zondag, november 23, 2008

Sophisticated



'Purper' in CC Stroud in Putten, dat is een beetje sophisticated in het kwadraat. De optredens van de al sinds 1980 bestaande cabaretgroep 'Purper', hebben volgens mij in dit opzicht bij de meeste mensen nimmer een misverstand opgeroepen. Maar ik vond het verrassend te horen, dat ook een gelegenheid als het 'Cultureel Centrum Stroud' in Putten de poort voor dit mondaine cabaretgezelschap had geopend.

Samen met onze vrienden R en H hadden we een theaterarrangement gereserveerd, d.w.z. eerst een welkomstdrankje en een diner in het restaurant van het Parkhotel in Putten, en dan naar de voorstelling in het CCS. Mede door het genoten aperitief, het welkomstdrankje en de rode wijn, zaten we rond acht uur goed gemutst klaar in de afgeladen grote zaal van het CCS. Allemaal in blijde afwachting van de voorstelling 'PURPER sinds 1980' door cabaretgroep Purper.

Al sinds de oprichting in 1980 bestaat de cabaretgroep uit een wisselend gezelschap. Momenteel bestaat de bezetting uit muzikant Marco Braam (1971), cabaretier Erik Brey (1956, één van de oprichters) Frans Mulder (1953, ook al sinds 1985 bij de groep), zangeres, muzikant, actrice en danseres Gerrie van der Klei (1945, gast-vedette) en Rop Verheijen (1974, zang en toneel). Een sophisticated gezelschap volgens de recensies, die ook weer evenals voorgaande samenstellingen garant staat voor zinnig amusement en close harmony. Een typering waar ik me wel in kan vinden, behalve diverse keren op TV heb ik Purper ook al eens een keer eerder live gezien, een jaar of achtien geleden in de 'Tamboer' in Hoogeveen met het theaterprogramma 'Opus 8'.

Purper kwam deze keer op in traditioneel rokkostuum, en met een vette knipoog naar de waan van de dag, werd er ook nu weer gegoocheld met mooie zinnetjes en meerstemmige samenzang. Muzikale, hilarische en humoristische hoogstandjes, maar ook soms tot tranen toe ontroerend. Vooral het stuk van Frans Mulder waarin hij zittend aan het sterfbed van zijn demente moeder afscheid van haar neemt, vond ik van grote klasse! En natuurlijk vond ik niet alles even goed, sommige stukjes waren hier en daar ook wel eens een beetje flauw, maar dat mocht in het geheel nauwelijks naam hebben. Ik vond het weer een prachtige voorstelling, en uit het ovationele applaus dat 'Purper' na afloop ten deel viel, kon je wel opmaken dat de meeste bezoekers er zo over dachten.

vrijdag, november 21, 2008

muzeeum



Het stormt buiten en het is koud, maar ik zit lekker binnen dus last heb ik er niet van. Maar voor de loodsen die nu hun werk moeten doen op de Westerschelde of in welk zeegat dan ook, is dat wel even wat anders. Die moeten ook bij storm maar zien dat ze gezond en heelhuids aan boord komen van die varende flatgebouwen. Dat is absoluut geen sinecuur, ook al zit je bij zo'n grote jongen aan lijzijde natuurlijk behoorlijk in de luwte.
Deze gedachtenspinsels gingen ook even door m'n hoofd toen we afgelopen maandag zaten te lunchen in Brasserie Evertsen op het De Ruyterplein nabij jachthaven Michiel de Ruyter in Vlissingen. Van daaruit hadden we een aardig uitzicht op de Westerschelde en de loodshaven. Zo konden we goed zien hoe die gasten met hun snelle bootjes, bij het overigens vrij rustige weer van toen, onder het toeziend oog van Michiel de Ruyter op z'n sokkel de haven in en uit stoven. Mooi baantje, het lijkt mij wel wat!



Het nabij gelegen 'muZeeum' het zeeuws maritiem museum aan de Nieuwen Dijk, hebben we ook nog bezocht. Door tijdgebrek zijn we er een beetje te snel door heen gegaan, maar we komen vast een keer terug om het beter te bekijken. De grafische vormgeving van het toegangsbewijs is mooi gedaan vind ik, de letters 'mu zee wn' in de branding. Het museum vertelt ons over de zee en de brandinggolf doet de laatste lettergreep um omslaan.

Op de terugweg hebben we nog een wandelingetje gemaakt en thee gedronken in Magasin-Grandcafé 'd'Ouwe Werf' in het ons geliefde, en nu zo heerlijk verstilde stadje Veere. Middels de zeelandroute, over de stormvloedkering in de Oosterschelde enz. en Rotterdam zijn we terug gereden naar huis. Onderweg, ergens in Zeeland nog, werden we denk ik op de foto gezet, we zagen in ieder geval een lichtflits. Ik mag er toch wel vanuit gaan, dat ze ons ter herinnering aan deze mooie dag, de foto zullen toesturen!

woensdag, november 12, 2008

The Solent



Synopsis.

Misschien komt het door mijn stukje over de Noordzee van begin november, maar ik moet ineens denken aan een pittige zeiltocht naar 'The Solent' die we eens met z'n tweetjes hebben gemaakt, nu alweer bijna twintig jaar geleden.
De 'Aurora' de naam van het zeiljachtje dat we toen hadden, een Jaguar 25', was eigenlijk een beetje aan de kleine kant voor dit zeilgebied. Aan de andere kant, als je ziet waar veel Engelse zeilers de plas mee oversteken, was het ook wel weer groot genoeg!
De heenreis naar Cowes op Isle of Wight, het hart van The Solent zal ik maar zeggen, ging via IJmuiden, Scheveningen, Stellendam, Blankenberge, Nieuwpoort, Dover en Brighton. En vanaf Cowes op Isle of Wight zijn we met het tij mee ook nog over de River Medina naar Newport gevaren. De terugreis ging via Portsmouth, Brighton en Dover rechtstreeks naar IJmuiden, d.w.z. via de lichtschepen S- en E. Goodwin en Noord Hinder, er zorgvuldig voor wakend buiten het drukke vaarwater van de grote jongens te blijven, al komt natuurlijk toch een keer het moment dat je de Deep Water Route weer zal moeten kruizen.

De heenreis.

Tijdens de tocht van de Sixhaven in Amsterdam via IJmuiden naar Scheveningen ca. 45 mijl, waren C en B te gast aan boord. De andere dag weken we even af van de route, we wilden naar Stellendam, een tochtje van ca. 23 mijl, om mijn ouders in Burgh-Haamstede te verrassen met een bezoekje. Van Stellendam ging het de dag daarop naar Blankenberge ca. 51 mijl, vervolgens naar Nieuwpoort een tochtje van ca. 29 mijl. En weer een dag later laveerden we tussen de zandbanken voor de kust via de smalle 'Pas van Zuydcoote' richting Duinkerken en Calais, alwaar we de drukke Deep Water Route haaks overstaken naar Dover, en na ca. 58 mijl te hebben gevaren die dag afmeerden in de Wellington Dock achter de sluis. Het uitgangspunt van onze zeiltocht langs de mooie Engelse zuidkust!

Na een paar dagen gingen ook hier de trossen weer los, en wel 's morgens om 03.30 uur! Het vroege uur had alles te maken met het tij, alleen rond hoogwater konden we door de sluis, dus nu of over 12 uur pas weer. We wilden Brighton, ca. 65 mijl ten westen van hier, en met ons bootje zeker 12 uur varen, bij daglicht aanlopen, dus een later tijdstip was voor ons geen optie. Maar het was prachtig, de opkomende zon zette de witte krijtrotsen in een gouden gloed, heel bijzondere sfeer. Het was zo goed als windstil dus moest de motor het grootste deel van de tocht het werk doen, dat was een beetje jammer want zeilen is leuker. Maar goed, rond 17.00 uur lagen we dan toch in Brighton Marina afgemeerd, we hadden er ruim 13 uur over gedaan.

Tijdens ons dagje Brighton hebben we de stad eens goed bekeken, de schitterende promenade, de pier en het Royal Paviljoen, het oosters aandoende paleis, herinnering aan hun Indiase kolonie. De tocht van Brighton naar Cowes de andere dag, verliep zeer rustig, weinig of geen wind. Bij Selsey Bill konden we door de Looe Chan, een smalle geul door de zandbanken daar. Bij harde wind wordt dit ten zeerste afgeraden, grondzeeën in combinatie met de zeer sterke stroming daar, maar nu kon het makkelijk al voelden we de stroming behoorlijk trekken, het scheelde een eind varen. Op een gegeven moment zie je het eiland Wight in de verte voor je liggen. Toen we ook de Nab Tower aan bakboord zagen opdoemen en een poosje later recht voorons de Forts zagen liggen, wisten we dat we op de Solent zaten. Even later voeren we bij Cowes op Isle of Wight de River Medina op, en meerden na ca. 50 mijl te hebben gevaren die dag rond 18.00 uur af achter een sluisje in Island Harbour.

Met een huurauto hebben we Wight verkend in de stromende regen. J had al een tijdje last van pijn in haar been, zelf dacht ze aan Ischias of iets dergelijks, het werd er in ieder geval maar niet beter op. In het plaatsje Ventnor aan de zuidoostkust van Wight hebben we daarom maar eens een arts bezocht, die haar 3x per dag een zware pijnstiller voorschreef. Dat hadden we natuurlijk zelf ook wel kunnen bedenken, maar goed we hadden nu wel een recept, de pillen hielpen trouwens vrij direct, dat was mooi.
Op de uiterste westpunt van Wight hebben we een poosje naar The Needles, een bijzondere rotsformatie in zee, zitten staren. En in een fraai daar nabij gelegen restaurant in Totland Bay, waar opvallend veel oude mensen thee zaten te drinken, hebben we een lekker hapje gegeten. Het aperitief hebben we voor het slapen gaan maar aan boord van de Aurora genomen.

De terugreis.

Van Cowes naar Portsmouth was maar een eindje, amper 10 mijl. In de jachthaven van Portsmouth heb ik een poosje aan de motor liggen sleutelen, de koeling werkte niet naar behoren dus moest de impeller worden vervangen. De andere dag was het koud en somber, bovendien stond er een stevige zuidwestelijke 5 Bf. We zaten een poosje te dubben wat we zouden doen, de voorspelling was niet echt slecht en bovendien konden we een grotendeels ruime koers varen.
Goed aangekleed en met dubbel gereefd grootzeil vertrokken we dus toch maar richting Brighton. Buiten de haven kregen we er bij halve wind toch nog even flink van langs, maar toen we eenmaal op ruime koers voorlagen was het leed geleden. Met stroom en wind mee vlogen we richting Selsey Bill, waar we deze keer uiteraard ver uit de buurt van de banken bleven. In de verte aan bakboord, waar we op de heenreis gevaren hadden, zag het nu wit van de brekende golven. De wind begon aan te trekken en achter ons begon de lucht er steeds donkerder en dreigender uit te zien, dat hadden ze toch niet voorspeld. We voelden ons er niet echt prettig bij, maar terug keren was absoluut geen optie. Steeds harder stoven we, nu alleen nog op het fokje, met wind en stroom mee richting Brighton. We slaakten allebei een zucht van verlichting toen we de havenlichten van Brighton aan bakboord zagen opdoemen. Nu nog zorgen dat we met die dwarse stroom en golven voor de havenmond goed binnenkomen! Maar gelukkig ging dat allemaal goed, en lagen we even later veilig achter de hoge muur van Brighton Marina afgemeerd. Inmiddels zagen we op de meter dat de wind tot 8 Bf. was toegenomen, de golven sloegen aan de andere kant vaak zo hard tegen de muur, dat ze met bakken vol overkwamen en met veel geraas op ons buiskapje donderden. Waren wij even mooi op tijd binnen, heerlijk ons kon niets meer gebeuren!

Ondanks de herrie van de storm hadden we lekker geslapen. Toen we 's morgens opstonden was het wel duidelijk dat uitvaren geen optie was. De windmeter gaf 9Bf. aan, een heuse storm dus, iedereen in de haven was bezig met extra landvasten of wat dan ook. Aan het eind van de middag toen het even een beetje droog werd, zijn we de beentjes maar eens gaan strekken. Over de prachtige promenade, tegen de wind in leunend, naar het centrum van Brighton voor een hapje eten in 'Old Orleans'. Toen we terug wandelden zagen we de zeeën nog steeds over de golfbrekers en de muur heen slaan, een prachtig spektakel. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij nog steeds af wat er met de weersvoorspelling, die ik via m'n wereldontvanger had gehoord aan de hand is geweest, had ik de berichten verkeerd geïnterpreteerd of was iedereen, inclusief de BBC gewoon door deze kanaalrat verrast? In ieder geval gingen we hier ook de tweede nacht in met een hoop herrie in het want. En toen we 's morgens wakker werden was het in het zwerk nog steeds een heisa van heb ik jou daar. Er zat niets anders op dan ook deze dag maar weer te blijven liggen en de tijd grotendeels met lezen te slechten, wat we opzicht helemaal zo erg niet vonden.

Je raakt op de duur een beetje gewend aan de herrie die de wind in de haven veroorzaakt. Maar toen ik 's morgens wakker werd, viel de stilte mij toch op, de storm was gaan liggen! Tijd om verder te gaan richting Dover, maar voor het zover is toch eerst maar even de weersberichten uitluisteren en kijken hoe het met de stroming zit. Want die kan voor Dover wel oplopen tot onze theoretische rompsnelheid, als je die tegen krijgt schiet het natuurlijk niet echt meer op. Maar rond 9 uur hadden we alles op een rijtje en voeren we de haven uit. Pal voor de wind die toch weer was aangewakkerd tot 5 Bf, bij een forse deining. Af en toe dacht ik weleens dat zo'n golf zo onze kuip in zou spoelen, maar dat viel mee, soms woei er weleens een topje af die je dan over je heen kreeg, maar dat was het dan. Als een kurk werden we door de gigantische rollers omhoog getild, waarna we weer met een rotgang omlaag surfden. Een eindeloze herhaling van zetten, omhoog en omlaag maar weer, alles zat mee, weer, stroom, wind en golven, heerlijk. Al mocht het van J allemaal wel een tandje minder, verschillen in beleving hou je natuurlijk altijd, dat is niet anders.
Maar gelijdelijk aan begon de snelheid terug te lopen, de kentering van de stroom kwam voor ons een beetje te vroeg. Stroom tegen wind, de golven werden warriger, we hadden toch een uurtje eerder moeten vertrekken uit Brighton! Toen we het havenhoofd van Dover in de verte aan bakboord zagen opdoemen, was onze grondsnelheid al teruggelopen tot amper 3 knopen. En toen het eindelijk na lang zwoegen met de motor bij, zover was dat we de haven konden indraaiden, was deze teruggelopen tot 1 knoop. Maar goed, we waren weer binnen!

Dover, een dagje wandelen en rondkijken, lezen en lekker eten in het restaurant van het With Cliff Hotel. Verder bereiden we ons een beetje voor op de voor ons grote oversteek van Dover naar IJmuiden. De weersberichten zijn niet ongunstig, zonnig en een windje uit het zuidwesten kracht 4 à 6, afnemend tot 3 à 5.
Rond 13.00 uur de andere dag varen we de haven uit richting lichtschip S.Goodwin, E.Goodwin, Falls en Noord Hinder, en varen evenwijdig aan de drukke Shipping Lane aan stuurboord. De wind kakt aan het eind van de avond helemaal in, dit hadden ze toch niet voorspeld, het zou toch nog minimaal 3 blijven waaien? Maar rond 22.00 uur varen we op de motor met gestreken zeilen de nacht in. 's Morgens rond 06.30 uur zijn we eindelijk in de buurt van Noord Hinder en de NHR-N boei en verleggen we de koers naar stuurboord richting IJmuiden, daarbij de Shipping Lane zo haaks mogelijk over stekend. Nog ca. 60 mijl naar IJmuiden bij totale windstilte, we motorren er dus maar vrolijk op los, uur na uur verstrijkt. Maar tegen het eind van de middag komt de kust inzicht, en rond 18.00 uur varen we tussen de pieren van IJmuiden. En een klein uurtje later liggen we in het Noordzeekanaal pal achter de kleine sluis afgemeerd voor de nacht. Einde van een boeiende zeiltrip naar The Solent!

zondag, november 09, 2008

Erasmus



'Erasmus in Beeld', Museum Boijmans Van Beuningen van 8 november 2008 t/m 8 februari 2009. We waren er gisteren in Rotterdam dus vroeg bij, maar dat past wel bij die gasten daar want die zijn zelf ook overal vroeg bij. Erasmus is daar geboren in 1466, en als zoon van een priester werd hij destijds als een onwettig kind gezien, een bastaardzoon. Waarom dat zo expliciet in zijn chronologie wordt vermeld weet ik niet, want veel problemen heeft Erasmus tijdens zijn leven met dit feit niet gehad. Hij was afgezien van vorsten, de best geportretteerde persoon van zijn tijd!

Desiderius Erasmus (1466-1536) was als denker gezaghebbend en wereldberoemd. Hij stond in contact met de vorsten van zijn tijd en riep op tot eendracht en vrede. Op kerkelijk en religieus gebied zette hij zich in voor gematigdheid en verdraagzaamheid. Erasmus is de grondlegger van de humanistische levensstijl en denkwijze. Door zijn grote kennis van Grieks en Latijn kon hij het Nieuwe Testament in de oorspronkelijke taal lezen, als eerste paste hij tekstkritieken toe en verdedigde hij het recht de bijbel kritisch te benaderen. Zijn bekendste werk is 'Lof der Zotheid' een satire uit 1511, waarin allerlei menselijke dwaasheden aan de kaak worden gesteld.

Behalve Erasmus was er in museum Boijmans Van Beuningen natuurlijk nog veel meer te zien. Bijvoorbeeld de tentoonstelling van de dochter van de beroemde kunstschilder Jan Toorop, Charley Toorop (1891-1955), genaamd 'Vooral geen principes! Als het moest zette ze alles voor de schilderkunst opzij. 120 werken van één van de krachtigste vrouwen uit de Nederlandse schilderkunst van de 20e eeuw, zelfportretten en schilderijen van boeren, vissers en arbeiders.

Over de 'Erasmusbrug' (1996), een ontwerp van architect Ben van Berkel, reden we richting Katendrecht, de wijk waar de ss Rotterdam ligt afgemeerd, het financieel nogal fors uit de handgelopen project van woningbouwcorporatie 'Woonbron'. Deze club had toestemming gevraagd en gekregen van het ministerie van Wonen, Wijken en Integratie (Ella Vogelaar) om voor 6 miljoen euro het schip te verbouwen tot congres- en vermaakcentrum, met stageplekken en 'hotelfunctie'. De verbouw- en exploitatiekostenkosten worden inmiddels begroot op 200 miljoen. Dat kun je nog eens met recht financieel mismanagement noemen! Schoenmaker blijf bij je leest, zou ik zeggen, scheepsbouw en -verbouw is wel even wat anders dan woningbouw. Maar goed nu we toch in de buurt waren, wilden we het lijdend voorwep van dit debacle natuurlijk wel even zien liggen. Bovendien, als 13 jarig jongetje had ik van dit schip al plattegrond- en doorsnedetekeningen op de wand van mijn slaapkamer geprikt, promotiemateriaal dat ik destijds bij de 'Holland Amerika Lijn' (HAL) had opgevraagd. Het was stil aan de kade, waar de hier tussen 1956 en 1959 bij de toenmalige Rotterdamsche Droogdok Maatschappij (RDM) gebouwde ss Rotterdam lag afgemeerd. Het oude stoompassagierschip, roemrucht en succesvol in haar tijd, maar ook nu nog een imposante en zeer tot de verbeelding sprekende oceaanreus. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk met de oude dame gaat gebeuren.

Van Rotterdam ging het naar Amsterdam, onze vrienden H en M waren samen 120 jaar geworden, een mooie aanleiding voor een (dans)feestje waar ook wij voor waren uitgenodigd. Maar alvorens ons daar te melden, hebben we voor in de avond bij 'New San Kong' toch eerst maar een bodempje gelegd. Iets waar we achteraf een beetje spijt van hebben gekregen, want H en M hadden de lekkerste hapjes gemaakt.

maandag, november 03, 2008

Noordzee



Afgelopen zaterdag was het springtij, twee dagen na nieuwe maan. Doordat zon en maan dan even op één lijn staan met onze aardbol, wordt er behoorlijk aan het zeewater getrokken, en zijn de verschillen tussen hoog- en laagwater in de Noordzee dan ook het grootst. Het springtij reikte deze keer zelfs, zo als ze zelf zeggen tot in de kolommen van de Volkskrant! En de tekeningen van de Zeeuwse tekenaar Ben Vranken op de rechteronderhoek van een aantal pagina's, vormden een aardig beeldverhaaltje over de Noordzee.

Er is veel te melden over de Noordzee, doorgaans zijn het geen positieve berichten die je hoort. Het gaat meestal over vervuiling, drukke scheepvaart, overbevissing, olie- en gaswinning, windmolenparken, eilandplannen, zeespiegelstijging en ga zo nog maar een poosje door. Als je dat zo allemaal op een rijtje ziet staan, blijft er niet veel goeds van de Noordzee over, zou je denken. Maar dat valt mijns inziens nog reuze mee, al moeten we natuurlijk wel alert blijven met z'n allen. Vooral de plannen op het gebied van ruimtelijke ordening, want die gaan nu al, maar zeker in de toekomst ook over de territoriale strook voor onze kust.

Als zeiler fascineert en inspireert mij de Noordzee enorm. Ook al zijn er natuurlijk mindere momenten, als het koud, rumoerig en nat is en je even niet aan slaap en warm eten toekomt. Desalniettemin is er voor een zeiler nauwelijks een grotere voldoening denkbaar dan het zeil op deze plas te zien bollen, en de nacht in te zeilen. Naar havens langs de kust of op de wadden, maar ook en vooral naar bestemmingen aan de overkant, de Engelse oost- en zuidkust, het Kanaal, de Solent of naar bestemmingen in Scandinavië en de Shetlandeilanden. Een gevoel van vrijheid, even alles achter je laten en helemaal op jezelf zijn aangewezen op die grote plas. Het is een virus dat je te pakken heeft, het Noordzeevirus! En de voldoening van het aankomen na een lange en soms pittige tocht in de haven van je bestemming, is zo mogelijk nog groter dan de zeiltocht zelf.

Voor de kust van Egmond staat sinds 2007 een enorm windmolenpark, de eerste van de grote lijst geplande windmolenparken! Het geeft een dubbel gevoel, enerzijds kan je natuurlijk niet tegen schone energie zijn, anderszijds betekent het nu al een stuk minder vrij zeilen op onze territoriale kuststrook.

zaterdag, november 01, 2008

'De Bruidsvlucht'



'Bride Flight' werd in 1953 de luchtrace van Londen naar het Nieuw Zeelandse Christchurch genoemd. Dit vanwege 29 vrouwelijke emigranten (van de in totaal 64 passagiers aan boord van het winnende KLM-toestel, een DC-6 met de niet al te prozaïsche naam "Dr.Ir.M.H.Damme") die hun verloofdes achterna reisden. In de gelijknamige film van regisseur Ben Sombogaart draait het dan ook om drie totaal verschillende jonge bruiden, die het benepen naoorlogse Nederland achter zich laten, om zich in Nieuw Zeeland met hun daar reeds aanwezige toekomstige en kwartiermakende echtgenoten te verenigen.

De film begint op de prachtige wijngaard 'Druivenbloed' in Nieuw Zeeland, die daar door wijnboer Frank (Rutger Hauer), een Nederlandse emigrant uit de jaren vijftig, in een aantal decennia is opgebouwd. Als de oude Frank op zijn wijngaard tijdens een inspectietocht een hartaanval krijgt, en tussen de druivenranken zijn laatste adem uitblaast, beginnen in de film de scenes uit het verleden en het heden door elkaar te lopen. De flashbacks komen als de vriendinnen van Frank uit de tijden van weleer (Willeke van Ammelrooy als Esther, Pleuni Touw als Ada en Petra Laseur als Marjorie) zijn overlijdensbericht onder ogen krijgen.

De jonge Esther, Ada en Marjorie (resp. Anna Drijver, Karina Smulders en Elise Schaap) zien zichzelf weer in het vliegtuig opweg naar het beloofde land. In hetzelfde vliegtuig zit ook de jonge en aantrekkelijke vrijgezel Frank (Waldemar Torenstra) die in Nieuw Zeeland een wijngaard wil beginnen. Het gaat er vrolijk aan toe in het vliegtuig, en iedereen is vol verwachting over de nieuwe toekomst. De stille en naïeve Ada, een plattelandsmeisje uit een gereformeerde gemeenschap, en reeds zwanger van haar toekomstige echtgenoot waar ze niet van houdt, ontmoet in Frank de liefde van haar leven. Een schrijnend dilemma, want wat moet ze nou, kies ze voor de grote liefde, of kies ze voor wat hoort?

In Nieuw Zeeland aangekomen raakt het jonge gezelschap verstrikt in allerlei gecompliceerde verwikkelingen. Ada kiest na een amoureus avontuur met Frank uiteindelijk toch weer voor wat hoort, ze gaat terug naar de man waar ze niet van houdt maar waar ze wel kinderen van heeft. Esther, die haar joodse identiteit probeert te vergeten omdat ze in de oorlog haar hele familie heeft verloren, bouwt aan een carrière in de mode, maar raakt ook ongewenst zwanger na een avontuurtje met Frank. Het kind laat ze komen, maar ze doet er gelijk na de geboorte afstand van. Ze geeft het aan haar vriendin Marjorie, die het graag wil hebben en opvoeden omdat ze een miskraam heeft gehad en daardoor zelf geen kinderen meer kan krijgen.

De film eindigt als de drie oude vriendinnen elkaar ontmoeten op wijngaard 'Druivenbloed' waar Frank tussen zijn wijnvaten ligt opgebaard. Er wordt heel wat bijgepraat en oude herinneringen worden opgehaald. Ik vond het een mooie film!