maandag, april 28, 2008

Alte Musik



Antonio Vivaldi (1678-1741), Arcangelo Corelli (1653-1713), Francesco Geminiani (1687-1762) en Giovanni Platti (1692-1763). Als dat geen ouwe jongens zijn dan weet ik het niet meer! Samen hebben ze heel wat composities op hun naam staan. Een deel daarvan, zoals bijvoorbeeld de delen Largo-Allegro-Largo-Allegro molto en Adagio van het Konzert d-moll fur 2 Oboen (F VII, Nr. 9, RV 535) van Vivaldi, werd gistermiddag in de grote zaal van theater 'Orpheus' ten gehore gebracht door het barokke muziekgezelschap 'Akademie fùr ALTE MUSIK Berlin' uit Berlijn.



Volgens mij, en naar het applaus te oordelen ook volgens de vele andere bezoekers, werden de diverse stukken op authentieke instrumenten als viool, hobo en klavecimbel virtuoos gebracht.

Na afloop hebben we bij onze vrienden R en H in Putten heerlijk gegeten, nadat we eerst nog een poosje in hun prachtige tuin hebben zitten borrelen

woensdag, april 23, 2008

streetdance



Volgens mij is Jeanne maar een druk baasje. Gisteren was het fluiten geblazen, vandaag was het de stoere streetdance en morgen een spreekbeurt over leeuwen. En dan wordt er heb ik begrepen ook nog paard gereden, getennist en heen en weer gereist. Ik vind het behoorlijk veel wat ze doet, het is eigenlijk ook geen wonder dat we haar niet zo vaak meer zien. Maar goed, vandaag hebben we haar zien optreden in een streetdanceuitvoering met een aantal leeftijdgenoten in 't Klooster.

Toen ik door C werd uitgenodigd associeerde ik streetdance even met het in mijn ogen kolderieke linedance. Maar dat was een foutje, streetdance is heel wat anders, veel vrijer en expressiever, het is een heel coole manier van dansen. De streetdancers dansen op rap-muziek in makkelijk zittende wijde kleren. Een goede manier om te leren heel bewust met je lichaam om te gaan, erg gezond ook lijkt me. Ik moest trouwens ook wel een beetje denken aan de musical West Side Story, toen ik ze zo bezig zag.



dinsdag, april 22, 2008

fluiten



Toen we vanmiddag binnen kwamen in de muziekschool, waren ze net begonnen. Jeanne en drie mede fluiters keurig in het gelid achter de standaards, en hun muzieklerares en begeleider achter de piano. We mochten deze keer de muzikale vorderingen op de dwarsfluit bijwonen van Jeanne en haar mede leerlingen. Alsof de tijd heeft stilgestaan! Ruim vijfentwintig jaar geleden stonden daar op dezelfde plaats een jongentje en meisje van ongeveer dezelfde leeftijd hevig hun best te doen. De één met een gitaar en de ander met een clarinet.



Eén voor één werden de dwarsfluiters door hun lerares in de gelegenheid gesteld, om hun eigen favoriete stuk onder haar pianobegeleiding te fluiten. Als dat dan was gebeurd floten ze het stuk nog een keer, maar dan met z'n vieren. Zo kregen we niet alleen een aardig beeld van hoever ze al op de dwarsfluit waren gevorderd, maar uiteraard ook van wat ze daar aan muzikale leerstof kregen voorgeschoteld.

Musicerende mensen en kinderen in het bijzonder, raken altijd de gevoelige snaar in mij. Wat dat is vind ik moeilijk verklaarbaar, maar op de één of andere manier ontroerd muziek mij praktisch altijd. Mogelijk ligt de verhaallijn en de melodie van wat er wordt gebracht aan deze geestesgesteldheid ten grondslag. Maar de oorzaak van de emotie kan evengoed worden gezocht bij de gevoelens die worden opgeroepen wanneer je mensen ziet, die stuk voor stuk zo hun stinkende best doen om samen iets moois ten gehore te brengen.

Het zou heel mooi zijn als Jeanne haar hele leven muziek blijft maken!

maandag, april 21, 2008

Kunst op Schokland



Elk jaar gaan we zeker wel een paar keer wandelen op het voormalige Zuiderzeeeiland Schokland. Een eiland dat sinds het droogvallen van de Noordoostpolder in 1942, "een eiland op het droge" is. Maar toen Schokland nog een echt eiland was, was het er doorgaans verre van droog. Het eiland stak zo weinig boven de zeespiegel uit, dat elke storm uit welke richting dan ook, zorgde voor een hoop ellende. In de 18e en 19e eeuw werd het leven op het eiland door landafslag uiteindelijk zo problematisch, dat het op last van Koning Willem III in 1859 werd ontruimd. Maar dat is een stukje geschiedenis, nu in onze tijd is het voormalig eiland zo bijzonder bevonden, dat het in 1995 door de UNESCO is aangewezen als Werelderfgoed.

Museum Schokland ligt op de Middelbuurt, één van de laatste drie woonterpen halverwege het eiland. In het museumkerkje zagen we de tentoonstelling 'Als de lente komt ....' een expositie van tulpenhoedjes van Anneke Langenberg. De hoedcreaties van haar genieten landelijke bekendheid volgens de informatie, aan prijzen op dat gebied heeft ze dan ook al het één en ander gewonnen. Maar ook buiten de hoedenwereld kreeg ze bekendheid, er werd in 2006 zelfs een nieuwe tulp naar haar vernoemd: de Anneke Langenberg tulp. En dat heuglijke feit heeft haar gebracht tot het ontwerpen van een serie hoeden genaamd 'Als de lente komt ....' Prachtig, ondanks dat ik niet veel met hoeden heb, leverde de expositie toch ook bij mij een bijdrage aan het ultieme voorjaarsgevoel.

Behalve de vaste tentoonstelling van diverse bronzen beelden op het erf, en de in vitrines getoonde archeologische vondsten uit de polder, zoals skeletten en beenderen van (pre)historische mensen en dieren, delen van oude schepen en gereedschappen, vistuig alsmede een boeiende en informatieve film over het eiland, was er ook een expositie te zien van een aantal schoolplaten van de bekende J.H. Isings (1884-1977). De historische platen van deze illustrator brengen, ook al zijn ze qua tekentechniek erg gedateerd, de geschiedenis van Nederland nog steeds tot leven.

Toen we het na een paar uurtjes wel weer hadden gezien en terug liepen naar de parkeerplaats, lagen de Lakenvelders in het weiland verderop nog steeds op dezelfde plek. Gezellig samen te herkauwen, net als de dichter bij gelegen geiten jong en oud.

verborgen topstukken



In 'Museum Jan van der Togt' in Amstelveen hebben we afgelopen zaterdag de tentoonstelling 'Verborgen topstukken uit het nalatenschap van Anton Heyboer' gezien.
De in 2005 overleden kunstenaar heeft aan het eind van zijn leven meer kunst gemaakt dan een mens voor mogelijk houdt. Veel daarvan ging meteen de container in, als oudedagsvoorziening voor zijn vijf bruiden Lotti, Maria, Joke, Marike en Petra Heyboer. Ik heb Anton op TV wel eens aan het werk gezien, het was alsof hij aan de lopende band stond. Met een besmuikt lachje bekende hij dat de meeste energie nog in het signeren van zijn tekeningen en schilderijen ging zitten.

Desalniettemin wordt hij gezien als één van de meest originele kunstenaars die Nederland heeft voortgebracht. En dat hij nog steeds goed verkoopt, hebben we zaterdag met eigen ogen kunnen aanschouwen. Behalve een behoorlijk aantal geïnteresseerden bij de balie, waren volgens mij de meeste tentoongestelde schilderijen en tekeningen van 'Vinkeveners', 'kippen' en 'bootjes op mospapier' voorzien van een rode stip d.w.z. verkocht.

Mij kan de kunst van Anton Heyboer niet meer boeien, ook al vind ik sommige etsen en tekeningen van zijn vroegere werk nogwel interessant en zelfs mooi. Maar de schaamteloze kitsch die hij met name de laatste decennia om den brode bij elkaar heeft gekwast, vind ik alles behalve interessant. Eigenlijk vind ik het helemaal niks meer, ondanks de oorspronkelijke filosofie die aan zijn werk ten grondslag heet te liggen.

In de Amsterdamse binnenstad hebben we vervolgens een kijkje genomen in het in de Prinsengracht gelegen woonbootmuseum. Het museum is gevestigd op de 'Hendrika Maria' een voormalig zeilend bedrijfsvaartuig gebouwd in 1914. Aan boord kregen we een aardig beeld van deze voor Amsterdam zo bekende woonvorm. Na nog een paar drankjes te hebben genuttigd in cafe "De Eland" tegenover het woonbootmuseum en een hapje bij "Casa Peru" hoek Leidsegracht-Prinsengracht was het weer mooi geweest. Een uurtje later zaten we thuis voor de buis naar Paul de Leeuw te kijken.

dinsdag, april 15, 2008

"Pesakerdal"



In het buurtschapje "Pesaken" op ongeveer 1,5 km buiten het centrum van Gulpen ligt "Pesakerdal", een groot vakantiehuis dicht bij kasteel "Neubourg". Vanaf vrijdagmiddag tot ongeveer zondagavond waren we daar het afgelopen weekend met z'n achten te gast. Het heuvelachtige landschap, mede gevormd door de sterk meanderende riviertjes Gulp en Geul, ervaar ik steevast als één van de mooiste wandelgebieden van Nederland. Zo ook deze keer weer, samen met zes oude vrienden uit Putten hebben we het hele weekend praktisch niets anders gedaan dan wandelen.

Kort na aankomst vrijdagmiddag zijn we gelijk al begonnen met een stevige wandeling van een paar uur in de omgeving van het huis. Het éénpansgerecht dat door C en M was klaargemaakt ging er vervolgens in als koek.
Een goede nachtrust en een stevig ontbijt lag zaterdag aan de basis van een rondje Gulp, een prachtige wandeling vanuit ons huis naar Slenaken v.v. naar schatting zo'n twintig kilometer. Mooi weer, gesmeerde broodjes en drinken mee voor onderweg, en een kopje koffie met een lekkere limburgse vlaai op een terrasje in Slenaken voor de terugweg. Eenmaal weer thuis was het natuurlijk tijd voor de borrel op ons eigen terrasje, en toen we ook dat weer hadden gehad stond de lange tafel al weer gedekt voor het avondeten, ook nu weer verzorgd door onze onvolprezen vrienden C en M.

Heerlijk om zo in de watten te worden gelegd, maar toch begonnen we ons een beetje ongemakkelijk te voelen bij deze verwennerij. Totaal niet nodig aldus C en M, zij hadden het huis georganiseerd en het eten ingeslagen, en nu vonden ze het ook leuk om het hele weekend voor ons te koken. Jullie mogen straks afwassen en de boel opruimen, dus geniet er nou maar van!

Na het eten zijn we naar het nabij gelegen kasteel "Neubourg" gewandeld, ook weer een wandeling van een kleine twee uur, het was tenminste al aardig schemerig toen we weer thuis waren. Kasteel "Neubourg" (de geschiedenis gaat terug tot 1289) behorend tot de top 100 van de Rijksmonumenten, wordt momenteel onder toezicht van de Rijksdienst voor Monumentenzorg (RDMZ) gerestaureerd. Het kasteel, opgetrokken in de Maaslandse Renaissancestijl, krijgt een herbestemming. Er komen kantoren, conferentiezalen, museum- en expositieruimtes in, en een kapel en een brasserie. Het wordt vast hardstikke mooi allemaal, maar het zal nog wel een tijdje duren eer het zover is.

Ook de zondag was weer ingeruimd voor een grotere wandeling, deze keer langs de Geul. Met de auto's reden we eerst naar Camerig, een plaatsje even voorbij Epen. Van daaruit ging de wandeling heuvelopwaarts richting Heimansgroeve, om vervolgens weer naar beneden af te zakken richting Cottessen. Bij Cottessen staken we de Geul over en wandelden aan de andere zijde stroomafwaarts weer richting Camerig. Ook dit was weer een prachtige wandeling, ook al zakte ik op een gegeven ogenblik in een drassig weiland tot ver over m'n beide enkels in de blubber, het mocht de pret niet drukken. Tegen een uur of half twee waren we weer terug op Pesakerdal, ons huis. Eventjes nog een wijntje op het terras, en toen werden we door C en M alweer uitgenodigd aan de lange tafel voor de warme maaltijd.

Rond vier uur zat het erop, C en M hadden afgesproken nog een nachtje te blijven, maar de rest ging huiswaarts. Het was mooi geweest, rond halfzeven waren we weer thuis in Harderwijk. Terug van een heel mooi, maar toch ook wel een beetje vermoeiend weekend, ik voelde mijn benen tenminste aardig.

woensdag, april 09, 2008

pianospel



Restaurant 'De Factorije', zo wordt de kantine van Landstede, een school in Zwolle waar je o.a. een opleiding voor kok of een ander horecaberoep kan volgen, kennelijk bij bepaalde gelegenheden genoemd. 'De Factorije' was gisteravond het toneel voor een piano optreden van Roos en Daan en nog vele andere pianoleerlingen. Tijdens het diner dat door de horecastudenten werd verzorgd, konden we genieten van een wel heel divers pianorecital dat ten gehore werd gebracht.

Van Daan: De klapdans, een volksmelodietje en het Hobbelpaardje van Ph. Keveren.



Van Roos: Koekie boogie en Apenstreken twee volksmelodietjes en een Groots avontuur van Ph. Keveren.



Het was een leuk avondje.

vrijdag, april 04, 2008

Ginkelse Heide



De Ginkelse Heide bij Ede was in 1944 het strijdtoneel tussen de 1e Britse Airborne Division en de Duitse bezetter. Per parachute kwamen ze uit de lucht vallen, voor velen het laatste wat ze in dit leven zouden meemaken. Op het monument ter nagedachtenis aan deze ellende staat een tekst uit de bijbel t.w. Jesaja 40:31

.... zij zullen opvaren met vleugelen gelijk de arenden ....

Ongetwijfeld zal met deze tekst voor de gelovigen onder ons worden bedoeld, dat ze na de misére op dit ondermaanse naar de hemel zullen opvaren, naar een plaats van ongelofelijke vreugde zonder aardse ellendigheden. Voor mij een onbegrijpelijke gedachtengang, maar ja van de visioenen van de hedendaagse zelfmoordterroristen begrijp ik ook niets.
Cynisme is nooit goed, zeker hier niet want ze kwamen voor een goede zaak, maar hangend aan een lapje stof werden velen reeds in de lucht al afgeschoten. Met z'n honderden, nee duizenden moet ik zeggen, liggen de gesneuvelden sindsdien op een erebegraafplaats een eindje verderop tegen de onderkant van de graszoden te kijken. Ja, ja 'Opvaren met vleugelen gelijk de arenden' laat me niet lachen, volgens mij was de profeet Jesaja een junk, een hele stevige lsd gebruiker.

De heide lag er gisteren mooi bij, al viel er wel veel gras te bespeuren. Maar daar hebben ze het Veluws Heideschaap voor uitgevonden. De herder hoedt zijn kudde op de grote Ginkelse Heide zou je denken, maar ik heb geen herder gezien. Wel een hondje, die zo te zien in z'n eentje de hele kudde in toom wist te houden, dat is nog eens knap van zo'n hondje. Het lijkt mij toch wel vette pech, als je als schaap op deze wereld gezet bent. Wat een ellende, de hele dag zo'n rothond achter je aan, je hebt niets in te brengen, je kan geeneens grazen waar je wil. Maar ja, het is natuurlijk wel mooi voor de mensen, zo'n keurige schaapskudde.

Op de terugweg dronken we bij café restaurant Uddelermeer een kopje thee. Een trotse pauwenhaan liet al pirouetjes draaiend z'n verenpracht zien. Maar hij kon draaien en pronken wat hij wilde, een pauwenhen viel nergens te bespeuren, want daar schijnen ze het voor te doen. Hij was en bleef een eenzaam figuur met z'n mooie veertjes. Maar ja, ook dit was natuurlijk wel weer mooi voor de mensen om te zien. Vanachter het glas had onze draaikont behoorlijk wat bekijks.

woensdag, april 02, 2008

Zomerhitte



Beauty is a shell - Schoonheid is een schelp
from the sea - uit de zee
where she rules triumphant - waar ze regeert en zegeviert
till love has had its way with her - tot de liefde het met haar heeft gehad


William Carlos Williams

Met deze woorden van de Amerikaanse dichter draagt Jan Wolkers 'Zomerhitte', het door hem in 2005 geschreven boekenweekgeschenk, op aan zijn vrouw Karina. Met de afbeelding op de omslag, een pronte naaktfoto van haar op het strand, wil Jan Wolkers op zijn manier volgens mij de strekking van dit gedicht kracht bijzetten. Dat Karina op deze afbeelding niet uit de zee komt, maar juist naar de zee toeloopt, zegt volgens mij dat hij het nog lang niet met de liefde heeft gehad.
Toen ik het boekje zag en las, associeerde ik het sterk met een gevoel dat ik had, toen ik Turks Fruit had gelezen in 1973. Een onbeschrijfelijk maar heerlijk gevoel van liefde, levenslust, vrijheid en toekomstverwachting. Het flinterdunne misdaadelement dat in 'Zomerhitte' zit, deed er eigenlijk nauwelijks toe, het was bijzaak. Nogmaals, de associatie met het gevoel uit de tijd van Turks Fruit was vrij prominent aanwezig toen ik Zomerhitte las.

De film 'Zomerhitte' viel mij niet echt tegen, ik heb mij wel vermaakt. Maar iets van het hiervoor omschreven gevoel heb ik er niet bij gehad. Ik vond het eigenlijk meer een lachfilm, en hoe langer de film duurde, hoe meer alles op mijn lachspieren ging werken. De dialogen vond ik vaak belachelijk en overbodig, en naar mate de film vorderde begon ik ook steeds meer kromme details te zien. Maar zoals gezegd, ik heb mij desalniettemin wel vermaakt. Toch weet ik nu al, dat er van de film niet veel zal blijven hangen, ik zal hem snel vergeten zijn.