Texel

Oudeschild op Texel was onze volgende bestemming. Vanuit Vlieland gezien doet zich dan de vraag voor hoe we dat dan gaan aanpakken, buitenom over zee of binnendoor over de wadden. De keuze viel deze keer op binnendoor, dus over het wad! Bij vertrek moesten we in de Vliesloot eerst nog een stukje tegen de stroom op boksen, maar toen we eenmaal in de Vliestroom zaten en het verderop gelegen Inschot, zat het weer dik mee. Maar in het Inschot, een klein stukje voorbij het daar aan bakboord al diverse decennia gelegen gasproductieplatform 'Zuidwal', moesten we weer stuurboord uit het Scheurrak op. Het eerste stukje van het Scheurrak is tot even voorbij de Paardenhoek vrij ondiep, voor de zekerheid hielden we ons daarom ook deze keer maar weer aan het midden van de geul. Voorbij dit punt in het Scheurrak is er weer ruimte genoeg, maar daar begon de tijstroom zich langzaam maar zeker weer tegen ons te keren. Ondertussen werden we nieuwsgierig door een paar zeehonden, die even naast de geul net met hun kop boven water uitstaken begluurt. In de laatste mijlen van deze tocht op de Texelstroom was de vaart er wel zo'n beetje uit. Maar relax, we hadden zeeën van tijd, het weer was prachtig en voor ons in de verte lag Oudeschild al te lonken!

Al sinds begin jaren zestig komen we jaarlijks vrij regelmatig op de waddeneilanden. Interessant en het blijft boeien, keer op keer. En een leuke bijkomstigheid is dat het daar voor ons zo langzamerhand ook een beetje thuiskomen is geworden. De haven van Oudeschild bijvoorbeeld ken ik dan ook als m'n broekzak. Ik vaar bij wijze van spreken met m'n ogen dicht naar binnen, alhoewel ik dat bij nader inzien nou ook weer niet zou durven, maar toch dat gevoel!

Het eerste wat we tegenwoordig meestal doen als we liggen afgemeerd, is ons laten informeren of er hier en daar op Texel nog wat te doen is. En zo kwamen we voor een zomeravondconcert weer in het sfeervolle Zeemanskerkje in Oudeschild terecht met dat prachtige VOC schip dat daar aan het plafond hangt. Toevallig trad daar evenals een jaar geleden (zie mijn stukje van 30 juni 2008 'Intermezzo in Oudeschild') weer het in 2004 opgerichte 'Hobbema Trio' op, bestaande uit Jeanny Beerkens - cello, Carmen Keijser - piano en Jussi Paananen - viool. Deze keer met stukken van resp. J. Haydn, F. Mendelssohn en P. Tschaikowsky.
Het was weer een prachtige uitvoering in het bomvolle kerkje.

Verder zijn we op Texel, na zo hier en daar de nodige fietskilometers te hebben afgelegd, ook nog op consult geweest bij de nieuwe huisartsenpraktijk aan de Pontweg in Den Burg. En voorts hebben we deze keer te voet de kern van het dorpje Oosterend eens een keer goed bekeken.

Vlieland

In de sluis bij Kornwerderzand werd al omgeroepen dat in de haven van Terschelling geen plaats meer was, helemaal vol vanwege het 'Oerol' festival. Ondanks dat we 's morgens in Hindeloopen al besloten hadden om naar Vlieland te gaan, lagen we op dat moment net weer even te twijfelen over onze eindbestemming die dag. Met die grote drukte in de haven van Terschelling tijdens het 'Oerol' festival, hadden we in het verleden weliswaar de nodige rotervaringen opgedaan, maar aan de andere kant bleef het 'Oerol' festival natuurlijk wel een beetje aan ons trekken. Uiteraard stond nu wel vast dat we ons vandaag moesten houden aan ons eerder genomen besluit die ochtend: Vlieland!

Windstil, dus op de motor over de Boontjes richting Harlingen, vervolgens met een dikke stroom mee het Hanerak op richting Vlieland. Onder het Griend, halverwege de Blauwe Slenk voeren we een zeiljacht achterop met motorpech dat ons om hulp vroeg. Fungerend als sleepboot gingen we even later weer vrolijk verder richting Vlieland. Ons sleepje met vier jonge mannen wilde eigenlijk naar Terschelling, maar ze moesten zich natuurlijk neerleggen bij onze bestemming. En dat deden ze graag, als ze maar ergens aankwamen. Met een vaart van om en nabij de 8 knopen over de grond doken we door het Pannengat de Vliestroom op. Maar ten noorden van de Richel aangekomen begon de snelheid langzaam maar zeker terug te lopen, en eenmaal in de Vliesloot richting jachthaven Vlieland was het helemaal gebeurt. Opboksend tegen de sterke stroom liep de snelheid af en toe terug tot minder dan 1,5 knoop over de grond, maar we zijn er gekomen. Voor de haveningang waar een sterke dwarsstroom loopt, werden we gelukkig opgewacht door een havenpilot die ons sleepje bij het binnenlopen van achteren in bedwang hield. En eenmaal binnen in de havenkom nam hij de sleep helemaal van ons over, en konden wij gaan afmeren.

Vreemd, het lijkt wel als we van of naar Vlieland varen er vaak iets gebeurd dat achteraf langer in mijn herinnering blijft hangen dan normaal. De keer dat we met ons vorige schip een stevige aanvaring hadden met een klipper voor de havenmond van Harlingen, en we met een door landvasten verstevigde achterstag verder moesten. Of die zondagochtend vroeg toen we tijdens ons vertrek uit Vlieland op de radio hoorden dat prinses Diana die nacht in Parijs was verongelukt. Of die keer toen we na een lange zeildag op de Noordzee net in de Vliesloot, wanneer je aan het werk moet met de zeilen, een verschrikkelijke donderbui met hagel en windstoten over ons heen kregen. Om maar te zwijgen over die keer toen we van Noorwegen kwamen, en na een vermoeiende stormnacht in de Duitse Bocht nog een hele tijd op zee moesten blijven, omdat we het lef niet hadden om het zeegat tussen Vlieland en Terschelling 's morgens vroeg aan te lopen. Bergen van wild schuimende golven grijnsden ons kwaadaardig vanaf de Gronden van Stortemelk tegemoet. En nu weer dit sleepje het halve wad over, waar het trouwens niet bij bleef. Want toen we de andere dag 's avonds in het nieuwe havenrestaurant zaten te eten, zagen we zo een geparkeerde Susuki Jeep over de kade de plomp in glijden. Consternatie alom ineens!
De auto van één van de medewerkers van de KNRM stond enigszins op een helling, maar kennelijk niet op de handrem. De brandweer met duikers en een kraanwagen moest er aan te pas komen om het vehikel weer boven water te krijgen. Je maakt nogeens wat mee in zo'n haventje!

Maar Vlieland is en blijft natuurlijk een prachtig eiland waar we heel graag komen. We hebben daar weer heerlijk gefietst en gewandeld. En weer genoten van de rust en de ruimte, van de vogels en de prachtige vegetatie in de duinen. De bijzonder gave Ruitjesbovist met een diameter van minstens 13 cm die we daar ontdekten, was een plaatje om te zien!

Hindeloopen

Zomer 1983, mijn eerste kennismaking met maritiem Hindeloopen. Met z'n viertjes in een polyester Schakel (met buiskapje) zeilend door Noord-West Overijssel, Friesland en nota bene het IJsselmeer! De kinderen E en S, toen nog resp. 14 en 12 jaar oud, sliepen 's nachts onder het dekzeil in de Schakel, en wij in een klein tentje op de wal.
Vanaf Workum voeren we over 'It Soal' met ons kleine bootje een windstil en vrijwel rimpeloos IJsselmeer op. Ons doel was Hindeloopen, in de nabije verte aan bakboord zagen we het pittoreske scheve torentje al staan. En niet lang daarna hadden we ons dan ook in de jachthaven van Hindeloopen geïnstalleerd. De Schakel afgemeerd in een box en ons tentje op het grasveldje op het havenhoofd recht tegenover het havenkantoor.

De andere dag was het alles behalve windstil, te zwaar weer voor ons bootje, en al helemaal voor op het IJsselmeer. Rommelend voor ons tentje en ons bootje die ochtend kwam een oude man op ons af lopen, een Duitser, die ons uitnodigde voor een drankje op zijn jacht. Hij had ons gedoe vanaf z'n jacht een tijdje gadegeslagen en vond het geweldig wat wij deden, nog echte zeilsport zoals hij dat vroeger zelf ook had bedreven. Maar misschien had hij het toch ook een beetje te doen met ons in dat hondenweer. De man zat in z'n eentje op een tweemaster van ruim 15 meter, we keken onze ogen uit. Maar op een gegeven moment kwam de aap uit de mouw, en nodigde hij ons uit om met hem een eindje te gaan zeilen. Hij wilde nog zo graag, maar in z'n eentje kreeg hij het niet voor elkaar met dat grote jacht, hij had bemanning nodig! Ineens kreeg ik een beetje medelijden met die eenzame man op dat grote jacht. Desalniettemin hebben we hem vriendelijk voor de eer bedankt, we hadden nog andere plannen voor die dag.

Dit verhaal is al zesentwintig jaar geleden, maar als ik Hindeloopen binnenloop schiet het mij vaak wel weer even te binnen. We hebben sindsdien vele malen in de jachthaven van Hindeloopen gelegen. Met diverse jachten, comfortabeler dan toen, dus nooit meer met een Schakel en een tentje, maar toch ook nog nooit met een jacht van ruim 15 meter zoals die Duitser toen had. Maar dat hoeft ook niet, dat wil ik zelfs ook niet! De krappe 11 meter van de 'Swing' is meer dan genoeg, en om bemanning hoef ik eigenlijk nooit verlegen te zitten. Want zolang ik maar gezond blijf, met vooral bruikbare ledematen, kan ik daarop naar ik hoop nog een lange tijd heel comfortabel soleren.

Tegenwoordig liggen we altijd wel een aantal dagen in de "Hylper Haven" als we in Hindeloopen zijn, en zo ook deze keer weer, met de fietsjes op het voordek. Het is de gemeentelijke havenkom recht tegenover het sluisje en het hemelsblauwe huisje met glijbaan van de reddingsmaatschappij KNRM. Het is er veel gezelliger liggen dan in die grote nabij gelegen jachthaven daar. En met Onno H. de markante en sympathieke havenmeester en sluiswachter daar kan ik het goed vinden. De aardappelsalade die we daar wel eens maken naar een recept van zijn hand smaakt ons telkens weer verrukkelijk!