebben gezien, zijn we een eindje verderop neergestreken op het terras van Café Restaurant Stegers aan de Markt. Waar we, na dat we daar samen de dag zo'n beetje hadden doorgenomen, bij wijze van afsluiting door A op een etentje werden getrakteerd. Einde van een aardig dagje cultuur in de Achterhoek!

vrijdag, september 27, 2013

Hodgepodge naar 'De Compagnie' in Oudeschild


Ze voorspelden een herfstig weekje met regen en veel wind. Wat doen we jongens, gaan we zeilen of niet? Maar voordat iemand de zin af kon maken of we soms van suiker waren, was de knoop al doorgehakt. We gingen, bovendien wisten we allemaal uit ervaring wel, dat als je eenmaal op het water zit het uiteindelijk vaak meevalt. Aldus geschiedde, Hk, G, N en JW vertrokken j.l. maandag 16 september met de 'Kind of Magic' (Koopmans one off 40') vanuit Lelystad richting Stavoren, en wij t.w. Hs en ondergetekende met de 'Zeeraaf' (v.d. Stadt 33') vanuit Warns. Rond een uur of drie in de middag lagen we beiden afgemeerd in een praktisch uitgestorven Oude Haven van Stavoren, en zaten we met z'n allen in de 'Kind of Magic' gezellig te teuten.

De 'Kind of Magic' was uit Lelystad-Haven komen zeilen, die hadden er dus al een uur of vier 6 à 7 Bft uit ZW tot W opzitten. Voor de 'Zeeraaf' uit Warns aan het Johan Frisokanaal was het, ondanks een gekneusde rib van ondergetekende door een ongelukkige struikelpartij tegen de preekstoel, uiteraard een makkie geweest. Alhoewel, eenmaal door de sluis was het aan lager wal op de motor tot aan de Oude Haven wel even flink stuiteren in die steile golven. Met een pikketanisje werd de hereniging van zeilploeg 'Hodgepodge' in de kajuit gevierd, en besloot N en passant dat hij voor het avondeten een heerlijke rijsttafel voor ons ging maken!
Alleen moesten we daarvoor nog wel even de benodigde ingrediënten aan boord halen. Geen probleem, maar laten we eerst even een potje maken, en zo kon het gebeuren dat we even later €. 50,00 p.p. lichter waren. We hadden allemaal wel zin om even de beentjes te strekken, dus hup van boord en met z'n allen naar Coopcompact, een supermarkt hier even om de hoek.




Keus genoeg, maar welke nemen we, en hoeveel? Dat konden we rustig aan N overlaten, we bemoeiden er ons dan ook maar zo weinig mogelijk mee, en sjokten maar zo'n beetje mee. Maar af en toe konden we het toch niet laten, om middels enige kritiek op N's aankoopbeleid ook een duit in het zakje te doen. Echter zonder zichtbaar effect op N's gemoed, stoïcijns klaarde N zijn klus, waarna Hk, onze penningmeester het zonet aangelegde potje gelijk alweer een stukje lichter mocht maken.

Terug aan boord ging N voortvarend met z'n kookspullen aan de slag, en hadden wij onze handen vrij voor een vrolijk potje jammen. Maar niet nadat we de flatback mandoline van Hk uitvoerig hadden bewonderd. We constateerden met enige verbazing dat Hk al zo goed met z'n nieuwste speeltje overweg kon, al was het dan nog wel overwegend in g.
Wij plezier, en N maar koken, het leven kan hard zijn voor een scheepskok. En helemaal als je aan boord van een zeiljacht een uitgebreide rijsttafel moet klaarmaken dachten we. N zag dat heel anders, maar hij wilde het er niet meer over hebben, allemaal peanuts, dus hou op te zeiken, ik doe het met plezier!
Gein natuurlijk, iedereen blij, laten we maar weer muziek gaan maken. Zo te zien genoot N wel van zijn jammende muziekvrienden, het zou me niet verbazen als hij het als een speciaal aan zijn persoon gerichte aubade ervaren heeft. Dat zal ik hem bij gelegenheid toch eens een keertje vragen.
Hs. aan het roer onder zijn geliefde bimini. Leuk Hs. zo'n ding, maar we hebben tot nog toe alles behalve zon. Trouwens de zomer is sowieso wel voorbij. Nu creëerd zo'n ding onder zeil voor je gevoel alleen maar extra wind in de kuip, tocht zal ik maar zeggen, en droog blijf je er nu met al dat horizontale water om ons heen ook niet onder.
Kennelijk was Hs. zelf die mening ook min of meer toegedaan, want later die dag in de haven van Oudeschild heeft hij de bimini gedemonteerd.
Even een momentje rust in de Stevinsluis bij Den Oever. Uiteraard houden we de lijnen goed in de gaten.
Enkele onderweg opgelopen scheuren in de zeilen van de 'Zeeraaf' worden nabij de Vissershaven van Den Oever provisorisch hersteld. Gezien het bezoekje van de douane kwamen we daar in eerste instantie kennelijk een beetje verdacht over. Maar met een vriendelijk praatje en enige uitleg kwamen de heren echter snel tot een voor ieder geruststellend inzicht.
Lekker briesje op het Wad. De 'Kind of Magic' en de 'Zeeraaf' opweg naar Oudeschild via het Visjagersgaatje, Malzwin en Texelstroom.
Echt ontelbare keren gevaren, desalniettemin namen we deze keer bij de Bollen iets te veel risico, door te vroeg stuurboord uit te gaan richting Oudeschild. Het resultaat was er naar, na enkele minuten liepen we aan de grond, met een snelle min of meer ongewilde gijp als gevolg. Echter met enige moeite en ook het voorzeil over de andere boeg, kregen we de 'Zeeraaf' met de motor bij gelukkig weer vrij snel van de Bollen af.
Eenmaal afgemeerd in jachthaven de Schoeiershoek in Oudeschild, werd Hs. en ondergetekende op de 'Kind of Magic' uiteraard wel even fijntjes ingewreven wat ze van onze navigatiekunsten vonden. Gelijk hadden ze natuurlijk, maar na een paar pikketanisjes en een potje jammen was alles vergeten. En toen Hk., de schipper van de 'Kind of Magic' aankondigde dat hij voor het diner schelvis ging klaarmaken met van alles en nogwat erbij, hadden we het eigenlijk alleen nog over lekker eten. Alhoewel, iemand kon het even niet nalaten te zeggen, dat ze vroeger aan boord altijd tegen elkaar zeiden: We eten pas schelvis, als er niets anders meer is! Ondankbare honden, maar de schelvis was heerlijk!
Het optreden van ons op woensdagavond in café-restaurant 'De Compagnie' in de haven van Oudeschild liep voor ons gevoel als een speer. Maar kennelijk niet alleen voor ons, ook het publiek en de eigenaar was enthousiast. Lekker gevoel, dat hebben we wel eens anders gehad. Mogelijk dat aan ons geslaagde optreden behalve een perfecte zaalversterking, ook de goeie sfeer en het vooraf aangeboden en genoten diner debet was. Hoe dan ook, alles liep gesmeerd! Of we nog eens terug wilden komen? Ja natuurlijk, graag zelfs, we hebben dan ook gelijk maar een principe afspraak gemaakt!
Donderdagochtend wilden we aanvankelijk via de Texelstroom en Kornwerderzand naar Hindeloopen varen, maar bij nader inzien kozen we mede door de voor ons ongunstige stroming toch maar voor Medemblik via Den Oever. Waddenzee, in een wonder schoon, glashelder decor zeilden we rustig over een praktisch lege Waddenzee richting Stevinsluizen. In de verte prachtige buienluchten met af en toe een regenboog. Het was puur genieten, wat wonen we toch in een mooi landje.
Afgemeerd aan de kade van de Middenhaven in Medemblik. En alsof er niks anders te doen was zaten J.W. en G al snel weer in de kuip tot lering en vermaak even een lekker potje te jammen. Heerlijk sfeertje!
Maar er moest natuurlijk ook weer voor het avondeten worden gezorgd. Er stond stoofpaling op het menu, tot dat doel werd in de stad een paar pond nog levende paling gekocht, die op de kade door N vakkundig werden geslacht. Hoe Hk. de stoofpaling heeft klaargemaakt zal ik hem nog eens vragen, maar het was overheerlijk. Behalve J.W. die er wat matig in was, at de rest er zowat zijn vingers bij op. Na het eten een beetje ouwehoeren over van alles en nogwat. Een voorbeeld: Jongens dit moeten we veel vaker doen, daar waren we het over eens. Alleen het thuisfront zal meer gaan protesteren. We moeten eerst een soort 'bond van onderdrukte zeelieden' gaan oprichten, de BOZ, wie weet kweken we dan meer goodwill en kunnen we op termijn meer bereiken, lachen natuurlijk.
Vrijdagochtend voor de havenmond van Medemblik scheiden onze wegen zich, we gingen naar huis. De 'Kind of Magic' met Hk, G, N en JW weer naar Lelystad, en de 'Zeeraaf' met Hs en ondergetekende weer naar Warns.
Je moet goed kijken, maar met Medemblik op de achtergrond staat het zojuist gehesen grootzeil op de 'Kind of Magic' er van deze afstand gezien perfect bij. Het voorzeil nog even, en gaan met die hap, praktisch voor 't lapje naar Lelystad.
De bemanning van de 'Zeeraaf' even in retraite. Middels een rondje 'De Kreupel', een vogeleilandje in het IJsselmeer, zijn we met halve wind naar Stavoren gezeild. Door de sluis vervolgens nog een klein stukje Johan Frisokanaal, en toen waren we er. Einde van een bijzonder mooi zeil- en muziekweekje met de boys van Hodgepodge!










En dan nu de film van Jan Willem ....

zaterdag, september 21, 2013

Big cars!


Grote auto's, heel veel grote auto's, allemaal Amerikaanse Oldtimers ofwel 'American Meeting' bij 'Restaurant Hardersluis' in Zeewolde. De meeste bekende merken waren volgens mij wel zo'n beetje vertegenwoordigd, Ford, Mercury, Chevrolet, Buick, Pontiac, Studebaker, Dodge, Rambler, Lincoln, Cadillac, Packard enz. stuk voor stuk van bouwjaar variërend tussen de veertiger en de zeventiger jaren van de vorige eeuw. De één in mijn ogen perfect gerestaureerd, de ander minder goed of helemaal niet. Maar praktisch alle oldtimers hadden voor mij wel gemeen, dat ze door hun afmeting, uitstraling en grote motoren een zekere bewondering afdwongen. En kennelijk niet voor mij alleen, want er liepen tussen al die prachtige oldtimers heel wat meer gasten rond te neuzen.

Het weer was prima, er waren hapjes en er was bier, en de rockband 'Definition of Madmen' maakte zich op voor het eerste optreden vandaag. In een luie bank op het terras van 'Restaurant Hardersluis' hebben we met een drankje nog een tijdje zitten kijken naar het gewoel tussen alle oldtimers. Jammer dat we door afspraken elders nog voor het optreden van de band weg moesten!

zondag, september 15, 2013

Hattem, heisa met 'Hodgepodge'.

Collage 'Heisa in Hattem'
Gistermiddag hebben we in Hattem met onze band 'Hodgepodge' weer eens Irish ballads & folk music ten gehore gebracht. Rond Uit Hattem had daar i.s.m. de Rotaryclub Hattem-Heerde, het HEISA IN HATTEM festival georganiseerd. Op vierentwintig verschillende locaties in de binnenstad, die allemaal gratis toegankelijk waren, werden daar door verschillende bands en artiesten optredens gegeven. Een mooie kans voor zowel onszelf als het publiek, kennis te maken met een gevarieerd aanbod uit de regio van muziek, theater en voordrachtkunst in huiskamers, winkels, stadsmonumenten en binnenplaatsen. Verder konden we vanwege 'Open Monumentendag' ook nog het één en ander combineren met een kijkje in één van de vele historische gebouwen die Hattem rijk is.

Maar eerlijk gezegd zijn we zelf gistermiddag niet veel verder gekomen dan onze eigen speellocatie in de Ridderstraat. Niet door desinteresse maar meer door de planning. Op papier hadden we tussen elk optreden een uur pauze, genoeg om even om de hoek bij een ander te gaan kijken, zo groot is de binnenstad van Hattem niet. Maar feitelijk waren de pauzes soms een stuk korter, omdat we o.a. door het enthousiaste publiek de tijd niet goed in de gaten hielden, waardoor elke speelsessie van ons uitliep. Eén keer zijn we er even tussen uit geweest om een pilsje te drinken in een café een paar deuren verderop in de straat. Wel leuk trouwens, dat bij terugkomst op ons stekkie het publiek ons al zat op te wachten.

Rond vijf uur was het afgelopen. Met z'n allen hebben we daarna op uitnodiging van de organisatie elders in de stad nog een klein uurtje zitten borrelen en napraten. Einde van een leuke speelmiddag van 'Hodgepodge' tijdens het 'Heisa in Hattem' festival 2013.

vrijdag, september 13, 2013

Absurdisme in het

Onlangs samen met J 'Borgman' gezien, de nieuwste film van regisseur Alex van Warmerdam waarin hij zelf ook meespeelt, samen met o.a. Jan Bijvoet, Hadewych Minis, Jeroen Perceval, Annet Malherbe, Sara Hjort Ditlevsen en Pierre Bokmam. Borgman werd afgelopen mei geselecteerd voor de competitie om de Gouden Palm op het Cannes Filmfestival, een eer die de Nederlandse cinema al 38 jaar niet meer werd gegund. De film 'Borgman' is een donkere vertelling met horrorachtige trekjes. Ik vond het vooral een absurdistische film, waarvan ik met name de eerste helft spannend, vlot en komisch vond. De tweede helft boeide me minder en vond ik vrij lang duren.

Speciaal voor deze film heeft Alex van Warmerdam een riant huis laten bouwen. Een moderne strakke betonnen villa in een chique wijk in Bloemendaal. Wanneer de dakloze zwerver Borgman met zijn smerige verwilderde haren hier aanbelt, met de vraag of hij even een bad mag nemen, wordt de deur voor z'n neus dicht gesmeten. Maar Borgman zet door, en ondanks een pak slaag van de heer des huizes, komt hij uiteindelijk middels de goedheid van de vrouw des huizes toch in bad terecht.
Terwijl hij zich verborgen weet te houden voor de heer des huizes, speelt hij in op het schuldgevoel en de verveling van de vrouw en weet hij ondertussen ook nog de kinderen in te palmen. Het wordt van kwaad tot erger, Borgman weet het reilen en zeilen van het huisgezin stiekum weg steeds meer naar zijn hand te zetten.
En met behulp van een stel merkwaardige handlangers en een gedaanteverwisseling weet hij zich tenslotte bij het yuppengezin als tuinman te installeren. Zo hoeft hij zich niet meer te verbergen voor de heer des huizes en heeft hij zelfs openlijk toegang tot het huis.
Borgman speelt zijn tuinmansrol met verve. Met een stel handlangers gaat hij de tuin met kettingzagen en graafmachines te lijf. Hij is er zo druk mee dat hij zogenaamd geen oog meer heeft voor de vrouw des huizes, en haar avances afslaat.
Door het hele gedoe gaat het in het huisgezin steeds beroerder draaien. Behalve huwelijksproblemen en zieke kinderen wordt de heer des huizes ook nog op z'n werk onslagen. Dat ondertussen de hele tuin buitensporig op z'n kop wordt gezet ontgaat ze praktisch helemaal. De situatie werd steeds bizarder!

Voor mij lag hier zo'n beetje het kantelpunt in de film. Dat ik dacht, waar zit ik in godsnaam naar te kijken. Wat is hiervan de bedoeling, hoe moet ik het interpreteren? Zoals gezegd, de eerste helft van 'Borgman' vond ik spannend en vaak komisch, al begreep ik ook toen nog niet waar we heen gingen in de film. In een interview met Alex van Warmerdam las ik, dat hij geen diepere betekenis in zijn verhaal heeft gelegd. Elke interpretatie is dus in principe goed!? Zou kunnen, maar het lijkt mij sterk. Na de film in de auto naar huis zei J tegen me, dat ze er min of meer een boodschap in heeft gezien, hoe desastreus het tussen rijk en arm kan escaleren. Tussen buitensporige luxe en daklozen. Tussen mensen die zich niets meer aan elkaar gelegen laten liggen. Ik ben het met haar eens, het lijkt me een vrij plausibele interpretatie!

Maar goed, ondanks de vragen en een mindere, met name te lange tweede helft, vond ik 'Borgman' alles bij elkaar genomen toch een aardige film. Het was een absurdistische en vaak schokkende, maar ook interessante en hilarische kijkmiddag in het Fraterhuis.

donderdag, september 12, 2013

Oesters


In de krant las ik dat het Nederlandse en Belgische oesterseizoen 2013 gisteren 11 september officieel geopend is in het Belfort in Sluis. Dat betekent dat zowel de creuses als de Zeeuwse platte oesters tot april volgend jaar weer algemeen verkrijgbaar zijn. Jaarlijks worden zo'n 30 miljoen creuses geproduceerd, en tussen de 500.000 en 1 miljoen platte oesters. Ruim 70 procent van de hier gekweekte oesters wordt naar België geëxporteerd, van het restant gaat een deel naar Duitsland en Italië en de rest, amper nog 15 procent eten we zelf op. Nederland is dus niet echt een oesterland. Dat zou best eens kunnen kloppen, want ik ken aardig wat mensen in mijn omgeving die niets van een oester moeten hebben.

Dat kan ik van mezelf niet zeggen. Ook al eet ik ze niet vaak, ik hou wel van een oestertje. Sowieso eet ik ze alleen op momenten die doorgaans om wat voor reden ook al van grote kwaliteit zijn. Als je dan in het oestertje ook nog eens het zilt van de zee proeft en ruikt, vind ik het geheel een zintuiglijke beleving van topniveau!

De keerzijde is natuurlijk dat ik met zo'n oesterconsumptie nooit een echte fijnproever zal worden. Voor mij is het al lang goed als ik het zilt van de zee maar proef, want daar hou ik van. Maar er is volgens fijnproevers als Wil van Merkensteijn (voorlichtster en proeverijen organisator) en Casper van Beek (eigenaar restaurant Branco in R'dam) qua smaak veel meer te beleven. Oesters nemen namelijk net als wijndruiven de smaak aan van hun terroir. Om er maar een paar te noemen, een Zeeuwse oester smaakt daarom anders dan een Franse, Ierse of Canadese oester. De smaaktypering van boven genoemde fijnproevers is wonderbaarlijk. Bij de 'Papillon' uit Frankrijk heeft de één het over zout met een licht bittere nasmaak en de ander het over een vleugje komkommer met een romige nasmaak en ietwat zoets erbij. Bij de 'Zeeuwse Platte', volgens hun de Rolls Royce onder de oesters, proeft de één een volle nootachtige smaak terwijl de ander de smaak nog typeert als ijzerachtig met een scheutje jodium! En zo gaat het een tijdje door, in totaal hebben onze fijnproevers tien verschillende oestersoorten aan een smaaktest onderworpen en getypeerd. Heel bijzonder allemaal, maar ik vraag me eerlijk gezegd wel af, of dit duo door hun vermeende autoriteit maar wat raak kan neuzelen, of dat ze inderdaad gezegend zijn met haast goddelijke smaakpapillen.

Aardige anekdote in het interview met de fijnproevers was, of ze een tip hadden om oesters gemakkelijk open te maken? 'Ja: laat het iemand anders doen.' Goeie tip, alleen grijp je dan denk ik wel naast een eventuele parel. Alhoewel, naar schatting komt maar in 1 op de 15000 oesters een parel voor. Gezien mijn oesterconsumptiepatroon kan ik het open maken dan ook rustig aan een ander overlaten!

maandag, september 09, 2013

Rivierenlandschap


De Oorkonde.
Zaterdag, de eerste zaterdag in september, tijd dus voor onze jaarlijkse familiefietsdag, de negentiende alweer, deze keer georganiseerd door W en A. Rond elf uur kwam de één na de ander binnendruppelen op het terras van café restaurant 'De Roos' op de Markt in Zaltbommel, waar we door W en A werden ontvangen met koffie en appelgebak met slagroom. Het was gezellig, ongemerkt waren we anderhalf uur verder voor we ons op het zadel hesen. W en A hadden een knooppunttochtje uitgezet om en nabij de Waal van ca. 35 km met als verste punt 't Oude Veerhuis in Veerhuis-Heerewaarden. Ondanks donkere wolken met af en toe een spettertje, vond iedereen dat de weergoden toch met ons waren. Lekker temperatuurtje en nauwelijks wind laat staan tegenwind, wat zou je eigenlijk nog meer willen als fietser? Nou een mooie fietsroute dus, en die hadden we zaterdag, want ik vind maar weinig landschappen mooier in Nederland dan het rivierenlandschap!

Een landschap dat we oorspronkelijk te danken hebben aan het feit dat Nederland al vele eeuwen het afvoerputje is van Europa. Want ga maar na, constant werd hier in het laagland middels de rivieren zand, grind en ander erosiemateriaal uit verre hoge streken gedumpt. Zo is in feite het land opgebouwd waarop we leven, laag op laag. Nederland was oorspronkelijk een gigantische rivierdelta, in het verleden was het maar al te vaak één grote watervlakte. Overal stroomden wilde rivieren die ongehinderd hun bedding konden verleggen en zand- en grindbanken opruimden en weer opbouwden. Heden ten dage is dat een ander verhaal, het rivierengebied is door toedoen van de mens veel beperkter van omvang geworden. Maas, Rijn en IJssel kabbelen nu doorgaans rustig voort, in bedwang gehouden door kribben en hoge dijken. Hoewel in de laatste decennia een ontwikkeling gaande is, om de rivieren in het kader van waterbeheersing en natuurontwikkeling weer meer ruimte te geven. (Zie hierover o.a. ook mijn stukje 5e zondag p.m. van 23 juni 2013)

Maar goed, hoe dan ook, de dijken met z'n karakteristieke dijkhuisjes in het landschap van de Bommelerwaard en het Land van Maas en Waal blijven uiteraard bestaan. We zullen er denk ik dan ook in de toekomst nog vaak kunnen fietsen. Maar voorlopig telde de fietstocht van het heden, en die was magnifiek. Vanaf de Markt in Zaltbommel ging de fietstocht via die prachtige brug (A2) over de Waal richting Opijnen, vervolgens fietsten we over de dijk naar Varik. Alwaar we het pontje namen naar Heerewaarden aan de overkant van de Waal voor een pitstop in 't Oude Veerhuis met o.a. heerlijke soep en kroketten. Verkwikt en verzadigd fietsten we daarna aan de zuidkant van de Waal via Rossum en Hurwenen terug naar Zaltbommel. Van de lichte regen die we onderweg over ons heen kregen hadden we niet of nauwelijks last. Rond een uur of vijf waren we terug op de Markt in Zaltbommel, en zaten we allemaal onder een grote parasol voor 't Stadscafé van een welverdiend pikketanisje te genieten.

Bij 'QUO CHING', een Chinees restaurant in Zaltbommel aan de Waterstraat hebben we de fietsdag met een gezamelijke maaltijd afgesloten. En uiteraard kregen we van A daarbij ook weer de traditionele oorkonde uitgereikt, deze keer een groene. Einde fietsdag nummer 19, geen lange tocht, maar wel een hele mooie! De 20e fietsdag, een kroontocht zal ik maar zeggen, zal bij leven en welzijn over een jaar op de eerste zaterdag in september door J en ondergetekende worden georganiseerd. En ik reken er eigenlijk wel op, dat A die tocht dan zal bekronen met een goudkleurige oorkonde!

zondag, september 08, 2013

Dimsummen


Pas vroeg een vriend aan me of ik ook zin had om een keer met hem en V in het lunchuurtje te gaan dimsummen, V had al ja gezegd. Lijkt me leuk, maar ik heb geen flauw idee wat dimsummen is, zou je me daar misschien eerst eens wat meer over willen vertellen. Dat kon hij zeker wel, maar ga maar gewoon mee en laat je verrassen, jou kennende zal je het zeker appreciëren. Dim sum zijn namelijk kleine smakelijke gerechtjes uit de Chinese keuken voor tussendoor of voor de lunch. Min of meer aperitiefhapjes dus, een soort van Chinese tapas? Zoiets ja, zo kon ik het ongeveer wel zien.

Afgelopen donderdag was het zover in Amsterdam. Met z'n drieën hadden we een mooi plekje toegewezen gekregen in een stampvol 'Oriental City' aan de Oudezijds Voorburgwal. Buiten was het 33º maar de koeling werkte kennelijk goed, want binnen hadden we nauwelijks last van de hitte. 'Oriental City' lijkt van buiten op een gewoon standaard Chinees restaurant, maar toen we binnen om ons heen keken zagen we praktisch alleen maar Chinezen zitten. We zaten dus goed, die weten natuurlijk dat je hier écht Chinees kan eten. Hele families schoven zo te zien aan om te dimsummen.

Op aanraden van vriend A, onze kenner, bestelden we twee dim sum hapjes per man, dat was volgens hem meer dan genoeg. Het was nog even lastig om een goeie keuze te maken uit de uitgebreide menukaart, maar daar zijn we uiteraard wel uitgekomen. Zes verschillende hapjes, zodat we ook van elkaar konden proeven. Vis, inktvis, bamboe, paprika, champignons, garnalen, vlees, teveel om op te noemen. Met een potje jasmijnthee erbij hebben we het allemaal als even smakelijk ervaren. En inderdaad, twee hapjes per man was genoeg. Dimsummen in lunchtijd, dat gaan we zeker nog eens doen!

vrijdag, september 06, 2013

Nachttrein naar Lissabon.


Mijn stukje 'stadswandelingen' van 27 augustus 2010 begint met een opmerking over het boek 'Nachttrein naar Lissabon' van Pascal Mercier, dat ik toen net gelezen had. Dat ik, toen ik het las alles weer opnieuw beleefde. Ik zag de stad, de structuur en zijn mooie uitzichten over de Taag weer voor me. Ik hoorde en voelde weer de geluiden, de taal, de muziek, de passie en de fado, ik rook de geuren van de stad zelfs weer. Kortom, ik waande me weer even helemaal terug in Lissabon, dat was de kracht van het boek.

Dat kon ik van de gelijknamige film, die ik afgelopen dinsdag in de Catharinakapel heb gezien niet zeggen. Hoewel ik het wel een aardige film vond, beleefde ik Lissabon bij lange na niet zo als tijdens het lezen van Mercier's boek. 'Night Train to Lisbon' van regisseur Bille August gaat in feite over een filosofisch beladen reis naar en door Lissabon, die toevallig tot stand kwam.
Raimund Gregorius, een enigszins dorre leraar klassieke talen in Bern (Zwitserland), voorkwam op een vroege morgen toen hij opweg was naar zijn werk, per toeval dat een mysterieuze vrouw zelfmoord pleegde door haar van een brugleuning te trekken. Echter even vluchtig als de vrouw in zijn leven was gekomen, was ze ook weer verdwenen. De herinnering was het enige wat gebleven was en een rode jas, waarin een treinkaartje naar Lissabon en een boekje van Amadeu de Prado, een Portugese arts, filosoof en verzetsstrijder tijdens de jaren toen Portugal nog gebukt ging onder het regime van dictator Salazar. Toen Raimund Gregorius het boekje van Amadeu de Prado doorbladerde en hier en daar wat filosofische teksten las, raakte hij helemaal in de ban. Kennelijk herkende Gregorius zich in het één en ander of wilde hij zich daarin herkennen. Hoe dan ook, hij werd er lyrisch van en bloeide helemaal op. Leven wilde hij, net als Amadeu de Prado, ergens voor gaan. Spontaan stapte hij dan ook op de trein naar Lissabon, om zich daar middels een reconstructie van het leven van Amadeu de Prado verder te verdiepen, in deze voor hem zo fascinerende persoonlijkheid.

Zoals gezegd, waar het boek een boeiende en hartstochtelijke beschrijving was van de reis, de periode in Lissabon en Amadeu de Prado, kwam de film daarvan bij mij in meerdere opzichten slechts als een oppervlakkig aftreksel over.



In de film bleef het voor mij min of meer onduidelijk waarom Raimund Gregorius de reis maakte. De vraag waar het in het boek zo duidelijk om draaide, namelijk: Hoe is het om iemand te zijn, om iemand te zijn die écht leefde? vond ik in de film eigenlijk niet of nauwelijks tot uiting komen.

zondag, september 01, 2013

Een kroonparty in 


Kath. Mil. Tehuis rond 1960.

Ooit, toen het nog het KMT heette ofwel het Katholiek Militair Tehuis, dronk ik er wel eens een biertje met een paar vrienden en speelden we er een potje biljart. KMT is het al lang niet meer, maar een trefpunt is het gebleven, het wordt nu zelfs zo genoemd. In het huidige 't Trefpunt is weinig van vroeger terug te vinden. Er is verbouwd en de inrichting is fleurig en helemaal van deze tijd. Ik was er lang niet meer geweest, eigenlijk sinds de beginjaren zestig niet meer, maar van de saaie kenmerkende grauwsluier die rond 1960 nog zo vaak een stempel drukte op de belevingssfeer was uiteraard niets meer te merken. Gelukkig maar, 't zou natuurlijk ook te gek zijn, als dat na al die jaren wel het geval zou zijn geweest. Het is een mooie sfeervolle feestruimte geworden heb ik gisteren gemerkt.

't Trefpunt rond 2013.
Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, zussen en schoonzussen, zwagers, kennissen en buren, alles bij elkaar een hele club. Die krijg je als het een beetje meezit vanzelf als je negentig jaar meeloopt op deze aardkloot. Zo'n uitgebreide club kun je zoals we de laatste jaren gewend waren natuurlijk niet thuis bij één van de kinderen houden (zie o.a. mijn stukjes party van 9-8-'07; Mater, anno MCMXXIII van 10-8-'09 en verjaardagsfuifje van 6-8-'12.) Hoe de jarige grandmama haar kroonfeest zelf ervaren heeft weet ik niet, ik denk dat ze het wel leuk vond, maar ik zal het haar nog eens vragen. Ik vond het in iedergeval een geslaagd en sfeervol feestje. Leuke gesprekken gehad met ooms en tantes die ik een tijd niet gezien had, en die ook allemaal al ver in de tachtig zijn. Genoten van de drankjes en hapjes, maar vooral ook van het koude- en warme buffet, goed verzorgd en er was van alles genoeg.
Geheel volgens plan was het rond negen uur afgelopen. Dat mocht ook wel, vanaf half vier 's middags handjes schudden, foto's bekijken en stukjes aanhoren en lezen was de jarige volgens mij niet helemaal in de kouwe kleren gaan zitten. Het was goed zo, mooi geweest! Op naar de familiehappening in oktober in Duitsland, want dan zal grandmama bij leven en welzijn ook van de partij zijn.