Ledlicht

Uit een studie die deze maand werd gepresenteerd op een internationaal zoölogen-congres in Haifa (Israël), is gebleken dat Ledlicht bij ratten stofwisselings- en hormoonstoornissen veroorzaakt. Met name zouden deze problemen worden veroorzaakt door het kortere golflengten licht, het z.g. 'blauwe' deel van het licht dat door ledlampen wordt uitgezonden. (Blauw licht heeft behalve een korte golflengte veel energie en een hoge frequentie, dus meer golfjes per seconde). Het zou zeer aannemelijk zijn dat mensen bij ledlicht tegen dezelfde problemen aan(gaan)lopen als de ratten.

Daar zijn we dan mooi klaar mee als het één en ander waar is. Want tegenwoordig wordt ledlicht overal meer en meer toegepast, dus ook als openbare verlichting. Ik hoor tot op heden overwegend lofzang als het over ledlicht gaat. De vele voordelen die worden genoemd zijn o.a. milieuvriendelijk/energiezuining/duurzaam/onderhoudsvrij/slagvast/schokbestendig/koel/veilig/stralingsvrij/minimale afmetingen/snelle responstijd/geschikt voor monochrome toepassingen, sfeerverlichting en diverse andere verlichtingseffecten. Uiteraard zijn er ook nog wel een paar nadelen te noemen zoals bijvoorbeeld de geringe lichtoutput, de aanschafprijs en de kille kleurtemperatuur. Maar aan de oplossing, las ik, van deze nadelen, wordt hard gewerkt zo ze al niet geheel of gedeeltelijk zijn opgelost.

Of bovenstaand verhaal over stoornissen e.d. nou wel of niet opgaat voor de mens, doet er eigenlijk niet toe. Iets wat slecht is voor andere levensvormen in de natuur is sowieso ook slecht voor de mens. Mensen, dieren en planten leven volgens een dag-nachtcyclus, via het oog wordt licht en donker doorgegeven aan de biologische klok ofwel de suprachiasmatische kern in de hersenpan. Deze kern stuurt ook de cycli van hormoonproductie en stofwisseling aan. Licht, en kennelijk in het bijzonder ledlicht op verkeerde momenten, ontregelt deze cycli.

Light Emitting Diode (LED) Het milieuvriendelijke/energiezuinige kortere golflengte licht. Een licht uitstralendediode, die je probleemloos en verantwoordt dag- en nacht aan kon laten, lijkt er met genoemde studie een nadeel bij gekregen te hebben. Maar bij het verdere onderzoek naar de precieze invloed van licht op leven, dat nog maar pas begonnen is, zal m.n. het ledlicht ongetwijfeld aan alle kanten uitvoerig worden belicht. Het probleem met het z.g. blauwe lichtdeel zal hoe dan ook wel worden opgelost.
Maar wat voor soort verlichting we ook toepassen in met name de openbare ruimte, de simpelste en in alle opzichten beste oplossing is natuurlijk gewoon 's nachts het licht uit doen! Wat dat betreft zijn we met de onlangs aangekondigde proef, om de verlichting op de A6 tussen Lelystad en de Hollandse Brug 's nachts uit te doen op de goede weg, ook al doen ze dat alleen om op energiekosten te bezuinigen.

Sleepboot Mokum

Motorsleepboot Mokum, een prachtig en goed onderhouden scheepje van 10,5x3x1,3 meter (lxbxdg) is gebouwd in 1936 op scheepswerf Foxhol. Afgelopen zaterdag hebben we met onze vrienden een mooi tochtje gevaren met de 76 jarige (de motor, een 6 cilinder DAF 615 DT, 144 pk ofwel 106 kW bij 2400 r.p.m. is overigens van 1992) in Amsterdam en omgeving. De voor deze gelegenheid genoemde 'picknick' vaart (ons cadeautje van A, R en H) begon al goed. Toen we ons rond halfelf op de Mokum kwamen aanmonsteren, werden we feestelijk binnengehaald met koffie en appelgebak.

Rond elf uur gingen de trossen in de Brouwersgracht los, eerst richting Singel en van daaruit het IJ op, richting KNSM eiland. A wilde daar even de situatie van de helling in zich opnemen i.v.m. een winterbeurt straks van het onderwaterschip van de Mokum. Op het IJ werden we even getrakteerd op een striemende regenbui, gelukkig de eerste en laatste die dag. Even voorbij het oude REM eiland (1964, Radio/TV Noordzee) aan bakboord, heden ten dage een restaurant met fenomenaal uitzicht en heerlijke piratenhapjes, voeren we terug over het IJ richting Muziekgebouw. Vandaar stuurboord uit via het Oosterdok de Nieuwe Herengracht op, om vervolgens bij museum de Hermitage op de Amstel uit te komen, alwaar we bakboord uit stroomopwaarts gingen richting Ouderkerk aan de Amstel. Maar zover waren we voorlopig nog niet, want even vóór Ouderkerk vonden we aan bakboord een mooi plekje om aan te meren voor onze picknick. De picknick werd met een luide knal van de champagnekurk ingeluid, want we waren goed gemutst en het zonnetje scheen, dus was er wat te vieren! De met lekkere kaasjes en heerlijke vleeswaren belegde bolletjes en stokbroden van de warme bakker, gingen er vervolgens in als de spreekwoordelijke koek. Wel een beetje hard voor A, schipper en eigenaar van de Mokum die uiteraard de bob was, en het derhalve maar bij één glaasje mocht houden. We leefden erg met hem mee en lieten ons daarom de wijn maar des te beter smaken!

Na de picknick was het nog een kwartiertje varen naar Ouderkerk aan de Amstel, waar we voor een wandeling en een bezoek aan de joodse begraafplaats aldaar afmeerden. De begraafplaats Beth Haim (Huis des Levens) van de Portugees Israëlietische gemeente, is de oudste joodse begraafplaats van Nederland (Wikipedia). Eind 16e eeuw vestigden zich Spaanse en Portugese joden in Amsterdam, op de vlucht voor de Inquisitie. Aanvankelijk begroeven zij hun doden in de duinen van Groet, nabij Alkmaar. In 1614 wisten zij in Ouderkerk aan de Amstel een lap grond te kopen van een der schepenen van Amsterdam. Die begraafplaats markeerde de eerste formele erkenning van de (sefardisch) joodse gemeenschap in Amsterdam. Voorwaarde van de gemeente Amsterdam was dat men de overledenen per schip over de Amstel naar de begraafplaats vervoerde.

Getooid met een keppeltje (althans de heren) uit een bak bij de ingang, hebben we een tijdje rond gewandeld in deze verstilde enigszins verwilderde wereld. Bijzonder al die stokoude grafstenen in dat hoge gras met verweerde opschriften en jaartallen die 3761 jaar hoger liggen dan de christelijke jaartelling. Het enorme terrein, dat dus al eeuwen praktisch in het centrum van Ouderkerk aan de Amstel ligt, is ook heden ten dage nog in gebruik als begraafplaats voor de joodse gemeenschap hier. Goed, nadat we hier een uurtje de beentjes hadden gestrekt, hadden we het wel gezien. Terug naar de Mokum en Amsterdam! In het nautisch kwartier (Oosterdok) nog even langs A z'n vorige schip gevaren, waar hij vroeger op gewoond heeft. Uiteraard werden er oude herinneringen opgerakeld.

De feesten die we daar in de jaren zeventig en begin jaren tachtig op hebben gehad. Het is ook de plek waar ik ooit een keer met m'n tenorsax tijdens een feestje heb opgetreden in de gelegenheidsband die we de 'The Red Copper Wedding Band' noemden. (Omdat onze vrienden H en M toen 12,5 jaar getrouwd waren) We hebben er destijds ontzettend veel lol aan beleeft, ook al waren de meningen over de kwaliteit van onze band op z'n minst nogal verdeeld, maar dat maakte ons niets uit. We hebben daarna zelfs nog enkele keren met veel plezier opgetreden tijdens schoolavonden op een Amsterdamse Montessori school. Maar goed, dit terzijde allemaal.

Via het IJ en de Singel kwamen we rond zeven uur weer terug op de Brouwersgracht, waar we met z'n allen aan boord nog een vergeten hard eitje hebben verorberd. Het afscheid ging daarna vrij abrupt, H wilde naar huis, want hij moest morgen 100 km op de racefiets voor een goed doel, dat doet hij met z'n 75 jaren nog met twee vingers in z'n neus! En wij hadden 's morgens voor €. 30,- een parkeerdagkaart genomen, die op de Keizersgracht tot zeven uur geldig was. We hadden geen zin in ook nog een boete, dus gauw maar!
Bij 'Graaf Floris V van Muiden' hebben we met z'n tweetjes de mooie dag maar met een hapje afgesloten. Bedankt A, R en H voor deze prachtige dag, we hebben samen met jullie erg genoten, tot gauw!

Denken!

Suzanne Weusten (1953) las ik, is psycholoog en directeur van De ArgumentenfabriekDenkacademie. Een denkacademie, waar is dat nou weer goed voor? Denken kunnen we toch van nature al, dat hoeven we toch niet te leren. Denken is toch net zo'n basaal gegeven voor of van de mens, als de vijf zintuigen? Of hebben we daar mogelijk ook academies voor? Een ruik, voel, zien, proef en hooracademie. Oké, het is natuurlijk wel zo, dat de ene mens van nature succesvoller met deze basale gegevens weet om te gaan dan de ander, maar dat is nou eenmaal niet anders.

Ik kwam er echter al snel achter, dat ik met deze redenatie een denkfout maakte. Daar heb je het al, zo'n denkacademie is misschien zo gek toch niet. Denken schijnt niets met zintuigen te maken te hebben. Een gezond mens kan zijn denkvermogen geheel buiten de zintuigelijke waarnemingen om, verder opkrikken. Zintuigelijke waarnemingen zijn reacties op prikkels van buitenaf. Denken schijnt bij uitstek het gebied te zijn, waarbij interne representaties van informatie te pas komen. Denken is een vorm van informatieverwerking waarbij vooral interne processen een rol spelen. Volgens Weusten en haar compagnon Kraaijeveld is helder en gestructureerd denken een kwestie van 4 o's respecteren t.w. observeren, ordenen, overdenken en oordelen. Dat is dus andere koek.

Maar denkfouten schijnen we allemaal te maken, gisteren las ik in de Volkskrant het ABC van denkfouten, een stuk van Suzanne Weusten over dissonantie, waarom we onszelf voor de gek houden, enfin lees maar.

De moraal van dit verhaal lijkt me dus, leef mee met je tijd, sta open voor nieuwe informatie en stel zo nodig je mening(en) bij. Wel iets om over na te denken!

architectuur à la carte

Wat hebben de 'Wilhelminatoren' in 2011 gebouwd in Vaals, architect: RuimteMakersArchitectengroep; 'Het Forthuis' in 2011 gebouwd in Culemborg, architect: Gent & Monk architecten; 'Aan Zee' in 2011 gebouwd in Oostvoorne, architect: Emma architecten en 't Paviljoen in 2009 gebouwd in Roosendaal, architect: René van Zuuk Architekten met elkaar gemeen? Het zijn allemaal horecagelegenheden, ze zijn allemaal gesitueerd op mooie, vaak bijzondere locaties en ze zijn allemaal geheel of gedeeltelijk in hout uitgevoerd. Mooi zou zijn als ze ook allemaal demontabel waren opgezet, om zodoende ook elders weer te kunnen worden hergebruikt. Maar dat waardeoordeel is bij mijn weten alleen op 'Aan Zee' van toepassing. Dit is zomaar een greep uit een redelijk aantal vrij recente nieuwbouwprojecten op horecagebied.

De principale gedachte achter al deze tot de ruimtelijke verbeelding sprekende horecagelegenheden is, dat het basale genot van goed eten en drinken a.h.w. wordt geoptimaliseerd. In een ambiance, waar alles net even lekkerder smaakt, kom je graag nog eens terug!

Die principale gedachtengang gaat natuurlijk ook op voor nieuwe horecagelegenheden welke in reeds bestaande, vaak voormalige industriële gebouwen zijn opgezet. Ook die projecten hebben gemeen dat ze zijn opgezet in een dynamische, en vaak mooie omgeving, uiteraard vanuit een andere optiek bezien. Boeiend hoe in Amsterdam de 'Westergasfabriek' zich in dit opzicht heeft ontwikkeld, maar ook het voormalig havengebouw 'Panama' (failliet sinds begin dit jaar), het café restaurant 'Amsterdam' in het voormalig pompgebouw van de Amsterdamse waterleiding of de 'IJ-kantine' aan de NDSM haven. In Rotterdam ken ik restaurant 'STROOM' opgezet in de voormalige Schiecentrale, en in Zaandam ken ik restaurant 'De Koekfabriek' (failliet sinds begin september 2012). Of wat te denken van het unieke 'Hotel(letje) Harlingen Vuurtoren' En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Re-set, duurzaamheid en hergebruik is het concept op de architectuurbiënnale 2012 in Venetië (zie mijn stukje van 30 augustus j.l.) Het benutten van bestaand potentiëel en het creëren van waarde op plekken waar die lijkt te verdwijnen, het ‘reanimeren’ van desolate gebouwen, wordt meer en meer kerntaak van de architect.
Allemaal waar natuurlijk, maar om in beeldspraak te blijven, zeg als vormgever maar eens nee tegen een principaal, die je een lekker hapje aanbiedt in de zin van een maagdelijk bouwperceeltje op een mooie locatie!

langs de Lek

Het evenement Kunststroom is georganiseerd door de Vereniging KrimpenerKunstWaard las ik. De bedoeling van het evenement is meer landelijke bekendheid te geven aan de Krimpenerwaard op het gebied van Kunst en Cultuur. Daartoe werd aan weerszijden van de Lek, van Schoonhoven tot aan Krimpen aan den IJssel, op een 30-tal locaties door diverse kunstenaars geexposeerd.

Het thema van de exposities was 'Hollanders komt naar het water'. Ontleend aan een verhaal van Herman de Man, waarin hij vertelt over de reis van radarboot 'Kapitein Kok' van Vianen naar Krimpen aan den IJssel. Behalve de sfeer aan boord, beschreef hij daarin ook de sfeer van het water, de dorpen en de oevers van de rivier.

Het boekje 'Hollanders komt naar het water' van Herman de Man met pentekeningen van Dirk van Nijland is geschreven in 1920 in opdracht van rederij 'Op De Lek'. Rederij 'Op de Lek' verzorgde een dagelijkse route per raderboot over de Lek vanaf Culemborg naar Rotterdam. Het boekje heeft 3 hoofdstukken t.w. 1) beschrijving van sfeer, boot en afvaart; 2) beschrijving van de diverse aanlegplaatsen tot Kinderdijk; 3) beschrijving van traject Kinderdijk-Rotterdam met de hectiek van de scheepswerven en de drukte van de stad.

Een samenvatting uit het boekje van het gedeelte Nieuwpoort (waar we aan onze kunstroute zijn begonnen) tot even voorbij Kinderdijk (waar we zijn geëindigd):

De wit/zwart/gele radarboot vertrekt vanaf Culemborg met een majestueuze trage gang, in contrast met de snellere motorboten die aan haar waardige tempo voorbijgaan.

Vanaf Nieuwpoort is de rivier kronkelig en de volgende aanlegplaats Schoonhoven laat zich niet direct zien.
Schoonhoven: als eerste doemt de stompe scheve toren op. De boot legt aan bij de steiger aan de Veerpoort,een antiek bouwwerk. Het stadje is bekend om zijn zilversmeden, waar je als je ging trouwen je couverts liet maken, met na afloop een pierewaaidag in een open koetsje met veel cafébezoek. Schoonhoven ligt in een gordel van romantiek, als uitgangspunt voor diverse uitstapjes in de omgeving. (Polsbroek, Vlist, Haastrecht en Gouda)

Ammerstol: ook wel klein Ammers genoemd, heeft volop bezigheid in het voorjaar. Dan is men er druk met teenschillen. Het dorp heeft een overdekte visbank die op de dijk staat. Dit dateert nog uit de tijd dat men er op zalm viste, met de zogenaamde “snackert” een klein vissersraderbootje. Hierna passeert de boot Streefkerk, Opperduit en Nieuw Lekkerland.

Daarna Lekkerkerk: een dorp als een vesting , gebouwd op een bakstenen walmuur aan een dijk die voorzien is van dikke basaltblokken. Achter Lekkerkerk vele mooie polderwegen met interessante veenflora. De idylle aan de Lek loopt tot Kinderdijk. Tot zover wordt langs ongerept dromerig landschap gevaren met mijmerende plaatsjes.
Vanaf Kinderdijk gaat het rechttoe rechtaan, met weinig romantiek. Hier begint de industriepoort met zijn scheepswerven.

We hebben eerlijk gezegd meer van het landschap genoten dan van de kunst. In het mooie plaatsje Nieuwpoort hebben we een 4-tal kunstlocaties bezocht. En in Streefkerk hebben we in molen 'De Liefde' en in hotel/restaurant 'De Limonadefabriek' een aantal aardige schilderijtjes en aquarelletjes bekeken. Maar in Kinderdijk hebben we alleen nog vanaf de dijk een tijdje staan kijken naar al die klassieke molens daar, wat een pracht, en wat een rust, alsof de tijd hier heeft stil gestaan!
Maar dat was het voor ons die middag, meer tijd hadden we niet, we moesten door naar een afspraak in Leiden met J en I. Met de veerpont waren we zo aan de overkant, waar de hectiek van de nabije stad al snel weer voelbaar werd!

mijn tandarts

Mijn tandarts gaat eind dit jaar met pensioen! Mooi voor hem, jammer voor mij. Aan alles komt een eind, dat weet ik ook wel, maar ik moet na ruim 40 jaar wel op zoek naar een andere tandarts. En daar heb ik totaal geen zin in, toch zal het moeten. We waren dan wel geen vrienden, maar toch heel vertrouwd met elkaar. Een vertrouwen dat in de loop der tijd is gegroeid, en al stamt uit de periode toen ik nog met m'n kinderen bij hem kwam. Het is niet anders!
Goed, toen ik vanmorgen bij hem binnenstapte voor mijn jaarlijkse controle, maakte ik een min of meer gekscherende opmerking over de laatste keer. Of hij wel besefte dat hij vandaag voor het laatst naar mijn prachtige gebit mocht kijken. Nou dat besef had hij zeker, maar hij moest eerst nog maar zien of het inderdaad voor de laatste keer zou zijn. Er zou natuurlijk n.a.v. mijn controlebezoekje ook zomaar meer werk aan de winkel kunnen komen. Dus neem plaats, dan gaan we dat eerst eens rustig bekijken.

En dat begon al goed, de laatste foto's van m'n kiezen waren volgens hem van 2009. Daarom leek het hem vanmorgen wel een wijs plan om m'n kiezen weer eens aan een geringe röntgenstraling bloot te stellen. Een z.g. Bite-wing noemde hij dat, eentje aan de linker kant en eentje aan de rechter kant.
Behalve het kroongedeelte, dat ikzelf ook wel enigszins kon zien als ik m'n mond maar ver genoeg open trok, kon hij op zo'n foto ook een gedeelte van de wortels en het omliggende bot zien. Wat hij allemaal gezien heeft op die foto's weet ik niet, maar hij begon gelijk met zo'n haakpen in een paar oude vullingen te rommelen.
Vervolgens begon hij tegen zijn assistente een beetje binnensmonds te mompelen over vullingen vervangen in de molaar of promolaar. En even later had hij het ook nog over een incisief of zoiets en tandsteen verwijderen. Ik zal maar drie kwartier reserveren riep de assistente, dat lijkt me wel nodig. Wat wil je, zo'n mens weet waar ze over praat. Datum en tijdstip moest ik maar met Hetty van de receptie overleggen. Tot ziens en een goeiedag verder, ja dank je, insgelijks!

Ach ja, soms zit het mee en heb je niks, en soms zit het een beetje tegen en moet er geboord worden. Maar hoe dan ook, eind september, wanneer S mij voor het laatst te grazen heeft gehad, zal ik tot mijn spijt toch afscheid van hem moeten nemen.

Partijtjes

Eén partijtje is leuk, en twee partijtjes nog leuker! Maar ze moeten niet in één weekend vallen, want dat kan aardig vermoeiend uitpakken heb ik ondervonden. Moet je maar niet zoveel nuttigen hoorde ik iemand in mijn directe nabijheid zeggen, en dat is misschien ook wel zo. Maar ja, hoe gaat zo iets, het was gezellig en alles wat ik door J en K, mijn mooie geliefde feestvarkentjes, die alweer 16 en 14 jaar oud zijn geworden, kreeg aangeboden was lekker. De consequentie van mijn consumeergedrag was echter wel, dat ik aan het eind van de avond blij was, dat ik met de fiets was!

Het één en ander had tot gevolg dat de andere dag zich in mijn beleving enigszins duf aandiende. Dat beloofde nog wat, want er stond ook voor vandaag een partijtje op het programma. Maar nu was ikzelf samen met Jo. het feestvarken vanwege onze 47ste jaargang. Ik nam me dan ook voor, het vandaag absoluut wat rustiger aan te doen. Maar toen het partijtje aan het eind van de middag begon, was de mist in m'n hoofd inmiddels weer aardig opgetrokken. Dus ja, ook toen was het weer gezellig, en alles wat voorbij kwam even lekker! En deze keer hoefde ik aan het eind van de avond zelfs niet eens te fietsen, dat was helemaal mooi!

Twee partijtjes in één weekend, leuk hoor, maar de maandag heb ik godzijdank in volledige rust aan me voorbij kunnen laten gaan. En dat was voor even toch wel het allermooist!

Hardlopen, de 400 meter.

De Zuid Afrikaanse atleet Oscar Pistorius (1986) bijgenaamd de 'Blade Runner' vanwege zijn kunstbenen, liep tijdens de halve finale vorige maand in Londen, de 400 meter in 45,44 sec. De Grenadiaanse atleet Kirani James (1992) wel de 'Usain Bolt (1986) van de 400 meter' genoemd, deed er op z'n eigen benen 43,94 sec. over, en werd daarmee Olympisch kampioen. Een verschil van 1,5 sec. waar hebben we het eigenlijk over, maar in de wereld van topsport is het veel!

In het Olympisch Stadion van Helsinki (waar ik eens was vanwege een architectuurexcursie, zie o.a. mijn stukje 'Finland' van 16 januari 2007) heb ik na een avondje doorzakken, voor de gein met een paar collega's de 400 meter een keer zo hard mogelijk gelopen. Ik liep het wedstrijdje op blote voeten in hele soepele mocassins, waarvan de linker op een gegeven moment dubbel onder m'n voet klapte. Krampachtig probeerde ik het slappe geval met gekrulde tenen nog enigszins aan m'n voet te houden, maar dat was geen manier van lopen natuurlijk. Wat een vertoning! Toch werd ik nog tweede, de tijd hebben we destijds maar niet opgenomen, maar ik weet wel zeker dat die boven de 60 sec. lag. Evengoed dacht ik bij de finish dat m'n laatste uur had geslagen. Boemerdeboemboemboem, ja totale verzuring van het corpus, het melkzuur kwam bij wijze van spreken m'n oren uit.

Behalve dat je uiteraard getraind moet zijn voor dergelijke krachtexplosies, dien je tijdens een dergelijke hardloopwedstrijd goed te anticiperen op de verschillende fasen heb ik gelezen. De 400 meter, een volledige ronde in het stadion, is eigenlijk een overgangsafstand tussen de sprint en de middellange afstanden. Na de start, altijd belangrijk maar toch iets minder dan bij de kortere afstanden, ben je al snel bij de eerste bocht waarin je gaat versnellen. Vervolgens ga je op het eerste rechte stuk op z'n hardst. Bij 200 meter, op de helft dus, begint als gevolg van de zware inspanning het melkzuur je al parten te spelen, en zo ga je de tweede bocht in. Het laatste rechte stuk is tot aan de finish vanwege de verzuring een mentaal gevecht met jezelf.

Atleten, ik kan er veel respect voor opbrengen, en helemaal voor de sporters van de Paralympics, die nog tot en met zondag te zien zijn.

Een fietstochtje in Aalten & omgeving

Ons jaarlijkse familiefietstochtje op de eerste zaterdag in september was deze keer in Aalten en omgeving georganiseerd. De weergoden waren ons afgelopen zaterdag goed gezind, lekker temperatuurtje, zon met hier en daar een stapelwolkje en nauwelijks of geen wind, beter konden we ons niet wensen!

Even over elf werden we door de reeds aanwezige familieleden en M en C, die deze keer de organisatie op zich hadden genomen, feestelijk verwelkomt met koffie en gebak op het zonnige terras van Zalencentrum 't Schepersveld aan de Loohuisweg in Aalten. Rond twaalf uur, iedereen was aanwezig en bijgepraat, konden we op de pedalen. M en C hadden van en naar 't Schepersveld een route uigezet van ca. 35 km, die ons door het prachtige glooiende coulissen landschap van de Achterhoek, richting Winterswijk en de Duitse grens voerde.

Even voor half twee arriveerden we met z'n twintigen voor de lunch op Kaasboerderij/Herberg 'Harmienehoeve' aan de Kulverweg in Winterswijk. We waren niet de enige op het zonnige terras, en dat hebben we gemerkt. Maar uiteindelijk hebben we ons daar prima vermaakt en zijn we goed aan onze trekken gekomen. Verkwikt en uitgerust zette de meute zich gezellig keuvelend over van alles en nogwat weer in beweging voor het tweede deel van de route.

Na een uurtje fietsen kwamen we aan bij IJsboerderij 't Olde Pietepol aan de Lieversdijk in Aalten. Heel bijzonder, we hebben daar niemand van de bediening gezien. We konden en moesten ons daar zelf bedienen, als je maar wel een muntstuk in een potje deed. Waar maak je dat nog mee? Daar stonden we allemaal, diep gebogen over de vrieskist ons smaakje uit te zoeken. Prachtig daar, in de middle of nowhere hebben we een halfuurtje volop van ons Olde Pietepolijsje zitten genieten.

Rond vijf uur waren we terug op 't Schepersveld. Daar hebben we, alvorens aan het diner te beginnen, op het terras nog een tijdje genoeglijk in het zonnetje zitten pimpelen. Maar even over zessen werden we toch binnen verwacht. En daar hebben we met z'n allen aan een paar lange tafels lekker zitten smikkelen. Halverwege het diner vroeg A uiteraard weer even de aandacht voor het traditionele vaantje dat ons allen te beurt viel. Deze keer oranje gekleurd, met een knipoog naar de prestaties van de nationale medaillewinnaars op de onlangs gehouden Olympische Spelen. En ja, toen was daar na het toetje of voor sommigen koffie, het moment van afscheid nemen. We kunnen er weer een jaartje tegen. Volgend jaar zullen A en W bij leven en welzijn de fietstocht organiseren in Zaltbommel en omgeving.

met het hoofd in de wolken

De Nederlandse kunstenaar Jeroen Kooijmans (1967) werkte in 2001 een tijdje in New York aan het z.g. snorrenproject, een filmproject voor het Museum of Modern Art (MoMa). Vanuit zijn appartement keek hij uit op de wolkenkrabbers van Manhattan, waaronder de Twin Towers die toen nog bestonden. Tijdens één van de vele stadswandelingen die hij maakte, waarbij hij weer eens in de schaduw liep van die hoge gebouwen, kreeg hij een ingeving over hangende tuinen. (Mogelijk dat hij even de hangende tuinen van Babylon voor ogen had). Schaduwvrije wandelgebieden, hoog in de lucht opgehangen tussen de wolkenkrabbers! Wolkenkrabbers zijn in feite symbolen van het ruimtegebrek in de stad. Door ze hoog in de lucht middels horizontale vlakken met elkaar te verbinden, vergroot je de openbare ruimte in de stad. Land maken waar het niet is, volgens Kooijmans een goede Nederlandse traditie. Het was niet meer dan een fantasie, niet gehinderd door praktische bezwaren! Hij beperkte zich in New York verder tot de realiteit van zijn z.g. snorrenproject.



Illustratie naar Kooijmans fantasie van Sabine ten Lohuis.

 Maar toen hij in datzelfde jaar vanuit zijn raam totaal flabbergasted de Twin Towers in elkaar zag storten, had dat zo'n impact op zijn aanwezigheid en werk in New York dat hij gewoon niet verder kon met zijn oorspronkelijke snorrenproject. New York was zijn stad niet meer!
Maar in 2005, vier jaar later dus maakte hij de film New York is eating me & The cactus Dance Hierin onderzocht Kooijmans de impact van zijn ervaringen destijds, toen hij vanuit zijn appartement de aanslagen op de Twin Towers heeft zien gebeuren. Waardoor zijn Amerikaanse droom opeens een nachtmerrie werd. De film is een portret van New York na 9/11. Alles is veranderd, New York, de wereld en zijn oorspronkelijke plan om een film over snorren te maken. Het is een documentairefilm over de herwonnen identiteit van de stad, haar bewoners en de kunstenaar geworden. Mogelijk mede door mijn unieke herinneringen aan het zicht op Manhattan (zie mijn stukje 'New York' van 12 september 2006) wordt ik in Kooijmans zoektocht naar New York's hernieuwde identiteit geraakt door 'Cargo', zie onderstaand fragment uit zijn docufilm 'New York is eating me & the cactus dance'



Frappant is dat het Rotterdamse architectenbureau MVRDV Jeroen Kooijmans in 2006 heeft benaderd, om mee te werken aan een kunstprojectprijsvraag tussen de wolkenkrabbers van Pittsburgh. Zijn New Yorkse hangende tuinenfantasie bleek na doorrekening zowaar een haalbare kaart! Er werd een ontwerpplan uitgewerkt en er werd een mooie maquette gemaakt, maar helaas behoorden ze niet tot de prijswinnaars. Maar het zal mij niet verbazen als een dergelijk plan ergens op de wereld een keer zal worden gerealiseerd!