Hodgepodge in Zeewolde

De gehele Aanloophaven in Zeewolde werd in beslag genomen door een armada van dikke motorjachten. De organisatie van de Koninklijke Nederlandsche Motorboot Club ofwel KNMC, had besloten het Openingsfeest dit jaar op een zo'n centraal mogelijke plek te houden. En aangezien Zeewolde wel het exacte middelpunt van Nederland wordt genoemd, was een betere locatie voor dit festijn dan ook nauwelijks denkbaar. Temeer door het aldaar uniek aan de haven gelegen Grand Café - Restaurant 'The Harbour', want mocht je daar per ongeluk een beetje te diep in het glaasje hebben gekeken, dan kon je desnoods op je knieën nog weer aan boord komen.

Maar voor het zover was, mocht het uberhaupt al zover komen, speelde in 'The Harbour' op de vooravond zal ik maar zeggen van het openingsfeest, eerst Hodgepodge nog een deuntje mee in het feestgedruis van de Koninklijke. Nou ja feestgedruis, voorlopig waren wij het die voor enig gedruis zorgden, want de dames en heren van de Koninklijke zaten allemaal rustig en beschaafd te smikkelen aan een copieus diner.

Waren we aanvankelijk van mening in een verkeerde scene terecht te zijn gekomen tussen al die dinerende mensen, geleidelijk aan veranderde de stemming. Het gros bleef lekker zitten luisteren toen ze uitgegeten waren, en steeds enthousiaster kregen we, mede door toedoen van onze trouwe ega-supporters, de handjes op elkaar, en op een gegeven moment zelfs ook nog de voetjes van de vloer. Al was dat laatste wel pas aan het einde van ons repertoire met bijvoorbeeld een nummer als 'Goodnight Irene'.

En eenmaal thuis belde grote baas RS van 'The Harbour' ons nog in de kleine uurtjes, om te bedanken voor het doorslaande succes van ons optreden. Hij vond het leuk en de mensen ook, want ze waren lekker blijven zitten. En dat was niet alleen gezellig, maar ook in meerdere opzichten uiteraard een goede zaak!

zonnige dagen

Zomerse temperaturen tijdens en rond beide paasdagen! Bijzonder, want zovaak heb ik dat in onze contreien nog niet meegemaakt in April, ik sta m'n tuin te sproeien alsof het al hoogzomer is. En dat niet alleen, sowieso is het buitenleven al volop begonnen, open deuren en ramen, snoeien, onkruid wieden, fietsen, wandelen, varen, eten, drinken, terrasjes noem maar op. De ouverture van ons paasweekend beleefden we zaterdag in de namiddag al met een wandeling op het prachtige 18e eeuwse landgoed 'IJsselvliedt' in Wezep. Een lumineuze pitstopactie op de A28, die ons op doorreis naar het ziekenboeg bezoek in Hoogeveen spontaan overkwam.


Zondag, een heerlijk ontbijtje onder de parasol, krantje lezen en wat rommelen in de tuin. Verder wachten we op de dingen die staan te gebeuren. De boys uit Amsterdam zouden rond koffietijd arriveren, maar inmiddels zijn we er aan gewend geraakt daar standaard een uurtje bij op te tellen. We zaten dan ook niet eerder dan even na het middaguur met een bak koffie in de schaduw de gezamelijke nieuwtjes uit te wisselen. Mink had z'n zwembroek meegenomen en wilde graag met me gaan varen. Zover is het echter niet gekomen, want even later meldde de club uit Harderwijk zich enigszins onverwacht op apél. Jammer Mink, morgen dan maar, en dat viel hem natuurlijk een beetje tegen. Maar toen in de loop van de middag ook de club uit Zwolle geheel onverwacht kwam binnenrollen, was ik blij met m'n besluit. Het was een gezellige boel op ons terrasje, en de verhalen werden door toedoen van de spiritualiën alsmaar sterker. Bij Pitza di Mama in de Bruggestraat konden we wonder boven wonder nog terecht voor een voedzame maaltijd, al was het jammergenoeg wel binnen. Maar we zaten wel gezellig met z'n allen aan een lange tafel, en dat maakte weer veel goed. Bij C en J hebben we daarna met de koffie nog een poosje buiten zitten ouwehoeren over het nieuw vormgegeven stadspark.

Maandag, de boys uit Amsterdam sliepen uit tot aan het middaguur, en dat terwijl ze om de één of andere reden alweer rond vijf uur thuis moesten zijn. Jammer Mink, dan gaan we een andere keer maar varen. We gaan wandelen en eieren zoeken in de tuin van Paleis Soestdijk, is dat een leuk idee? Maar toen we eindelijk bij de Paleistuin aankwamen, was het drie kwartier voor sluitingstijd, we hoefden geen entree meer te betalen en mochten zo doorlopen. Nou ja, als je een beetje doorpakt kan je in drie kwartier de hele Paleistuin nog determineren, alleen paaseieren hebben we niet meer gevonden! Maar voordat we de auto weer opzochten, hebben we met z'n vijven op het terras van de Orangerie daar, nog wel even van een lekker ijsje van E genoten.

Met een enigszins verlate lunch op het zonnige terras van restaurant 'Vuur' in Baarn, werd het gezamelijke paasweekend passend en in stijl afgesloten, ook al had Thijs daar volgens hem wel erg veel last van wespen gehad. De echte wespentijd is pas over dik drie maanden, dus dat wordt nog wat! Via Eemnes, het pondje over de Eem en Eemdijk zijn we terug gereden naar huis.

Terrasje pikken

De hele binnenstad van Zwolle was een aaneenschakeling van terrasjes. Waar we ook liepen Melkmarkt, Grote Markt, Luttekestraat, Grote Kerkplein of Koestraat, waar we tenslotte maar neerstreken op het terras vóór theater Odeon, overal blije mensen genietend van elkaar en het prachtige weer.

Recht tegenover ons terrasje 'Museum de Fundatie', ook wel 'Paleis a/d Blijmarkt' genoemd. Neoclassicisme en Biedermeier lazen we op de gevel, een tentoonstelling samengesteld uit de collecties van de vorst van Liechtenstein. Om eerlijk te zijn, ben ik in beide, enigszins burgerlijke en truttige kunststromingen uit de periode die ruwweg ligt tussen 1760 en 1848, niet of nauwelijks geïnteresseerd. Maar ik kon het toch ook weer niet over mijn hart verkrijgen, om de unieke tentoonstelling aan de overkant van de straat te laten schieten, en al helemaal niet met een museumkaart op zak.

De Koninklijke familie van Liechtenstein heeft de afgelopen vier eeuwen een rijke en veelzijdige kunstverzameling opgebouwd. In deze verzameling vormen Neoclassicisme en Biedermeier het hoogtepunt. De privé verzameling, één van de belangrijkste ter wereld las ik, is eerder onder meer te zien geweest in Praag en het Pushkin Museum in Moskou. Maar in 2012 gaat de kunstcollectie definitief naar het Liechtenstein Stadtpalais in Wenen. Dat we dat maar even weten allemaal!

De expositie in 'Museum de Fundatie' vond ik bovenverwachting best interessant, meer dan 150 schilderijen, beelden, meubelen en gebruiksvoorwerpen waren er te zien. Bekende Weense grootheden uit die tijd als Rudolf von Alt, Friedrich von Amerling, Ferdinand Runk en Ferdinand Georg Waldmüller met indrukwekkende landschappen, portretten en genrestukken. Maar er was ook werk te zien van gerenommeerde Europese kunstenaars als Antonio Canova, Elisabeth Vigée-Lebrun en Francesco Hayez. En ook was er allerlei porselein te zien van de Kaiserliche Porzellanmanufaktur Wien.

Zoals gezegd, bovenverwachting interessant allemaal, evengoed heb ik m'n rondje in het museum sneller gelopen dan anders, maar dat kwam ook een beetje door het mooie weer, ik wilde naar buiten! Na weer een leuke wandeling langs allerlei overvolle terrasjes, hebben we in het Italiaanse restaurant 'Vito's' aan de Grote Markt vervolgens een hapje gegeten, en zijn we daarna in Stadshagen nog even bij S en W langs geweest voor een babbel en een kopje koffie.

Vrijkaart

We kregen zomaar vrijkaartjes van een kennis uit de organisatie voor het optreden van Liquid Lefty afgelopen zondagmiddag in Estrado. Het was prachtig weer, eigenlijk zonde om binnen te zitten, toch hebben we dat wel gedaan. En daar hebben we geen spijt van gehad! In de podiumzaal, maar ongelooflijk hoe weinig bezoekers er waren. Ik heb ze niet geteld, maar ik schat het aantal op hooguit 30 inclusief de organisatie en de mensen achter de bar. En dat voor een jonge veelbelovende topband uit Amsterdam!

Het optreden van de band Liquid Lefty bestaande uit de tweeling Jelske (tenorsax) en Pieter (bas) Hoogervorst, Jaap Berends (gitaar), Clemens Horn (toetsen) en Bernhard Weichinger (drums) stond in het teken van hun debuutalbum 'Frozen'. De muziek die ze maken is een mix van jazz, dance, triphop, ambient, dub en verder las ik ergens, maar ik vond het pure Jazz-Funk. Hun muziek deed mij erg aan The Crusaders denken, aan een nummer als 'Feeling Funky' bijvoorbeeld uit 1975. Net als bij The Crusaders, leunde de ritmische muziekstijl van Liquid Lefty ook sterk op het staccato samenspel.



Smaken verschillen, maar ik vond de muziek prachtig en heb genoten! Jammer van het lage bezoekers aantal, daar moet zo'n organisatie toch echt wat aan gaan doen. Het geven van vrijkaartjes aan die en gene alleen is niet voldoende. Er moet veel meer gebeuren om de mensen over de drempel te krijgen. Want voor je het weet wordt de subsidie de nek om gedraaid, en kunnen we het schudden met de cultuur in Harderwijk.

ons voedsel

'Smakelijk Eten' is een filmdocumentaire van Walther Grotenhuis die j.l. maart voor het eerst in de bioscopen te zien was. Wij hebben hem afgelopen zaterdag in het Fraterhuis gezien in Zwolle. Thema of beter gezegd de moraal van de film is: Hoe voedsel de wereld verandert!

Het was natuurlijk niet allemaal nieuwe kennis waarmee we werden geconfronteerd. Wat dat betreft zie je genoeg op TV over het onderwerp voedsel, als je tenminste verder kijkt dan je neus lang is, dus niet alleen naar programma's van de grootste familie van Nederland. Maar kennelijk was ik me van het één en ander toch niet voldoende bewust, want ik was flabbergasted na het zien van de filmdocumentaire.



Ik hou van lekker en goed eten, regelmatig uit eten, maar meestal toch wel thuis. Eten wat we doorgaans in de supermarkt, 't liefst niet te duur kopen. Maar als je ziet dat een carbonade uit de reclame verantwoordelijk is voor het kappen van duizenden hectare Braziliaans regenwoud om soja te kunnen verbouwen voor die miljoenen varkens hier, en die heerlijke garnalen en gamba's garant staan voor de vernietiging van mangrovebossen in de Filippijnse kustwateren t.g.v. enorme kweekvijvers, zou je voor ons voedsel eigenlijk alleen nog maar de hoofdprijs moeten willen betalen. Alhoewel ik toch ook wel weer betwijfel of we met een dergelijke actie de voedselproductie met de daarmee gepaard gaande natuurvernietiging en habitatproblemen elders op de wereld beteugelen.

Boontjes, ook zo'n verhaal. Vroeger aten we hier alleen verse sperziebonen in de zomer, tegenwoordig kan je het hele jaar door verse peulvruchten eten uit Kenia en omstreken. Maar dat door deze luxe aan onze kant, de Kenianen en hun vee in de wijde omgeving van de waterslurpende bonenplantages dagelijks vele kilometers moeten lopen voor een beetje water, of veel erger nog zelfs van dorst omkomen, was mij eerlijk gezegd niet bekend.

Door de actualiteit van 'Smakelijk Eten' zal ik weer even een tijdje bewuster langs de schappen van de supermarkt lopen. Maar uit ervaring weet ik dat deze prille gedragsverandering bij mij als consument niet zal beklijven, als de boodschap van: Hoe voedsel de wereld verandert! niet van tijd tot tijd zal worden herhaald.

Gouden Jubileum

Zaltbommel, zondagochtend halftien op het Kerkplein, in het zonnetje hangen we wat rond nabij en op het bankje voor antiquariaat Dorresteijn. Het is nog een beetje te vroeg om al in die prachtig beierende, maar toch ook o zo kouwe hoog boven ons uit torende 15e eeuwse Sint Maartenskerk te gaan zitten. We zijn op deze 5e zondag in de veertigdagentijd of ook wel het Quadragesima genoemd, uitgenodigd door A en W om een dienst in Schrift en gebed mee te beleven. Een dienst die behalve in het teken van vasten en bezinning, op deze zondag ook een beetje een dienst is ter ere van het 50 jarig huwelijk van A en W. En dat is toch best bijzonder!



Persoonlijk beleefde ik de dienst in de prachtige Sint Maartenskerk als een moment van herkenning. Ook al sta ik al ruim vier decennia buiten welke vorm van beleden religie dan ook, het was voor mij beslist niet moeilijk om in de combinatie van rituelen zoals orgelspel, liturgie, cantorij, schriftlezing, overdenking, kindernevendienst, inzameling van gaven, dankgebed en slotlied het sacrale element te voelen. Het sacrale, ofwel datgene waar het andere in wordt ervaren!

Buiten de kerken, die hun identiteit en sacrale beleving ontlenen aan de Bijbel en de verkondiging van Gods Woord, zijn er naar mijn idee in de hedendaagse samenleving wel meer domeinen te bedenken, waar d.m.v. rituelen naar het sacrale wordt gezocht. Kunst, cultuur, herdenkingen, wellness, vrije tijd en monumenten om er maar een aantal te noemen. Allemaal domeinen waarin mensen trachten tot zichzelf te komen en iets van dat andere, dat grootse ondefinieerbare te ervaren. Zelf ervaar ik de verwondering vaak op zee in m'n zeilbootje, met name 's nachts bij helder weer, varend onder een majestueus zwerk. Maar ook wel tijdens wandelingen in de bergen, langs het strand of in het bos! Ach, in welke omgeving dan ook, overal kan ik plotseling overvallen worden door een gevoel van verbazing en devotie.

Hoe dan ook, voor mij staat iedereen vrij om z'n eigen sacrale domein te zoeken op dit ondermaanse, zolang je de ander er maar geen kwaad mee berokkend of mee tot last bent. Amen.
Ik was overigens wel blij dat de dienst was afgelopen, ik verrekte namelijk van de kou. Het lijkt mij dat het toch wel te doen moet zijn, om die prachtige kerk eens een beetje te verwarmen? Gelukkig kwam ik buiten op het Kerkplein in het voorjaarszonnetje weer snel tot m'n positieven.

Het was na afloop van de dienst in het Koor van de Sint Maartenskerk een gezellige en drukke bedoening tijdens de receptie. Maar de prachtige plek waar we vervolgens heen gingen spande de kroon. Restaurant 't Wellse Veerhuis in Well met uitzicht op de Maas. Alles klopte, het weer, de mensen en de sfeer, de bediening, de borrel en de heerlijke maaltijd. A en W proficiat en nog veel gezonde jaren samen!

zeilseizoen

Het zeilseizoen is weer begonnen. Vroeger had ik het nooit over zeilseizoenen, en overwinterde ik nogal eens in het water om te kunnen winterzeilen op Wad of IJsselmeer. Wat overigens naar m'n zin te weinig gebeurde, maar dat ter zijde. En overwinterde ik niet in het water, dan was ik op z'n minst wel één van de eersten die er in het voorjaar weer in lag. Maar alles heeft kennelijk z'n tijd op dit ondermaanse, want ik lig nu nog lang en breed op de kant. En alles moet nog gedaan worden, antifouling, romp, dek, zeilen noem maar op, en ook is verdorie m'n stuurautomaat nog kapot. Maar ik maak me er niet druk om en doe het rustig aan, bovendien krijg ik morgen poetshulp van m'n 'brother in law', een ongekende luxe!

Maar ondanks de huidige rust, overweeg ik evengoed rond Hemelvaartsdag of Pinksteren weer eens een keertje naar de overkant te zeilen met een stelletje liefhebbers. De wind zal uiteindelijk bepalen waar we uitkomen, maar ik mik op River Orwell, even stappen in Woolverstone (Pin Mill) en/of Ipswich. En voor zo'n zeiltripje moet, hoe je het ook wend of keert, wel weer het één en ander worden geregeld.

Toch maak ik me terecht of onterecht, lang niet meer zo druk voor zo'n tochtje als voorheen. Door het toegenomen comfort lijkt alles makkelijker geworden te zijn op zee, neem bijvoorbeeld de koers- en plaatsbepaling. Vroeger hield ik heel precieus een gegist bestek bij, aan de hand van de gevaren koers en afstand. Dat had ik in de beginjaren tachtig goed geleerd op een cursus van good old Gerard Kuiper zelf op de Amsterdamse Zeevaartschool. Om de ware koers naar lichtschip, boei of haven te bepalen, zat je hevig te rekenen en uit te zetten in je navigatiehoekje. Begrippen als kompaskoers, magnetische koers, grondkoers, variatie, deviatie, snelheid, afstand, stroom en drift waren (en zijn nog altijd) factoren van belang!

Maar al snel was daar de AP-navigator, een apparaat van o.a. Philips dat z.g. Decca signalen van diverse radiozenders langs de kusten, kon omzetten in leesbare lengte- en breedtegraden zodat je op de Noordzee en Het Kanaal vrij nauwkeurig je positie kon bepalen. Het ding gaf aan waar je je op de kaart bevond, je zag je scheepje langs, onder of boven een door jezelf op de zeekaart uitgezette koerslijn varen. Op basis daarvan bracht je de nodige stuurcorrecties aan. Rekenen deed je daarom al veel minder, en van een gegist bestek was eigenlijk nog nauwelijks sprake, want wat viel er nog te gissen. Het hand- en rekenwerk deed je er alleen nog een beetje bij, voor het geval de stroom aan boord eens uit mocht vallen.

En halverwege de jaren negentig schakelden we over op GPS navigatie, een nauwkeurig wereldwijd satellietsysteem. Eerst nog een handgevalletje op batterijen, later een ingebouwde met mooie en duidelijke beeldschermpjes, waarop je tot bijna op de meter nauwkeurig kon zien waar je je bevond op die grote waterplas. Een kind kon de was doen! Het handgevalletje op batterijen hielden we reserve, voor als de stroom eens uit mocht vallen.

Ik geef het niet graag toe, maar toch geloof ik dat ik van al die geavanceerde navigatietechnieken behoorlijk gemakzuchtig geworden ben. Van vrienden heb ik ooit een sextant gekregen, waarmee ik voor de lol met een boekje van Henk Bezemer erbij nog wel eens aan astronomische plaatsbepaling doe. Maar echt gebruiken doe ik het niet, want de elektronische plaatsbepalingsapparatuur is vele malen nauwkeuriger!