dinsdag, maart 31, 2009

La Bella Lola



Het Spaanstalige zeemansliedje 'La Bella Lola' komt waarschijnlijk van Cuba. Het is een z.g. Habanera, een muziek- en dansstijl die volgens Wikipedia rond 1830 is ontstaan in Havana , een belangrijke aanleghaven vroeger voor de oceaanvaart. Van daaruit heeft het de hele wereld veroverd, maar in het bijzonder Argentinië met de Tango.
'La Bella Lola' is, hoe kan het ook haast anders, een nostalgisch lied over een zeeman die zijn comfortabel leventje thuis moet missen. Vooral van zijn bloedmooie vriendin, die hem met haar zakdoek staat na te wuiven, kan hij maar moeilijk afscheid nemen!

La Bella Lola.

Cuando en la playa la bella Lola.
Su larga cola luciendo va.
Los marineros se vuelven locos.
Y hasta el piloto pierde el compás.

Refrein:

Ay que placer sentio yo.
Cuando en la playa sacó el pañuelo y me saludó.
Luego despues se vino a mi.
Me dio un abrazo y en aquel lazo crei morir.


Despues de un año de no ver tierra.
Porque la guerra me lo impidió.
Me fui al puerto donde se hallaba.
La que adoraba mi corazón.

Refrein:

La cubanita lloraba triste.
Al verse sola y en alta mar.
Y el marinero la consolaba.
No llores Lola no te has de ahogar.

Refrein:(2x)



De meeste KrasseKnarren spreken niet of nauwelijks Spaans, maar toch moet de tekst natuurlijk duidelijk en behoorlijk staccato gezongen worden. 'La Bella Lola' komt daarom soms ook niet zo goed uit de verf als we graag zouden willen. En als er dan ook nog wat gedronken is, wat op een nieuwjaarsreceptie nogwel eens het geval wil zijn, en het clubhuis één en al geroezemoes is, wordt het helemaal een kakofonisch wonder wat we produceren.
Desalniettemin is en blijft het een prachtig lied om te doen, en vaak gaat het gelukkig ook hardstikke goed!

dinsdag, maart 24, 2009

Heureka!



Lekke vijver, de bovenste, al een behoorlijke tijd! Wat te doen? Maken natuurlijk! Maar voor je zover bent, dat je in deze daadwerkelijk actie onderneemt, is een ander verhaal. Toch was het onlangs na veel gemits en gemaar eindelijk zover! De kogel was door de kerk, morgen zou ik er echt aan gaan beginnen! Een goed besluit! Maar mijn eerste gedachte die ik 's morgens had toen ik wakker werd was, o god wat erg, moet ik nou echt met die verdomde vijver aan de gang?!

Maar goed, 't was mooi weer, en kleinzoon Daan hielp enthousiast mee, dus zo erg was het nou ook weer niet. Leeg pompen die handel en vissen vangen! Aanvankelijk ging het leegpompen perfect, maar de vette blubber die na verloop van tijd door alle reuring ontstond, kon het pompje niet meer verwerken. Nog even heb ik geprobeerd om met een emmertje wat verder te komen, maar dat hield ik na vijf minuten wel voor gezien. Ook pogingen om de enorme blubberbel met folie en al om te kieperen, zodat het water in de bodem weg kon zakken, mislukten. Uiteindelijk kwam ik tot het besluit om het proces dan maar in omgekeerde richting te doen plaatsvinden. Zandzakken erop, de vijver was er diep genoeg voor! De blubber er een paar dagen rustig laten intrekken, en dan de nieuwe folie. Eureka!

Ik had al enigszins moeite mijn latente weerzin te onderdrukken toen ik het immense tuincentrum betrad, maar eenmaal staande voor de rollen vijverfolie zakte de moed mij echt in de schoenen. Van de ter plekke opkomende brainwave afblazen die hele handel kan ik nog steeds een vreugdesprong maken! De gang naar het grondbedrijf, dat toevallig in onze omgeving met groenstroken en plantsoentjes aan het werk is, was snel gemaakt. Er moest omwille van een doorgang, achter in de tuin wel even wat struikgewas sneuvelen, maar dat was snel geregeld. En nog op diezelfde dag was ons mooie vijvertje tot aan het maaiveld toe gevuld met prachtige zwarte teelaarde van elders uit de buurt!



Wat nieuwe plantjes en struikjes erbij, een bodembedekkertje van boomschors op de plek waar eerst nog vissen zwommen, en klaar was kees. We hebben er een mooi zonnig plekje bij voor in de late avond!

zondag, maart 22, 2009

tejater



Misschien is 'Tejaterthuis' in Amersfoort niet het allerkleinste theater in ons land, maar met 30 zitplaatsen en een klein speelvloertje toch zeker wel één van de kleinste. Het 'huiskamertejatertje', gevestigd op de eerste verdieping van een fraai 18de eeuws pand aan de Nieuwstraat in de Amersfoortse binnenstad, is de thuisbasis van het amateurtoneelgezelschap Theatergroep Punt.

Van deze groep hebben we gisteravond in de Catharinakapel, ook al zo'n intiem theatertje, 'Vleugels' gezien. Twee eenakters, die onder regie van Elisabeth Loot-Verlee en Bastiaan Verhorst, werden gespeeld door Gert Kruyt, Pieter Jongsma, Jan v.d. Smissen en Elisabeth Loot-Verlee. In 'Vleugels' zo las ik, gaat het uiteindelijk over mensen die buiten spel zijn komen te staan. Heel uiteenlopende types die elkaar aan de zijlijn ontmoeten.

De eerste eenakter ging over een ontmoeting tussen een Amsterdamse zwerfster en een truttig dametje uit de provincie. De conversatie tussen de twee dames was in het stuk bewust warrig en onsamenhangend, en ze praten aan één stuk zo door langs elkaar heen. Maar vooral ook saai vond ik, misschien kwam het ook een beetje van het dagje in de tuin werken, maar ik kon maar met moeite mijn ogen open houden. Wat ik nog wel heb meegekregen is, dat de twee types elkaar vonden in het praten over herkenbare gevoelens als eenzaamheid en wantrouwen jegens de medemens. Dicht tegen elkaar aanliggend vonden ze uiteindelijk troost bij elkaar.

De tweede eenakter ging over een ontmoeting tussen een hoer en een hoerenloper. Door de totaal buiten haar eigen belevingswereld liggende wensen van haar klant, had de prostituee nogal wat moeite eraan te voldoen. Ze zat al aardig wat jaartjes in het vak, maar zo'n merkwaardige klant had ze nog nooit gehad! Desalniettemin probeerde ze haar klant tegemoet te komen, maar uiteindelijk werd het niets. In het gesprek dat zich daarna tussen de twee tobbers ontspon, vonden ze elkaar in drama en onverwacht aan de oppervlakte komende emoties.

Ik heb wel eens mooiere dingen gezien, met name de eerste eenakter vond ik niet zo geweldig, maar uiteindelijk heeft theatergroep Punt mij in de Catharinakapel met 'Vleugels' toch tweemaal drie kwartier probleemloos aan de stoel weten te binden!

zondag, maart 15, 2009

exposities



Twee tentoonstellingen over kunst uit nagenoeg dezelfde periode onder één dak! De ene gaat over de persoonlijke en artistieke relaties tussen kunstenaarsparen uit de periode vanaf eind 19e eeuw tot midden 20e eeuw, genaamd Liefde! Kunst! Passie! de andere, genaamd de XXste eeuw meer over de moderne en hedendaagse kunst in het algemeen.

De bereikbaarheid van het gemeentemuseum in Den Haag liet overigens wel even te wensen over. Door de 35ste editie van de Fortis City-Pier-Cityloop, van een kilometer voor de kleintjes tot een halve marathon voor de geoefenden, zat het verkeer in de stad helemaal vast. Hadden we dat maar geweten! Een eindeloos deinende massa, jong en oud, sjokte voort over een parkoers, dat voor een groot deel ook de onze was of zou moeten zijn. Natuurlijk met één en al opstopping als gevolg door al die wegversmallingen, afzettingen en omleidingen. Uiteindelijk behoorlijk irritant, geduld in het verkeer is nou eenmaal niet mijn sterkste kant.

Maar uiteindelijk kom je natuurlijk toch een keer op de plaats van bestemming aan, en toen hadden we het al snel nergens meer over. Het was een bijzondere tentoonstelling, werken van 17 beroemde kunstenaarsechtparen. Bijzonder waren ook de biografieën naast de kunstwerken. Verhalen over verweving van werk, liefde en creativiteit, variërend van blijmoedig tot diep tragisch. Ze speelden zich hoofdzakelijk af in de eerste helft van de twintigste eeuw. Om er een paar te noemen, het tragische verhaal van Auguste Rodin (1840-1917) en zijn 24 jaar jongere echtgenote Camille Claudel (1864-1943) of van het excentrieke stel Niki de Saint-Phalle (1930-2002) en Jean Tinguely (1925-1991). Maar ook het schrijnende verhaal van het joodse kunstenaarsechtpaar Else Berg (1877-1942) en Mommie Schwarz (1876-1942) die beiden in de tweede wereldoorlog in Auschwitz worden vermoord.

In een andere deel van het museum hebben we een indrukwekkende verzameling moderne kunst uit de vorige eeuw bekeken. Van Mesdag via van Doesburg tot Baselitz en van Mondriaan via Constant tot Richter. We hebben op grote schermen veel verhalen in zwart-wit beelden gezien. Verhalen over traditie, vernieuwing, verandering en continuïteit, tegen een achtergrond van maatschappelijke ontwikkelingen die de vorige eeuw zo hebben gekenmerkt.

We kwamen eigenlijk alleen maar voor de expositie Liefde! Kunst! Passie! naar Den Haag. Maar de tentoonstelling over de XXste eeuw vonden we zeker zo boeiend!
Dat we daarna wat laat op het verjaardagsfeestje van onze kleinzoon M aankwamen in A'dam, kwam niet doordat we te lang waren blijven hangen in het museum. Maar om Den Haag uit te komen, was door al die sjokkers zo mogelijk nog lastiger, dan om de stad in te komen een aantal uren geleden.

vrijdag, maart 13, 2009

Boekenweek



De boekenweek die dit jaar nog tot 21 maart duurt, staat in het teken van tjielp, tjielp, tjielp uit het gedicht 'De Mus' dat Jan Hanlo (1912-1969) in 1949 schreef.



Tjielp, een toepasselijk woord las ik, in deze tijd van verruwd debat in de politiek, de meningenterreur, en het eindeloze gepraat over van alles en nogwat. Tja, tjielp, tjielp, iedereen opent zijn snavel, iedereen heeft een mening. Maar niet iedereen is deskundig genoeg om altijd maar iets zinnigs te vertellen. Vakmensen als journalisten, encyclopedianen en goeie schrijvers natuurlijk, blijven keihard nodig!

Van één zo'n goeie schrijver t.w. Jan Brokken heb ik onlangs 'In het huis van de dichter' gelezen. Een prachtige roman! Maar eigenlijk vind ik het meer een hommage of een literair monument voor zijn, in 1988 aan aids gestorven jonge vriend Youri Egorov, de russische meesterpianist.



In 1976 vluchtte de 22 jarige pianist Youri Egorov weg uit Rusland, onder andere omdat hij homo was. Uiteindelijk kwam hij in Amsterdam terecht, waar hij een woning vond aan de Brouwersgracht. Hij gaf concerten en trad op met vele vooraanstaande orkesten in heel de wereld.
Maar Youri leefde ook roekeloos, alles kon, alles mocht. Hij genoot van elke seconde, altijd was het feest. Maar toen in de tweede helft van de jaren tachtig de aidsgolf slachtoffers begon te maken, kwam de kentering. Op 15 april 1988 was het over en uit, nog net geen 34 jaar oud overleed Youri Egorov thuis in Amsterdam als één van de eersten aan deze ziekte.

Ik ging met 'In het huis van de dichter' naar bed en stond ermee op, en dat heb ik lang niet gehad met een boek. Moeilijk te zeggen hoe dat zo komt. Het gaat over vluchten en afscheid, onzekerheid, muziek, tijdgeest, vriendschap en liefde, vreugde, verdriet en last but not least natuurlijk ook over Amsterdam. De in alle facetten ontroerend mooi beschreven combinatie van deze items maken het boek voor mij tenminste erg intrigerend!

En wat verder ook nog heel mooi is, is dat je behalve in de winkel, ook op internet nog behoorlijk wat muziek van de dichter onder de meesterpianisten, Youri Egorov kan vinden!

maandag, maart 09, 2009

Alzheimer



Away from Her is een erg ontroerende film waarin de ziekte Alzheimer centraal staat. Tot nog toe heb ik gelukkig deze ziekte in mijn naaste omgeving niet ervaren, maar dat het verloop van het ziekteproces wreed is was mij wel bekend. Het verlies van herinneringen en liefde, is immers in feite het verlies van het leven, terwijl de persoon in kwestie fysiek nog gewoon onder ons is.

De Canadese film uit 2006 hebben we gisteravond in de Catharinakapel gezien. Een treurige film, de rollen worden door de acteurs zo inlevend goed gespeelt, dat het bij vlagen te hartverscheurend is om naar te kijken. De hoofdrolspelers in de film Julie Christie (Fiona) en Gordon Pinsent (Grant), spelen een ouder echtpaar dat al ruim veertig jaar getrouwd is.
Als ze na een tochtje langlaufen thuis gezellig gegeten hebben, openbaren zich bij Fiona tijdens het afwassen de eerste symptomen van de ziekte als ze de afgedroogde koekepan opbergt in de koelkast. Ze loopt daarna beschaamd de keuken uit. Daarna gaat het snel, ze wil haar man met haar problemen niet tot last zijn, en laat zich ondanks een tegenstribbelende Grant al in een vroeg stadium van de ziekte opnemen in een verzorgingshuis!

Als Grant haar daar na de gewenningsperiode van een maand komt opzoeken, heeft ze al moeite hem te herkennen. Bovendien is ze tot overmaat van ramp voor Grant, in het verzorgingshuis ook nog erg gehecht geraakt aan een mannelijke medepatiënt. De echtgenote van deze patiënt haalt haar man daarom weg uit het verzorgingshuis, waarop Fiona helemaal depressief wordt. Onverbloemd wordt er afgestevent op een schrijnend einde.



De centrale vraag in de film blijft, wie er nu het meest onder de situatie te lijden heeft: Fiona of Grant?
Zoals gezegd een treurige film dat wel, maar door het fantastische acteerwerk van de cast een prachtige film over de facetten van het leven. Niet voor niets hebben ze er veel prijzen mee gewonnen.

vrijdag, maart 06, 2009

Lost and Found Orchestra



Afgelopen woensdag las ik een aardige recentie in de Volkskrant van Patrick van den Hanenberg over het Britse gezelschap 'Stomp' onder de titel 'Concertgebouworkest ontmoet De Efteling tijdens vurige dans'. Hij had in theater Carré een optreden van Lost and Found Orchestra, zeg maar het door Stomp samengestelde symfonieorkest, bijgewoond.

Wij zijn ook naar een optreden van dit orkest geweest, een unieke ervaring kan ik wel zeggen! Prachtig, een volwaardig toporkest met instrumenten bestaande uit holle vaten, zagen, pijpen, tuinslangen, watercontainers, skippyballen, potten, pannen en allerlei andere huishoudelijke troep. Een onweerstaanbaar symfonisch orkest door de wel heel bijzondere mix van geluid, show, dans en komedie!
Ontroerend goed vond ik het laatste nummer en de toegift, toen de groep werd bijgestaan door het Tilburgse studentenkoor 'Fontys Jazz Choir', de winnaars van het dit jaar gehouden Korenslag.

Rectificatie:
Niet, zoals in alle media stond vermeld, het 'Fontys Jazz Choir' heeft de groep in het laatste nummer en de toegift bijgestaan, maar een studentenkoor van DAPA (Dutch Academy Performing Arts) uit Zoetermeer!
zie ook www.musicalopleiding.nl



Lost & Found Orchestra | Instruments: "instruments

Het was een bijzonder mooie avond daar in Carré. Een avond die me nog wel een poosje zal heugen ook, denk ik. Dat in alles muziek zit, dat is wel het mooist! Het theater was lang niet uitverkocht, maar ik ben het helemaal met Patrick van den Hanenberg eens, als hij schrijft dat het Lost and Found Orchestra net als de afgelopen maanden in Londen, ook in Amsterdam volle zalen verdient.