koolstofvlies

Een dun onzichtbaar koolstofvliesje op al m'n vensterruiten plakken lijkt me wel wat. Een laagje grafeen, las ik onlangs in de Volkskrant, van slechts één atoomlaag dik op je ruiten geplakt lijkt in de toekomst de oplossing te zijn om licht effectief in energie om te zetten. Een op termijn mogelijk goedkope en onzichtbare oplossing voor de alsmaar stijgende energiebehoefte, wat wil je nog meer. Weg met al die lelijke windmolens in het landschap en zonnepanelen op je dak, die ook nog eens in de hens kunnen vliegen.

Maar grafeen schijnt nog heel wat meer toepassingsmogelijkheden te hebben. Volgens de Europese Commissie, die een miljard euro subsidie steekt in het onderzoek van honderden wetenschappers in de koolstof nanobuisjes, is grafeen voor de 21ste eeuw wat plastic was voor de vorige. Het materiaal wordt gezien als de oplossing om allerlei ict-middelen te verbeteren. Bijvoorbeeld snellere computerchips, betere accu's, flexibele componenten en nog veel meer. (Zie ook mijn stukje 'Nano' van 24 januari 2011.)

Grafeen, dat bovendien ook nog eens tweehonderd keer sterker schijnt te zijn dan staal en harder dan diamant, zal volgens wetenschappers onze wereld in de nabije toekomst drastisch gaan veranderen!

4e zondag p.m.

Het sneeuwde als een gek toen ik gistermorgen de gordijnen opende. De zoveelste keer deze winter, een winter die ik zo langzamerhand spuug zat ben. Er lag al een behoorlijke laag, en volgens het weerbericht zou er vandaag nog het één en ander bijkomen. Daar konden ze zo te zien best eens gelijk in hebben. Gewoonlijk blijf ik liever thuis als ze sneeuw en gladheid voorspellen, maar deze keer hebben we de stoute schoenen toch maar aangetrokken, en zijn we richting Echten in Drenthe gereden, alwaar we een afspraak hadden met de familie. Het viel overigens mee, van sneeuwval en gladheid hadden we op de A28 nog nauwelijks last. En geheel conform afspraak stonden we dan ook rond twee uur met z'n allen op een parkeerplaats aan de Oshaarseweg in Echten tot onze verrassing van de koffie te genieten, die J en Y hadden meegebracht. Zo begon onze 4e zondag p.m. een middagje met broers, zussen en aanhang zoals we er al reeds 3 hebben gehad (zie mijn stukjes 1e, 2e en 3e zondag p.m. van resp. 7/5'12, 28/8'12 en 27/11'12), deze keer georganiseerd door J en Y.

De wandeling van ongeveer één uur rond de omgeving van vakantiepark Westerbergen, voerde ons soms door dicht struikgewas en dan weer langs bosrand en uitgestrekte akkers. 't Was af en toe behoorlijk glibberen, door de sneeuw zag je uiteraard niet goed hoe de ondergrond was. Maar goed dat ik laarzen aan had, want op een gegeven moment zakte ik tot m'n enkels in de prut. Peanuts natuurlijk, de wandeling was prachtig! Terug in de auto's reden we met z'n allen achter J en Y aan richting Hoogeveen, maar even verderop, bij café restaurant Bosch-Zicht in Echten, hadden ze tot onze verrassing nog een pitstop ingelast voor een traktatie in de serre op koffie, thee en chocolademelk.

En toen we eindelijk thuis waren bij J en Y, waren we natuurlijk weer aan een hapje en een pikketanisje toe. Er was van alles genoeg, we hebben met z'n allen dan ook onder vrolijk gekeuvel een tijdje behoorlijk zitten snaaien en pimpelen. En toen na verloop van tijd ook de rijsttafel gedekt was, gingen we, nadat we ons allemaal hadden verplaatst, weer gezellig verder. Al discussiërend over van alles en nog wat, van koetjes, kalfjes en kinderen tot onderwijs en politiek, van hak op de tak zal ik maar zeggen, vloog de tijd voorbij. Gezelligheid kent ook geen tijd, maar rond een uur of halfacht hebben we er toch maar een punt achter gezet, en afscheid van elkaar genomen. J en Y bedankt voor alles, het was gezellig, en bij leven en welzijn zien we elkaar over drie maanden terug bij A en M in Zwolle voor de volgende happening.

Indianen

Van jongs af aan heb ik me middels boeken en films een beeld gevormd van de Noord-Amerikaanse indianen. De boeken over Winnetou en Old Shatterhand in het Wilde Westen van Karl May of Arendsoog en Witte Veder van Johannes Nowee staan me nog helder voor de geest. De gevechten die werden geleverd met woeste Apachen, Comanches, Navajo's of Cheyenne's in diverse westerns met acteurs als John Wayne, Bud Spencer, Clint Eastwood en Terence Hill om er maar enkele te noemen, staan me ook nog aardig bij. Dat de zo opgedane beeldvorming van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika niet klopte, wist ik natuurlijk allang. Desalniettemin vond ik de tentoonstelling afgelopen vrijdag in De Nieuwe Kerk in Amsterdam over de diverse indianenculturen van vroeger en nu fascinerend.

In de Verenigde Staten schijnen heden ten dage nog meer dan vijfhonderd indianenstammen te leven met een eigen cultuur en taal, veelal beïnvloed door ligging en klimaar. Veel stammen leven als minderheid in reservaten die over het hele land verspreid liggen. De gebruiken en tradities van de indianen waren aan het eind van de negentiende eeuw zo goed als verdwenen door wetgeving, uitbuiting en langdurige onderdrukking door de machthebbers. Dat de Nederlanders zich in dit opzicht bepaald niet onbetuigd hebben gelaten geeft de volgende anekdote wel aan: Indianen 'verkopen' Manhattan. In 1626 schreef de Nederlander Pieter Schaghen, bewindvoerder van de West-Indische Compagnie, een brief aan de Staten-Generaal dat 't'eylant Manhattes' van 'de wilden' was gekocht 'voor de waerde van 60 gulden'. De oorspronkelijke bewoners van Manhattan zagen de overdracht echter niet als verkoop. Indianen waren namelijk niet bekend met het begrip 'privébezit'. Alles werd gedeeld met familie en stamgenoten.
In de huidige tijd werken veel kunstenaars succesvol aan herstel van oude gebruiken en tradities van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika, waarvan het belang steeds meer wordt onderkend.



Boeiend ook vond ik de Reel Injun documentaire die we daar hebben gezien. De makers van deze documentaire gingen middels intervieuws en verhalen uit de geschiedenis op zoek naar de oorsprong van het stereotiepe beeld van de indiaan in de Hollywood speelfilms.
Een mooie tentoonstelling die daar nog tot half april te zien zal zijn, daarna, las ik, wordt De Nieuwe Kerk in gereedheid gebracht voor een heel ander verhaal, dan wordt prins Willem Alexander daar namelijk tot koning gekroond. 't Ja, dat behoord kennelijk tot één van onze oude gebruiken en tradities. Maar dan wel een traditie, die niet als bij de indianen werd onderdrukt, maar meer één die tot op de dag van heden door de hotemetoten in ons kleine kikkerlandje in stand gehouden wordt. In 't Nieuwe Kafé hebben we de opgedane indrukken maar even laten bezinken.

wandeling

De zon schijnt, zullen we deze dag maar eens met een wandeling beginnen? Goed idee, en zo waren we even later op weg naar Staverden. Een rondje dat we kennen als onze broekzak, maar het blijft trekken. En helemaal als je ondanks de vrieskou het voorjaar nabij voelt.

We hebben de z.g. gele route gelopen, een wandelingetje v.v. kasteel Staverden van ca. 3 km door loofbossen en langs graslanden, akkers, beekjes en witte pauwen. We hebben het rondje deze keer maar weer eens tegen de wijzers van de klok in gelopen. Na het z.g. bezoekerscentrum te zijn gepasseerd, liepen we door een stukje loofbos het licht van het open landschap weer tegemoet. De akkers en weilanden aan beide zijden van het zandpad waren vergeven van de molshopen. Dat moet haast wel komen doordat op deze tot het oude cultuurlandschap behorende akkers geen kunstmest en bestrijdingsmiddelen worden gebruikt. De overvloed aan regenwormen, insectenlarven en naaktslakken die daardoor ontstaat, moet gezien het kolossale aantal mollen wel een waar paradijs voor ze zijn. Maar gezien de hoeveelheid pootafdrukken in het zandpad is landgoed Staverden kennelijk voor meer dieren een paradijs. Het barst hier zo te zien van de everzwijnen, herten en reeën, en gezien de massa's keutels naast het zandpad van hazen en/of konijnen komen die hier ook in respectabele aantallen voor.

Even voorbij Hoeve 'Oldhof', een fraaie boerderij links van het pad uit 1880, wandelden we weer een beetje een loofbos in. De prachtige doorkijkjes naar de lager gelegen weilanden links en rechts van het pad, accentueren we even verder met een kiekje door de cirkelvormige ornamentering op een boeren hekwerk. Op zoek naar enige vorm van leven, hebben we op het bruggetje over de snel stromende Staverdense Beek een poosje in het water staan turen. We hebben niets gezien, maar er moet leven inzitten, want de IJsvogel komt hier ook voor en nestelt hier in de steile oevers. Een stukje verderop bij de Molenbeek (een aftakking van de Staverdense Beek) liepen we linksaf het parallelle pad op richting kasteel Staverden. De gedeeltelijk kaarsrechte Molenbeek is ooit aangelegd om de watermolen en de gracht nabij het kasteel van water te voorzien. De inmiddels eeuwen oude beek en de houtwal vormen samen met het paralelle pad een prachtig geheel als grens tussen het open en het lommerrijke landschap. Nabij de verderop gelegen vijver, die als reservoir dient voor de watermolen, staken we de Molenbeek over, en stonden we even later een poosje bij de witte pauwen te kijken, die hier volgens Bartjes al eeuwen worden gehouden voor de pauwenveren op de helm of hoed van hotemetoten als de Hertog van Gelre en de Commissaris van de Koningin van Gelderland. In de Brasserie op het landgoed probeerden we een kopje koffie te bemachtigen, maar daar waren ze helaas nog gesloten. Jammer, die houden we straks thuis dan maar tegoed, even later waren we op weg. Einde van een leuke ochtendwandeling in een prachtig gebied dat zich steeds weer verrassend anders toont, hoe vaak we er ook komen.

Samen & Alleen

Zeer waarschijnlijk in het kader van Nederland-Ruslandjaar 2013, heeft het Drents Museum in Assen een Russische expositie ingericht, bestaande uit de thema's De Sovjet Mythe - Socialistisch Realisme 1932-1960 en Samen en Alleen - Leven in Rusland van 1900 tot nu. De Russische geschiedenis van de vorige eeuw wordt in de tentoonstelling middels het werk van belangrijke kunstenaars als Alexander Dejneka, Alexander Samochvalov, Isaak Brodskij, Arkadi Plastov, Kazimir Malevitsj en anderen in een breed maatschappelijk spectrum belicht. Met hun veelal uit de kluiten gewassen kunstwerken, hebben de kunstenaars a.h.w. een moderne mythologie gecreëerd die de Sovjet maatschappij verheerlijkte. De in deze totalitaire staat ontstane kunstwerken, die vaak in opdracht van de staat werden gemaakt, waren doorgaans bestemd voor grote publieke ruimtes, zoals kantoren, fabrieken, kazernes en diverse andere overheidsgebouwen.

'De onweersbui is overgetrokken' 1960-1961 van V. Zagonek.

'Kolchozenboerin' 1935 van A. Dejneka.

Propagandakunst dus, die moest voldoen aan de door de Sovjetmaatschappij gewenste schoonheidsidealen. Kunst die in het algemeen minder veelzijdig en kritisch is, dan kunst die in een vrijere samenleving ontstaat. Opvallend echter is, dat de in Assen tentoongestelde werken, binnen de gestelde kaders evengoed een grote verscheidenheid laat zien in met name de schilderkunstige methoden, de artisticiteit zal ik maar zeggen. De verschillende kunstwerken geven als zodanig een duidelijk en genuanceerd beeld van niet alleen de Russische samenleving in de vorige eeuw, maar ook van de individuele Rus destijds.

'Kinderen' 1957-1960 van Aleksej en Petrovitsj Tkatsjev.

'Op vredige velden' 1950 van Andrej Mylnikov.

Een prachtige tentoonstelling in een prachtig museum! We hadden de nieuwe ondergrondse uitbreiding van het Drents Museum al eerder gezien (zie m'n stukje 'De Gouden Eeuw van China' van 4 december 2011) maar evengoed werd ik gisteren toch weer verrast door de dynamiek en de magnifieke lichtval in dit mooie museum, dat een paar jaar geleden is gebouwd naar een ontwerp van de Amsterdamse architect Erick van Egeraat (1956).

toeren

De chauffeur van de regiotaxi waarmee M gekomen was kwam uit Wapenveld en woonde in het huis aan de Klapperdijk, waar ze bijna negentig jaar geleden geboren was! Jeetje, wat een toeval, dan hadden jullie onderweg zeker wel gesprekstof, ja dat hadden ze zeker. Het huis gebouwd in de beginjaren van de vorige eeuw is sindsdien menig maal verbouwd, maar omdat met name voorgevel en dakvorm zo prominent intact zijn gebleven, oogt het nog als vroeger.

Nadat we hadden bijgepraat en genoeg hadden van de koffie, appeltaart, drankjes, hapjes en filmpjes van vroeger, stelden we M voor om een eindje te gaan toeren. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, daar heeft M altijd wel zin in. Leuk, dan kom ik nog eens ergens is haar standaard reactie. Maar alvorens de deur uit te gaan hebben we M toch eerst nog even onze vorderingen in de fluitkunst laten horen. Gezien haar reactie op onze muzikale aspiraties weet ik eigenlijk niet goed of ze het nou wel of niet mooi gevonden heeft. Enfin dat horen we nog wel eens, we gaan eerst een eindje toeren.

Om te beginnen heb ik haar even de plek van mijn nieuwste project laten zien. Een verbouwings- en uitbreidingsplan voor een dierenopvangcentrum midden in het bos. Behalve dat mensen daar hun huisdier tijdens vakanties tegen betaling kunnen achterlaten, worden daar jaarlijks ook honderden dakloze honden en katten opgevangen. Zwerfdieren, dieren die zijn achtergelaten of dieren waarvan mensen afstand hebben gedaan omdat ze er niet meer voor kunnen zorgen om wat voor reden dan ook. De dieren worden daar goed verzorgd, het loopt zo goed dat ze zelfs moeten uitbreiden.

Vervolgens zijn we even langs 'Het Roode Koper' gereden. Een plek waar we samen met M de afgelopen decennia leuke herinneringen aan overgehouden hebben. 'Het Roode Koper' is een landgoed in het Leuvenumsebos dat in 1912 is gesticht als buitenverblijf door graaf Van Limburg-Stirum. Later werd het 2700 hectare grote landgoed, waar 'Het Roode Koper' een onderdeel van is, gekocht door de 'Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten'. En in 1947 werden de opstallen van 'Het Roode Koper' verkocht aan een familie, die er tot op de dag van heden een horecabestemming aan gaf.
Over het ontstaan van 'Het Roode Koper' gaat de sage van de molenaar. Meer dan honderd jaar geleden draaiden aan de Leuvenumsche Beek nog verscheidene watermolens die oude lompen tot papier verwerkten. Een van de molenaars liep alle lompen na op koperen knopen. Hij spaarde net zolang tot hij er een grote kist mee kon vullen. De molenaar zag kans de knopen voor een flink bedrag te verhandelen en van dat geld liet hij een huisje met de naam 'Het Roode Koper' bouwen.

Via 'De Zwarte Boer' reden we naar Staverden, een plek waar we in het verleden ook aardig wat aangename uurtjes met M hebben doorgebracht. Kasteel Staveren behoorde tot de oudste bezittingen van de Gelderse graven (sedert 1339 hertogen), die er waarschijnlijk al in de 12de eeuw een hof hadden. In 1299 verkreeg graaf Reinald I van de keizer toestemming Staverden tot een stad te maken, maar een stedelijke ontwikkeling heeft nooit plaatsgevonden. Kasteel Staverden bleef een hof, die sinds 1400 door de Gelderse hertogen in leen werd uitgegeven onder de verplichting witte pauwen te houden en pauwenveren te leveren voor de helm van de hertog. De oude traditie van de witte pauwen werd door vader en zoon s' Jacob in ere hersteld. De pauwenveren worden nu jaarlijks aangeboden aan de commissaris van de koningin in Gelderland.

Voor een kopje thee en een plak droge, maar smakelijke cake, zijn we een eindje verderop gereden naar restaurant-theehuis Uddelermeer. Het Uddelermeer, dat 17 meter diep schijnt te zijn, vormt de bron van de Hierdensche Beek, het is waarschijnlijk ontstaan als een z.g. pingoruine of ijskernheuvel. In het geval van het Uddelmeer gebeurde dit tijdens het Saalien, een van de laatste ijstijden. Na het smelten van de ijskern bleef alleen het gat over, dat het huidige Uddelermeer vormt. Na de thee konden de dames het niet laten om even 't Winkeltje binnen te wippen. Een piepklein, maar volgens mij peperduur kledingboetiekje dat onder hetzelfde dak is gevestigd als het restaurant-theehuis. In afwachting tot ze waren uitgekeken op al het moois ben ik maar vast in m'n auto gaan zitten, kopen zouden ze daar volgens mij vast niet doen. Lang heb ik niet hoeven wachten, inderdaad kwamen ze even later met lege handen aan schuifelen en kwamen ze weer gezellig bij me zitten in de reiskoets, verder maar weer.

Via het meer dan honderd jaar oude hotel 'Oranjeoord' en het prachtige monumentendorp Hoog Soeren, volgens Bartjes het hoogste punt van de Veluwe, zijn we vervolgens door een eindeloos boslandschap naar Radio Kootwijk gereden. Daar in het hart van de Veluwe, hebben we even een blik geworpen op het zendstation dat in de jaren twintig van de vorige eeuw werd gebouwd voor radiotelegrafisch contact met toenmalig Nederlands-Indië. Het imposante gebouw, dat het midden houdt tussen een tempel en een sfinx, contrasteert prachtig met de lege, woeste omgeving. Het liep inmiddels tegen vijven, zo'n moment van de dag dat het prachtige licht in deze tijd van het jaar me altijd zo blij en verwachtingsvol kan stemmen. Daarom op naar 'De Keet van Heerde' waar we een tafeltje voor drie besproken hadden. Apeldoorn, Vaassen, Emst en Epe lagen snel achter ons, en tegen schemerdonker zaten we met een heerlijk pikketanisje aan de leestafel van 'De Keet van Heerde' de menukaart te bestuderen.

Een grote eter is M niet meer, ook nooit geweest overigens, maar de porties die ze nu nam waren wel erg klein. Maar het had haar, net als ons trouwens, goed gesmaakt en dat is mooi. Buiten was er inmiddels een dik pak sneeuw bij gevallen, en om de haverklap zag ik de zwaailichten van een strooiwagen voorbij komen. We moeten straks nog naar huis, als dat maar goed gaat.
Maar het ging goed, heel voorzichtig zijn we via Wezep, waar we M rond acht uur bij haar thuis hebben afgezet, over de A28 naar Harderwijk gereden. Einde van een leuk winters toertochtje.

Vrijheid

Augusto Pinochet, de op 10 december 2006 op 91 jarige leeftijd overleden Chileense ex generaal, kwam gesteund door de Amerikaanse CIA in 1973 middels een staatsgreep aan de macht. Daarbij kwam de socialistische president Salvador Allende om het leven, naar verluid door zelfmoord. Pinochet voerde tot aan 1990 een omstreden dictatoriaal bewind in Chili. Maar onder toenemende internationale druk gaf hij eind jaren tachtig het democratiseringsproces in het land z.g. een kans, en liet hij zowaar een referendum organiseren, waarbij je 'ja' of 'nee' kon kiezen voor zijn regering. Pinochet en zijn vazallen gingen er sowieso vanuit dat het een ja zou worden, en zo niet dan konden ze de uitslag middels hun goed geoliede pressiemachine wel in hun voordeel manipuleren. Voor hun stond de uitkomst dus bij voorbaat al vast. Maar dat pakte toch even anders uit. Gistermiddag hebben we in theater film cafe 'De Lieve Vrouw' in Amersfoort in de film 'No' gezien hoe de Chilenen destijds met hun 'nee' tegen Pinochet en de zijnen, de democratie hebben heroverd.

Generaal Pinochet had tijdens zijn bloedige dictatuur niet alleen ellende gebracht maar ook relatieve welvaart. Daardoor leek het of in 1988 de Chileense bevolking een beetje in slaap was gesust. Maar dat was schijn zoals achteraf bleek, toen ook de oppositie zendtijd op televisie kreeg om haar kant van de zaak te bepleiten. Een mooie etalage, maar wat moest erin? Maar Rene Saavedra (gespeeld door de Mexicaanse acteur Gael Garcia Bernal, 1978), een succesvolle reclamejongen en zoon van een gevluchte activist, wist er wel raad mee.

Met enige tegenzin liet hij zich betrekken bij de `Nee´ campagne, en trapte vervolgens met zijn aanpak al snel op legio harten en tenen. Na jaren van onderdrukking wilden de slachtoffers van Pinochets bewind niets liever dan ruchtbaarheid geven aan diens wandaden. Begrijpelijk, maar Rene Saavedra bleef er op hameren dat ze met die boodschap waarschijnlijk maar weinig stemmers voor zich zouden winnen. Verkoop geluk, en geen oud zeer, was zijn credo. Hij wilde vrijheid aan de man brengen alsof het een hippe frisdrank was. Zijn omstreden aanpak bleek succesvol, maar dwong de tegenstander, de ja stemmers dus, tot ouderwetse intimidatiepraktijken. En ook zetten ze met behulp van René’s baas een net zo commercieel geïnspireerd tegenoffensief in. De strijd die volgde en de heimelijke machinaties van de machthebbers maakte, dat ik tijdens het bijna 2 uur durende drama van de Chileense regisseur Pablo Larrain Matte (1976) van spanning en ontroering vaak op het puntje van m'n stoel zat!

The Magic Flute

De meeste fluitpartijtjes bij 'Hodgepodge' speel ik met m'n Tin Whistletjes in de toonsoort D, F of G. Sommige ballads lenen zich echter beter voor de specifieke klank van de Low Whistle, de grotere variant van de Tin Whistle waarmee je een octaaf lager kan spelen. Maar ja, fluiten zat, maar een Low Whistle had ik nog niet, en die hoorde er eigenlijk wel bij. Eerst maar eens verdiept in de vele verschillende merken, soorten en prijzen. Koop ik een houten, metalen of kunststoffen fluit, en in welke toonsoort dan. Hout viel gelijk al af, metaal of kunststof dus, en ook de toonsoort had ik vrij snel bepaald. Bleef over de klankkleur en de prijs, wat had ik er voor over en wilde ik een tuneable (stembare) of niet. Ook daar was ik vrij snel uit, mijn keus was gevallen op een metalen tuneable Chieftain V3, Low D, kosten ca. €. 255,-. Er zijn niet zoveel muziekzaken in Nederland waar je dit soort fluiten direct kan kopen. Maar op internet ontdekte ik een zaakje in Groningen en Bergen op Zoom die ze in voorraad had.

Toen ik m'n keuze aan de jongens van de band uit de doeken deed, vroegen ze zich hardop af waarom ik niet twee of drie fluiten voor om en nabij dezelfde prijs aanschafte. Voor €. 95,- heb je heus een goeie tuneable kunststoffen fluit, voor een paar tientjes meer heb je dan een Low Whistle D, F en G! Vertwijfeling natuurlijk, temeer ik eerder ook van J al soort gelijk commentaar had moeten verwerken. Moeilijk allemaal, maar na een nachtje slapen, heb ik m'n bakens toch maar verzet. In Bergen op Zoom heb ik zaterdag om te beginnen een prachtige kunststoffen Susato Kildare Low D gekocht. Nu nog wel even de z.g. piper's grip onder de knie zien te krijgen vanwege de grote vingerzetting van dit soort fluiten.



Toen ik thuis kwam met m'n mooie nieuwe fluitje lag er een bekeuring van €. 225,- op de mat. Een beetje te hard gereden op de A1 bij Muiden. Verdorie, daar had ik toch bijna een tuneable Chieftain V3 voor kunnen kopen!

Sperwer

Het duurde even voor de opgewonden sfeer in de tuin tot me doordrong, vooral het hevige gekwetter van de eksters was erg opvallend. Mijn hart sloeg over, toen ik vanachter m'n p.c. zag wat er aan de andere kant van het glas aan de hand was. Op het muurtje van de vijver, amper zes meter van mij vandaan, deed een sperwer met een mus in d'r klauwen hevig haar best de duikvluchten van de eksters te pareren. Het was een vrouwtje zo te zien, want mannetjes zijn beduidend kleiner. Met opgeheven kop volgde ze met felle ogen de duikvluchten op haar van een stel opgewonden eksters. Bang het tafereel met mijn bewegingen te verstoren probeerde ik uiterst voorzichtig m'n mobieltje in stelling te brengen. Maar ze was me voor, met de mus in haar klauw vloog ze een eind verderop de tuin in, waar ze als een razende roeland haar prooi begon kaal te plukken. Foto's maken met een mobieltje van deze afstand had geen zin, maar kijken natuurlijk wel. Gauw m'n verrekijker, die ik redelijk bij de hand had liggen, gepakt. Toen ik de kijker echter voor m'n ogen in stelling had gebracht, zag ik de sperwer nog net met prooi en al het beeld uit vliegen, jammer!

Practice makes perfect

'Hodgepodge' in de bocht, om beter te leren en te presteren hebben we allemaal een digitaal recordertje aangeschaft! De Tascam DR-07 MKII, een handig, slim en makkelijk bedienbaar apparaatje waarmee eigen en andermans muzikale verrichtingen in onze band makkelijk zijn te traceren en te analyseren. Maar als zo vaak met dit soort dingen, is het ook nu weer makkelijker gezegd dan gedaan. Het ding kan zoveel meer dan nodig is, dat je makkelijk verdwaald in het menu. Even een paar onachtzame momentjes, en je bent het spoor bijster en doe je vervolgens maar wat. Een beetje teveel van het goeie, althans voor mij. Opnemen, opslaan en al of niet vertraagd of versneld kunnen afluisteren is voor mij genoeg. Het komt goed, daar ben ik wel zeker van, overdrijven is ook een kunst. Maar voorlopig moet ik naar mijn gevoel behalve in Irish ballads & folk music, teveel tijd steken in de ontdekking van m'n Tascammetje. En dat had ik, gezien de gebruiksvriendelijke verhalen die over dit apparaatje de ronde doen, eigenlijk niet verwacht!